ေက်ာင္းသားသူပုန္တုိ႔ရဲ့ ခရီးရွည္အမွတ္တရ - အပိုင္း (၈)

၁၉၈၉ ဧည့္စိမ္း

အဲဒီႏွစ္လည္ပုိင္းမွာပဲ ညအခ်ိန္မေတာ္ ၁၀ နာရီခြဲ ၁၁ နာရီေလာက္ ရဲ၊ ရဲေထာက္လွမ္းေရး၊ စစ္ေထာက္ လွမ္းေရးေတြ လက္နက္အျပည့္အစုံနဲ႔ လူ ၂၀-၃၀ ေလာက္ အိမ္တံခါးလာေခါက္တယ္။ အေဖက တံခါးထ ဖြင့္ေပးတယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ ကားစက္သံေတြလည္းၾကားရတယ္။ ေၾသာ္… ဟုတ္ကဲ့၊ ရပါတယ္၊ ရပါတယ္ဆုိတဲ့ အေဖ့အသံနဲ႔အတူ အိမ္ေရွ႔က သံဘာဂ်ာတံခါးကုိ ဆြဲဖြင့္သံၾကားရေတာ့ က်ေနာ္ အိပ္ရာကေနထၾကည့္ တယ္။ အိမ္ထဲကုိခ်က္ခ်င္းေရာက္လာတဲ့အရပ္၀တ္နဲ႔လူတစ္ေယာက္က ညီေလးက ကုိျမတ္လား၊ ဟုိအိမ္ ေရွ႔က ဧည့္ခမ္းမွာထုိင္ေနေပးပါ။ အကုိတုိ႔ ဒီအိမ္ကုိ ရွာမလုိ႔တဲ့။ က်ေနာ္သိလုိက္ၿပီ။ ၿမိဳ႔ထဲက စီးပြားေရး လုပ္ ငန္းပုိင္ရွင္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က မၾကာခင္ေလးကတင္ မင္းတုိ႔သတိထားေနၾက၊ ဒီရက္ထဲမွာ ရဲက ဘယ္ အိမ္လဲေတာ့မသိဘူး၊ ရုတ္တရက္၀င္ရွာဖုိ႔ရွိတယ္ေနာ္၊ မင္းအိမ္ျဖစ္ႏႈိင္တယ္လုိ႔လည္း သတိေပးထားေသး တယ္။ က်ေနာ္လည္းက်ေနာ့အနားမွာရွိတဲ့ ကုိယ့္ကုိဒုကၡေပးႏႈိင္တဲ့စာရြက္စာတမ္းတစ္ခ်ဳိ႔ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၀ွက္ထားလုိက္တယ္။ သိပ္ေ၀းေ၀းမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္အိပ္တဲ့ကုတင္အေပၚက ထုတ္တန္းမွာတင္ထား တဲ့ စကၠဴေျပာင္းေတြထဲကတစ္ခုထဲမွာေပါ့။ အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔အရင္ေတာခုိသြားၾကတဲ့ ေရာင္းရင္း ရဲေဘာ္ေတြေရးထားတဲ့စာေတြ၊ ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ့ ပထမဆုံးထုတ္ေ၀တဲ့ ပုိ႔စ္ကဒ္။ အဲဒီပုိ႔စ္ ကဒ္မွာ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ေက်ာင္းသူေလးက လက္ထဲမွာ အမ္-၁၆ M-16 ေသနတ္ကုိအသင့္ပုံစံကုိင္ထားၿပီး ဗမာ့တပ္မေတာ္ကစစ္သားေတြကုိင္ေနၾက ဂ်ီသရီးေသနတ္ကုိေျခေထာက္နဲ႔နင္းထားတယ္။ အဲဒါကုိ က်ေနာ္ တုိ႔ ဓာတ္ပုံျပန္ရုိက္ၿပီးထပ္ျဖန္႔လုိက္ၾကေသးတယ္။

ခုနအာဏာပုိင္ေတြက အိမ္အႏွံ႔ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေနၾကတဲ့အခ်ိန္၊ အိမ္ေရွ႔ဧည့္ခန္းမွာထုိင္ေနတဲ့ က်ေနာ့ေရွ႔ မွာထုိင္ေစာင့္တဲ့ရဲေထာက္လွမ္းေရးက သူ႔ရဲ့ ေျခာက္လုံးျပဴးေသနတ္ကုိ စားပြဲေပၚတင္ၿပီး လွည့္ကစားေန တယ္။ က်ေနာ္က ေပါက္ထြက္ပါဦးမယ္ဗ်ာဆုိေတာ့ သူက ထြက္ေျပးဘုိ႔မက်ဳိးစားနဲ႔လုိ႔ က်ေနာ့ကုိေျပာ တယ္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္ကရာဇ၀တ္သားမွမဟုတ္တာ ဘာကိစၥထြက္ေျပးရမွာလဲ၊ ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ား တုိ႔ေသနတ္ေတြကုိင္ထားတဲ့သူေတြအမ်ားႀကီးၾကားထဲမွာ ထြက္ေျပးရေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္မမုိက္ပါဘူး လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ သူကက်ေနာ့ကုိ ေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဆက္ထုိင္ေနတယ္။

အထဲက “ဆရာေတြ႔ၿပီ” ဆုိတဲ့အသံထြက္လာေတာ့ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ဖြက္ထားတာေတြ ေတြ႔သြားၿပီလားမသိဘူးေပါ့။ အားလုံးရွာေဖြၿပီးၿပီဆုိေတာ့ သူတုိ႔ရွာထားတာေတြကုိ တစ္စုတစ္စုခြဲပုံထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ အိမ္ရဲ့သစ္သားၾကမ္းျပင္ေပၚမွာျဖန္႔ခ်ထားၿပီး က်ေနာ့ကုိေခၚတယ္။ ဒါေတြက က်ေနာ့ပစၥည္း ေတြဟုတ္မဟုတ္ အတည္ျပဳတာေပါ့။ က်ေနာ္လည္း တစ္ခုျခင္းလုိက္ၾကည့္လုိက္တယ္။ အေရးေတာ္ပုံ ကာလက သတင္းစာေတြ၊ ၿမိဳ႔နယ္ေက်ာင္းသာသမဂၢကထုတ္ထားတဲ့သတင္းစာေတြ၊ ပုံႏွိပ္တဲ့ေနရာမွာသုံး တဲ့ ဖေယာင္းစကၠဴေတြ၊ ညွစ္သုံးရတဲ့ အနက္ေရာင္မွင္ဗူးအသစ္တစ္ဗူးနဲ႔ သုံးလက္စတစ္ဗူး၊ ပန္းခ်ီစုတ္တံ ေတြနဲ႔ တျခားစာေရးကရိယာေတြပါ။ ဖြက္ထားတာေတြကုိ သူတုိ႔မေတြ႔ဘူးဆုိေတာ့ က်ေနာ္ရင္ေအးသြား တယ္။ ဟုတ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာေတာ့ သူတုိ႔အထဲမွာဦးေဆာင္လာတဲ့ ပထမလူက ညီေလး လက္မွတ္ ထုိးေပးပါ၊ အကုိတုိ႔ ရွာေဖြပုံစံနဲ႔သိမ္းရမယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ရပါတယ္ဆုိၿပီးထုိးေပးလုိက္တာေပါ့။ အဲဒီေနာက္ အေဖ့ဆီမွာ က်ေနာ့ကုိ စစ္ေဆးေမးျမန္းစရာရွိလုိ႔ ေခၚသြားခြင့္ေတာင္းတယ္။ အေဖကလည္းရပါတယ္ေပါ့။ က်ေနာ္လုိက္ထြက္မယ္အလုပ္ အေမက ေနာက္ကေန “သားႀကီး။ အက်ီ ၤအ၀တ္အစားလဲသြားေလ။ ညဖက္ ၀တ္အိပ္တဲ့အ၀တ္ေတြနဲ႔” ဆုိလုိ႔ က်ေနာ္ အိမ္ေနာက္ဖက္အခန္း၀ကအေမ့ဆီကုိ ျပန္လွည့္လာတယ္။ အေမ က က်ေနာ့အ၀တ္ေတြယူလာၿပီးေပးတဲ့အခ်ိန္ ေဘးဘီကုိအကဲခတ္ေတာ့ သူတုိ႔ကအိမ္ေရွ႔မွာ အေဖနဲ႔စကား ဆက္ေျပာရင္းေစာင့္ေနၾကတာကုိ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အ၀တ္လဲေနတဲ့အခ်ိန္ အေမ့ကုိက်ေနာ္ဖြက္ထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြအားလုံးကုိ ညတြင္းခ်င္းမီးရႈိ႔ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ပါလုိ႔ ေျပာရတယ္။ အေမကလည္း မသိ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေခါင္းညိမ့္ျပတယ္။ ရၿပီ။ 

