အေရးမၾကီးေသာ စကား ( ဟန္သစ္ မဂၢဇင္း၊ ဇြန္ လ ၁၉၉၅ )

တစ္ေန ့သ၌ ေဇာ္ျမင့္သည္ ဘာလုပ္မည္ဟု မသိဘဲ ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ ့လက္ေလွ်ာက္လာစဥ္ မထင္မွတ္ဘဲ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္လံုး မည္းနက္လာကာ ရြာခ်လိုက္သည့္မိုးနွင့္ ၾကံဳသျဖင့္ မိုးခုိရန္ နီးစပ္ရာ အေဆာက္အအံု တစ္ခုအတြင္း ၀င္လုိက္ေသာအခါ မတိုက္ဆုိင္စြာပင္ ထိုအေဆာက္အအံုမွာ ပန္းခ်ီ ျပခန္းတစ္ခု ျဖစ္၍ေနေလသည္။

" ကမႅာၾကီးရဲ ့မိတၱဴ" ျပပြဲ၏ အမည္ကို အေပါက္၀တြင္ ပိုစတာတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေရးေထာင္ထား၏ ။ ပုဏၰကဟူေသာ ခပ္ဆန္းဆန္း အမည္ရွိေသာ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ ခင္းက်င္းျပသေနသည့္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ျပပြဲပင္ျဖစ္သည္။ အေရာင္းေကာင္တာဟု ယူဆရေသာ ေထာင့္ စားပြဲျဖဴတစ္လံုးတြင္ မီးေသေနေသာ ေဆးေပါ ့လိပ္ကို လက္ၾကားညွပ္ကာ အိပ္ငိုက္ေနေသာ ခပ္ပြပြေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ ခပ္ပိန္ပိန္လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ ့ရ၏ ။ ေနာင္ေသာအခါ ထိုလူမွာ ဤျပခန္း (ဂလယ္ရီ)ပုိင္ရွင္ ကိုတင္ေမာင္၀င္း ဆိုသူျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလသည္။

ပန္းခ်ီျပခန္းမ်ားမွာ ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္မ်ားလိုပင္ ေဇာ္ျမင့္ ၀င္ေရာက္ေလ ့မရွိေသာ ေနရာမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း မုိးစဲေအာင္ အခ်ိန္ျဖဳန္း သည့္အေနျဖင့္ ျပခန္းကို လွည့္ပတ္ၾကည့္မိေလသည္။ ေဇာ္ျမင့္သည္ ပန္းခ်ီျပခန္းထဲတြင္ ေတြ ့ရေသာ ပုဏၰက၏ ပန္းခ်ီကားမ်ားမွာ ယခင္က သူ သိဖူးျမင္ဖူးေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားႏွင့္ လံုး၀ဆန္ ့က်င္ကြဲျပားေနျခင္းက ေဇာ္ျမင့္ကို အတန္ငယ္ အံအားသင့္ေစ၏ ။ ပန္းခ်ီကားမ်ားဟု ဆိုေသာ္လည္း ထုိပန္းခ်ီကားမ်ားတြင္ အရုပ္ဟူ၍ လံုး၀မေတြ ့ရဘဲ ေဆးေရာင္မ်ား သက္သက္သာ သုတ္လိမ္းထားသည္ကို ေတြ ့ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေနာင္ တြင္ ဤပန္းခ်ီကားမ်ားမွ စိတၱဇႏွင့္ ေရးသားထားေသာ နည္းထဲမွ တစ္နည္းျဖစ္သည့္ ျဒပ္မဲ ့ေရာင္ျခယ္နည္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလသည္။

" ဒါ ပန္းခ်ီကားေတြေပါ ့ေနာ္ "

သူ ့ေမးခြန္းေၾကာင့္ အိပ္ငိုက္ေနေသာ ပန္းခ်ီဆရာက ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီအုပ္စုမွာ အေရာင္းရဆံုး ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ပဲ၊ ျပပြဲဖြင့္ထား တာ သံုးရက္ပဲရွိေသးတယ္။ ဒီထဲက ပန္းခ်ီကား တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေရာင္းျပီးသြားျပီ "

" ဒါေတြကို ပန္းခ်ီကားလို ့ေခၚရင္ ဒါမ်ိဳးေတြကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရးတတ္တယ္ ထင္တယ္ "

" ေရးတတ္ရင္ ေရးေပါ ့"

