သစ္ရြက္ေႂကြေလး

ေလမွာ
လြင့္ပါးသြားမယ္၊
အနားမ်ားဖြာက်ံ
အသစ္ျပန္မျဖစ္ဘူး
မထူးဘူးေလ။

<၁>
ေသမယ္ေပါ့
<ရူးရူးမိုက္မိုက္>
နံရံကို ေခါင္းနဲ႔တိုက္တယ္
ဘ၀ကို ေခါင္းနဲ႔တိုက္တယ္
လူမိုက္ေတြမွာ
တခါတရံ၊ သံႀကိဳးေတြ
ေျခေတြ လႈပ္မရ
လက္ေတြ လႈပ္မရ
ေခါင္းပဲလႈပ္ရ
ေခါင္းပဲ အသံုးခ်ေပါ့။

ဘ၀ဟာ
ေလာင္းကစားပြဲ
ပံုေအာရဲခဲ့
အသည္းကို အသည္းနဲ႔လိုက္တယ္
ဘ၀ကိုလည္း ေၾကးထပ္လိုက္တယ္
ေလအတိုက္မွာ
<မိုက္ကန္းစြာ>
ထူးဆန္းတာရွာဖို႔
ဆႏၵေတြ စုၿပံဳပ်ဳိ႔အန္
<ေမေမ>
ရယ္သံတခ်ဳိ႔ ငန္က်ိခဲ့။

အသံမရွိညမွာ
မေပ်ာ္ၾကဘူး
ေရစုန္ကူးဘ၀
ပံုတူကူးခ်၊ မေနခ်င္ၾက
သား သြားရမယ္
ရွာေဖြမယ္ေပါ့ ဘ၀ ဘ၀..
ရွင္သန္ေနျခင္း ရသ... ရသ။

ေရႊေရာင္ေတာင္ပံ
ရင္ခုန္သံ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
မနက္ျဖန္ ကဗ်ာ။

အေဆြးလိႈင္းမ်ား
တိုက္စားပတ္ေခြ၊ ေ၀ရီညခင္း
သီခ်င္း ေခြသံတုန္
အိပ္မက္မႈန္မႈန္မွာ
ငါ... ဘာလိုအပ္သလဲ
ဘ၀ကို လိုအပ္သလဲ
အသံေတြလည္း၊ ကြဲရွသည္ထိ
ေအာ္ဟစ္မိတယ္၊
ရင္ခုန္ႏႈန္းျမန္လာ
နိမ့္ ျမင့္ သံ သာ
သူမရွိရာကို ညႊန္တယ္။

ကဗ်ာေတြလည္း မဖတ္ေတာ့ဘူး။
စာေတြလည္း မဖတ္ေတာ့ဘူး။
<စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ဟာေတြ>
လူးလူး လိမ့္လိမ့္
ယစ္မူး အီဆိမ့္ေစမႈက
အသံုးမက် အေတြးမ်ား ၀င္လာၿပီး
ႀကီးျမတ္တဲ့ အခ်စ္ကို
ေသးသြားေစတယ္။

ကေလးကစားစရာ လုပ္ပစ္တယ္
အျပာေရာင္ သုတ္ပစ္တယ္၊
<ယုတ္ညစ္ေအာင္ေပါ့>



ဒီအခါမွာ
ငါ့အတြက္ ျပာျဖစ္ေစမယ့္ အက္ဆစ္
သရဲသဘက္ အျဖစ္ပဲ
အခ်စ္ကို ထင္ခဲ့၊
မတို႔ထိ အေရာမ၀င္ခ့ဲ
ရက္မ်ားစြာ နာက်ဥ္မႈအတြက္
ခိုနားစရာတကြက္
ေပ်ာက္ကြယ္ ရက္စက္ခံခဲ့ရ။

<၂>
လူတေယာက္
ေလွ်ာက္လွမ္းရာ
ေျခသြားလမ္းမွာ
"လူ" ဟာ ပီျပင္ဖို႔၊ ေသြးစို႔ခံရ
နာက်ဥ္ဒဏ္ျဖစ္၊ ေရႏွစ္ခံရ
ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ
ရြက္လို ဖြာလန္
ေတာင္ပံေတြ မပ်ံႏိုင္တဲ့အထိ
သုတိသာယာ
ဘ၀ မလာခဲ့ဘူး။

