ကေလးတေယာက္ စာေရးျဖစ္သြားျခင္း အေၾကာင္း ….

အတြတ္

ယူက်ဳဘ္ ဆိုရင္ အေတာ္မ်ားမ်ားက သိၿပီးသားမို႔ ထူးၿပီး မိတ္ဆက္ ေပးမေနေတာ့ ပါဘူး။ တေလာေလးက ယူက်ဳဘ္ေက်းဇူးနဲ႔ ေတးဂီတ ေနာက္ခံ ကဗ်ာကေလးတပုဒ္ လို႔ ဆိုရင္ ရမယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ကဗ်ာစာစုကေလးကို အမွတ္မထင္ ခံစားဖတ္႐ႈလိုက္ရတယ္။ တေယာက္ထဲ ခံစားရတာ အားမရႏိုင္လြန္းလို႔ အမ်ားကို မွ်ေ၀ခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ဒီစာကို ေရး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အေၾကာင္းအရာကေလးက ႐ိုးရွင္းတယ္။ ေမ့မရေအာင္ ခံစားရတယ္။ ဒီကေန႔ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ဟတ္ထိသြားေစတယ္ေပါ့။ ေနာက္တခုက ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ ေတြကို အကဲျဖတ္ရာမွာ သူတို႔ရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုကို ၾကည့္ၿပီး အထင္ေသး၊ အျမင္ေသး မိရင္ မွားသြားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အသိကိုလည္း ရလိုက္ပါတယ္။

ေရးသားသူက အီကုိ ေဒ့ခ္ကိုနီ ( Eko Daekoni ) ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ လက္ရွိ ဆာဘီးယားႏိုင္ငံ ႏိုဗီဆက္ ၿမိဳ႕မွာေနတယ္။ သူ႔ကို ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ( ၇ ) ရက္ေန႔ မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ခုဆို ၂၃ ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ၂၄ ႏွစ္ထဲမွာေပါ့။ သူ႔ အႀကိဳက္ဆံုးစာအုပ္ေတြ က ၀ီလ်ံရွိတ္စပီးယားရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ သူ႔မွာ ေရးၿပီးသား စာအုပ္ ႏွစ္အုပ္ ရွိတယ္။ Diary for an Angel နဲ႔ It's a new day and it is beautiful တို႔ ျဖစ္ၿပီး ေရးလက္စ စာအုပ္ကေတာ့ For Love, when I imagine ျဖစ္ပါတယ္။

အီကိုဟာ ေယာက်္ားကေလး တေယာက္ျဖစ္တယ္။ မဆံုးႏိုင္တဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ေနထိုင္သူျဖစ္တယ္။ သူႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာက ျမဴးဇစ္ (Music) ေတးဂီတ ျဖစ္တယ္။ ေဗးထုိးဗင္၊ မိုးဇက္၊ ခ်ဳိက္ေကာ့ဗ္စကီး စတဲ့ စႏၵယား ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ဂႏၳ၀င္ စႏၵယား လက္သံေတြကို ႏွစ္သက္စြဲလမ္းသူ ျဖစ္တယ္။ သူႏွစ္သက္တဲ့ တူရိယာ ပစၥည္းေတြ က ေတာ့ တေယာ(Violin)၊ အခူးစတစ္ ဂီတာ (Acoustic Guitar)၊ စႏၵယား၊ အာဟူး(Erhu) လုိ႔ ေခၚတဲ့ ႀကိဳး၂ေခ်ာင္းတပ္ တရုတ္တေယာနဲ႔ ပီးပါး(Pipa)လုိ႔ေခၚတဲ့ တရုတ္မယ္ဒလင္ တမ်ဳိး တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဖၚျပပါ အီကိုရဲ႕ ေနာက္ခံသမိုင္းကားေတြကိုေတာ့ သူ႔ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ မွာ တင္ထားသမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

သူဟာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလထဲမွာ သူႏွစ္သက္တဲ့ ေတးသီခ်င္း၊ ေတးဂီတနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ေရး ေတးဂီတေနာက္ခံ ကဗ်ာ (သို႔) ရသစာစု ကေလးေတြကို ယူက်ဳဘ္ ( You Tube ) မွာ တင္ျပထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ထဲကမွ က်ေနာ့္ကို စတင္္ ခံစားစြဲၿငိသြားေစတဲ့ “ အိပ္မက္ ( သို႔ ) အမွတ္တရေလး တခု ” ( Dream or a Memory ) ဆိုတဲ့ ဂီတ ေနာက္ခံ ကဗ်ာ ကေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ ခံစားရမႈကေန က်ေနာ့္စာကုိ ေခါင္းစဥ္ ေပးဖို႔ စဥ္းစားေတာ့ “ကေလးတေယာက္ စာေရးျဖစ္သြားျခင္း အေၾကာင္း” လို႔ ေပးျဖစ္ တယ္။