က်ေနာ့ကုိလက္ထိပ္မခတ္ပါ။ သူတုိ႔နဲ႔အတူ ဒီအတုိင္းေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေခၚသြားတယ္။ ဂ်စ္ကား တစ္စီးေပၚေရာက္ေတာ့ ဦးေဆာင္လာတဲ့သူကပဲ ကားေမာင္းၿပီး ကားေနာက္ခန္းကက်ေနာ့ေဘးမွာ လက္နက္ကုိင္ ရဲတစ္ခ်ဳိ႔ညွပ္ထုိင္တယ္။ က်ေနာ္အဲဒီညက အရင္ဆုံးအဖမ္းခံရတာ။ က်ေနာ္ကားေပၚေရာက္ မွ သူတုိ႔ေနာက္ထပ္၀င္စရာအိမ္ေတြရွိေသးတယ္လုိ႔ ေျပာေနသံၾကားရၿပီး ကားေတြ ဦးတည္ၿပီးသြားေနၾက တဲ့အေနအထားကုိၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးရဲ့အိမ္ကုိ ခုနအတုိင္း၀င္ရွာၾက ၿပီး သူတုိ႔ကုိပါစစ္ေဆးဖုိ႔၀င္ေခၚလာၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔သုံးေယာက္ကုိ ကားသုံးစီးခြဲၿပီးေခၚစစ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က ၿမိဳ႔နယ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးေကာ္မတီ (မ၀တ) ရုံးမွာ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က လည္း ရဲစခန္းမွာေပါ့။ က်ေနာ့ကုိေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးရုံးကုိ ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္အဲဒီအခ်ိန္က စဥ္းစားမိတာက ငါ့အတြက္ထိပ္တုိက္စိန္ေခၚမႈေတာ့ျဖစ္ေနၿပီ စကားမွားရင္ေတာင္ ေထာင္က်အႏွိပ္စက္ခံရ ႏႈိင္တယ္၊ ေထာင္က်ရင္ သူတုိ႔လက္ထဲမွာ ေသလူလုိဘာမွလြတ္လြတ္လပ္လပ္ဆက္လုပ္လုိ႔ရေတာ့မွာ မ ဟုတ္ေတာ့ဘူး သတိထားၿပီးကုိယ့္ထြက္ေပါက္ကုိ ကုိယ္ရွာမွျဖစ္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားထားတယ္။

အဲဒီ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးရုံးမွာက်ေနာ့ကုိ စစ္ေမးတဲ့သူက ခုနကအဖြဲ႔ကုိဦးေဆာင္လာတဲ့သူဘဲ။ က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကနာမည္ၾကားဖူးထားေတာ့ “အကုိက ဗုိလ္ႀကီးသန္းတုိးလား” လုိ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက မဟုတ္ပါဘူး အကုိကသူ႔ရဲ့ေအာက္က တပည့္တစ္ေယာက္ေပါ့တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါ ဗုိလ္ႀကီးသန္းတုိး ကုိယ္တုိင္ပါဘဲ။ သူက ၿမိဳ႔နယ္စစ္ေထာက္လွမ္းေရးဌာနတာ၀န္ခံေလ။ က်ေနာ္လည္း သူေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြ ကုိေျဖရင္း အဓိကအတုိက္အခံပါတီျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႔နယ္ NLD ပါတီက လူေတြမေကာင္းေၾကာင္းေတြ ၿဖီးျဖန္းၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာပစ္လုိက္တယ္။ သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္က ေဘးကေနၿပီး က်ေနာ္ေျပာတာေတြကုိ ေရးမွတ္ေန တယ္။ သူေမးၿပီးအျပင္ကုိထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ တျခားတစ္ေယာက္၀င္္လာၿပီး