ျမစ္တစ္စင္း၊ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ေလညွင္းအေရာင္

ေခတ္ၿပိဳင္ထဲ ျမစ္ေတြ အမ်ားႀကီး စီးဆင္းေနဆဲမွာပင္ ျဖစ္သည္။ ျမစ္တစ္စင္းႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္မည္ဆုိလွ်င္ ေဟာဒီျမစ္တစ္စင္းရဲ႕ စီးဆင္းမႈ အလ်ဥ္ကေတာ့ ခရမ္းျပာ ျမင္းရိုင္းတစ္ေကာင္လို အတန္ငယ္ ၾကမ္းရိုင္းသည္ဟုသာ ဆုိရမည္ထင္သည္။ သူသည္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကို စက္ဆုပ္သူ ပီပီ လြတ္လပ္က်ယ္လြင့္ေသာ ပင္လယ္ဆီ တစ္ဟုန္ထိုး ဦးတည္ စီးဆင္းဖို႔ တစ္ခုတည္းကိုသာ အာရံု၀င္စား နားလည္သည္။ ထိုအရာမွ တစ္ပါး အျခားမရွိ။ အျခား မသိ။ အျခား ဘာကိုမွ်လည္း မၾကည့္။ ထိုျမစ္သည္ ေတာကိုေတြ႔လည္း မေကြ႔၊ ေတာင္ကို ေတြ႔လည္း မေရွာင္၊ ေတာင္ေဖာက္ ျမားတစ္စင္းလို ထိုးခြဲ စီးဆင္းဖို႔သာ မုန္ျပင္းခဲ့သည္။ ယဥ္ေက်းျခင္း၊ ႏူးညံ့ျခင္း၊ သိမ့္ေမြ႔ျခင္း၊ ဟန္ေဆာင္ ဘာသာစကား အနက္ အဓိပၸာယ္ကို နားလည္ဖို႔ မႀကိဳးစား။ ခိုတြယ္ဖို႔ ပ်င္းရိကာ ပစ္ပယ္ခါ ခ်ခဲ့၏။ ေန႔မရွိ၊ ညမရွိ၊ နာရီမရွိ။ အခ်ိန္ျပည့္ စီးဆင္းဖို႔ တစ္ခုတည္းမွာသာ ထာ၀ရ အာရံု ၿငိလ်က္ရွိရာ ပင္ပန္း ဆင္းရဲျခင္းတို႔၏ ကုတ္ျခစ္မႈ၀ယ္ ေသြးျခင္းျခင္း နီခဲ့ၿပီ။ နာက်င္မႈ ဒဏ္ရာ ဗရပြျဖင့္လည္း ႏြမ္းလ်လ်က္ ရွိေလၿပီ။

သို႔ေသာ္ မည္မွ်ပင္ မိုးမည္းမည္း၊ ႏွင္းသည္းသည္း။ သူ႔ရင္ထဲ စမ္းနံေဘးမွာ အမွတ္မထင္ ပန္းကေလး တစ္ပြင့္ ပြင့္လာေတာ့လည္း ေႏြဦးကို ေရာက္လာတာပဲ ဆိုတာကေတာ့ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

ျမစ္တစ္စင္းႏွင့္ ပမာႏႈိင္းႏႈိင္း၊ ခရမ္းျပာ ျမင္း႐ိုင္းႏွင့္ ပမာဆိုဆို။ ဒဂုန္တာရာ ဆိုတဲ့ စာဆိုႀကီးကေတာ့ သူ႔ကို အ႐ိုင္း။ ေအာင္ဆန္း သို႔မဟုတ္ အ႐ိုင္းဟု တာရာ မဂၢဇင္းက ေန၍ ႐ုပ္ပံုလႊာ အဖြဲ႕တစ္ခုမွာ သြန္းဆစ္ ထုျပခဲ့သည္။ထိုအခါ သူက အံု႔ဆိုင္း မႈိင္းညိဳ႕ျခင္း မရွိဘဲ ပကတိ အ႐ိုးခံျဖင့္ “ေဌးၿမိဳင္ကေတာ့ ငါ့ကို အ႐ိုင္းတဲ့ကြာ။ ဒါကေတာ့ ၾကမ္းလြန္းတယ္ ထင္တာပဲ။ ငါဟာ ႐ိုင္းသေလာက္ေတာ့ ႐ိုင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ႐ိုင္းတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္ကြာ။ မဟုတ္ဘူးလား။ What do you sayဟူ၍ အနီးရွိ ၾကင္သူ ဇနီးဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး ျပံဳးျဖဲျဖဲႏွင့္ ေမးလိုက္တာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ မွတ္သားခဲ့ရ ဖူးပါသည္။

