ေက်ာင္းသားသူပုန္တုိ႔ရဲ့ ခရီးရွည္အမွတ္တရ - အပိုင္း (၂)

ျဖတ္သန္းမႈေတြထဲက စုစည္းမိသမွ်

မိတ္ဆက္

ဘယ္သူကမွအတင္းေခၚတာလည္းမဟုတ္၊ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္လာၾကတဲ့ခရီး။ ဒီလမ္းခရီးရွည္ထဲမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႀကံဳခဲ့ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ အကာကြယ္ေပးၾက တယ္။ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ေဖးကူၾကတယ္။ အၿပံဳးေတြနဲ႔ ႀကံ့ႀကံ့ခံၿပီးရင္ဆုိင္ၾကတယ္။ ေႏြး ေထြး လုံၿခံဳမႈေတြအျပည့္နဲ႔ေပါ့။ အခုေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႔လည္းက်ေနာ္တုိ႔ကုိခြဲထားရစ္ခဲ့ၾကၿပီ။ ျမန္မာႏုိင္ငံထဲ မွာ က်န္ခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႔ေတာင္ မရွိၾကေတာ့ၿပီဘဲေလ။ ၂၄ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလထဲမွာ အဆုိးအေကာင္း အေျပာင္းအလဲေတြအမ်ားႀကီး။ ေရွ႔ဆက္ၿပီးေကာင္းမွာလား၊ ပုိဆုိးမွာလားဆုိတာလဲ ဇေ၀ဇ၀ါ။ ေကာင္းလာပါေစေတာ့လုိ႔သာ မ်က္ေစ့မွိတ္ၿပီးယုံၾကည္ပစ္လုိက္ခ်င္ေတာ့တာပါဘဲ။

• ငါတုိ႔သည္ ႏုိင္ငံေတာ္ႏွင့္ တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားအေပၚ သစၥာရွိပါမည္။
• ငါတုိ႔သည္ ဒီမုိကေရစီတုိက္ပြဲတြင္ က်ဆုံးသြားေသာ သူရဲေကာင္းမ်ားအေပၚ သစၥာရွိပါမည္။
• ငါတုိ႔သည္ ဒီမုိကေရစီတုိက္ပြဲတြင္ အထက္မွေပးအပ္ေသာတာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရားမ်ားကုိ ေၾကႁပြန္ စြာ ထမ္းေဆာင္ပါမည္။
• ငါတုိ႔သည္ ဒီမုိကေရစီေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္သည္အထိ အသက္စြန္႔တုိက္ပြဲ၀င္သြားရန္ သစၥာအဓိဌာန္ျပဳပါသည္။

က်ေနာ္တုိ႔ ေတာတြင္းေရာက္လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ဘ၀က ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေတာဆုိတာ အျပင္ကလွမ္းၾကည့္ရင္လွပသေလာက္ သေဘာသဘာ၀အရရုိင္းပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ရုိးစင္းတယ္။ ဒီရုိးစင္တဲ့ျဖဴစင္မႈေလးေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔တန္ဖုိးထားတတ္သြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အိပ္မက္ေတြအတုိင္း အားလုံးကုိယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကတယ္။ ေကာင္းအတူဆုိးအတူ ျဖတ္သန္းၾကတယ္။ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြက အမာခံအမ်ားစုျဖစ္ေတာ့ အလုပ္ အရအေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ မွန္တာေတြရွိသလုိ မွားတာေတြလည္းရွိမွာဘဲ။ တူတာေတြရွိ သလုိ မတူတာေတြလည္းရွိတယ္။ ေဒါသတႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ညွိႏႈိင္း လုိ႔ရတာေတြရွိသလုိ ညွိႏႈိင္းမရႏႈိင္ဘဲကြဲခဲ့ၾကတာလည္းရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အခ်ိန္အပုိင္းအျခားအရ တြက္ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုေက်ာ္ဆုိတဲ့ကာလဆုိတာ သာမန္လူတစ္ေယာက္အတြက္ သူ႔ရဲ့ဘ၀မွာ တစ္စုံတစ္ရာအေျပာင္းအလည္းျဖစ္ႏႈိင္ေလာက္တဲ့ ကာလအတုိင္းအတာေပါ့။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသားႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားႀကီးေတြ အမည္ေပးၿပီးေခၚခဲ့ၾကသလုိ နရသိန္အက်ဥ္းေထာင္ဆုိတာဟာ ဘ၀တကၠသုိလ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ခဲ့ၾကတဲ့ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးေျမက က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးရဲ့ ဘ၀တကၠသုိလ္ႀကီးပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ေတာခုိေက်ာင္းသားအားလုံးတူတာရွိတယ္ အဲဒါက က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးပုံစံမ်ဳိးစုံနဲ႔ ေပးဆပ္ခဲ့ၾက တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔သူေတြလည္း ဆက္ၿပီးေပးဆပ္ေနၾကဆဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ခ်စ္တဲ့ တုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံလူထုနဲ႔ အမိေျမရဲ့အနာဂတ္အတြက္ အဲဒီလုိေပးဆပ္ခဲ့ရတာေတြအတြက္လည္း က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးက ေက်နပ္ေန ၾကတာပါဘဲ။

