ေျမဇာပင္မ်ားအေၾကာင္း

မ်ဳိးကို

ရင္ဖံုးအကၤ်ီအား ေတာဆန္သည္ဟုထင္မွတ္ေနေသာ မီးမီးက စားပြဲေပၚရွိ ပန္းအိုးထဲမွ ႏွင္းဆီပန္းတပြင့္အား လွမ္းယူကာ ဟန္လုပ္၍ ေမႊးေနျပန္သည္။ တဘက္နံရံ၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ မွန္ေဘင္သြင္းထားသည့္ ေရွးေဟာင္းပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို အထင္ေသးရႈတ္ခ်ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ရႈေနေသာ တရုတ္သူေဌးကို ပန္းေရာင္ဆိုးထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးအား လွပသည္ဟုထင္ရေအာင္ စူစူေလးလုပ္၍ၾကည့္လိုက္သည္။

ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္တရုတ္သူေဌးက မီးမီ၏ဟန္ေရးျပအလွကို သတိထားမိဟန္မတူေပ။ စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္ဟန္ျဖင့္ မီးမီးက ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ၏လက္ေမာင္း ကႏြဲ႔ကလ်ျဖင့္ လႈပ္ယမ္းလိုက္ေတာ့မွ...
“စားပြဲထိုးကို ခ်စ္ခ်စ္စားခ်င္တာေတြ မွာထားတယ္ မဟုတ္လား၊ လာမွာေပါ့ ခ်စ္ခ်စ္ရယ္”

“ေျပာစရာရွိလို႔ ကိုႀကီးကို၊ ဒီတခါ တရုတ္ျပည္သြားရင္ မီးအတြက္ ပိုးထည္လွလွေလးေတြ ဝယ္ေပးခဲ့ဦးေနာ္”

“ဟိုတခါလည္း ဝယ္ေပးခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား”တရုတ္ျပည္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ေနေသာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေမးေလသည္။

“မီးအေဒၚေတြက လိုခ်င္တယ္ေျပာလို႔ သူတို႔ကိုလည္း ေပးလိုက္တယ္ေလ”

“ေအးဒီတေခါက္သြားရင္ ဝယ္ေပးခဲ့မယ္ေလ”

“အိုး . . . ဒါေၾကာင့္ ရွင့္ကိုခ်စ္ေနရတာ”
လႊတ္ေတာ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးသည္ သာလြန္ေကာင္းမြန္လွပါသည္ဟု သတင္းစာမ်ားေရးသား ခ်ီးက်ဴးေနေသာ တိုင္းျပည္၌ လူအမ်ားၾကားထဲ၌ မီးမီးယခုလို ေျပာဆုိုျခင္းမွာ လြန္သည္ဟု မဆိုႏိုင္ေပ။

ထိုအခိုက္ စားပြဲထိုးေရာက္လာကာ ျမန္မာ့အမ်ဳိးေကာင္းသမီးႏွင့္ တရုတ္သူေဌးတို႔မွာထားေသာ စားေသာက္စရာမ်ားလာခ်ေပးသည္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ဘုန္းႀကီးပြဲထက္ပင္ ပို၍မ်ားျပားလွေပ၏။ စားေသာက္စရာမ်ားခ်ေပးၿပီး စားပြဲထိုးက “အကိုတို႔၊ အမတို႔ လိုအပ္တာရွိရင္ လွမ္းေခၚလိုက္ပါ”ဟုဆိုကာ မီးဖိုေခ်ာင္ခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္ကို ျမင္ရသည္။


က်ေနာ္သည္လည္း သူတို႔ကဲ့သို႔ပင္ စားေသာက္ဆိုင္တြင္း၌ ရွိေနသည္။သို႔ေသာ္ က်ေနာ္သည္ကား စားေသာက္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ “ အလုပ္သမား အလိုရွိသည္”ဆိုေသာ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေၾကာင့္ စားေသာက္ဆိုင္အတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ မန္ေနဂ်ာ အိမ္သာသို႔သြားသည္ဟု ဆိုင္မွစားပြဲထိုးတေယာက္က ေျပာျပေသာေၾကာင့္ အလုပ္လိုခ်င္ေသာ က်ေနာ္သည္ စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ထိုင္ေစာင့္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။

