အေမွာင္နက္နက္ထဲမွာ ဘုရားသခင္ဟာ ေခြကနဲ ေခြးေသ ဝက္ေသ ေသသြားသည္...ငရဲတံခါးၾကီး ပြင့္ခဲ့ျပီေဟ့။

ေရွ႕ဆံုးစာမ်က္ႏွာ၏ ပထမဆံုးဝါက် မတိုင္မွီက ဘုရားသခင္သည္ အေတာ္ေလး စိတ္ေကာင္းဝင္ေနခဲ့တာ ျဖစ္ေနနိုင္သလို၊ ဖခင္ႏွင့္မိခင္တို႔ရဲ႕ ေစးပ်စ္ရွည္လွ်ားေသာ အနမ္းမ်ားစြာထဲ၌ သပ္ရပ္ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ လူျပဳလုပ္ေရး ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းေလး တခုခု ရွိေနနိုင္သလို၊ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးလည္း လံုးဝ မျဖစ္နိုင္သည့္၊ က်ေနာ္သည္ ဘယ္သူက စ ေရးခဲ့မွန္းမသိေသာ အမည္မဲ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္သာ ျဖစ္ပါသည္။

စစျခင္းပင္ စဥ္းစားလို႕မရခဲ့သည္မွာ အူဝဲလို႔ က်ေနာ္ ေအာ္ဟစ္ျပီး ဆြဲမိဆြဲရာ လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာအခါ ဝလံုးတလံုးဟာ က်ေနာ့္ ဦးေႏွာက္နွင့္ ဝင္တိုက္မိ၍ ထိုမွ ဆက္ျပီး (ကၾကီး၊ ခေခြး၊ ဂငယ္၊)တို႕ ဆက္တိုက္ဝင္လာကာ (၁ ၂ ၃ ၄) တို႕ကိုပါထပ္ထည့္ေပါင္း၍ (နာမ္၊ နာမ္စား၊ ၾတိယာ) စေသာ စကားလံုးမ်ား တည္ေထာင္ရျခင္းသည္ ဘဝအစပိုင္းဟုဆိုပါလွ်င္၊ က်ေနာ့္စာအုပ္၏ ဟိုမွာဘက္အပိုင္းတြင္ ဘာဝါက် စာသားမ်ားမွ မရွိနိုင္ဟု ယူဆနိုင္ဖြယ္ရာရွိေသာ္လည္း၊ ၄င္းမွာ မွားယြင္းေတြးဆခ်က္တခုသာျဖစ္ေၾကာင္း တနည္းနည္းနွင့္ ဘလိုင္းၾကီး လက္ခံလိုက္ရျပီးေနာက္၊ က်ေနာ့္စာအုပ္၏ ဟိုး အေရွ႕ဘက္မွာ ဘယ္လိုဝါက်ေတြကို ဘယ္လိုေရးထားမွန္းမသိရ၊ ဘယ္သူက ဘယ္ကစေရးခဲ့မွန္း မသိရေသာ က်ေနာ့္စာအုပ္ထဲက ဝါက်တို႕ကို က်ေနာ္က ၾကားျဖတ္ျပီး ဆက္လက္ေရးသားရခ်ိန္တြင္ (ၾကားလား၊ ၾကားလား)၊ (လိုက္ဆို၊လိုက္ဆို)၊ (ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့)၊ဟု အစရွိေသာ စကားလံုးတို႕သည္ က်ေနာ့္ သိမွဳအခန္းငယ္ေတြထဲ ဗိုင္းရပ္တစ္ေကာင္လို အတင္းတိုးဝင္ကာ က်ေနာ့္ ဦးေႏွာက္ကို လက္ကကိုင္၍ ေရးေစခိုင္းျခင္းအား က်ေနာ့္မွာ မျငယ္းပယ္နိုင္စြာ သေဘာထားမဲ့ လိုက္လံေရးသားဖြဲ႕ဆိုလာခဲ့ရရာမွ က်ေနာ္သည္ စာမ်က္ႏွာသက္တမ္းေလး အနည္းငယ္ရ၍လာကာ သူငယ္တန္းကဗ်ာလိုလို ကေလးကာရန္မ်ားကို ေက်ာင္းဝန္းထဲ မုန္႔ဝယ္စားသလို ဝါက်အထာယဥ္ပါးလာကာ လူ႔အဓိပၸါယ္ကို ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိပဲ၊ မွန္သလိုလိုရွိေသာ ကာရန္သံမ်ား နားထဲစြဲကာ ကိုယ္မပိုင္ေသာ လူ႔ဘဝကို ကိုယ္ပိုင္သလိုလို လုပ္လာကာ စာပါးဝဟန္နဲ႕ သူငယ္တန္းစာေရးဆရာ အလုပ္ကို လုပ္ခ်င္သလိုလို မလုပ္ခ်င္သလိုလို အလိုလို လုပ္လာေနမိခဲ့ေတာ့သည္မွာ ေသရာပါ မီးလွ်ံဝဋ္ေကြ်းတခုရဲ႕ ယမ္းမီးခ်စ္ဆံငယ္ေလလား၊ ခ်ိဳျမိန္ေသာ အမွားအယြင္းျမစ္တခုရဲ႕ ေရစိမ့္စမ္းအိုင္ေလးေလလား၊ လူေလးကား မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ္သည္ လူမူလတန္းေအာင္ခဲ့ရေခ်ျပီ။

လူစကားလံုးမ်ား ျဖစ္ေသာ (နာမ္၊နာမ္စား၊ၾတိယာ)တို႕အား စနစ္က်ေသာ လူ႔ညီမွ်ျခင္းတခုအတြင္းသို႔ အတင္းဖိ ထိုးသြင္းလိုက္ေသာအခါ (ကတၱား+ကံ+ၾတိယာ=ဝါက်) စေသာ အနည္းငယ္ အဆင္ျမင့္လာသည့္ လူ႕ေရးလူ႔ရာတို႕အား ပတ္သက္ဖြဲ႕ႏြဲ႕လာရေသာအခါ (လူသည္ ရွိ/ရွိႏွင့္ျပီးေသာ အမွန္အမွားတို႕အား လိုက္နာပါမည္။) (လူသည္ အသင့္ျပင္/ျပင္ထားေသာ အဆိပ္ေရတို႕အား ေသာက္သံုးပါသည္။) စေသာ အနည္းငယ္ ပိုရွည္လွ်ားလာေသာ ဝါက်တို႕ကို စာအုပ္ထဲ၌ ခဲတံသံုး၍ စာရြက္ေပၚတြင္ ေရးသားလာရေသာအခါ အစျပဳျခင္းတို႕ရဲ႕သေဘာသဘာဝ ျဖစ္ေသာ အမွားအယြင္းမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ခဲတံတြင္ ခဲဖ်က္ကို တြဲစပ္ထည့္ တီထြင္ေပးထားခဲ့ေသာ္လည္း အရာရာတို႕၏သီအိုရီအရ ခဲဖ်က္ေတြသာ ျမန္ျမန္ကုန္သြားၾကကာ က်ေနာ့္ စာအုပ္ထဲမွာ ဘဝအေရခြံေပၚမွ ေဆးအပ္ႏွင့္မခ်ဳပ္သီနိုင္ေသာ ဒဏ္ရာတို႔အား ဒီအတိုင္းပစ္ထားရျပီး အနာက်က္ေစခဲ့ရပါမ်ားေသာ အမာရြတ္တို႔သည္ စနစ္မက် မလွပစြာ စြန္းထင္းလာျခင္းတို႔အား မရွင္းထုတ္နိုင္အားပဲ လူသည္ ေန႕စဥ္ရွဴသြင္းေနရေသာ အဆိပ္ခဲကို အခ်ိန္မွီ အစာေခ်နိုင္ရန္ ၾကိဳးပမ္းရင္း (ျငင္းပယ္ျခင္းမဲ့ေလရေသာ) ဝဋ္ဒုကၡတို႔ကို နမ္းရွိဳက္ကာ၊ ဝါက်ေတြ တသိုက္ျပီးတသိုက္ တည္ေဆာက္လိုက္ပါေမ်ာလြင့္ ကူးခပ္လာရင္း ထိုမွတဆင့္ စာပိုဒ္ေတြ တပိုဒ္ျပီး တပိုဒ္ကို ကူးေျပာင္းယူကာ ဦးေခါင္းပူလာေသာ (ဘဝအဓိပၸါယ္နွင့္ ဘဝသစၥာမ်ားသည္ ဘဝမွာ ခါးသည္။) ဟူေသာ စာသားမ်ား၏ အဓိပၸါယ္အနက္ကို ခက္ဆစ္ဖြင့္ဆိုလာတတ္ေသာ တိုးတက္ေသာ လူ႔ေရးလူ႔ရာမ်ား၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားမွာ (အေျဖတခု၊ ေမးခြန္း ၁၀ခု)ႏွဳန္းနဲ႕ ျပႆနာေပၚျပႆနာ ထပ္ဆင့္တက္ခဲ့ရေသာ လူ႔အေတြးအေခၚ ပုစၦာမ်ားသာ က်ေနာ္၏ စာအုပ္ထဲမွာ တဝဲလည္လည္ ေဖာင္းပြေပါမ်ားလာကာ ကိုယ့္ႏွဳပ္ခမ္းေမႊးကို ကိုယ္တိုင္ မရိပ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့သလိုပဲ၊ အမ်ိဳးသားပန္းျခံထဲက ပန္းပင္တို႔အားလည္း ငယ္ငယ္ကလို ေရသြားမေလာင္းျဖစ္ေတာ့ခဲ့ေပမဲ့လည္း က်ေနာ္ဟာ လူဘဝအလယ္တန္းကို ရမွတ္၄၀ေက်ာ္နဲ႔ ကပ္ေအာင္လာကာ၊ စာအုပ္ထဲက စာမ်က္ႏွာအခ်ိဳ႔ကို ဆြဲျဖဲျပီး အထက္တန္းေက်ာင္းသားအဆင့္ ရည္းစားစာတို႔ကို လကၻက္ရည္ အလကားေသာက္ရ၍ အငွားေရးေပးလာေနမိေလေတာ့သည္။

ဘဝရဲ႕ အထက္တန္းမွာ လူတခုရဲ႕ဆယ္တန္းေအာင္မွတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါေၾကာင္း ခပ္ေခ်ာခ်ာ ခပ္လွလွ ခပ္ဝဝ ဆရာမတို႕၏ ပါးစပ္ျဖားတြင္ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ အရသာခံ ေျပာတတ္ေသာ အေလ့အက်င့္မ်ားကို  ကူးစက္ေရာဂါရေနေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးသည္ မိမိ ရည္းစားျဖစ္လာေသာအခါ၊ က်ေနာ့္ ကိုယ္ က်ေနာ္ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္မွ အသြင္ေျပာင္းကာ အဆင့္ဆင့္တြက္ရတဲ့ သခ်ာၤအကြက္ဇယားလိုလို၊ စာအံခ်ိန္ေတြ ပိုထိုးထည့္ထားတဲ့ စာၾကည့္ အခ်ိန္ဇယားလိုလို ျပန္ျမင္လာခဲ့ရာမွ၊ လူ႔ပညာေရးအျဖစ္ကို အံ့ၾသကာ ေက်ာင္းေျပးတတ္၊ ေဆးေျခာက္ရွဴတတ္လာေသာ က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းေျပးစဥ္ လူမဲ့ေသာ အရပ္တို႔၌ စာကို လူသံနဲ႕မတူေအာင္ အသံထြက္ ၾကိဳးစားေလ့က်က္တတ္လာခဲ့ျပီး ဆရာမခ်ေပး၍ျဖစ္ေစ ေမးခြန္းထဲမွာ ေဖာ္ျပပါဝင္ေန၍ျဖစ္ေစ ေျဖဆိုရေသာ စာစီစာကံုးတို႕ရဲ႕ လူ႔ေခါင္းစဥ္ဟာ လူ႔အေတြးအခၚ နိမ့္ပါးလွသည္ဟု ယူဆကာ လံုးဝမေျဖဆိုပဲ က်ေနာ့္စာအုပ္ထဲက စာမ်က္ႏွာေတြကို ၾကကိေျခခတ္ပစ္ကာ ကိုယ့္ အေတြး ခံစားခ်က္ လွိဳင္းတို လွိဳင္းရွည္ေတြမွာ လာလာ ျငိေနသည့္ ဝတၳဳတိုေတြကို ေရးဖြဲ႕လာတတ္သည့္ အက်င့္ရလာပါမ်ားေသာအခါ၊ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲမွာ ရွာမေတြ႕ရတတ္ေတာ့ပဲ၊ ေက်ာင္းေလာကစာၾကည္တိုက္ေထာင့္ထဲက ေခ်ာင္တေခ်ာင္ရဲ႕ စားပြဲတခုခုေပၚမွာ ေခါင္းစိုက္ငိုက္လြဲကာ က်ေနာ့္စာအုပ္ထဲ တစံုတရာကို ေရးခ်ထည့္ေနသလိုလို၊ အေၾကာင္းအရာတခုခုကို ႏွလံုးတိုက္အလြတ္က်က္ယူေနသလိုိလုိ၊ ဒီလိုပဲ အခါခါ၊ မနက္ခင္းမွာ ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္၊ ညေနခင္းမွာ အရက္ဆိုင္ေရာက္လိုက္ လူ႔ပညာေရးအထက္တန္းျမစ္ကို ေဒါင္လိုက္ၾကီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ လက္ပစ္ကူးေနလိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ့္စာအုပ္ထဲကစာေတြဟာ က်ေနာ့္ဦးေႏွာက္ထဲက အေတြးေတြလို ဖ်ားနာလာခဲ့ေပမဲ့ စာၾကည့္တိုက္ဘက္သို႔ က်ေနာ္ အသြားအလာ မပ်က္ခဲ့ေသာအက်ိဳးအမွဳမ်ားေၾကာင့္ အရပ္သား စာဂ်ပိုးေတြကေစာင့္ၾကည့္ရင္း အသိအမွတ္ျပဳျခင္းအလို႕ငွာ (ဘဝရဲ႕ ဘာစာေတြ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ျပီးျပီလဲေဟ့၊ ဘဝရဲ႕ ဘာကဗ်ာေတြ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ျပီးျပီလဲ ေဟ့) ဟု ေတြ႕ေတြ႕တိုင္းေမးေလ့ရွိေသာ လူ႔မဂၤလာတရားတို႕အား (သင္တို႕ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၾကားဖို႕ ကြ်န္ုပ္တို႕ မွာ နားတစ္စံု မရွိပါ) ဟု ျပန္ေျဖၾကားတတ္လာတဲ့ အခါ က်ေနာ္ဟာ စာၾကည့္တိုက္ထဲက စာအုပ္တအုပ္အျဖစ္ တရားဝင္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ ဘာစာအုပ္နဲ႕မွလည္း တြဲမထိုင္၊ မပတ္သက္ေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ခပ္ရူးရူးကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္အျဖစ္ သင္းခြဲ ေနထိုင္ ဥေပကၡာျပဳထားရတာ မလြယ္ကူလွေသာလူစာအုပ္ သိပ္မထူတထူကို လူတခ်ိဳ႕က ကြမ္းယာထုပ္ခ်င္ၾက၍ လူတခ်ိဳ႕က မစင္သုပ္ သန္႕စင္ခ်င္ၾကသည့္ သေဘာထားတို႕အား က်ေနာ့္ကား စာမ်က္ႏွာေတြ တရြက္ျပီးတရြက္ ဆြဲဆုတ္ျပ၍ ဟားတိုက္ပ်က္ရယ္ျပဳ ေလွာင္ေျပာင္ခဲ့ရာ သညာေရြးပြဲတခု၏ လူအထက္တန္းလႊာကို အျပင္ စာေမးပြဲ ၂ ခု ေျဖဆိုျပီးေအာင္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္က အမ်ားဆံုး ဂုဏ္ထူးထားရတဲ့ဆုေတြကို သြားမယူပဲ ျငင္းပယ္ကာ အားလံုး အကုန္ရူးခဲ့ၾကတဲ့ တကၠသိုလ္ထဲကို သူလိုကိုယ္လိုပဲ သာမန္ေဝဖဲတခ်ပ္လို ေရာက္လာခဲ့ျပီးေတာ့ ဒီလူ႕ဘဝဆိုတာ ဘြဲ႕တခု မဟုတ္မွန္း ၾကိဳသိေနလည္း ကိုယ့္ အလင္းဟာ ေနကဲ့သို႕ မၾကီးျမတ္ မလင္းထင္းနိုင္ခဲ့ေလေတာ့ လူရဲ႕ေစာက္ၾကီးေစာက္က်ယ္ေတြ ေစာက္ေရးေစာက္ရာေတြကို ေဝးေဝးႏွင္ထုတ္ကာ၊ က်ေနာ့္ ရင္ခြင္ဆီမွာ အုပ္ဂူျဖဴေလးတည္ေဆာက္ထားလိုက္တာ လူၾကိဳက္မ်ားလွ်က္ ေပ်ာ္ၾကတဲ့ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕သုသာန္မွာ လူမိုက္တရားနဲ႕က်ေနာ့္ဘဝရဲ႕အေလာင္းေတာ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မျမွဳပ္ႏွံနိုင္လို႕ပဲေပါ့၊ ဒီ လူဝဲကေတာ့ထဲက၊ ဒီ မူခြဲထြက္ထားတဲ့ေရလို က်ေနာ္ ရမ္းေလွ်ာက္ေနခ်င္လို႕၊ က်ေနာ္ခမ္းေျခာက္ေသခ်င္လို႕၊ ေကာင္းကင္ထပ္ကို ေခါင္းတင္ခ်ရင္း၊ ကိုယ့္ငွက္ ဠင္းတေရ...ခ်က္ခ်င္း သုတ္ခ်ီပါေတာ့လား။

လူ႔ေက်ာင္းခန္းတခုထဲကဘြဲ႕ဟာ

သူ႔အေလာင္းသူထမ္းျပီးထြက္လာစဥ္
တခါမွ တရားမဝင္ခဲ့တဲ့ အမွန္တရားေတြဟာ
ထာဝရကားစင္ထက္မွာ ျပန္နားေသခဲ့တာပဲ
တရားစြာ ခြဲထြက္ဖို႔ၾကိဳးစားတဲ့ လူ႔ျပည္နယ္ေလးတခုအား
အားသာ ရက္စက္တဲ့ လူ႔ျပည္ေထာင္စုၾကီးက ဝင္တိုက္တဲ့စစ္ပြဲ
ဘုရားသခင္ ဘက္လိုက္ထားတဲ့ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာတဖက္ေစာင္းအားတို႔နဲ႕
အလိမ္ပညာေက်ာင္းသားတို႔နဲ႕ ေဝးလြင့္တဲ့လမ္းမွာ
ေဆးပစ္လွ်က္ က်ေနာ့္ဘဝလက္က်န္ ဝမ္းစာရွာေနဆဲမွာ
တရားအရွင္မည္တဲ့ ဘုရားသခင္ ဒီ ရဲဆိုးက အသက္ရန္ရွာ လာဖမ္းတဲ့အခါ
က်ေနာ္ဟာ စာအုပ္ကိုအသာဆြဲတုတ္ ဓါးလုပ္ရင္း
သူ႔ ဗိုက္သားထဲ တစိုက္အားျမဳပ္သြင္း လိုက္မိတယ္
လြန္တာရွိရင္ ဝန္တာမိပါ ငမိုက္သား၊ လူ႔ဇတ္ညႊန္းကိုေရးစပ္တဲ့ေကာင္
ေတာက္...အခု ဇတ္ညႊန္းကိုေပးဖတ္စမ္း ေဟ့ေရာင္
လူဘဝစာအုပ္မ်ားရဲ႕ ကိုယ္မျမင္ထားတဲ့ တဖက္က ဝါက်ျပတ္စာသားေတြဟာ
သူျပႆနာလုပ္ထားလွ်က္ ၾကိဳဆင္ထားတဲ့ ၾကြက္က် အာဏာျပထားခ်က္
မတရားဆင္တဲ့ရက္စက္မွဳေသြးေၾကြးေတြ
ဘုရားသခင္ရဲ႕ အသက္တခုနဲ႕ ေပး ေပးေခ်ထားလွည့္
ငရဲလားမဲ့ ေကာင္းကင္ဘံုအေလာင္းၾကီးကို
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဓါး ေမာင္းျပီး လိုက္ပို႕ခဲ့ပါတယ္
ခံထားခဲ့ရတဲ့ လူ႔ဝဋ္ေကာင္မ်ားညီၾက
ေဟာဒီ လူ႔ဘံုတြင္ ဘယ္ဘူရားသခင္မွ မတည္ရွိေစရ...
ဤဥပေဒရပ္၊
အခုကစ တည္ျမဲစမ္းေလ၊...ကမၻာအလီလီ ငရဲပန္းေတြ....
ေဝဆာလို႔
သို႔...ေခတ္လြန္သမၼာက်မ္းစာထဲက ဘုရားသခင္ကိုသတ္တဲ့ စာေရးသူမာဃမ်ား
လူစာေပကို ငရဲဘာသာစကားနဲ႔႔ပဲ ေရးသားဖြဲ႕ႏြဲ႕ၾက
အေမွာင္ဟာ ဒႆန ျဖစ္တယ္။   ။

သုအိုင္စံ

၂၄-၀၈-၂၀၁၃