“ ဧည့္ခ်ိန္ဟာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။

အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွတဲ့ က်ေနာ့အတြက္ အခန္းကေလးထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ ေခါင္မိုးမ်က္ႏွာက်က္ကို ၀မ္းနည္းစြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေန ခဲ့တယ္။

ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက က်ေနာ့္ကို သတင္းစာေတြနဲ႔ ထားျပစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ျမန္ျမန္ကုန္ဆံုးေနပါေစေပါ့။

သို႔ျဖစ္ေသာ္ျငား က်ေနာ္ သူတို႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ၊ ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာျပလိမ့္ မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီသတင္းစာေတြကို က်ေနာ္ တေစာင္မွ မဖတ္ခဲ့ဘူး ဆိုတာ … ။

သတင္းစာေတြထဲက စာေၾကာင္းေတြေအာက္မွာ က်ေနာ္ မ်ဥ္းေတြ သားထားခဲ့ တယ္။ ပံုစံကေတာ့ က်ေနာ္ သတင္းစာေတြကို ဖတ္ေနခဲ့တယ္ေပါ့ …။

တကယ့္ အရင္းခံမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အေတာ့္ကို ၿငီးေငြ႕ ေနခဲ့ပါတယ္။”

ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ ကေလးဟာ ဆယ့္ေလးႏွစ္သားလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗြီဒီယိုဇာတ္လမ္းထဲက အီကိုရဲ႕ တင္ဆက္မႈမွာေတာ့ ကေလးဟာ ေသးေကြး က်ဳံလွီလြန္းေနတယ္။ သူနဲ႔ဆိုရင္ အေတာ့္ကို ႀကီးမားေနတဲ့ သစ္သားကုလားထိုင္ကေလး မွာ ထိုင္ေနတယ္။ အခန္းက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ရယ္။ ပိတ္ထားတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္မွန္ကေန အလင္းေရာင္ဟာ ခပ္မွိန္မွိန္ ထိုးေဖါက္၀င္ေရာက္ေနတယ္။ သူကေလးက ျပတင္းေပါက္ ကေန အျပင္ကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္လ်က္ …. ။

“ အဲဒီလို ၿငီးေငြ႕မႈေတြကေန ၀မ္းနည္းမႈေတြကိုသာ က်ေနာ့္မွာ ပိုင္ဆိုင္ေနခဲ့ …

က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အေသအခ်ာ ရည္ညႊန္းေဖၚျပသင့္တာကေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အသစ္ ျဖစ္တဲ့ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈတခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ …

ဒါေပမဲ့ ဒါဟာလည္း သိပ္ေတာ့ အေရးမႀကီးပါဘူးေလ။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အလွဴရွင္တေယာက္နဲ႔ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ တို႔ အခိုင္အမာ ရွိခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေပါ့”

ဧည့္ခ်ိန္၊ ျပန္သြားတဲ့မိဘမ်ား၊ အခန္း၊ ကုလားထိုင္၊ ကုတင္၊ အလွဴရွင္၊ ခြဲစိတ္မည့္ ဆရာ၀န္၊ သတင္းစာမ်ား စတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြအရ ကေလးဟာ ခြဲစိတ္ကုသ ခံရမယ့္ လူနာတေယာက္ဆိုတာ သိလာရတယ္။ ဘာေရာဂါေၾကာင့္ ဘာကို ခြဲစိတ္ကုသရမွာလဲ။ ဒါကို အီကိုက မေျပာဘူး။ ကေလးရဲ႕ အထီးက်န္မႈနဲ႔ ၿငီးေငြ႕စြာ ေနထိုင္ရမႈေတြကိုပဲ ေျပာ တယ္။ ျပတယ္။

“ ခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးဖို႔အတြက္ ဒါကိုေရးပါတယ္။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ခုခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဒါကို ေရးမိမယ္ မဟုတ္ပါဘူး …

ကတိတခုလည္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုေန႔ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္ျပဳမူခဲ့တာအမွန္ပါ။ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ သမား႐ိုးက် ၿငီးေငြ႔ အထီးက်န္ဆန္မႈ ေန႔ရက္ေတြ … ေခါင္မိုးမ်က္ႏွာက်က္ကို ၀မ္းနည္းစြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ကာလ မ်ား …”

ေရာဂါ ေ၀ဒနာရွင္ကေလးဟာ ဘာေတြကို ကတိေပးခဲ့သလဲ။ ဘာေတြျပဳမူခဲ့သလဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ပါသလဲ။