သို ့ျဖင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ သေဘၤာလုိက္သြားရာမွ သံုးႏွစ္ၾကာေသာအခါ သေဘၤာေပၚမွ ျပန္ေရာက္ျပီး၊ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာသည္ အထိ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ျဖစ္ေနေသာ ေဇာ္ျမင့္သည္ ပန္းခ်ီဆရာလုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္ေလသည္။

ေနာက္ေျခာက္လၾကာေသာအခါ ေဇာ္ျမင့္သည္ ေအာင္ျမင္စျပဳေနေသာ ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္၍ လာေလသည္။ သူ ့ပန္းခ်ီကားေတြကို ကိုတင္ေမာင္၀င္းပိုင္ ဂလယ္ရီတြင္ တင္လိုက္ရာ ကားတုိင္းေလာက္နီးပါးပင္ ေရာင္းခဲ ့ရေလသည္။ သူသည္ အဂၤလိပ္လို ေရးထားေသာ ပန္းခ်ီ စာအုပ္မ်ားကို ၀ယ္ယူကာ အခ်ိန္ယူ ဖတ္ရွဳခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ဗင္ဂုိးႏွင့္ ေဂၚဂင္ကအစ၊ ဒါလီႏွင့္ ခ်ာေဂၚ အလယ္ ၊ ရိုခ်င္ဘတ္ဒိကူးနင္း၊ ဂ်က္ဆင္ပူးေလာ့ႏွင့္ အင္ဒီ၀ါးဟုိးအဆံုး သူ ေလ ့လာတီးေခါက္မိသည့္ အင္ပရက္ကားေတြအေၾကာင္း သူ ႏွဳတ္တုိက္ရြရြ ရြတ္ဆိုတတ္လာျပီ။ ကိုတင္ေမာင္၀င္းက ခင္ဗ်ား မဆိုးဘူးဟု ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆုိ ပန္းခ်ီျပခန္းဖြင့္တာၾကာျပီ။ ဒါေပမယ့္ ေရေဆးကားနဲ ့ ဆီေဆးကားကိုေတာင္ မၾကာေသးခင္ကမွ ခြဲျခားတတ္တာဟု ေျပာသည္။ " ခင္ဗ်ား ဘာလို ့ဒီအလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာလဲ" လို ့သူက ေမးေတာ့ " တျခားလုပ္စရာ မရွိလို ့ေပါ ့။ ဒီအလုပ္က ေျမြအလမၸာယ္ဆရာထက္ေတာ့ သာတာပဲ မဟုတ္လား။ ပန္းခ်ီကားေတြအလယ္မွာ ေနရတာ ေျမြေတြအလယ္မွာ ေနရတာထက္ ပိုျပီး လုံျခံဳမွဳရွိတယ္ေလ။ အင္း မ်က္စိေတာ့ နည္းနည္းက်ိန္းတာေပါ ့ဗ်ာ " ဟု ေျဖေလသည္။



*



တစ္ေန ့သ၌ ေဇာ္ျမင့္သည္ သူ ငွားရမ္းေနထိုင္ရာ တုိက္၀ါ၀ါၾကီး၏ တတိယထပ္ ၀ရန္တာမွ လမ္းမေပၚ ငံု ့ၾကည့္လိုက္ရာ၊ မထင္မွတ္ဘဲ ေရြ ့လ်ား ေနေသာ အနီ၀ိုင္းေလးတစ္ခုကို ျမင္ရကာ ခ်စ္ခင္သြားေလသည္။ ထုိ၀ိုင္း၀ိုင္းနီနီကေလးမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေဆာင္းထားေသာ ေခါက္ထီး ေလးတစ္လက္၏ အေရာင္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ေခါက္ထီးရွင္မွာ ေဇာ္ျမင့္ ေနထုိင္ေသာလမ္း၏ တစ္ဘက္တြင္ ရွိသည့္ ရံုးၾကီးတစ္ရံုးမွ ခင္ျမင့္ၾကီး အမည္ရွိ စာေရးမေလးျဖစ္၏ ။ ခင္ျမင့္ၾကီးႏွင့္ မ်က္မွန္းတန္းမိသေလာက္ ရွိေသာအခါ ေဇာ္ျမင့္သည္ မၾကာမီ ဖြင့္လွစ္မည့္ သူ ့တစ္ကုိယ္ေတာ္ ပန္းခ်ီ ျပပြဲ၏ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ကို ကိုယ္တုိင္ အရဲစြန္ ့ကာ ေပးခဲ ့ေလသည္။