တကယ္ေတာ့ သူသည္ ပုထုဇဥ္ လူသားတစ္ဦး ဆိုေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရး ေသြးေၾကာမွ်င္မ်ားျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ရက္ေဖာက္ တည္ေဆာက္ထားရာ အႏုပညာႏွင့္ေတာ့ အေနေ၀း အေန စိမ္းခဲ့ေပသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လူသာမန္တို႔၏ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕ေသာ စိတ္ထားမ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာကို ခံစား သံုးသပ္လို စိတ္မ်ား လံုး၀ခ်ဳိ႕တဲ့ ကင္းမဲ့ျခင္း မရွိတာေတာ့ အမွန္ပဲ ျဖစ္သည္။

၁၉၄၆ ခုႏွစ္၏ ႏွင္းဆြတ္ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ၀ဲလြင့္ေနေသာ ျမဴေတြၾကား သူသည္ အေၾကအညာတစ္လႊား ခရီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သြားခဲ့ရသည္။ ထင္း႐ွဴးနံ႔တို႔ျဖင့္ ေမႊးျမေနေသာ ေမာတို႔၏ ရွမ္းကုန္းေျမျမင့္အေရာက္တြင္ တိုင္းေရးျပည္ေရး ကိစၥျဖင့္ အလြန္တရာ အလုပ္မ်ားခဲ့ေသာ သူ႔ဦးေႏွာက္တြင္ အနည္းငယ္ ၾကည္လင္လာဟန္ ရွိသည္။ ႏွင္းထူထူ ျမဴဆိုင္းဆိုင္း၊ ေတာင္ျပာျပာ ေတာစိမ္းစိမ္း ႐ႈခင္းမ်ားကပဲ ညႇဳိ႕ခ်ဴလာေလသလားမသိ။ ကေလာၿမိဳ႕နား အေရာက္မွာ။
“ဂႏၶမာေတာင္___လိုဏ္ေခ်ာင္ မုခ္နန္းဆီ___ဂုမၻာန္ တစ္ေထာင္ ေစာင့္ၾကပ္ ကာဆီးသည္___နတ္ပန္းကေလးနဲ႔___နတ္ပန္းကေလးနဲ႔ သဏၭာန္တူသည္___ ေလယူရာသင္းေမႊးလို႔ လႈိင္ၾကည္___ဘုန္းသမၻာရွင္ ေမွ်ာ္ကိုးကာ ေစာင့္ခဲ့ၿပီ___” ဟူ၍ သူသည္ က်ည္ဆံ တစ္ေတာင့္ ထိုးေဆာင့္ ထြက္သြားသလိုမ်ဳိး တူရိယာဂီတ မဆန္ေသာ အသံၾသၾသႀကီးျဖင့္ အားပါးတရ သီဆိုလိုက္၊ သူ၏ လက္၀ဲဘက္ရွိ ဇနီးသည္၏ ေပါင္ကို လက္၀ါးျဖင့္ စည္းခ်က္ လိုက္သလို ပုတ္လိုက္ လုပ္ေနရာ ေနာက္နားမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ လိုက္ပါလာေသာ သတင္းေထာက္ အဘိုးႀကီး ဦးပုကေလး ပင္ ျပံဳးစိစိႏွင့္ သူ၏ ေကာ္ကိုင္း မ်က္မွန္ႀကီးထဲက တအံ့တၾသ ေငးေၾကာင္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ထြန္းလွသို႔ မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပလိုက္သည္။

