ေက်ာင္းသားသူပုန္တုိ႔ရဲ့ ခရီးရွည္အမွတ္တရ - အပိုင္း (၉)

ဆက္ျဖစ္တဲ့ေျခလွမ္းမ်ား

က်ေနာ္ျပန္လြတ္လာေတာ့ က်ေနာ့ အဖုိးအဖြားေတြရဲ့အိမ္ကုိ သြားတယ္။ အိမ္ေရွ႔ကေန ၀င္လာတဲ့က်ေနာ့ ကုိ က်ေနာ့အဖြားက ဟဲ့… သားႀကီး… လုိ႔ အသံတုန္တုန္နဲ႔ လွမ္းေခၚတယ္။ မ်က္ရည္ေတြလည္း ၀ုိင္းလာ တယ္။ က်ေနာ္ကအဖြားလက္ကုိအသာကုိင္ၿပီး ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ က်ေနာ္ျပန္လာၿပီေလလုိ႔ေျပာရတယ္။ ေလငန္းျဖစ္ေနတဲ့ဘဘက အိမ္ေရွ႔သစ္တံခါးေဘာင္ကုိမွီထုိင္ေနရင္းက ဘာျဖစ္တာလဲလုိ႔ အသံဗလုံး ဗေထြးနဲ႔ လွမ္းေမးတယ္။ အဖြားက သူမသိေအာင္မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ဘဘသိသြားတယ္။ ဘယ္ရမလဲ သူကပါးတာမွ လွစ္ေနေရာ။ က်ေနာ့ကုိ ေခၚၿပီးဆူပါေလ ေရာ… “အစုိးရကုိ ငါလည္းမႀကိဳက္ဘူး၊ မင္းလက္ထဲမွာ သူတုိ႔လုိေသနတ္မရွိဘဲ သြားလုပ္မေနနဲ႔။ မင္းသူတုိ႔ ကုိခ်ခ်င္ရင္ ေသနတ္ရွာၿပီးျပန္ခ်။ မတန္မရာေတြမလုပ္ပါနဲ႔။ ငါတုိ႔ပဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမယ္” တဲ့။ ဘဘက လယ္သမားမ်ဳိးရုိး။ ၿမိဳ႔ေပၚမွာ ေဆးရြက္ႀကီးကုန္သည္လုပ္ၿပီး အေျခခ်ခဲ့တာ။ က်ေနာ့အေဖဖက္က ရွမ္း ႏြယ္ၾကတယ္။ က်ေနာ့ဘဘရဲ့အေဖ၊ က်ေနာ့အေဘးကုိ က်ေနာ္ ၂ ႏွစ္သုံးႏွစ္သားေလာက္က ရြာကုိသြား လည္ရင္း ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ အရပ္ ခုနစ္ေပေလာက္ရွိတယ္။ သူက ထုိင္ၿပီးကြမ္းတၿမံဳ့ၿမ့ံဳနဲ႔ ႏွီးထုိးေနတာ။ ဆံပင္ကုိ ေရာင္တစ္ေစာင္းခ်ထားၿပီး ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္အေတာ္ေတာင့္တယ္။ တကုိယ္လုံးမွာလည္း ေဆးမွင္ေက်ာင္ေတြအျပည့္ထုိးထားတာ သူ႔ဒူးေအာက္အထိေရာက္တယ္။ အေမတုိ႔ဖက္က ျမန္မာ စစ္စစ္ေတြ။ ပညာေရးမ်ဳိးရုိးေတြလုိ႔ေျပာရမယ္။ အေမဘက္ကအဖုိးက အရင္ကေခတ္က ခရုိင္ပညာ၀န္ တစ္ေယာက္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ က်ေနာ့ဦးေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔အေဒၚက ေက်ာင္းဆရာဆရာမေတြ။ ဦးေလး တစ္ေယာက္ဆုိရင္ တကၠသုိလ္တစ္ခုမွာေမာ္ကြန္းထိမ္းလုပ္ခဲ့တာရွိတယ္။ 