အရင္အတုိင္းျပန္ေမးေတာ့ ထပ္ေျပာရျပန္တယ္။ ဗုိလ္ႀကီးသန္းတုိး ျပန္၀င္လာၿပီးဆက္ေမးတယ္။ ည ၂ နာရီေက်ာ္ ၃ နာရီျဖစ္လာ ေတာ့ က်ေနာ္မ်က္လုံးစင္းၿပီး အိပ္ငုိက္လာၿပီ။ ေမးခြန္းေတြကုိလည္း မမွားရေအာင္ဂရုစုိက္ေျပာရေတာ့ အရမ္း ပင္ပန္းလာတယ္။ က်ေနာ္က အိပ္ခ်င္ၿပီဗ်ာ၊ က်ေနာ္အိပ္ငုိက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာေတြေလွ်ာက္ေျပာေန ရင္ အကုိတုိ႔ပုိၿပီးအလုပ္ရႈပ္မယ္။ က်ေနာ္အိပ္လုိ႔ရမလားဆုိေတာ့ ဗုိလ္ႀကီးသန္းတုိးကဘဲ “အာ.. ရပါတယ္။ ေဆာရီး အကုိတုိ႔ရုံးေအာက္မွာ ကုိယ့္ညီအိပ္ဖုိ႔စီစဥ္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ေခါင္းအုံးတစ္လုံးနဲ႔ ေစာင္တစ္ထည္ရွာ ေပးလုိက္တယ္။ ကုတင္ကေတာ့ အဲဒီရုံးေအာက္က စားပြဲခုံေတြကုိဆက္ၿပီး အဲဒီခုံေတြေပၚတက္အိပ္ရတာ။ တကယ္အိပ္ေတာ့ ဟုိေတြးဒီေတြးနဲ႔ေတာ္ေတာ္နဲ႔အိပ္မေပ်ာ္ျပန္ဘူး။ အိပ္ေနက် အိပ္ယာမဟုတ္တာလည္း ပါတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

မနက္ေျခာက္နာရီမထုိးခင္ က်ေနာ္အေစာႀကီးႏုိးလာတယ္။ အိမ္က အက်င့္အတုိင္း ေစာင္ကုိ ေခါက္သိမ္းၿပီး ေခါင္းအုံးေပၚမွာ သေသသပ္သပ္ျပန္တင္ထားေပးလုိက္တယ္။ အိမ္သာက အေဆာက္အဦရဲ့ အျပင္မွာဆုိ ေတာ့ က်ေနာ္အျပင္ထြက္ရတယ္။ အျပင္မွာအေတာ္ေအးေနၿပီ။ က်ေနာ္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာက္ထပ္က စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔၀င္တစ္ေယာက္ႏုိးလာၿပီ။ က်ေနာ္သူ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး။ သူတုိ႔က က်ေနာ့ကုိ လၻက္ရည္နဲ႔အီၾကာေကြး၀ယ္ေႂကြးၾကတယ္။ မနက္ ၇ နာရီခြဲ ရွစ္နာရီေလာက္မွာ တစ္ေယာက္ ၀င္လာၿပီး ဆက္ေမးတယ္။ အဓိကပုိလာတာက က်ေနာ့ေျခရင္းကမွန္ဘီရုိထဲက ရွာေတြ႔လာတဲ့ပစၥည္းေတြ အေၾကာင္း။ က်ေနာ္က မွင္ဗူးေတြ၊ စာရြက္ထုတ္ေတြက ေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ က်ေနာ္ကျပန္ၾကားေရး  တာ၀န္ယူတဲ့အခ်ိန္ အေျခအေနမေကာင္းလုိ႔ေရႊ႔ၾကေျပာင္းၾကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက က်ေနာ့ကုိ သိမ္း ထားဖုိ႔ လာအပ္ထားတာလုိ႔ရွင္းျပတယ္။ သူတုိ႔ကုိလည္း က်ေနာ္လက္ရွိသုံးေနတာဟုတ္မဟုတ္ စစ္ေဆး ၾကည့္ႏိႈင္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး သတင္းစာေတြကုိေတာ့ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ေလးလုံးအေရး ေတာ္ပုံအမွတ္တရ သမုိင္းအေနနဲ႔သိမ္းထားခ်င္လုိ႔လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူကေနာက္ပုိင္း က်ေနာ့ကုိ အသင့္ယူလာတဲ့ စာရြက္လြတ္ေတြေပၚမွာ က်ေနာ့အေၾကာင္းေတြေရးဖုိ႔ထုတ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ ညက ေျပာထားတဲ့အတုိင္းမွတ္မိသေလာက္ ျပန္ခ်ေရးေပးလုိက္တယ္။ 