တကၠသိုလ္ အင္း၀ေဆာင္မွာတုန္းက က်ဳပ္အသံက သီခ်င္းဆိုလို႔ လံုး၀ မျဖစ္လို႔ပါဟု ၀န္ခံခဲ့ဖူးေသာ သူက “ဒိုရာသန္းေအး အသံကေလးက ေကာင္းေတာ့ အေတာ္ ေကာင္းတယ္ကြ၊ ငါေတာ့ သူ႔အသံရယ္၊ ေမရွင့္အသံ ရယ္ အႀကိဳက္ဆံုးပဲ”ဟု ကေလာၿမိဳ႕ အ၀င္တြင္ ရင္ဖြင့္လိုက္ပါေသးသည္။ ဒီလိုပါပဲ။ သူခရီး ထြက္တိုင္းလိုလိုပင္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ႏွင့္ စိတ္လို လက္ ရရွိသည့္ အခါတိုင္း စိတ္ထဲေရာက္ လာသည့္ ကာလေပၚ သီခ်င္းေတြကို သူ႔အသ ံ ၾသၾသႀကီးျဖင့္ သူရသေလာက္ တစ္ပိုင္းတစ္စျဖစ္ျဖစ္ ဟစ္လိုက္ ညည္းလိုက္ လုပ္ေလ့ရွိတာ သူႏွင့္အတူ ပါလာသူမ်ား အသိပါပဲ။

ၿပီးေတာ့...။
သစၥာမ႑ဳိင္ ျမဲခိုင္ခဲ့ေပ___ ေမတၱာမိုးေတြ သြန္းၿဖိဳးရြာေစြ ဆိုေသာ ျပည္လွေဖႏွင့္ ေမရွင္တုိ႔၏ သက္ေ၀ သီခ်င္းကား သူ သေဘာအက်ဆံုး သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။ သူအိမ္မွာ ရွိေနစဥ္ အဲဒီသီခ်င္း ေရဒီယိုက လာ လို႔ကေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွိန္း၍ ဇိမ္ျဖင့္ နားေထာင္ေလ့ ရွိစျမဲ။ သက္ေ၀ သီခ်င္း ကို သူဘယ္ေလာက္အထိေအာင္ စြဲပါ သလဲ ဆိုလွ်င္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္း၊ သူ ဘိလပ္ ေရာက္သြားသည့္ အထိပင္ ျဖစ္သည္။ အဲဒီမွာ သူ႔အသည္းစြဲ အဆို ေတာ္ ဒိုရာသန္းေအးႏွင့္ သြားတိုးသည္။ သူတို႔ ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ ျပည္ေတာ္ မျပန္မီညက မန္ခ်က္စတာ ဟိုတယ္၌ ညစာစားပြဲ က်င္းပရာ ဘိလပ္ျပန္သန္း လည္း တက္ေရာက္သည္။ ထမင္းစား ပြဲအၿပီးမွာ ထံုးစံအတိုင္း အဆိုေတာ္ကို ေတးသံသာျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္ရန္ ၀ိုင္းပြဲ ေတာင္းၾက၏။

ထိုအခါ သူက
“ဒိုရာ၊ ဟိုသီခ်င္းဟာေလ ဓူ၀ံ ၾကယ္ေျမမွာ ခေႂကြ၊ အဲ...အဲ။ သက္ေ၀ သီခ်င္း ဆိုစမ္းပါ” ဟု မွတ္မွတ္ရရ ေတာင္းဆိုၿပီး သံၿပိဳင္ ဆိုရမည့္ “ဓူ၀ံ ၾကယ္___ေျမမွာခေႂကြ___”အပိုဒ္သို႔ အေရာက္တြင္ သူကုိယ္တိုင္ ပါ၀င္၍ သံၿပိဳင္သီဆိုကာ ဂီတ ေရလ်ဥ္ေၾကာတြင္ ေမ်ာပါခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။

“ေဟ့...ဖိုးတာရာ၊ ကဥၥန သီခ်င္း တီးစမ္းပါ”
တြန္႔ခါ ညံဆူေနတဲ့ အသံထူထူ ၾကားမွ ကေသာကေမ်ာ ေျပာလိုက္သူကား ထိုစဥ္က ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ေတဇ ပင္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကား ၁၉၄၂ ခု၊ ဧၿပီလ ၅ ရက္ေန႔ည။ မိတၳီလာ ကိုလွေမာင္ အေရးတႀကီး မိန္းမ ယူလိုက္သျဖင့္ ဘီအိုင္ေအေခတ္ ပထမဦးဆံုး ပြဲဦးထြက္ မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားမွာပါပဲ။ စႏၵရား တီးေနေသာ ဒဂုန္တာရာတို႔လူစု လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျခာက္ေပါက္သံ ေျပာင္း၍ အသံခင္းေပးလိုက္ရသည္။