“ ထိုစဥ္ … အခန္းတံခါး၀ဆီက တိတ္တဆိတ္ ျမည္သံတခု …႐ိုးအီ ႏြမ္းယိေနတဲ့ အခန္းရဲ႕ သက္ၿငိမ္မႈကို ေခ်မႈန္းဖ်က္ဆီးလိုက္တဲ့ အသံ … က်ေနာ္ဟာ ဦးေခါင္းကို တဖက္သို႔ လွည့္ရင္း အသံလာရာဆီကို ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အဖြားအို တေယာက္ပါလား …။ သူမက ေဆးထိုးအပ္ရာ ဒဏ္ရာ ဗရပြရွိေနတဲ့ က်ေနာ့္ လက္ကို က႐ုဏာသက္စြာ ၾကည့္ရင္းက …

“အဆင္ေျပရဲ႕လား ကေလး” လို႔ တိတ္တိတ္တိုးတိုးကေလး ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူမရဲ႕ ထူးဆန္းလွတဲ့ အၿပံဳးဟာ သူ႔ေမးခြန္းကို လိုက္ပါ ခြန္အားျဖည့္ေနခဲ့တယ္။

“ က်ေနာ္ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ တေယာက္ကို ေစာင့္ေနတာပါ”

သူမဟာ အခန္းထဲကို လွည့္ပတ္ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္ထိုင္ေနက် ကုလားထိုင္ ကေလးကို ေတြ႔တယ္။ ကုလားထိုင္ကို က်ေနာ့ ဦးေခါင္းနဲ႔ နီးရာဆီ ေျဖးေျဖးေလး ဆြဲယူၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာ အေနအထားနဲ႔ ထိုင္ေနေတာ့တယ္။

“ အေမ့နာမည္က ဂ်ဴးလိယက္ပါ။ သား နာမည္ကေရာ”

“ ဒင္န္နီ ပါ ”

“ အသက္ကေရာ ”

“ ဆယ့္ေလးႏွစ္ ”

“ သားကိုေတြ႕ေတာ့ အေမ့သားကို အမွတ္ရလာတယ္ … ”

အေမအိုရဲ႕ ေမတၱာတရားဟာ ကေလးကို ကူးဆက္ခံစားသြားေစတယ္။ ေရာဂါ သည္ ကေလး ေတာင္းဆိုလိုခ်င္ေနတဲ့ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈ အသစ္ဟာ ဆိုက္ဆိုက္ ၿမိဳက္ ၿမိဳက္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီေကာ …

“ ဒီလို သူမနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဆံုေတြ႔မႈဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အလြန္႔ကို ႀကီးမားတဲ့ စိတ္ခ်လံုၿခံဳမႈကို ခံစားေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီခံစားမႈဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အလြန္႔ကုိ ရွည္ၾကာ ေနမယ့္ ခံစားမႈမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္ … ။

က်ေနာ့္ လက္ေတြက က်ေနာ့ဗိုက္သားျပင္ကေလးကို ပြတ္သပ္ ကိုင္တြယ္မိတယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေသာက္ခဲ့ရတဲ့ ေဆး၀ါးေတြက ေအာ့ခ်င္၊ အန္ခ်င္ျဖစ္ရတယ္။ သူမရဲ႕ လက္ေတြက က်ေနာ္ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြအေပၚ လႊမ္းမိုးသက္သာ ေစခဲ့ပါတယ္။ ၿပီး သူမဆီက တိုးတိတ္ညင္သာ အသံကေလးကို ၾကားလိုက္ရတယ္ …

“အားလံုး ေကာင္းသြားပါလိမ့္မယ္ ကေလးရယ္”

အမယ္အိုရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ က႐ုဏာတရား အျပဳအမူေတြဟာ ေရာဂါသည္ ကေလးကို နာက်င္အထီးက်န္မႈေတြဆီက လြတ္ေျမာက္ေနေစခဲ့တယ္။

“ စႀကၤ ံတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ထြန္းထားတဲ့ မီးသီးမ်ားဆီမွ လင္းေရာင္ျခည္တန္းမ်ား … အဲဒီ အလင္းတန္းေတြဟာ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေမွးမွိန္သိမ္ငယ္လို႔ … သူမရဲ႕ ေနာက္ဖက္မွာေတာ့ မီးအလင္းေရာင္ျခည္တန္းေတြဟာ သူမကို မယွဥ္ႏိုင္ ေမွးမႈန္ပ်က္ဆီး လို႔ …

သူမ တိုးတိုးကေလး ေျပာခဲ့တဲ့ အရာရာတိုင္းဟာ တကယ့္ကို က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ပီတိ အထာက်လာေနပါတယ္။ က်ေနာ္ သူမကုိ ယံုၾကည္လာခဲ့တယ္။ သူမဟာ သီခ်င္းတပုဒ္ကို စတင္ သီဆိုလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က သူမဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းကို က်ေနာ္ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ။ သီခ်င္းကို ဘယ္လို ဆက္ဆိုေနခဲ့သလဲ။ ေမွးစင္းေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ား … က်ေနာ့္ ၀မ္းဗိုက္ကို က်ေနာ္ပြတ္သတ္ကိုင္တြယ္ေနရင္း …က

