ေက်ာင္းသားသူပုန္တုိ႔ရဲ့ ခရီးရွည္အမွတ္တရ - အပိုင္း (၃)

နိမိတ္

၁၉၈၃-၈၄ စာသင္ႏွစ္၊ က်ေနာ္ဆယ္တန္းတစ္ႏွစ္က်ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္စာေမးပြဲေျဖခါနီး အေမ့ရဲ့ အမႀကီး အထက္တန္းျပဆရာမက က်ေနာ့၀မ္းကြဲညီျဖစ္တဲ့ သူ႔သားနဲ႔ အစုိးရစစ္စာေမးပြဲမစခင္ တစ္လ ေလာက္ သူတုိ႔အိမ္မွာလာေနၿပီး စာအတူက်က္ဖုိ႔ အကူအညီေတာင္းတယ္။ က်ေနာ္က အရင္ႏွစ္က စာေမးပြဲအမွတ္ေတြ ေတာင္းၾကည့္ေတာ့ ဓာတု-ရူပ ဘာသာရပ္မွာ အမွတ္မျပည့္လုိ႔ စာေမးပြဲက်တာဆုိ ေတာ့ က်ေနာ္ ေနာက္တစ္ႏွစ္ အဲဒီဘာသာကုိ အရမ္းကုိႀကိဳးစားထားတယ္။ က်ေနာ့အဖုိးရဲ့ေကာင္းမႈနဲ႔ က်ဴရွင္ပါယူလုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ရူပေဗဒသင္ခန္းစာတစ္ခ်ဳိ႔ကုိ ေက်ာင္းသားခ်င္း ဆရာျပန္ လုပ္လုိ႔ ရေလာက္ေအာင္ကၽြမ္းက်င္လာတယ္။ က်ေနာ္ ဓာတု-ရူပ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ စာေမးပြဲေအာင္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ့ညီ၀မ္းကြဲလည္း ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္တယ္။ က်ေနာ့အေဒၚတုိ႔မိသားစုက ေက်းဇူးတင္တဲ့အေန နဲ႔ သူတုိ႔ရဲ့အထက္အညာဘုရားဖူးခရီးမွာ က်ေနာ့ကုိစားရိတ္ခံၿပီးေခၚသြားၾကေတာ့ လုိက္သြားျဖစ္ တယ္။ စစ္ကုိင္း၊ မႏၱေလး၊ မုံရြာ၊ ျပင္ဦးလြင္ ေဒသေတြကုိေရာက္ခဲ့တယ္။ မႏၱေလးမဟာျမတ္မုနိ ဘုရား ႀကီးမွာ မ်က္ႏွာေတာ္ကုိဖူးေျမွာ္ရင္း ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ေတာင္ ျဖစ္ရေသးတယ္။

အဲ.. ခရီးစဥ္ရဲ့အစပုိင္း စစ္ကုိင္းဘက္က သူခုိးႀကီးငတက္ျပားတည္ထားခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ မရိွခဏေစတီေရွ႔ က ငွက္ေပ်ာပြဲအုန္းပြဲနဲ႔ထားတဲ့ အသက္၀င္ေနတယ္လုိ႔ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကယုံၾကည္တဲ့ ဘုရားေရွ႔က ဆင္ ရုပ္ထုႀကီးႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုကလည္းစိတ္၀င္စားစရာ။ သူတုိ႔အေျပာအရ ဓားျပအဖြဲ႔တစ္ခုက ရြာကုိ ဓားျပတုိက္မလုိ႔လာေတာ့ အဲဒီဓားျပေတြကုိ ဆင္တစ္ေကာင္ကလုိက္နင္းၿပီး အစြယ္နဲ႔ထုိးၿပီး သတ္ပစ္ လုိက္တယ္တဲ့။ ရြာသားေတြက ဆင္သံလူသံေတြဆူညံေနလုိ႔ထြက္မၾကည့္ရဲဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ က်မွ သြားၾကည့္ၾကေတာ့ လက္နက္ကုိင္လူတစ္ခ်ဳိ႔ ဆင္နင္းခံရ၊ အစြယ္နဲ႔အထုိးခံရၿပီး ေသေနတာ ေတြ႔ရတယ္တဲ့။ အဲဒီဆင္ရုပ္ထုႀကီးတစ္ခုရဲ့အစြယ္မွာလည္း ေသြးေတြေပက်ံေနတာေတြ႔ရတယ္ေျပာၾက တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကလူေတြက အဲဒီဆင္ႀကီးကုိ ကန္ေတာ့ပြဲေပးၿပီး ယုံယုံ ၾကည္ၾကည္ ပသထားၾကတယ္တဲ့။