အဲဒီမွာပဲ...။
“ေရႊသား႐ုပ္သြင္___ခင္မင္ စရာ၀ယ္__ မ်က္ႏွာေတာ္၀ါ၀ါ၀င္း__ _ေရႊလမင္းႀကီးပံုႏွယ္___ပတၱျမား အေသြးနဲ႔ တူညီပါတယ္___ပါးကေလး က ျမင္ရသူလည္း အသည္းစြဲတယ္ ___”
ေျခာက္ေပါက္သံလည္း မက်၊ ခုနစ္သံလည္း မက်ဘဲ ဘယ္လိုမွ ဂီတ မဆန္ေသာ သူ႔အသံၾသႀကီးျဖင့္ ဆိုခ်လိုက္ရာ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ပြဲက်သြားေလ သည္။ သံစဥ္ေတြ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေန၍ ဗိုလ္ေဇယ်၊ သခင္ခ်စ္၊ ကိုထြန္းအံု၊ နယူးဘားမား ကိုတင္ေမာင္တို႔ လူစုက သီခ်င္းကို သံၿပိဳင္လိုက္ကာ ကူဆုိေပး လိုက္မွ အေပါက္လမ္း တည့္မတ္ သြားခဲ့ဖူးသည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုလွေမာင္ ဖ်ာပံုသူ အပ်ဳိေခ်ာ မသန္းရင္ႏွင့္ ခ်စ္ပြဲ၀င္ေတာ့မည့္ ညတြင္ သူ႔စိတ္ထဲ အားက် သလုိလို ၀မ္းနည္းသလိုလိုႏွင့္ ဘာလိုလိုျဖစ္ကာ သူ႔ ၀ါသနာ သူ႔အရာ မဟုတ္ေသာ သီခ်င္းကို ေကာက္ကာငင္ကာ ဆိုလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ ေတာ္မႈိင္းအား “ဖိုးလွေမာင္ တစ္ေယာက္ မေကာင္းဘူး ဆရာႀကီးရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္ငန္းေတြ မၿပီးခင္ မိန္းမယူတယ္”ဟု ရယ္သလို ေမာသလို တိုင္ေတာခဲ့ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ သခင္ခ်စ္၊ ဗိုလ္ေဇယ်၊ သခင္ လူေအးတို႔ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ အိမ္ရာ ထူေထာင္ သြားၾကသည္။ အမွန္အတိုင္း ဆိုလွ်င္ သူလည္း ေရႊလည္ တြဲခ်င္လွၿပီ။ ကမ္းရွာ ငွက္တစ္ေကာင္လို ေမတၱာ ေအးရိပ္တြင္ ေမွးမိွတ္ခ်င္ လွၿပီ။ သို႔ျဖင့္ “ငါတုိ႔တစ္ေတြ လြတ္လပ္ေရး ေအာင္ပန္းကို ဆြတ္လွမ္းၿပီးမွ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကမယ္”ဟူေသာ အယူ အဆကို မွန္ပါေလစ၊ သဘာ၀က်ပါ စဟု ဆဆ၀ါး၀ါး အေတြး ပြားလာမိေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ “ေငြေသာ္တာ ေရာင္ျခည္ ထိန္လင္းေတာ့သည္___ဘံုႀကိဳး ျပတ္တဲ့ မိုးနတ္မဒီ၊ သဒၶါကပိုသည္။ ဆရာမကိုပဲ အသည္းစြဲ ေအာင္ ခ်စ္မိၿပီ” မို႔ ျဖစ္၏။

လဟာ ညနဲ႔ ၿငိေနသလိုမ်ဳိးဟု လည္း ဆိုႏုိင္သည္။
ျဖစ္ပံုက ဤသို႔...။
သူေန႔မသိ ညမသိ မနားမေန အလုပ္ လုပ္လြန္းသျဖင့္ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ကာ အျပင္းအထန္ ပန္းဖ်ားဖ်ားရာ အတန္တန္ ျငင္းဆန္ေနသည့္ ၾကားမွ ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ တက္ေရာက္ ကုသရင္း အနားယူဖို႔ အေၾကာင္းက ဖန္လာသည္။ အဲဒီမွာ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ သည္းခံျပဳစု ေပးရွာသည့္ ဣေႁႏၵရွင္ လံုးႀကီးေပါက္လွ သူနာျပဳ ဆရာမႏွင့္ ေတြ႕ဆံုၿပီး ၾကင္နာ ေႏြးေထြးေသာ ျပဳစုယုယမႈ ေအာက္တြင္ သူ၏ မာေတာင့္ ေအးခဲေနေသာ စိတ္ ဓာတ္သည္ အရည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာ ႐ံုမက ေဆးဆိုလည္း ဆရာမ မခင္ၾကည္တိုက္မွ၊ အစာဆိုလည္း ဆရာမ မခင္ၾကည္ေကြၽးမွ အထိ ျဖစ္လာေလ ေတာ့သည္။