နိမိတ္

၁၉၈၃-၈၄ စာသင္ႏွစ္၊ က်ေနာ္ဆယ္တန္းတစ္ႏွစ္က်ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္စာေမးပြဲေျဖခါနီး အေမ့ရဲ့ အမႀကီး အထက္တန္းျပဆရာမက က်ေနာ့၀မ္းကြဲညီျဖစ္တဲ့ သူ႔သားနဲ႔ အစုိးရစစ္စာေမးပြဲမစခင္ တစ္လ ေလာက္ သူတုိ႔အိမ္မွာလာေနၿပီး စာအတူက်က္ဖုိ႔ အကူအညီေတာင္းတယ္။ က်ေနာ္က အရင္ႏွစ္က စာေမးပြဲအမွတ္ေတြ ေတာင္းၾကည့္ေတာ့ ဓာတု-ရူပ ဘာသာရပ္မွာ အမွတ္မျပည့္လုိ႔ စာေမးပြဲက်တာဆုိ ေတာ့ က်ေနာ္ ေနာက္တစ္ႏွစ္ အဲဒီဘာသာကုိ အရမ္းကုိႀကိဳးစားထားတယ္။ က်ေနာ့အဖုိးရဲ့ေကာင္းမႈနဲ႔ က်ဴရွင္ပါယူလုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ရူပေဗဒသင္ခန္းစာတစ္ခ်ဳိ႔ကုိ ေက်ာင္းသားခ်င္း ဆရာျပန္ လုပ္လုိ႔ ရေလာက္ေအာင္ကၽြမ္းက်င္လာတယ္။ က်ေနာ္ ဓာတု-ရူပ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ စာေမးပြဲေအာင္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ့ညီ၀မ္းကြဲလည္း ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္တယ္။ က်ေနာ့အေဒၚတုိ႔မိသားစုက ေက်းဇူးတင္တဲ့အေန နဲ႔ သူတုိ႔ရဲ့အထက္အညာဘုရားဖူးခရီးမွာ က်ေနာ့ကုိစားရိတ္ခံၿပီးေခၚသြားၾကေတာ့ လုိက္သြားျဖစ္ တယ္။ စစ္ကုိင္း၊ မႏၱေလး၊ မုံရြာ၊ ျပင္ဦးလြင္ ေဒသေတြကုိေရာက္ခဲ့တယ္။ မႏၱေလးမဟာျမတ္မုနိ ဘုရား ႀကီးမွာ မ်က္ႏွာေတာ္ကုိဖူးေျမွာ္ရင္း ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ေတာင္ ျဖစ္ရေသးတယ္။