စစ္ကုိင္းေကာင္းမႈေတာ္ဘုရားကုိေရာက္ေတာ့ ဘုရားဖူးၿပီးလွည့္ပတ္ၾကည့္ၾကရင္း ငါးကန္တစ္ခုေဘး ကုိ ေရာက္သြားၾကတယ္။ ကန္ေစာင္းမွာ အေမအုိႀကီးတစ္ေယာက္က ငါးစာေရာင္းေနတယ္။ သူက လာလာလာလာနဲ႔ေခၚရင္ ငါးႀကီးေတြက ေရထဲကေန လွမ္းပစ္လုိက္တဲ့အစာေတြကုိ ခုန္ဟပ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္အနား၀န္းက်င္က သင္ပုန္းေပၚမွာေရးထားတဲ့ ဒီေရကန္ရဲ့ထူးျခားခ်က္ေတြကုိ စိတ္၀င္ စားသြား တယ္။ သိၾကားမင္းရဲ့နတ္ေရကန္ဆုိပဲ။ ကန္ေဘာင္တစ္ေလွ်ာက္မွာ သစ္ပင္ေတြအုံ႔ဆုိင္းေနေပမယ့္ ကန္ေရဟာ အမႈိက္သရုိက္အၿမဲကင္းေနတယ္တဲ့။ ေနာက္ျပန္ငဲ့ၿပီးၾကည့္ေတာ့.. ဟုတ္တယ္။ ေရထဲမွာ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ေတာင္မရွိဘူး။ ကန္ေရရဲ့အေရာင္ဟာ အၿမဲတမ္းၾကည္ၿပီးစိမ္းေနတယ္တဲ့။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ပဲ ကန္ေရဟာရႊံ႔ေရာင္လုိေနာက္က်ိေနမယ္ဆုိရင္ တုိင္းျပည္အတြက္အတိတ္နိမိတ္မေကာင္း ဘူး။ မၾကာခင္မွာျဖစ္လာမယ့္နိမိတ္ဆုိးကုိျပတာတဲ့။ စစ္ပြဲေတြ၊ မင္းေျပာင္းမင္းလႊဲေတြ၊ တုိင္းျပည္ပ်က္ တာေတြ ျဖစ္တတ္တယ္လုိ႔ဆုိထားတယ္။ က်ေနာ္ အေမအုိဆီကုိျပန္ေလွ်ာက္သြားၿပီး သိၾကားမင္းနတ္ ေရကန္ရဲ့ထူးျခားခ်က္ေတြကုိေမးၾကည့္ရင္း “အေမ… အခုေရကန္က ရႊံ႔ႏွစ္ေရာင္လုိေနာက္က်ိေနတာ ဆုိေတာ့ နိမိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့၊ ဟုတ္လား” အေမအုိက က်ေနာ့မ်က္ႏွာကုိေၾကာက္လန္႔တၾကား ျပန္ၾကည့္ရင္းက “သားေလးရယ္။ အေမတုိ႔ ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက ေလယာဥ္နဲ႔ဗုံးႀကဲခံၾကရတယ္။ လူေတြ ေသလုိက္တာ… အနိဌာရုံသက္သက္ပါဘဲ။ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့” တဲ့။ က်ေနာ္ အေမအုိအနားက အေတြး တစ္စနဲ႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။

အေပါင္းအသင္းမ်ား

က်ေနာ္က ၿမိဳ႔ေပၚမွာလူတုိင္းလုိလုိနဲ႔ ခင္မင္ေအာင္ေပါင္းတယ္။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာအဆင့္အတန္းနဲ႔ လူမ်ဳိး ဘာသာမေရြးေပါ့။ တစ္ရုံးရုံးလုပ္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ့မွာမိတ္ေဆြေပါတယ္။ အဲဒီ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြထဲမွာ တစ္ၿမိဳ႔လုံးကေရွာင္ရတဲ့ ရဲစခန္းမွာလူဆုိးစာရင္း၀င္ လက္သံေျပာင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းပါတယ္။ ထစ္ကနဲရွိ သူတုိ႔ကခ်ၾကတာခ်ည့္ဘဲ။