“အကို အကို” အသံတိုးတိုးျဖင့္ ေခၚေသာ စားပြဲထိုး၏အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

“ဟိုမွာ ထြက္လာတာ မန္ေနဂ်ာပဲ၊ အကို အလုပ္လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူနဲ႔ေျပာၾကည့္ေလ၊ က်ေနာ္လည္း လုပ္စရာရွိေသးတယ္”ဟုဆိုကာ စားပြဲထိုးသည္ ထြက္သြားေလသည္။
မန္ေနဂ်ာ ေကာင္တာ၌ ဝင္ထိုင္ခိုက္ က်ေနာ္သည္ ထိုင္ေနရာမွထ၍ သူ႔ထံသို႔ သြားၿပီး ေကာင္တာေရွ႕၌ ရပ္လိုက္သည္။ “အကို အကို”ဟုဆိုကာ က်ေနာ္၏ ေခၚသံေၾကာင့္ မ်က္မွန္အား ေအာက္နိမ့္ခ်ၿပီး မ်က္ခံုးကိုျမွင့္၍ၾကည့္ကာ “ဘာမ်ား မွာစရာရွိလို႔လဲ ငါ့ညီ”

“မွာစရာ မရွိပါဘူး အကို၊ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေထာင္ထားတဲ့ အလုပ္သမား ေၾကာ္ျငာအေၾကာင္းေလး သိခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်ာ”

“ေအာ္ အဲဒါလား ပန္ကန္ေဆးရမယ္၊ တလကို ငါးေထာင္ရမယ္ ဆိုင္မွာပဲေနရမယ္ေလကြာ၊ လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ခ်က္ျခင္းအေၾကာင္းျပန္ၿပီး မနက္ျဖန္ အလုပ္ဝင္လို႔ရၿပီ၊ လုပ္မလား ငါ့ညီ”

“က်ေနာ့္အေမနဲ႔ ျပန္တိုင္ပင္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ အကို၊ အခုေတာ့ က်ေနာ့္ကို ျပန္ခြင့္ျပဳပါဦး ခင္ဗ်ာ”ဟုဆိုကာ စားေသာက္ဆိုင္တြင္းမွ ထြက္လာခဲ့သည္။

တလတြင္ အနည္းသံုးေသာက္ရွိမွသာ မေသရံုတမယ္ စားေသာက္ေနရေသာ ေခတ္၌ က်ေနာ့္တြင္ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ညီ၊ ညီမငယ္မ်ားရွိေသာေၾကာင့္ ၎အလုပ္သည္ က်ေနာ္ႏွင့္ အဆင္မေျပဟု ေတြး၍ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရာ အေတြးမ်ားျဖင့္ ဝဲလည္ေနေသာ က်ေနာ္သည္ ဘူတာရံုေရွ႕သို႔ ေရာက္မွန္မသိ ေရာက္လာေတာ့သည္ကို သတိထားလိုက္မိသည္။

ဘြဲ႕ရၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ေန႔တိုင္းနီးနီးပါးမွ် အလုပ္ရွာေနေသာ က်ေနာ္သည္ ယေန႔လည္း မိသားစုအား ဝမ္းဝေအာင္ မေကၽြးႏိုင္သည့္ အလုပ္ကို ေတြ႕ရွိခဲ့၍ ထိုင္ေနက်ေနရာ ဘူတာရံုႀကီးထဲရွိ ခရီးသည္မ်ားထိုင္ရန္စီစဥ္ေပးထားေသာ ေနရာ၌ ဝင္ထိုက္လိုက္သည္။ ညေနခင္းတြင္ မႏၱေလးသို႔တက္မည့္ မႏၱလာရထားမွလြဲ၍ အျခားရထားမ်ား မဆိုက္ကပ္ေသာေၾကာင့္ လူမမ်ားျပားလွေပ။ ေရွ႕၌ရွိေသာ ရထားသံလမ္း အေငးသားၾကည့္ခိုက္…..