အေမွာင္ညဦးမွာ
ကူးလူးၿပီး လႈပ္ရွား
လင္းႏို႔မ်ား ပမာ
ေန႔ကို မသာယာ
ညမွာ အိပ္ပ်က္
ပန္းတိုင္ေလးအတြက္
ေျပးထြက္ ေပးဆက္မႈ
ေသြးစက္အစုကိုေတာင္
ေရွာင္လႊဲခဲ့
ရက္စက္ခ်ည္ရဲ႔။

ေတာင္ပံလႈပ္ရွား
ေန႔၊ ည၊ ကာလမ်ား
ေသြးအားေဖ်ာ့လ်ခဲ့
အရိပ္မဲ့သူအတြက္ တြယ္ညိရာ
အခ်စ္ ဘယ္မွာလဲ
အခ်စ္ ဘယ္မွာလဲ
အခ်စ္ ဘယ္မွာလဲ။

အခ်စ္ဟာ သဘာ၀ လည္ပတ္ေရး ေလာင္စာ
ညအေမွာင္မွာ အလင္း
ခရီးျပင္းအတြက္ ေလအား
ဆဲလ္သစ္မ်ား ပြားဖို႔
အရႈံးမ်ား ႏွစ္သိမ့္ဖို႔
ေမာလ်သူ ခို၀င္အိပ္ဖို႔
ကိုယ့္ကိုေပးပါ။

ကိုယ္
ငိုမယ္
ရီမယ္
ယဥ္ေက်းမယ္
ေငြကုန္ခံမယ္
အေစာ္ကားခံမယ္
ၿပီးေတာ့ အသက္ကိုေတာင္
ေပါင္ႏွံမယ္။

ညေတြမွာ
ေလမဲ့
တိတ္ဆိတ္မႈရဲ႔ တန္ျပန္စားသံုးျခင္းမွာ
စာအုပ္ေတြ လွန္ရင္း
မုတ္ဆိတ္ႏႈတ္ရင္း
ေခၽြးထြက္ ျပန္သုတ္
မအိပ္ခ်င္လည္း ငုတ္တုတ္ တိတ္ဆိတ္
ဘာ အဓိပၸါယ္ တစိုးတစိ
မရွိခဲ့ဘူး <ရူးသြပ္သူလို>။

ကဏွာမၿငိမ္
မ်က္လံုးအိမ္က ဆာေလာင္
အာေခါင္ ေျခာက္ကပ္
စိတ္ဓာတ္ေတေလေတြက
ညရဲ႔ ဘာမွ် မရွိမႈထဲ
ဆဲဆိုလိုက္
ဖဲရိုက္လိုက္
အမိုက္အမဲဆံုး ဆုအျဖစ္
အခ်စ္ကို ထပ္တလဲလဲ ေတာင္းခဲ့။

လရည္ပက္ဖ်န္းတဲ့ ျမစ္ကမ္းမွာ
ငါ မထိုင္ခဲ့ဖူးဘူး
ရင္အံု ပြင့္မေလာက္
တေခါက္မွ စိတ္ မလႈပ္ရွားဖူးဘူး
တဖက္ကမ္းပါး
မသြားဖူးဘူး
အခုမွ ထူးဆန္းစြာ
ေရာဂါ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့
အသက္ <၂၂> ႏွစ္မွာ။

ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းတယ္
ၾကယ္တံခြန္ဟာ
တသက္တခါသာ ေပၚလာ
တခဏ
ျဖာလင္းတာမ်ဳိးမို႔
ေတးသံတိုးမွာ စိုးမိရဲ႔။

အဆုပ္ကို အားစိုက္လို႔
အသံနက္မိုက္မ်ားနဲ႔
အခ်စ္ကို ဖ်ားေယာင္းတယ္
"ၾကယ္... မေႂကြနဲ႔"
ေျမအသက္မွာ ေျပးလိုက္သြားရင္း
နံမည္ကို အတင္းေခၚငင္
ရွင္သန္ထေျမာက္မႈမ်ား
ေခၚေနသံ ၾကားသလား
မင္းဘယ္မွာလဲ။

ေခၚေနသံ ၾကားသလား
မင္းဘယ္မွာလဲ။

<၃>
သီခ်င္းတပုဒ္ကို
သံစဥ္ အတင္းထုတ္ညိႇ
မိုးရြာၿပီးသည့္ ေရႊညေန
ခဏေနရီရီမွာ
တည္ေနရာအတြက္ သူမ
ကိုယ္ ျပဌာန္းခဲ့ၿပီ။