လေရာင္ သြန္းဖြဲေသာ ညတစ္ည မွာပါပဲ။သူသည္ ဗုိလ္စၾကာႏွင့္ အတူ ေရာက္လာၿပီး ေဒါက္တာ ျမင့္ေဆြကို ေခၚသည္။ “တေယာယူၿပီး လိုက္ခဲ့စမ္း ပါဗ်ာ။ ဟိုဆရာမ မခင္ၾကည္တို႔ဆီ အလည္ သြားရေအာင္”ဟု ဆိုကာ ဘီအိုင္ေအ ေဆး႐ံုႀကီး အေပၚဆံုးထပ္ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္ အခန္းသို႔ ခ်ီ တက္သြားေလသည္။ အခန္း၀ ေရာက္သည့္အခါ သူက “ဆရာမ ဧည့္သည္ လာတယ္”ဟု အသံျပဳသည္။ ဆရာမက အံ့ၾသျပံဳးရႊင္စြာ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အလည္ လာၾကသလား၊ ထိုင္ၾကပါ၊ ဧည့္ခန္းထဲ က အိုက္ပါတယ္။ ၀ရန္တာ ထြက္ရေအာင္” ဟု ပဋိသႏၶာရျပဳ ဖိတ္ေခၚ သည္။

“ဆရာမ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြဟာ လြတ္လပ္ေရး ရဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတဲ့ ခရီး တစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆရာမတို႔လို ၾကင္ၾကင္နာနာ ယုယုယယ ျပဳစုတာကို တစ္ခါမွ မခံစားခဲ့ရပါဘူး။ ဒီေဆး႐ံု ေရာက္မွ အခုလို ျပဳစု ယုယတဲ့ ဆရာမ တို႔နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ခ်မ္းေျမ့ ၾကည္ႏူးမိတယ္ဗ်ာ”ဟု ပီတိေႏွာေျပာ ၿပီး ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ပင္ “ကိုင္း... ဆရာမ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ေလာက္ဆုိ စမ္းပါ၊ ေဒါက္တာျမင့္ေဆြက တေယာ ကိုင္ဗ်ာ” ဟု ဇြတ္ႀကီး ပြဲေတာင္းေတာ့သည္။
“အို...ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း ရွက္စရာ ႀကီး၊ ဘယ္ဆိုတတ္ပါ့မလဲ”ဟု မူႏြဲ႕ ေနရာ
“ဆိုသာဆိုပါ။ ရွက္စရာ မရွိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်ည္းပဲ ရွိတာပါ” ေျပာသျဖင့္ ဆရာမခမ်ာ အဆိုေတာ္ ေမရွင္၏ မယ္ခုေမွ်ာ္ကို ဆိုျပရသည္။ သီခ်င္း ဆံုးသြားသည္ႏွင့္ “သိပ္ေကာင္း တာပဲဗ်ာ။ တစ္ေခါက္ ထပ္ဆိုျပပါဦး” ဟု ပူဆာျပန္သျဖင့္ ဒုတိယမၸိ ဆိုျပရ ျပန္သည္။ ျပန္ေျပာလွ်င္ သံေယာဇဥ္ ရယ္ေပါ့။