သူ ့တစ္ကိုယ္ေတာ္ ပန္းခ်ီျပပြဲ၏ အမည္မွာ အမည္မဲ ့ျဖစ္ေလသည္။ ခင္ျမင့္ၾကီးသည္ ပန္းခ်ီျပပြဲကို သူထင့္သည့္အတုိင္း လာေရာက္ ခဲ ့သည္။ သို ့ေသာ္ ခင္ျမင့္ၾကီးသည္ သူ ့ပန္းခ်ီကားမ်ားထက္ သူဖိတ္ေကၽြးေသာ ညစာစားပြဲမွ ဟင္းလ်ာမ်ားကိုသာ ပိုမို စိတ္၀င္စားခဲ့၏ ။ ေနာက္ သံုးေလးလအတြင္းမွာ သူသည္ ခင္ျမင့္ၾကီးႏွင့္ ခ်ိန္းဆိုကာ ရုပ္ရွင္ ငါးခါ ၾကည့္၍၊ ညစာ သံုးခါ အတူစားခဲ့ၾကသည္။ သူက ခင္ျမင့္ၾကီးကို လက္ထပ္ ခြင့္ ေတာင္းရန္ စိတ္ကူးေနဆဲ မထင္မွတ္ေသာ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။

တစ္ရက္တြင္ သူ ့ထံသို ့ သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ သူ ့အေမသည္ ကိုယ္ေရျပားေရာဂါျဖင့္ပင္ ကိုယ္ေရျပားေရာဂါသည္မ်ား စုေပါင္းေနထုိင္ၾကသည့္ ေထာက္ၾကံ့အနီး ရြာကေလးတြင္ ဆံုးပါးသြားေၾကာင္း သတင္းပို ့လာ၏ ။ ထုိသူႏွစ္ေယာက္မွာလည္း ထိုရြာေလးတြင္ ေနထိုင္ကာ ကိုယ္ေရျပားေရာဂါရွင္မ်ားပင္ျဖစ္၍၊ သူ ေသပါက အသုဘကိစၥအ၀၀အတြက္ သြားေရာက္ သတင္းေပး ဆက္သြယ္ရန္ မေသခင္ မွာၾကားခဲ ့သည္ဆိုသည္။

တကယ္ေတာ့ ကိုေက်ာ္မင္းဆိုသူမွာ လြန္ခဲ ့ေသာ တစ္ႏွစ္ခန္ ့က သူ လက္လႊဲယူခဲ့ေသာ ဤအခန္းပိုင္ရွင္ မ်က္ႏွာျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ႏွင့္ လူသာျဖစ္သည္။ ေသဆံုးသြားေသာ အေရျပားေရာဂါသည္ အေမ၏ ေျမက်ကိစၥအ၀၀ကို ေဆာင္ရြက္ရန္ ကိုေက်ာ္မင္းကို ဘယ္ေနရာတြင္ လိုက္ရွာ ရမည္နည္း သူ မသိ။ မည္သူမွ်လည္း သိလိမ့္မည္မထင္။ ကိုယ္ေရျပားေရာဂါသည္ အေမကို အသိမေပးဘဲ ေျပာင္းေရြႊ ့သြားခဲ ့ပံုကို ေထာက္ခ်င့္၍ ကိုေက်ာ္မင္းသည္ ဤကိစၥရပ္မ်ားကို ရွက္ရြံ ့ဖြယ္ဟု ယူဆကာ၊ ေျခရာေဖ်ာက္လိုေသာ ဆႏၵရွိပံုရကာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဤကိစၥမ်ားပင္ ရွင္းမေနေတာ့ ဘဲ ကူညီသူ ကင္းမဲ ့ေနသည့္ ကိုယ္ေရျပားေရာဂါသည္ အဘြားၾကီး၏ အသုဘတာ၀န္ကို သူ ယူလိုက္ေလသည္။ သူသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ မိဘမဲ့ တစ္ေယာက္အျဖစ္ သာသနာျပဳ မိဘမဲ ့ေက်ာင္းတြင္ ၾကီးျပင္းလာခဲ ့ရသူျဖစ္၏ ။