သူမမွာ
ထည္၀ါေသာ စိတ္ကူး
အနာဂတ္ အိပ္မက္ထူး
ပူးကပ္ ရွိႏိုင္ရဲ႔။

သူမဟာ
ဂြတ္ဟုတ္ေက်ာက္ဖ်ာမွာ
ေတးသီခ်င္းမွာ ကိုယ္သိပါရဲ႔။

ကိုယ္ႀကိဳးစားမယ္
သေဘာထားႀကီးမယ္
လူႀကီးဆန္လာမယ္
ငဲ့ညႇာမယ္
ခ်ဳိ႔ယြင္းတာကို လ်စ္လ်ဴရႈမယ္။

သူမဆံစံမွာ
လႈပ္ဖြ လြင့္ေမ်ာ၊ ေမႊးေသာပန္းပြင့္
ျဖစ္ခြင့္ေပး။
ေ၀းတဲ့အခါမွာ လြမ္း
က်န္းမာေရးကို ကရုစိုက္ပါ။
လိႈက္လွဲလာတဲ့အခါ
ေသြးမ်ား တူးခမ္းျပာႏွမ္းေအာင္
ရူးေအာင္ မူးေအာင္ ကိုယ့္ကိုနမ္း
နမ္းစမ္းပါ အခ်စ္။

ေခတ္ႀကီးအေၾကာင္း
ကိုယ္တို႔ မေကာင္းမေျပာၾကဘူး
ေက်းဇူးတင္မယ္
ေလာကႀကီးကို ကယ္တင္မယ္
<စိတ္ကူးယဥ္စြာ>
အရာရာအတြက္ အခ်စ္
အခ်စ္အတြက္ အရာရာ
လိပ္ျပာပမာ
ေတာင္ပံမွာ ပိုးအိမ္ညိ
ရိပဲ့ေႂကြက်
ဘ၀ကို စြန္႔ရဲခဲ့
အသည္း သက္ေသျပ။

သူမဟာ
နတ္သမီး တပါးပဲ
ကိုယ့္အသည္း အရူးအမူးစြဲေပါ့။

သူမဟာ
စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းပညာကို
စည္ပင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာေစခဲ့။

မာယာမ်ားဟာ
အလိုလို ျဖာက်အုပ္မိုး
<တန္ခိုးတမ်ဳိးလိုေပါ့>
ေဆာ့ကစားနည္းမွာ
နာက်ဥ္ ေအာ္ညည္း၊ ရည္းစားတခ်ဳိ႔။

ဒါနဲ႔ေတာင္
ခ်စ္မိခဲ့
ခ်စ္မိခဲ့ရဲ႔။

သူမကို ၾကည့္ေနစဥ္
ႀကိဳက္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ
တံခါးရြက္မ်ား တုန္ခါရင္း
နတ္သြင္းသလို ျဖစ္မိ
အစြဲႀကီး ခ်စ္မိပါေပါ့။

<၄>
ကိုယ္ဟာ
ေကာင္းကင္ျပာထဲ
စြန္လႊတ္ပြဲမွာ၊ ျဖတ္ပဲခံရ
တခါမွ အႏိုင္မရွိ
ဒါေပသိ
ရည္ရြယ္ခ်က္ အျပည့္။

ရင္မွာထုဆစ္
ပ်ဳိျမစ္မႈ ႂကြက္သားရုပ္မ်ားနဲ႔
စာမ်ား က်က္ခဲ့
က်ဴရွင္မ်ားတက္ခဲ့
သုတစြယ္စံု ဖတ္ခဲ့
လမ္းစဥ္လူငယ္ လုပ္ခဲ့
အခ်စ္ရဲ႔အေၾကာင္း
အပ္ေခါင္းတစိ
မထိေတြ႔ခဲ့။

လူပ်ဳိတဦးအတြက္
ဘာရက္ေတြ ၾကံဳမလဲ။
ခြဲေ၀ငွရန္ ၾကည္ႏူးမႈ
မ်က္ရည္က်ရန္ ဆူးတခု
လြမ္းမႈေရးရာ၊ စာျပန္ စာဖတ္
အနာဂတ္ ခရီးရွည္ဟာ
သူမ အနားမွာပဲရွိ ၊ ျမင္
ၾကင္နာသူတေယာက္ အရည္အခ်င္း
တင္းျပည့္ေပရဲ႔။

