ငန္းတို႔ရဲ႔ကန္

ေလေတြက သစ္ရြက္ေတြနဲ႔
အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာေနတယ္။

သစ္ကိုင္းရွည္ရွည္ေတြက
ေနလံုးကို ခုတ္ျဖတ္လိုက္
ေနလံုးက ေရွာင္လိုက္၊ ရပ္လိုက္နဲ႔
ငါ... ေတာလမ္းေလးအတိုင္း လိုက္လာတယ္။

ေဟး... ေဟး
ေလေတြ ေ၀ွ႔ေျပး၊ သစ္ရြက္ေျပးလိုက္
သူတို႔ဘာသာ ေပ်ာ္ျမဴးေနခိုက္
ငါ့ကိုလည္း ကရုမစိုက္
ညေနကိုလည္း ရယ္ေမာဟားတိုက္
ေျပးသံ ဟိုက္သံ
ေ၀းျပန္ လိုက္ျပန္
ကန္သာေတာရဲ႔
ကစားပြဲ ဖြဲ႔မႈမွာ
ငါ ဘယ္ေနရာမွာလဲကြယ္။

အေ၀းမွာ ေန
အနီးမွာ ေရ
တိမ္ေတြ နီစြက္၊ လက္ေမ်ာရွည္ရွည္
ကန္ေရကို ေမႊတယ္။

ေဟး.... ေဟး
ေဟး အပ်ဳိမ
ေရခပ္ၾကသကို၊ ေနညိဳညိဳမွာ
ပုေလြတိုသံ၊ ေရစိုျပန္လာ
ေဗဒါပန္သူ ... သူမ
ေဗဒါေပးသူ... သူ
ေငးက်န္ရစ္သူတေယာက္ ပုေလြေပ်ာက္
ေခ်ာက္ကပ္ကပ္ အျပန္မွာ
ရင္ခုန္ ျမန္သူျမန္
ထေရ အန္သူအန္
ေရကန္မွာေတာ့ ခေရတကံုး
တိတ္တိတ္ပုန္း က်န္တယ္။

ေလေတြက
စကားရွည္ မျပတ္
အရိပ္ရွည္ ေလလႈပ္ခတ္
ငန္းျဖဴေတြ ျဖတ္ျပန္လာေတာ့
ကန္ရိပ္မွာထင္၊ ကူး၀င္ပူးေပါင္း
ကန္ရဲ႔ ၀ိဉာဥ္အေပါင္းဟာ
အမဲေရာင္ အားေကာင္းလာခ်ိန္မွာလည္း
ျဖဴစင္ျခင္း အတိမ္အနက္ကို
မထိမ္၀ွက္ ႏိုင္ေသးဘူး။

ေယာဟန္ေအာင္
ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၁၊ ၁၉၈၇။