ပထမတစ္ေယာက္က မ်ဳိးေအာင္တဲ့ သူ႔ဆရာကလည္းလူဆုိးစာရင္း၀င္ထဲမွာရွိတယ္။ သူကခဏခဏ ရန္ျဖစ္လြန္းေတာ့ က်ေနာ္ေပါင္းရတာခက္လာတယ္။ က်ေနာ္က ရန္သူထက္ မိတ္ေဆြမ်ားခ်င္တဲ့ ေကာင္။ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ့အရင္းႏွီးဆုံးလူေတြနဲ႔ပါ ဒီေကာင္ရန္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီအခ်ိန္ ကအထိ တပ္မေတာ္ရဲ့သေဘာထားမွန္ေတြကုိ နားလည္သေဘာမေပါက္ေသးတဲ့အတြက္ သူ႔ကုိ မင္းကြာ… ဒီေလာက္ေတာင္ခ်ခ်င္ရင္ လမ္းေပၚမွာရန္ျဖစ္ၿပီး အခ်ဳပ္ထဲကုိ၀င္လုိက္ထြက္လုိက္လုပ္မေန နဲ႔ မင္းကုိဘယ္သူမွလည္း ေလးစားမွာမဟုတ္ဘူး၊ အဓိပၸါယ္လည္းမရွိဘူး။ တုိင္းျပည္ကာကြယ္ဖုိ႔ စစ္ထဲ ၀င္လုိ႔ေျပာထဲ့လုိက္တယ္။ သူတကယ္ပဲ စစ္သားစုေဆာင္းေရးကေနတစ္ဆင့္စစ္တပ္ထဲ၀င္သြားတယ္။ ပူပူေႏြးေႏြး ရွစ္ဆယ့္ရွစ္အေရးေတာ္ပုံႀကီး အႏွိမ္နင္းခံရၿပီးကာစအခ်ိန္ေလးမွာဘဲ သူျပန္ေရာက္လာ တယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ စစ္ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစုံနဲ႔ လည္ပင္းမွာလည္း လည္ပတ္နီစည္းလုိ႔။ က်ေနာ္နဲ႔ အႀကီးအက်ယ္စကားမ်ားၿပီးျပန္သြားတာ အခုအထိ ျပန္မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ “ေတြ႔လား သူ… တပ္မေတာ္ ရဲ့ သေဘာထားမွန္ကုိ သေဘာေပါက္သြားၿပီ” ဆုိတဲ့စကားက ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ၾကားမွာ လက္သုံး စကားျဖစ္လာတယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္က ကုိတင္ထြန္းတဲ့။ သူကလည္း မ်ဳိးေအာင္လုိဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူကတစ္မ်ဳိး။ သူနဲ႔ ေပါင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူမ်ားေတြကုိရန္စၿပီး ျဖစ္လုိက္တုိင္း သူက၀င္ပါရင္း ထုိးတာႀကိတ္တာ ေတြျဖစ္တာ။ သူက်ေနာ့အိမ္ကုိ ညေနေစာင္းေလာက္ လာလာေခၚတယ္။ “ေယာက္ဖ။ အရက္သြား ေသာက္ရေအာင္” တဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔အစြန္ကေရခဲစိမ္ေဆးအရက္ဆုိင္မွာ သြားထုိင္တာမ်ားတယ္။ အဲဒီလမ္းထိပ္မွာ မူဆလင္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ေရာင္းတဲ့ ပဲသုတ္ကုိ၀င္ၿပီး၀ယ္မယ္… အရက္ဆုိင္ ထဲမွာ ေဆးစိမ္အရက္တစ္လုံးခြဲေလာက္ စကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႔ခ်မယ္။ အဲဒါဆုိ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေရခ်ိန္ကုိက္ၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႔ကလမ္းေတြကက်ယ္တယ္။ အဲဒီလမ္းက်ယ္ေတြေပၚမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ပုခုံးဖက္ၿပီး လမ္းဟုိဘက္ေရာက္သြားလုိက္၊ ဒီဘက္ကုိ ယုိင္ထုိးယို္င္ထိုးျပန္ေရာက္ လာ လိုက္နဲ႔ လမ္းျပည့္ေနေအာင္ေလွ်ာက္ၿပီး အရက္ဆုိင္ကေန အိမ္ျပန္ၾကတယ္။

