နံနက္

ပ်င္းေနတာနဲ႔
ထမလာေသးပဲ
အိပ္ယာထဲမွာ
ေနျမဲေန႔မ်ား၊ မသြားခ်င္ေသး
ေသြးေအးေအး အေတြးေတြနဲ႔
ေရွးေရွးက
၃-ႏွစ္ေလာက္ စကားေျပာခဲ့ၾက။

သုည၊ သုည ေတြ ဆက္ထံုးရင္း
ႀကိဳးတစင္း ရွည္ရွည္လာ
ကိုယ့္ဘာသာ ရစ္ပတ္ရႈပ္ေထြး
ပိုးအိမ္ အထုပ္ကေလးမွာ တင္းတင္း
ရာသီ ျပင္းထန္ထန္။

အိုးသံ၊ ခြက္သံနဲ႔
ေခါင္းတိုင္တို႔ ရွင္သန္လာၾက။
ေရႊေရာင္ပိုးသား၊ ႀကိဳးမွ်င္ၾကားမွာ
လႈပ္ရွား ဖုန္မႈန္႔ေတြ
အေတြးေတြ ေပေပေတေတ ႏိုင္ပံုမ်ဳိး
အေကာင္အထည္
နယ္သတ္မ်ဥ္းမရွိ။

သူတို႔ ဘာေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကတာလဲ။
ရံုး၊ ေက်ာင္း၊ ေဆးရံု၊ သုႆာန္
ဘတ္စကားနဲ႔ ၿမိဳ႔ပတ္ရထား
ငွက္မ်ားပ်ံ၀ဲ
စက္၀ိုင္းထဲ တပတ္လွည့္မိၾက
လွည့္ခံရ
လွည့္ခဲ့ၾက
သူတို႔ ဘာေတြခ်က္ျပဳတ္ေနၾကတာလဲ။

ဘ၀ဆိုတာ
အစဗလာ၊ အဆံုးဗလာ အိပ္ယာခင္း
ထမင္းလံုးတေစၦေျခာက္
သိဒၶိေပါက္လိုေပါက္
ပိုက္ဆံ ေကာက္ရခ်င္ရ
အဆံုးက်ေတာ့ ဘာမွ မရွိ။

ငါ့အခန္းမွာ
တခုခု ျဖစ္လာမွာကို
ႀကိဳေမွ်ာ္ေနမိတယ္။

တံခါးေခါက္သံ
ေသာ့ဖြင့္သံ

အခ်စ္
ဒါမွမဟုတ္
နိဗၺာန္

စကားလံုးတခုရဲ႔ ဗဟိုမွာ
ရွင္သန္ဖို႔
အို.... တိတ္ဆိတ္လို႔ပဲ။

ေယာဟန္ေအာင္
ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၈၊ ၁၉၈၈။