အဲ.. ခရီးစဥ္ရဲ့အစပုိင္း စစ္ကုိင္းဘက္က သူခုိးႀကီးငတက္ျပားတည္ထားခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ မရိွခဏေစတီေရွ႔ က ငွက္ေပ်ာပြဲအုန္းပြဲနဲ႔ထားတဲ့ အသက္၀င္ေနတယ္လုိ႔ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကယုံၾကည္တဲ့ ဘုရားေရွ႔က ဆင္ ရုပ္ထုႀကီးႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုကလည္းစိတ္၀င္စားစရာ။ သူတုိ႔အေျပာအရ ဓားျပအဖြဲ႔တစ္ခုက ရြာကုိ ဓားျပတုိက္မလုိ႔လာေတာ့ အဲဒီဓားျပေတြကုိ ဆင္တစ္ေကာင္ကလုိက္နင္းၿပီး အစြယ္နဲ႔ထုိးၿပီး သတ္ပစ္ လုိက္တယ္တဲ့။ ရြာသားေတြက ဆင္သံလူသံေတြဆူညံေနလုိ႔ထြက္မၾကည့္ရဲဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ က်မွ သြားၾကည့္ၾကေတာ့ လက္နက္ကုိင္လူတစ္ခ်ဳိ႔ ဆင္နင္းခံရ၊ အစြယ္နဲ႔အထုိးခံရၿပီး ေသေနတာ ေတြ႔ရတယ္တဲ့။ အဲဒီဆင္ရုပ္ထုႀကီးတစ္ခုရဲ့အစြယ္မွာလည္း ေသြးေတြေပက်ံေနတာေတြ႔ရတယ္ေျပာၾက တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကလူေတြက အဲဒီဆင္ႀကီးကုိ ကန္ေတာ့ပြဲေပးၿပီး ယုံယုံ ၾကည္ၾကည္ ပသထားၾကတယ္တဲ့။

စစ္ကုိင္းေကာင္းမႈေတာ္ဘုရားကုိေရာက္ေတာ့ ဘုရားဖူးၿပီးလွည့္ပတ္ၾကည့္ၾကရင္း ငါးကန္တစ္ခုေဘး ကုိ ေရာက္သြားၾကတယ္။ ကန္ေစာင္းမွာ အေမအုိႀကီးတစ္ေယာက္က ငါးစာေရာင္းေနတယ္။ သူက လာလာလာလာနဲ႔ေခၚရင္ ငါးႀကီးေတြက ေရထဲကေန လွမ္းပစ္လုိက္တဲ့အစာေတြကုိ ခုန္ဟပ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္အနား၀န္းက်င္က သင္ပုန္းေပၚမွာေရးထားတဲ့ ဒီေရကန္ရဲ့ထူးျခားခ်က္ေတြကုိ စိတ္၀င္ စားသြား တယ္။ သိၾကားမင္းရဲ့နတ္ေရကန္ဆုိပဲ။ ကန္ေဘာင္တစ္ေလွ်ာက္မွာ သစ္ပင္ေတြအုံ႔ဆုိင္းေနေပမယ့္ ကန္ေရဟာ အမႈိက္သရုိက္အၿမဲကင္းေနတယ္တဲ့။ ေနာက္ျပန္ငဲ့ၿပီးၾကည့္ေတာ့.. ဟုတ္တယ္။ ေရထဲမွာ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ေတာင္မရွိဘူး။ ကန္ေရရဲ့အေရာင္ဟာ အၿမဲတမ္းၾကည္ၿပီးစိမ္းေနတယ္တဲ့။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ပဲ ကန္ေရဟာရႊံ႔ေရာင္လုိေနာက္က်ိေနမယ္ဆုိရင္ တုိင္းျပည္အတြက္အတိတ္နိမိတ္မေကာင္း ဘူး။ မၾကာခင္မွာျဖစ္လာမယ့္နိမိတ္ဆုိးကုိျပတာတဲ့။ စစ္ပြဲေတြ၊ မင္းေျပာင္းမင္းလႊဲေတြ၊ တုိင္းျပည္ပ်က္ တာေတြ ျဖစ္တတ္တယ္လုိ႔ဆုိထားတယ္။ က်ေနာ္ အေမအုိဆီကုိျပန္ေလွ်ာက္သြားၿပီး သိၾကားမင္းနတ္ ေရကန္ရဲ့ထူးျခားခ်က္ေတြကုိေမးၾကည့္ရင္း “အေမ… အခုေရကန္က ရႊံ႔ႏွစ္ေရာင္လုိေနာက္က်ိေနတာ ဆုိေတာ့ နိမိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့၊ ဟုတ္လား” အေမအုိက က်ေနာ့မ်က္ႏွာကုိေၾကာက္လန္႔တၾကား ျပန္ၾကည့္ရင္းက “သားေလးရယ္။ အေမတုိ႔ ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက ေလယာဥ္နဲ႔ဗုံးႀကဲခံၾကရတယ္။ လူေတြ ေသလုိက္တာ… အနိဌာရုံသက္သက္ပါဘဲ။ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့” တဲ့။ က်ေနာ္ အေမအုိအနားက အေတြး တစ္စနဲ႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။