ကုိေဇာ္ျမင့္၏ အေမ ကိုယ္ေရျပားေရာဂါသည္ အေမၾကီးသည္ ထိုေ၀ဒနာျဖင့္ပင္ ေရာဂါသည္မ်ား စုေပါင္းေနထုိင္ရာ ရြာတြင္ ေသဆံုး သြားသျဖင့္၊ ကိုေဇာ္ျမင့္ကိုယ္တုိင္ သျဂႌဳဟ္ခဲ့ေၾကာင္း သတင္းစကားမွာ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္၊ သူေနထိုင္ရာ တုိက္ခန္းမွတစ္ဆင့္ လမ္းတစ္လမ္းလံုး သို ့ ကူးစက္ေရာဂါ တစ္ခုႏွယ္ လ်င္ျမန္စြာ ျပန္ ့ႏွံ ့သြားေလသည္။

ယခင္က သူ ့ကို ျပံဳးရႊင္စြာ ႏွဳတ္ဆက္စကား ေျပာခဲ ့သူမ်ားမွာ ယခု သူ ့ေတြ ့လွ်င္၊ မ်က္ႏွာလႊဲကာသြားၾက၏ ။ ရြံတတ္သူ နာမည္ၾကီး ေသာ အရာရွိၾကီး တစ္ဦးကမူ သူႏွင့္ ေလွကား အတက္အဆင္းတြင္ ၾကံဳေသာအခါမ်ား၌ သူ ့ႏွာေခါင္းကို လက္ကိုင္ပု၀ါျဖင့္ပင္ ပတ္၍သြားေလသည္။ ခင္ျမင့္ၾကီးကေတာ့ သူ ့ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ကာ ေမးခဲ့၏ ။

" ကိုေဇာ္ျမင့္ ရွင္ ့အေမက ကိုယ္ေရးျပားေရာဂါသည္ၾကီးဆို၊ ဟုတ္သလား"

သူက ေမးခြန္းတစ္ခုအား ျပန္လည္ေမးခဲ့သည္။

" ဟုတ္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္သလဲ"



*



တစ္ေန ့သ၌ ေဇာ္ျမင့္သည္ ပန္းခ်ီဆရာပုဏၰက ေနထိုင္ရာသို ့ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ပုဏၰက၏ အိမ္လိပ္စာကို ကိုတင္ေမာင္၀င္းအိမ္မွ ရခဲ ့ျခင္း ျဖစ္ သည္။ လြန္ခဲ ့ေသာ တစ္လခန္ ့က သူသည္ ပန္းခ်ီကားတစ္ကားကို စတင္ေရးခဲ ့ရာ ယခုထက္တုိင္ေအာင္ပင္ လက္စမသတ္ႏုိ္င္ေသးေသာ ဒုကၡႏွင့္ ေတြ ့ၾကံဳေနရ၏ ။

ၾကီးမားေသာ ကင္းဗတ္စၾကီးကို ေျမၾကီးေပၚတြင္ အျပားလိုက္ခ်ကာ သေဘၤာေဆး ေရာင္စံုဘူးေတြကို သြန္ေလာင္းခ်ရင္း ေရးဆြဲတတ္ သည့္ ဂ်က္ဆင္ပူးေလာ့ခ္က၊ သူ ့ပန္းခ်ီကားေပၚတြင္ မေတာ္တဆ က်သြားေသာ ေဆးစက္ဆုိ၍ တစ္စက္ကေလးမွ်ပင္ မရွိခဲ ့ပါဟု ဆုိခဲ ့ဖူးေလသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားမ်ိဳးမွာ လက္ျဖင့္ေရးရျခင္းမဟုတ္ဘဲ အာရံုျဖင့္ ေရးရျခင္းျဖစ္၏ ။