မီးကို တို႔ထိ
စမ္းသပ္ၾကည့္သူ
ကမၻာဦး လူမ်ားကို
ေလးစားလာ
အခ်စ္စာကို တီထြင္ခဲ့
ၿပီး
ရင္ခြင္ဖြဲ႔ တပုဒ္ဟာ
မွားယြင္းေပါက္ကြဲ
ပြဲၾကည့္သူမ်ား လက္ခုပ္တီးၾက
လူငယ္တဦး ဘ၀
၂၂-အစ စုတ္ျပတ္ခဲ့ရေပါ့။

<၅>
<သူမေပါ့>
ေပါ့ေပါ့ဆဆ
အမုန္းမ်ား ျပစ္ကနဲေထြးခ်
လက္သည္းစမ်ား စူးရွခဲ့
နံရံေတြ ၿပိဳပဲ့က်
နား၀ေလေတြ ထြက္လာတယ္။

သူတို႔ဟာ
ကိုယ့္ကို
ေမာင္းထုတ္ခဲ့ၾက
ကေလက၀
အႏၶ
အပမာနေတြပဲ ၾကဲခ်
စူးကြဲပြန္းရွ၊ ေသြးစနီက်င္
ရင္ထဲ မီးမ်ားေလာင္ေပါ့။

သား အနာဂတ္ဟာ
မွန္တခ်ပ္လို ကြဲရွေပါ့
အခ်စ္မ်ားလည္း
လိႈင္းထဲ လြင့္ေမ်ာ
ရယ္သံေသာေသာ ညံခဲ့
ဧည့္ခံပြဲ တခုမွာ၊ နာက်ဥ္အက္ကြဲ
အသည္းမ်ား စားသံုးခံလိုက္ရ
ဘာမွ မက်န္တဲ့အထိ
သူပီတိျဖစ္
ေက်နပ္
သူမ ပါးစပ္နဲ႔ စားသမို႔ေပါ့။

အလြမ္းဖြဲ႔မို႔
ႏွင္းစို႔စည
ခံစားမႈကို ပင္လယ္လို ထႂကြေစတယ္
အလြမ္းထဲ ကူးခတ္
မရပ္မနား
အတင္းအဖ်င္း သတင္းမ်ားက
မီးထေတာက္ေအာင္ ပြတ္တိုက္
ညေမွာင္မိုက္သြား လမ္းတေလွ်ာက္
ေသြးစက္တို႔ ေကာက္ေကာက္ပါလာ
တခါသာ ကစားဖူးတဲ့
ေလာင္းပြဲရဲ႔ ဘ၀ေၾကးဟာ
ဒါ ပဲ လား
ဒါ ပဲ လား
ဒါ ပဲ လား
သူ နားမလည္ခဲ့။

ေခြးေလတေကာင္လို
ငါ့ကို ေမာင္းထုတ္ခဲ့ၾက
အဲဒီေနရာက ေျပးလာ
ေလမွာ ရြက္၀ါတစလို
ဘ၀ ပ်က္ပါေပါ့။

တကိုယ္လံုးက ေသြးမ်ားကို
တအားညႇစ္၊ မ်က္ရည္ ျဖစ္ေစ
ၿပီးေတာ့
ငါ အားပါးတရ ငိုေႂကြးခ်
မီးေတာင္၀ ေခ်ာ္ရည္မ်ားလို
ပူေလာင္သြား၊ တိုက္စားသြား
ေညႇာ္နံ႔မ်ားနံ
ငိုသံမ်ားလည္း၊ ေသြးေတြရဲခဲ့။

အိပ္မက္ဆိုးမ်ား
ရြက္ပိုးထားရင္း
ခရီးျပင္း ႏွင္မယ္၊
ငါ
ေတမယ္၊ ေလမယ္
ေလအသက္မွာ လြင့္ပါးပြတ္တိုက္
မိုက္မဲမႈနဲ႔ ေႂကြသြားမယ္
စကားကို မေျပာေတာ့ဘူး
စိတ္ကူး မယဥ္ေတာ့ဘူး
မူးဖို႔ ရူးဖို႔
ႏွလံုးသား ကူးတို႔ထက္က
ဘ၀ကို တက္အလာ
မီးေလာင္ျပင္ ျပာပဲျမင္ရ
လွည့္စားလြန္းလွ
ဒါ... ဘ၀ပဲေပါ့။

<၆>
တရားခံ မရွာဘူး
စိတ္ကူးထင္ရာ
ေလမွာ
လြင့္ပါးသြားမယ္
အသည္းမ်ား ဖြာလံ
အသစ္ ျပန္မျဖစ္ဘူး
မထူးေတာ့။

ေယာဟန္ေအာင္
ေမလ ၃၀ ရက္၊ ၁၉၈၇။