မနက္ ၉ နာရီေလာက္မွာ အသားညိဳညိဳခပ္ေတာင့္ေတာင့္ အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိတဲ့ တပ္မွဴးဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ေမးခ်င္တာရွိတယ္ဆုိလုိ႔ က်ေနာ္ ရုံးခန္းကုိသြားရျပန္တယ္။ သူကလည္း အရင္လူေတြ လုိပဲ နာမည္၊ မိဘေတြရဲ့နာမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာ၊ ပညာအေရအခ်င္းနဲ႔စလာျပန္ေတာ့ က်ေနာ္က အရင္လူ ေတြလည္းေမးထားတာရွိတယ္၊ ညကတည္းကအခုအခ်ိန္အထိ ဒါေတြကုိဘဲထပ္တလဲလဲေျဖေနရတဲ့အျပင္ လက္ေရးနဲ႔ပါ က်ေနာ္ေရးထားတာရွိေတာ့ ေတာင္းၾကည့္လုိက္လုိ႔ရပါတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာထဲ့လုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔သူက ကုိယ္ကဒါမ်ဳိးမွႀကိဳက္တာ၊ ကဲ… ဒီစာရြက္က မင္းေရးထားတာမဟုတ္လားဆုိၿပီး အိတ္ထဲကေန စာရြက္ တစ္ရြက္ကုိ က်ေနာ့ေရွ႔ကစားပြဲေပၚကုိ ဖတ္ကနဲပစ္တင္လုိက္ၿပီး ေမးတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီလက္ ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ အစုိးရဆန္႔က်င္ေရးစာရြက္ကုိ ခပ္တည္တည္နဲ႔ေကာက္ဖတ္လုိက္ၿပီး လက္ေရးလက္ သားညံ့တာရယ္၊ စာလုံးေပါင္းေတြမွားေနတာေတြက က်ေနာ္ေရးတာမဟုတ္ဖူးဆုိတာေသခ်ာေနၿပီ။ ဒါက အလယ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္ေရးထားတဲ့ လက္ေရးမ်ဳိးဘဲလုိ႔ မွတ္ခ်က္ေပးရင္း က်ေနာ္ မနက္ကေရးထားရတဲ့ လက္ေရးနဲ႔တုိက္ၾကည့္ဖုိ႔ သူ႔ကုိေျပာလုိက္တယ္။ (တကယ္ေတာ့ အဲဒီစာက က်ေနာ္ နဲ႔ တြဲေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲက ရုကၡေဗဒကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လက္ခ်က္။ သူကစာကုိ ညာလက္ နဲ႔ေရးရင္ အာဏာပုိင္ေတြကလုိက္ရတာလြယ္ေနမွာစုိးလုိ႔ ဘယ္လက္နဲ႔လက္ေရးဖ်က္ေရးၿပီး ေလွ်ာက္ေ၀ ထားတာလုိ႔ ေနာက္မွသိရတယ္။) သူက “ဒါဆုိရင္၊ မင္းကုိတည့္တည့္ဘဲေမးမယ္ကြာ။ မင္း… ဘာျဖစ္လုိ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ့အိမ္ေတြကုိ ၀င္ထြက္ေနလဲ” တဲ့။ က်ေနာ္က သူ႔ကုိ လက္ရွိန၀တဥကၠဌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေစာေမာင္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြျဖစ္တဲ့ ပါတီစုံဒီမုိကေရစီ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးမယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္တဲ့ ပါတီကုိ အာဏာလႊဲေပးၿပီးရင္ စစ္တပ္ကဘားတုိက္ေတြကုိျပန္မယ္ဆုိေပမယ့္ တကယ္မွ်မွ်တတျဖစ္မလာ မွာကုိ စုိးရိမ္ေၾကာင္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ လက္ရွိအတုိက္အခံပါတီနဲ႔ တစ္သီးပုဂၢလႏုိင္ငံ ေရးသမားေတြကုိ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လူထုဆႏၵနဲ႔အညီျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ ကူညီေနတာပါလုိ႔ သူ႔ကုိေျပာလုိက္တာ နဲ႔တစ္ဆက္ထဲ “ေရြးေကာက္ပြဲက မွန္မွန္ကန္ကန္ေတာ့ ျဖစ္မွာပါ ေနာ္” လုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။ သူက ဆတ္က နဲ က်ေနာ့မ်က္ႏွာကုိေစ့ေစ့ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ စားပြဲကုိလက္၀ါးနဲ႔ ဘုန္းကနဲရုိက္ၿပီး “မင္းတုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ ေပါ့” ဆုိေတာ့။ က်ေနာ္ ပုခုံးအသာႀကံဳ႔ၿပီး သူ႔ကုိၿပံဳးျပလုိက္တယ္။ သူက ဆက္ေျပာစရာကုန္သြားပုံနဲ႔ ထ ထြက္သြားတယ္။ 

က်ေနာ္အခန္းအျပင္ကုိေရာက္ေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔၀င္တစ္ေယာက္က အဆင့္ သုံးေလးဆင့္ပါ တဲ့ အ၀ါေရာင္ထမင္းခ်ဳိင့္တခုလာေပးတယ္။ မင္းအိမ္ကပုိ႔ေပးတာတဲ့။ က်ေနာ္သိလုိက္ၿပီ၊ အေမဘဲျဖစ္ရ မယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဒါေတြလုိက္လုပ္ေပးေနရတာလဲ မလုိပါဘူးလုိ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ညည္းသလုိေျပာၿပီး ထမင္း စားဖုိ႔ထမင္းခ်ဳိင့္ကုိဖြင့္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ ၀က္သားဟင္းနဲ႔သီးစုံခ်ဥ္ဟင္း၊ ဘာလေခ်ာင္ ေၾကာ္ေလးနဲနဲအျပင္ သရက္သီးမွည့္ကုိပါ အခြံႏႊာၿပီးလွီးထည့္ေပးထားေသးတယ္။ က်ေနာ့ေဘးမွာ စားေန ၾကတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးရဲေဘာ္ေတြက ဟင္းေကာင္းပုံမရဘူး။ က်ေနာ္မ်ဳိမက်ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ဟင္း နဲနဲနဲ႔၀ေအာင္စားၿပီး သူတုိ႔ကုိ အားလုံးေပးလုိက္တယ္။ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္နဲ႔က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းသားေတြကုိ ရဲစခန္းကတစ္ဆင့္ျပန္လႊတ္ေပးလုိက္တယ္။ ရွာေဖြပုံစံနဲ႔သိမ္းသြားတဲ့ ရွစ္ ဆယ့္ရွစ္ဆႏၵျပပြဲကာလက သတင္းစာေဟာင္းေတြနဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြကုိ အစုိးရအၾကည္ညိဳပ်က္ေစ ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားထားရွိမႈဆုိၿပီး ႏွစ္လအတြင္း ၿမိဳ႔ကေနဘယ္မွမသြားရဘူးဆုိၿပီး ရဲစခန္းမွာ အပတ္ စဥ္ လက္မွတ္ထုိးရတယ္။