ဤအမည္ေပးမထားေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကို ေရးျခင္းအေၾကာင္းမွာ မေတြ ့ျမင္ရတာ ၾကာျပီျဖစ္သည့္ ခင္ျမင့္ၾကီးကို ညဘက္ေပးေသာ ပါတီတစ္ခုတြင္ မထင္မွတ္ဘဲ ျပန္လည္ေတြ ့ဆံုရျခင္းက လံွဳ ့ေဆာ္မွဳျပဳခဲ ့၍ျဖစ္၏ ။ ခင္ျမင့္ၾကီးသည္ သူ ့ကို ကိုယ္ေရျပားေရာဂါသည္ၾကီး၏ သားဟု မွတ္ယူသြားကာ၊ ဆက္ဆံေရးကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္ခဲ့ေလသည္။ ထုိပြဲတြင္ သူ ့ကို ျမင္ေသာ္လည္း ခင္ျမင့္ၾကီးက ႏွဳတ္မဆက္ဘဲ၊ ထိုညက ခင္ျမင့္ၾကီး အပါးက မခြာဘဲ အေရးတယူ စကားေျပာခဲ ့သူမွာ အေနာက္တုိင္း၀တ္စံုကို အက်အန ၀တ္ဆင္ထားသည့္ မ်က္ႏွာျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိသူသည္ ကိုေဇာ္ျမင့္ လက္ရွိေနထိုင္လ်က္ရွိေသာ အခန္း၏ မူလပုိင္ရွင္ေဟာင္း ကိုေက်ာ္မင္းဆိုသူ ျဖစ္ေလသည္။

ထုိညက ပါတီပြဲမွ ျပန္လာခဲ ့၍ အိမ္ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ျခင္း၊ သူသည္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို စတင္ေရးဆြဲခဲ ့ေလသည္။ သို ့ေသာ္ တစ္လခန္ ့ၾကာျမင့္သည့္တုိင္ေအာင္ပင္ ထိုပန္းခ်ီကားမွာ အဆံုးမသတ္ႏုိင္ဘဲရွိ၏ ။ ထို ့ေၾကာင့္သူ ပုဏၰက အိမ္သို ့ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏ ။ ပုဏၰက က ပန္းခ်ီေရးေနေသာ စတူဒီယုိ အခန္းထဲသို ့ သူ ့ကို ေခၚေဆာင္သြားခဲ့၏ ။ ဆိတ္ျငိမ္ေသာ အခန္းထဲတြင္ ပုဏၰက ပန္းခ်ီေရးေနသည္ကို သူ ထုိင္ရင္း ၾကည့္ေနခဲ့၏ ။ ေဆးေရာင္သံုးစြဲပံု စုတ္ခ်က္တို ့မွာ ရဲရင့္သည္ႏွင့္အမွ် တိက်ေသသပ္လွသည္။ သူ ပိုအံ့ၾသမိသည္မွာ ပုဏၰကသည္ မ်က္မွန္ နက္နက္ၾကီး တစ္လက္ကို တပ္ကာ ပန္းခ်ီေရးေနေသာအခ်က္ ျဖစ္၏ ။ ပုဏၰကက သူ ့ကို လွည့္မၾကည္ဘဲ ေမးသည္။

" ကၽြန္ေတာ္ ဘာကူညီရမလဲ မိတ္ေဆြ "

" ခင္ဗ်ားရဲ ့ ပန္းခ်ီကားေတြဟာ က်န္တဲ ့သူေတြ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ေအာင္ျမင္ေနတယ္ ကိုပုဏၰက၊ အဲဒါ လွ်ိဳ ့၀ွက္ခ်က္က ဘာလဲ "

ေဇာ္ျမင့္က ေထာက္လာသည့္ သူ ့ရင္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုေမးလိုက္၏ ။ ပုဏၰကက ေလသံျဖင့္ ေျဖ၏ ။

" ဒီ ပန္းခ်ီကားေတြေလာက္ကေတာ့ ၀က္တစ္ေကာင္ရဲ ့အျမီးမွာ စုတ္တံခ်ည္ေပးလိုက္ရင္ေတာင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲ . . . လွ်ိဳ ့၀ွက္ ခ်က္ဆိုတာကေတာ့ ရွိတာေပါ ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့လွ်ိဳ ့၀ွက္ခ်က္ကေတာ ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မ်က္စိမျမင္သူျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့ ပန္းခ်ီကား ၀ယ္တဲ ့သူေတြ မသိေအာင္ ဖံုးဖိထားႏုိင္တဲ ့ အခ်က္ပဲဗ် "

ပုဏၰကဆီမွ ျပန္လာျပီးေနာက္ ေဇာ္ျမင့္သည္ ေရးလက္စပန္းခ်ီကားအား အျပီးသတ္ေအာင္ ဆက္လက္ဆြဲရန္ အလုပ္စတင္သည့္ အေနျဖင့္ သူ ့လက္ထဲက စုတ္တံကို ေဆးခြက္အနက္ထဲသို ့နစ္လုိက္ေလသည္။

သစၥာနီ