တစ္ေန႔...။
ညေန ငါးနာရီခန္႔တြင္ သူသည္ ေရႊေပါက္ပင္ ဦးဘသိန္းႏွင့္ အတူ ေဒါက္တာျမင့္ေဆြ အခန္းသို႔ ေရာက္လာၿပီး “လာဗ်ာ၊ မိန္းမ သြားေတာင္းမလို႔ လိုက္ခဲ့စမ္းပါ”ဟု ေကာက္ကာငင္ကာ ေခၚသျဖင့္ ေဒါက္တာျမင့္ေဆြ လိုက္သြားခဲ့ရသည္။ မခင္ၾကည္တို႔ အခန္း၀ ေရာက္သည့္ အခါ သူက “မိန္းမ ေတာင္းရ ေအာင္လာတယ္”ဟု ေပၚတင္ႀကီး ေအာ္ေျပာ လိုက္သျဖင့္ မခင္ၾကည္ ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းျဖင့္ အခန္းထဲ ေျပး၀င္ သြားရသည္။ ဒါလည္း မရပါဘူး။ အတင္းေအာ္ ေခၚေနသျဖင့္ အခန္းထဲက ထြက္လာရျပန္သည္။ ထိုအခါ သူက “ကြၽန္ေတာ္ လာတာ တျခား မဟုတ္ဘူး။ မိန္းမေတာင္း ရေအာင္ လာတာ”ဟု အတည္ေပါက္ ေျပာလိုက္ရာ ဣေႁႏၵရွင္ခမ်ာ ႏွင္းဆီေသြး ျဖန္းေနသည့္ မ်က္ႏွာကို ေအာက္သို႔ ခ်လ်က္ ေခါင္းမေဖာ္ဘဲ ရွက္ျပံဳးျပံဳးေနရရွာေလသည္။
အို...ဘယ္လိုလူႀကီးလဲ။
သူေဆး႐ံုက ဆင္းသြားၿပီး တစ္ေန႔ေသာ ညေနခင္းတြင္ သူက ဆရာမအား ညစာ ထမင္းစားရန္ ဖိတ္ပါသည္။ ထိုဒင္နာတြင္ ဆရာမကို သူ၏ ဘ၀ ခရီးေဖာ္အျဖစ္ လက္တြဲရန္ ခြင့္ပန္ရာ ဆရာမလည္း မျငင္းသာေတာ့ဘဲ ေခါင္းညိတ္ခဲ့ ရေလသည္။ သို႔ျဖင့္ ၁၉၄၂ ခု၊ စက္တင္ဘာ ၆ ရက္ေန႔၊ ေန႔လယ္ ၂ နာရီတြင္ ဂ်ပန္ေခတ္ ေဆး႐ံုႀကီးေပၚမွာပင္ မဂၤလာပြဲ ဆင္ယင္က်င္းပ ျဖစ္သြားေလသည္။ သတို႔သားက စစ္၀တ္စံုကို ၀တ္လ်က္ ဂ်ပန္ စစ္ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းၿပီး သတို႔သမီးႏွင့္ ယွဥ္တြဲကာ အပ်ဳိရံ၊ လူပ်ဳိရံမ်ားျဖင့္ ျခံရံကာ ေရာက္ရွိလာသည္။
အဲဒီမွာ...။
“သစၥာမ႑ဳိင္___ျမဲခိုင္ခဲ့ေပ__ ေမတၱာမိုးေတြ သြန္းၿဖိဳးရြာေစြ___ အသည္းမွာ စြဲမက္ အသက္ကို ပံုတယ္ေလ” ဟူ၍ ကစ္တီဘသန္း (ေဒၚခင္ေမသန္း)၏ စႏၵရား လက္သံႏွင့္ အတူ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာ ဦးဘသန္းႏွင့္ သမီးတို႔က သူ႔အသည္းစြဲ သက္ေ၀ သီခ်င္းျဖင့္ မဂၤလာလက္ဖြဲ႕သီခ်င္း ေဖ်ာ္ေျဖေပးခဲ့ၾကသည္။ ထိုပြဲတြင္ အမွတ္မထင္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ေပၚေပါက္ခဲ့ပါေသးသည္။
မဂၤလာ အခမ္းအနားသို႔ ေရာက္လာေသာ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီးတို႔အား ခန္းမထဲမ၀င္မီ ေဆး႐ံုႀကီးမွ ကိုေက်ာ့ေမာင္ႏွင့္ အျခားတစ္ဦးက အေပါက္၀မွ ဆီး၍ ေရႊႀကိဳးျဖင့္တားသည္။ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးမွ လြဲ၍ အျခားဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္စား၊ ေလာက၀တ္ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားကိုလည္း နားမလည္ ဂ႐ုစိုက္ေလ့ မရွိေသာ သတို႔သားသည္ သူ႔ေရွ႕တြင္ တားလာသည့္ ေရႊႀကိဳးကို သူ႔ညာလက္ျဖင့္ ဖ်တ္ခနဲ ေဆာင့္ဆြဲကာ ေဘးသို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး သတို႔ သမီးလက္ကို ဆြဲလ်က္ တည္ၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ဣေႁႏၵရရ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ မဂၤလာစင္ျမင့္ဆီသို႔ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။
အျဖစ္အပ်က္က လွ်ပ္ျပက္သလို ျမန္ဆန္လြန္းရာ သူ႔အျပဳအမူကို အားလံုးက မွင္တက္မိကာ အံ့အားသင့္သြားၾကေသာ္လည္း သူကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပါပဲ။ သူကား အဲသလို လူစားမ်ဳိး ျဖစ္သည္။