လမ္းေရာက္ေတာ့ သူက သူ႔၀သီအတုိင္း “မုိက္တဲ့ေကာင္ထြက္ခဲ့” ဆုိၿပီး စိမ္ေခၚပါေလေရာ။ က်ေနာ္သူ႔ ကုိ အသာမ်က္ေစ့ေစာင္းၿပီးၾကည့္လုိက္တယ္။ နဲနဲေတာ့မွန္ေနၿပီ...။ အနား၀န္းက်င္က ရပ္ကြက္သား ေတြလည္း နဲနဲေတာ့လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၾကတာ သတိထားမိတယ္။ အဲဒီေတာ့က်ေနာ္ကလည္း ေနာက္ကေနအားက်မခံ “က်န္တဲ့ေကာင္နဲ႔ ငါနဲ႔ခ်မယ္” လုိ႔၀င္ေအာ္လုိက္တယ္။ သူက တုံ႔ကနဲျဖစ္သြား ၿပီး က်ေနာ့ကုိလုိက္ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ သူက “ဆယ္ႏွစ္ေအာက္၊ ဒုတ္ဓားမပါ” တဲ့။ သူက်ေနာ္နဲ႔ အဲဒီလုိေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရတာသေဘာက်လာတယ္။ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ တစ္တြဲတြဲေလာက္ကုိ ေပါင္းျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္အိမ္ကထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ပုိင္း က်ေနာ့ညီညီမေတြကုိ လူေတြက ခပ္ဖယ္ဖယ္ေနၾကေပမယ့္ သူကအၿမဲလုိလုိ က်ေနာ့သတင္းဘာ ၾကားေသးလဲဆုိၿပီး လာေမးေဖာ္ရတဲ့ လူနည္းစုထဲကတစ္ေယာက္ေပါ့။

က်ေနာ့အိမ္ေရွ႔မွာ အသက္ ၅၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ကရင္ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ေနတယ္။ သူက စကား နည္းသလုိ ေအးေအးေဆးေဆးသမား။ သူ႔အေမ အသက္ ၈၀ နီးပါးအဖြားႀကီးကုိ လုပ္ေႂကြးျပဳစုေနတဲ့ သူ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စစ္အာဏာမသိမ္းခင္ေလးမွာဘဲ က်ေနာ္အိမ္ေရွ႔မွာထြက္ထုိင္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူေရာက္ လာတယ္။ က်ေနာ့ကုိ သူ႔မွာရွိတဲ့အေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ၀က္မာန္စြယ္ကုိ အကာအကြယ္အေနနဲ႔ ေဆာင္ထား ဖုိ႔ လက္ထဲကုိထုိးထည့္ေပးရင္း “ဦးသိတယ္။ တူေလးက တက္တက္ႂကြႂကြလုပ္ေနၾကတာဆုိေတာ့ ဒါကုိလုိမယ္။ ဦးကေတာ့အသက္ႀကီးၿပီ။ ဒါေတြမလုိေတာ့ပါဘူး။ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ေဆာင္ထားပါ” လုိ႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ယုံတာမယုံတာအပထား၊ သူ႔ေစတနာကုိအသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ လက္ခံ ယူရင္း ေက်းဇူးစကားေျပာရတယ္။

  

က်ေနာ့အိမ္နီးခ်င္းေတြထဲမွာ ရပ္ကြက္ထဲကဘယ္သူနဲ႔မွမေပါင္းဘဲ ခပ္ကင္းကင္းေနတတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္တဲ့ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အဖုိးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဖာသိဖာသာေနတတ္တဲ့ အေမၫြန္႔ဆုိတဲ့ အဖြား ႀကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတုိ႔က်ေနာ့ကုိခင္ၾကတယ္။ အိမ္ေရွ႔ကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ က်ေနာ့ကုိ အၿမဲလွမ္းေခၚ၊ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔စားစရာတစ္ခုခုေႂကြးၿပီး ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနေမးတာ၊ စကားစမည္ေျပာ တာေတြ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ့အေဖက “ေနစမ္းပါဦး၊ ၿမိဳ႔ထဲက လူမုိက္ေတြ၊ ရပ္ကြက္ထဲ က ဘယ္သူနဲ႔မွမေပါင္းတဲ့ လူထူးဆန္းေတြအားလုံးက မင္းကုိအေတာ္ခ်စ္ၾကပါလား။ ငါ့မ်ားေတာ့ လမ္း မွာေတြ႔တာေတာင္ ေမးထူးေခၚေျပာလုပ္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ေဟ့ေကာင္ ငျမတ္။ မင္းက ဘယ္လုိလူ စားမ်ဳိးလဲ” လုိ႔ ေျပာခဲ့ဖူးတာ။