“အေဖတို႔ အေမတို႔ဟာ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ေတြပါ သားရယ္၊ ေစတနာ သဒၵါသေလာက္ လွဴဒါန္းေပးခဲ့ပါကြယ္” ဂ်ပန္ငလ်င္လႈပ္တုန္းကထက္ ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းေသာ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရသည္။

စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ျဖစ္ေနၿပီး အားအင္ခ်ည့္နဲ႔ေနသည့္ အဘိုးအို၊ အဖြားအို လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ က်ေနာ့္ထံမွ တစ္ရာစ၊ ႏွစ္ရာစ ေတာင္းခံေနၾကသည္။ သမုဒၵရာဝမ္းတထြာအဆင္ေျပရန္ တၿမိဳ႕ဝင္တၿမိဳ႕ထြက္ျဖင့္ မ်က္စိလည္လမ္းမွားကာ က်ေနာ္ေနထိုင္ေသာၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာၾကျခင္းျဖစ္ဟန္တူ၏။ ဒီၿမိဳ႕သားမ်ားက အမယ္အိုလင္မယားရွိသည္ဟုပင္ သေဘာထားမိဟန္မတူေပ။ က်ေနာ္ေရွ႕တြင္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ကာ အိုဘားမားထက္ပင္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ပံုစံျဖင့္ ဟန္ေရးျပေနၾကသည္။

သည္အခုိက္တြင္ ေက်ာင္းေနရမည့္အရြယ္ျဖစ္ေသာ အသက္ ၈ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ေရသန္႔ဗူးခြံတခုကို သူ႔ဟာ ငါ့ဟာဟုဆိုကာ ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ ဦးထုပ္မပါ၊ ဖိနပ္မပါပဲ ရထားသံလမ္းေပၚတြင္ လုေနၾကသည့္အျဖစ္ကို ေတြ႕ရသည္။

ကေလးသူငယ္တိုင္း ပညာမသင္မေနရ ဥပေဒထုတ္ထုတ္၊ ကေလးမ်ား၏စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္စြမ္းမရွိလွ်င္ အေရးႀကီးေသာ ဝမ္းေရးကိုသာ ရသည့္နည္းျဖင့္ ေျဖရွင္းၾကရမည္ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းမေနရပဲ ေရသန္႔ဗူးခြံေကာက္၍ ဝမ္းစာရွာေဖြေနရေသာ ကေလးႏွင့္ ဘူတာရံုတြင္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရေသာ အမယ္အိုလင္မယားတို႔မွာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ႀကံဳေတြ႕ေနရေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖစ္၍ ေလးေလးနက္စဥ္းစားစရာ မရွိေပ။

ေျခေစာင့္လက္ေစာင့္အျဖစ္ ျခစ္ကုတ္ထားေသာ အိတ္ကပ္အတြင္းမွ ငါးရာတန္အေဟာင္း တရြက္ရွိေနေသာ္လည္း ဝမ္းတထြာအတြက္ တၿမိဳ႕ဝင္တၿမိဳ႕ထြက္ျဖင့္ အသက္ရွင္ေနႏိုင္ေရးအတြက္ လိုက္လံေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရေသာ အမယ္အိုလင္မယားတို႔သည္ တက်ပ္မွ်ပင္ထြက္ႏိုင္ပံုမေပၚေသာ က်ေနာ့္ထံပါးမွ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။

က်ေနာ္သည္လည္း ေႏွးေကြးေလးလံေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ဘူတာရံုအတြင္းမွ ထြက္ခြာခဲ့ေသာအခါ က်ေနာ္၏ဝမ္းဗိုက္အတြင္းမွ ေအာ္ျမည္သံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေနပါသည္။စားေသာက္ဆိုင္အတြင္းမွ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာအေၾကာင္းအရာႏွင့္ ဘူတာရံုအတြင္း ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ အျဖစ္မ်ားသည္ ထမင္းဆာေလာင္ျခင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ေစပါသည္။

ဟုိတေပ်ာက္ ဒီတေပ်ာက္ ခပ္မွိန္မွိန္လင္းေနေသာ ၿပံဳးရႊင္ေနသည့္ ညဆည္းဆာအလွကို ေတြ႕ရပါသည္။ ပိုက္ဆံငါးသိန္းရွိလွ်င္ ကမ္ဘိုတစီးရႏိုင္ေသာ တရုတ္ႏိုင္ငံထုတ္ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မ်ားသည္ ၿမိဳ႕၏ညလယ္လမ္းမႀကီးတြင္ တအိအိေျပးလႊားေနၾကသည္။ ရိုးရာအရက္မ်ားသာေရာင္းေသာ လိုင္စင္မဲ့အရက္ဆိုင္မ်ားမွ သီခ်င္းသံမ်ားကလည္း လြင့္ေမ်ာေနသည္။မိသားစုဝမ္းေရးအတြက္ က်ေနာ္သည္ မလြင့္ေမ်ာမိေသးေပ။