“ အေမဟာ နတ္သမီး တပါးလား ဟင္”

သီခ်င္းသံဟာ ရုတ္ခ်ည္း ရပ္သြားတယ္။

“ သားႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္ခ်င္၊ ဘာျဖစ္ခ်င္ပါသလဲ ကြယ္ ”

“ က်ေနာ္ စာေရးခ်င္တယ္ အေမ ”

“ ဘာျဖစ္လို႔ မေရးႏိုင္ရမွာလည္း သားရယ္ ”

က်ေနာ္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။

“ အေမ့ကို ကတိတခု ေပးရမယ္ေနာ္ … အဲဒီကတိကေတာ့ သား အေနနဲ႔ ခု ဒီအိပ္မက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔လႊတ္ပါဘူးလို႔ ”

“ က်ေနာ္ ကတိေပးပါတယ္ ”

က်ေနာ္ ထပ္ၿပီး ခံစားနားဆင္ခြင့္ကို ရခဲ့တယ္။ အျပစ္ကင္းစင္ၿပီး သိပ္ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ သူမသီဆိုေနတဲ့ သီခ်င္းကိုေပါ့ … ။

ခုထိ ဇာတ္လမ္းက အိပ္မက္ဆန္ေနတုန္းပါပဲ။ အေမအိုေတာင္းတဲ့ ကတိကို ကေလးက ေပးလိုက္တယ္။ သူကေလးအေနနဲ႔ တကယ္ကတိတည္မွာလား။ အိပ္မက္ ကေရာ ဘာပါလဲ …။

“ ေနာက္တေန႔ နံနက္ခင္းမွာ က်ေနာ္ အိပ္ရာကေန ႏိုးလာပါတယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္လံုးေတြက အေမအိုကို လိုက္လံရွာေဖြလ်က္ … သူမ မရွိေတာ့ပါလား။ ကုလားထိုင္ ကေလးက ေနၿမဲအတိုင္း ဘယ္ကိုမွ် မေရြ႕လ်ားခဲ့ သလိုလို …

က်ေနာ့္အတြက္ ငွားထားတဲ့ သူနာျပဳ ဆရာမေလးကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။

“ ဂ်ဴးလိယက္ ဘယ္မွာလဲ ဆရာမ ”

“ ဘယ္က ဂ်ဴးလိယက္လဲ ကေလး”

ဆရာမကို က်ေနာ္ အေသးစိတ္ ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ညက ဆံုေတြ႕ခဲ့ ရတဲ့ အမယ္အို ဂ်ဴးလိယက္ အေၾကာင္းကိုေပါ့။

“ ဒါ အိပ္မက္ပဲ ဒင္န္နီ။ ဒါဟာ အိပ္မက္သက္သက္သာ ျဖစ္တယ္ ကေလး”

ဆိုေတာ့ ဒင္န္နီ နဲ႔ ဂ်ဴးလိယက္ တို႔ရဲ႕ ေတြ႕ဆံုမႈဟာ အိပ္မက္ တခုသာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒင္န္နီဟာ အဲဒီအိပ္မက္ကို တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လို႔ သေဘာထားခံယူ လိုက္ပံု ရပါတယ္။

“ ဒီမနက္ မိဘေတြ ဧည့္လာေတြ႕ေတာ့ အေမ့ဆီမွာ က်ေနာ္ တခု ပူဆာခဲ့ပါတယ္။ အနီးဆံုးေနရာမွာရွိေသာ စတုိးဆိုင္ကေန က်ေနာ့္အတြက္ စာတလံုးမွ် ေရးသားထားျခင္း မရွိေသးတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ တအုပ္ကို ခုခ်က္ခ်င္း ၀ယ္ေပးပါလို႔ …

ထိုေန႔ကစလုိ႔ က်ေနာ္ စာကို စတင္ေရးသား ေနခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း စာေရးျခင္းကို မရပ္ခဲ့ဘူး … ဘယ္ေတာ့မွ … ဘယ္ေတာ့မွ …

“ ေက်းဇူးပါ ဂ်ဴးလိယက္ … ”

“ က်ေနာ့္ရဲ႕ အိပ္မက္နတ္သမီး … သို႔ ”

အတြတ္
ေမ၊ ၂၀၁၁။

ရည္ညႊန္း။ ။ http://www.facebook.com/ekodaekoni
http://www.youtube.com/watch?v=Tmu5slg9nto&annotation_id=annotation_9502&feature=iv