သခင့္အပါးတြင္ ေနထိုင္ခြင့္ကို
တစ္ခဏမွ် ေပးသနားရန္
ငါေတာင္းပန္ပါ၏။
လက္၀ယ္ရွိသည့္
ျပဳဖြယ္ကိစၥ ဟူသမွ်ကို
ေနာင္က်မွသာ ၿပီးစီးေစပါေတာ့အံ့။
တဂိုး၊ ဂီတဥၨလီ-၅

တကယ္ဆို...။
သူ႔ႏွလံုးသားသည္ နားေနျခင္းကိုလည္း မသိ၊ ေျဖသိမ့္ျခင္းကိုလည္း မသိရွာဘဲ နာက်င္ ႏြမ္းလ်လ်က္ ရွိခဲ့တာ ကာလၾကာခဲ့ၿပီ။ ပခံုးေပၚက သူ႔အလုပ္ တာ၀န္ေတြကလည္း တိမ္တစ္ဆုပ္လို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မဟုတ္။ ရြာမည္ တကဲကဲျဖင့္ ထာ၀စဥ္ အံု႔ခဲဆိုင္းညဳိ႕လ်က္။ ေသာင္ကမ္း မရွိေသာ အခက္အခဲ ပင္လယ္မွ အဆံုးမရွိေသာ လႈိင္းတံပိုးတို႔ သူ႔ဘ၀ ေလွကေလးကို တ၀ုန္း၀ုန္း ႐ုိက္ပုတ္ ခ်ဳိးဖဲ့လ်က္ ရွိသည္။
ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း...။
သူ႔တြင္ သိမ္ေမြ႕ျခင္း မရွိ။ အလွ အပကို မမက္ေမာ။ သူသည္ ၾကမ္းတမ္းသည္။ ႐ိုင္းသည္။ ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္းေရးတြင္ ရွိေသာ ဧည့္၀တ္ ထံုးစံ ယဥ္ေက်းျခင္း စသည္တို႔ကို သူသည္ လံုး၀ ဂ႐ုမစိုက္။ ဂီတ၊ သဘင္၊ ပန္းခ်ီ စေသာ အႏုပညာ ရပ္မ်ားကို မလိုက္စားဟူေသာ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ စကားအတိုင္း သူ႔ကိုယ္ သူ အတင္း ယဥ္ေက်းေအာင္ မလုပ္၊ သူေနတတ္သလို သူ၏ နဂိုအတိုင္း ခပ္ ႐ိုင္း႐ိုင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ မျပဳမျပင္ ဘဲ ေနတတ္သူ။
အဲဒီလို မာမာထန္ထန္ ထာ၀ရ မႈန္ဆန္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ အခုေတာ့ အခ်စ္၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သို႔ ေရာက္ရွိကာ အခ်စ္ႏွင့္ တို႔ထိျခင္းကို ခံရေလၿပီ။ ဂရိေတြးေခၚရွင္ႀကီး ပေလတိုကေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ တို႔လိုက္ရင္ လူတိုင္းဟာ ကဗ်ာ ဆရာျဖစ္လို႔ လာတယ္ဟု အခိုင္အမာ ဆိုခဲ့ဖူးပါသည္။ အခုလည္း ဘာထူးလဲ။ သူ႔ရင္ထဲ အမွတ္မထင္ ပန္းကေလး တစ္ပြင့္ ပြင့္လာေတာ့လည္း ေႏြဦးကို ေရာက္လာတာပဲ မဟုတ္လား။

မင္းခ်မ္းမြန္
(ေဒါက္တာ ျမင့္ေဆြ၊ ဂ်ပန္ေခတ္ ေဆး႐ံုႀကီးေပၚ၀ယ္ႏွင့္ ဒဂုန္တာရာ၏ ေအာင္ဆန္း (သို႔မဟုတ္) အ႐ိုင္းတို႔ကို ဖတ္႐ႈ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။)