ေနာက္ပုိင္း ၁၉၈၉ မွာ အန္တီစု (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္) က သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူ အာဇာနည္ေန႔ ရန္ကုန္မွာ ခ်ီတက္အေလးျပဳမယ္လုိ႔ ေၾကျငာခဲ့တယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႔ေလးမွာလည္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆုိၿပီး ပန္းေခြႏွစ္ခုရွာၿပီးထလုပ္ထည့္လုိက္ေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ က်ေနာ္တုိ႔တန္းစီၿပီးခ်ီတက္ေနၾကတဲ့လမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ လူငယ္ေတြအင္အား၀င္ျဖည့္လာၿပီး လူအင္အား ၆၀ ေက်ာ္ျဖစ္သြားတယ္။ ေစ်းႀကီးကုိျဖတ္ ၀င္ရမယ့္လမ္းေၾကာင္းကုိလည္း ရဲကပိတ္ထားလုိ႔ ၿမိဳ႔ထဲကေနပတ္ၿပီးခ်ီတက္ၾကရေတာ့ တၿမိဳ႔လုံးဟုိးေလးတ ေက်ာ္ျဖစ္သြားတယ္။ ၿမိဳ႔ထဲကလူေတြက ထြက္ၾကည့္ၾကတဲ့အျပင္ တစ္ခ်ဳိ႔ဆုိရင္အေနာက္ဖက္ခပ္လွမ္းလွမ္း က ဘာျဖစ္မလဲလုိ႔ လုိက္ၾကည့္ၾကတယ္။ သူ႔တုိ႔ အာဏာပုိင္ေတြထဲက အရပ္၀တ္နဲ႔တစ္ေယာက္ လာ ညွိတယ္။ သူက ဘယ္ႏွစ္ဖြဲ႔လည္းေမးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က လူငယ္တစ္ဖြဲ႔၊ ေက်ာင္းသားတစ္ဖြဲ႔လုိ႔ ေျပာလုိက္ တယ္။ သူက ခြင့္ျပဳေပးဖုိ႔ သူ႔အထက္အရာရွိနဲ႔ညွိႏႈိင္းေပးပါ့မယ္ဆုိၿပီး ခနေနေတာ့ သူက အုိေကလုိ႔ေျပာ တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ပန္းေခြႏွစ္ခုကအေရွ႔မွာတစ္ခု၊ အလယ္မွာတစ္ခုျဖစ္သြားၿပီး ေရွ႔ဆုံးကပန္းေခြေပၚမွာ “ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားလြမ္းသူ႔ပန္းေခြ” အဲ.. အေနာက္ဖက္ကပန္းေခြမွာေတာ့ “လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ား လြမ္းသူ႔ပန္းေခြေပါ့”။ ဟုိေရာက္ေတာ့ အလားလုံးအတူတူ၀င္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီခ်ီတက္မႈမွာလည္း အာဇာ နည္ကုန္းကုိအေရာက္ အမ်ားေတာင္းဆုိခ်က္အရ က်ေနာ္ဦးေဆာင္ရျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ကံေကာင္း တယ္လုိ႔ဆုိမလား အာဏာပုိင္ေတြက အာဇာနည္ကုန္းကုိ၀င္ခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့အျပင္ ဖမ္းတာဆီးတာေတြလည္း မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ရ၀တ ရပ္ကြက္လူႀကီးအျဖစ္အေရြးခံထားရတဲ့ အေဖက ၿမိဳ႔နယ္ၿငိပ္ပိ (မ၀တ) ရုံးမွာ အဲဒီလႈပ္ ရွားမႈဗြီဒီယုိေခၚျပတာၾကည့္ၿပီး ျပန္လာတဲ့အခါ "ေဟ့ေကာင္… အႀကီးေကာင္… မင္းအိမ္ဦးခန္းမွာပဲသြားေန စမ္းပါကြာ၊ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့။ ငါတစ္သက္လုံးရွာေႂကြးပါ့မယ္၊ မင္းလုပ္တာနဲ႔ တစ္မိသားစုလုံးဒုကၡ ေရာက္ကုန္လိမ့္မယ္" ဆုိတာမ်ဳိး ေခၚၿပီး ဆူခဲ့ေသးတယ္။ အဲ… အဲဒီအခ်ိန္က ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တျခားၿမိဳ႔နယ္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိအေလးျပဳၾကတဲ့အတြက္ အဖမ္းအဆီးခံၾကရတယ္ ၾကားတယ္။ 

၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔မွာက်င္းပခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေန႔ကုိေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္း သားေတြက ကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကုိယ္ လူထုေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ပါတီျဖစ္တဲ့ NLD မဲအႏုိင္ ရေရးအတြက္ အင္အားထြက္ျပျဖစ္တယ္။ အားလုံးလူတစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရွိမလားဘဲ။ ေက်ာင္းသား ၀တ္စုံအျဖဴနဲ႔ ကခ်င္ပုဆုိး၀တ္ထားၾကတယ္။ NLD ရဲ့ အမွတ္အသားျဖစ္တဲ့ ခေမာက္ေတြကုိ ေဆာင္းထား ၾကတယ္။ စက္ဘီးေတြမွာ ပါတီအလံေတြခ်ည္ထားတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က ပါတီစုံ၀င္ၿပိဳင္ၾကေတာ့ မဲေတြ ျပန္႔ကုန္ၿပီး ၾကားကေန တုိင္းရင္းသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရးပါတီတျဖစ္လဲ မဆလပါတီ ၀င္စားသြားမွာစုိးလုိ႔။ က်ေနာ္တုိ႔ တစ္ၿမိဳ႔လုံးလွည့္ၿပီး တစ္ေယာက္မဲ၀င္ထည့္ရင္ က်န္တဲ့သူအားလုံး အျပင္ကေစာင့္ေပးၾကတယ္။ မဲရုံတစ္ခုမွာဆုိရင္ တာ၀န္က်တဲ့သူတစ္ေယာက္ထြက္လာၿပီး ညီေလးတုိ႔ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာ အကုိတုိ႔ သိပါတယ္။ ဒီေရြးေကာက္ပြဲကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ျဖစ္ေအာင္ အကုိတုိ႔တာ၀န္ယူေပးေနပါတယ္။ စိတ္ခ်ပါ၊ လူထုဆႏၵအတုိင္းျဖစ္ေစရမယ္လုိ႔ ကတိထြက္ေပးတာမ်ဳိးလည္းရွိတယ္။ အဲဒီညေနက ပထမဆုံး ေရဒီယုိက မဲအႏုိင္ရတဲ့သူေတြစာရင္းကုိ ေၾကျငာေပးတယ္။ NLD NLD NLD ေတြခ်ည့္ထပ္ေနတယ္။ လက္ ခုတ္သံေတြလည္း တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္း။ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႔နယ္မွာလည္း မဲဆႏၵနယ္ႏွစ္ခုစလုံး NLD ပဲ ႏုိင္တယ္။ ၀မ္းသာလြန္းလုိ႔ အိမ္ေရွ႔ေတြမွာထြက္ၿပီးကေနၾကတဲ့ အဖြားႀကီးေတြ။ ေအာင္ပြဲခံေနၾကတဲ့လူထု။ မေဖာ္ျပ ႏႈိင္ေလာက္ေအာင္ၿပီးျပည့္စုံေနတဲ့ ပီတိအၿပံဳးေတြနဲ႔ေလ။ ဒီပီတိေတြဟာ တစ္လေတာင္မခံခဲ့ပါဘူး။