က်ေနာ္သည္ တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ခဲ့ရာ အေမႏွင့္ ညီ၊ ညီမငယ္မ်ားေနထိုင္ေသာ ၿမိဳ႕စြန္ရွိ တင္းကုတ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္ကို သတိျပဳမိေတာ့သည္။ ညီ၊ညီမငယ္မ်ား မရွိၾကေပ။ ညအခါ ေဆာင္းတြင္းဆိုလွ်င္ မီးလင္းေသာ ဓာတ္တိုင္ေအာက္၌ လာေရာက္သည့္ ပုရစ္မ်ားကို ဖမ္း၍ေၾကာ္ေရာင္းကာ ေက်ာင္းစရိတ္ရွာေနရသျဖင့္ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားထဲတြင္ ရွိေနလိမ့္မည္။

“အေမ”

“သား ျပန္ေရာက္ၿပီလား၊ အလုပ္ရရဲ႕လားသား ” အေမက ပင္ပန္းလွ၍ စီးက်ေနေသာ ေခၽြးမ်ားကို သုတ္ရင္း က်ေနာ့္အား လွမ္းေမးေလသည္။

“အေမ ေမွာင္ကေမွာင္နဲ႔ ဘာေတြလုပ္ေနတာတုန္း၊ ပုရစ္ေတြသီေနတာလား” ငါးေကာင္က်စီ တုတ္တံေလးအတြင္းသို႔ ပုရစ္မ်ားအား ထိုးေနေသာ အေမ၏အေမးကို အေျဖဘဲ က်ေနာ္၏ပူပန္ျခင္းကိုသာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။အေမကလည္း က်ေနာ္အလုပ္မရမွန္းသိေနသည္။ “အခုပဲေၾကာ္ၿပီးလို႔ ပုရစ္ေတြသီေနတာေလကြယ္၊ သား အခုထမင္းစားေတာ့မလား၊ ေရခ်ဳိးၿပီးမွ စားမလား”ဟု ျပန္၍ေျပာရင္း က်ေနာ့္အား ေမးရွာေလသည္။

“ေရခ်ဳိးၿပီးမွပဲ စားမယ္ အေမ”မိခင္ႀကီးႏွင့္ ညီငယ္၊ ႏွမငယ္မ်ား ရွာေဖြေနသည့္ မေသရံုတမယ္စားေနရေသာ လံုးတီးဆန္ကို မ်ဳိက်ေအာင္ မစားရက္ေသာ္လည္း စားရေပဦးမည္။

ေရခ်ဳိးၿပီးျပန္လာ၍ ငပိရည္တခြက္ျဖင့္ ထမင္းစားေနေသာ က်ေနာ္သည္ ဟုိေတြးဒီေတြးႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္အတြင္း၌ ဘုန္းႀကီးပြဲထက္ပင္ ပို၍မ်ားျပားလွေသာ ဟင္းလ်ာမ်ားကို စားေသာက္ေနသည့္ ျမန္မာ့အမ်ဳိးေကာင္း သမီးႏွင့္ တရုတ္သူေဌးႀကီး၊ ဘူတာရံုအတြင္း၌ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ အမယ္အိုလင္မယားႏွင့္ ေရသန္႔ဗူးခြံေကာက္ေနေသာကေလးတို႔၏ဘဝကို၏ဘဝကို ႏိႈင္းယွဥ္မိသည္။ က်ေနာ္သည္ ထမင္းတလုပ္အား မ်ဳိက်ေအာင္စားေနရေသာအခ်ိန္၌ မီးမီးအား ဝယ္ေပးမည္ဟု ေျပာေသာ ပိုးထည္မ်ားအေၾကာင္းအား ဖြဲ႕ႏြဲ႕စြာ ေျပာဆိုေနလိမ့္မည္ဟု မွန္းဆမိပါသည္။

မ်ဳိးကို

၁၈ ရက္၊ ဧၿပီလ၊ ၂၀၁၁