ကိုညိဳ
“အာလူးနဲ႔ပဲ ခိုးစားေနတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ျမင္ပါ့မလားကြ”
“အာလူးခိုးစားေနသူေတြက ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ၾကမွာတဲ႔လားကြ”
ည ၁၁နာရီ၀န္းက်င္၊ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ မဏိပူရ ေတာင္နံရံေတြေတာင္ ပဲ့တင္ခတ္ျပီး
စူးစူး၀ါး၀ါးထြက္လာတဲ့ အသံနက္ၾကီးေၾကာင့္ ရံုးခန္းထဲမွာ စာဖတ္ေနရင္း ဦးဇင္းဦး၀ရနဲ႔ က်ေနာ္ ဘားတိုက္အျပင္ကို ေျပးထြက္ၾကည္႔လိုက္တယ္။
ကိုလွစိုးပါ။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဌာနက ဖ်င္တိုက္ပံုထူထူ၊ လုံျခည္တိုတိုနဲ႔ လည္ပင္းမွာ မာဖလာ ပတ္ထားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခံစားမႈမီးေတာက္က မဏိပူရေဆာင္းရာသီ အေအးဒါဏ္ကို အနိုင္ယူထားတယ္။ “အာလူးနဲ႔ ပဲ ခိုးစားေနၿပီး ေတာ္လွန္ေရးလုပ္အံုးမွာတဲ့လား”
ဦးဇင္းဦး၀ရကို ျမင္ေတာ့ ကိုလွစိုးျငိမ္လိုက္တယ္။ ဘားတိုက္ထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္။
က်ေနာ္တို႔တေတြ အားလံုးမ်က္နွာေတြ မေကာင္းၾကဖူး။ အားလံုး ေခါင္းငိုက္စိုက္္ေတြ။
လက္ရိွဘ၀အေနအထားေတြကို အားလံုးက မေၾကနပ္ၾကတာအမွန္။ စခန္းကလူၾကီးေတြကိုလည္း အားနာတယ္။ သူတို႕လည္း ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး လံုလံုေလာက္ ေလာက္စားနိုင္ေအာင္ စီစဥ္လိုက္တာပဲ။ တျခားနည္းလမ္းလည္း ရွာမေတြ႔ေတာ့ ငတက္ဖ်ားနည္း သံုးလိုက္တာ။
ျဖစ္ပံုက ဒီလို...။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာက ရိကၡာမေလာက္င၊ ထမင္းမ၀၊ ဟင္းမေလာက္ျပႆနာကအျမဲၾကံဳတယ္။ ျပႆနာတခုခုျဖစ္ျပီဆိုရင္…အဲဒီစားဖိုေဆာင္ကေန စတာမ်ားတယ္။ ကသဲအာဏာပိုင္ေတြ ရိကၡာထုတ္ေပးတာက လူတေယာက္ ဆန္၊ ဆီ၊ ၾကက္သြန္ ဘယ္ေလာက္ႏႈန္းဆိုၿပီး ေပါင္းေပးတာ။ သူေပးတဲ့ လူဦးေရအမွန္ဆို ကိစၥမရိွ၊ လူက တိုးလာတာဆိုေတာ့ မေလာက္ဖူး။ ဒါေတာင္ တခ်ဳိ႕ စိတ္ဓာတ္က်ျပီး ျပန္သြားရင္ ရိကၡာထုတ္ေပးတဲ့ “ရိုခူးမား”ကို အသိမေပးဘဲ မွိန္းထုတ္ေနတာ။ ေနာက္မွ အသိေပးတာ။
က်ေနာ္တို႕ကိုေပးတာ မေလာက္ငွတာလည္း ခဏခဏ တင္ျပတယ္။ သူတို႔ကလည္း အထက္ကလာတဲ႔စာရင္းအတိုင္း ေပးတာလို႕ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႕က မယံုဖူး။ ဒီလူေတြ ဒုကၡသည္ေတြဆီက ျဖတ္ခိုးေနတယ္လို႕ထင္တယ္။
သူတို႕ခိုးတာ အေရးမၾကီးဖူး။ ကိုယ္႔ရဲေဘာ္ေတြက မ၀ေရစာစားရေတာ့ ခဏခဏျပႆနာမ်ားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ငတက္ဖ်ား ေအာ္ပေရးရွင္းကိုၾကံစည္ခဲ႔တာ။ ရိကၡာဂိုေဒါင္က က်ေနာ္တို႕ရံုးခန္းနဲ႔ ကပ္ရက္ပဲ။ ေသာ့ကိုေတာ့ သူတို႔ ယူထားတယ္။ သူတို႔ကလည္း ေသာ့ ၂ ထပ္ ခတ္ထားတာ။
ဒါေပမဲ့ ဂိုေဒါင္အျပင္ဘက္အေပၚက ေလ၀င္ေပါက္(ေလသာျပဴတင္းေပါက္) မွန္တခါးေလးရိွတယ္။ လြယ္လြယ္၀င္လို႕မရဖူး။ နံရံကေန တေယာက္က ထမ္းတင္ေပးရင္..
ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးတေယာက္က အသာရိႈျပီး၀င္ရတာ။ ကေလးျမိဳ႕က “စန္းနိုင္”က ေဘာ္ဒီေသးေသးေကြးေကြးေလး။ သူက ပင္တိုင္ရိကၡာဂိုေဒါင္ တက္ခိုးရတယ္။ သိတ္မ်ားမ်ားယူလည္း ရိပ္မိမွာစိုးေတာ့ ၾကက္သြန္ဥ တပိသာ၊ ဆန္တပီ၊ ဆီအစိတ္သား.. သၾကားနည္းနည္းေပါ့။ မစို႕မပို႕ေလးကို နာမည္ပ်က္ခံျပီး အသဲအသန္ခိုးရတာ။
အဲဒါၾကီးကို အားလံုးက သိတ္မၾကိဳက္ဖူး။ အငတ္ခံမယ္ မခိုးဖူး၊ အဟာရျပည္႔မီေအာင္ေတာ့ စားဖို႔လိုမယ္ဘာညာနဲ႔...
သေဘာထားအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက ေဆြးေႏြးအစည္းအေ၀းလုပ္ မဲခဲြျပီးဆံုးျဖတ္ၾကတာ။ ရိကၡာအေျခအေနမေကာင္းရင္
“စန္းနိုင္”တို႔ ငတက္ဖ်ားေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္ရျပီ။ ဒီလိုနဲ႔ “အာလူးခိုးစားသူေတြရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရး”
ဆိုျပီး ေ၀ဖန္သံေတြၾကားရေတာ႔တာပဲ။ က်ေနာ္တို႕ “ဒီမိုကရက္တစ္ေျပာက္က်ားတပ္ဦး”(BDGF)က ရန္သူကိုသာ ေျပာက္က်ားတိုက္ပဲြ မဆင္ႏဲႊရတာ..
က်ေနာ္တို႕ပတ္၀န္းက်င္က အရြက္ေတြ၊ အပြင္႔ေတြ၊ အသီးေတြ၊ တြားသြားသတၱ၀ါနဲ႔ အင္းဆက္ေကာင္ေတြကိုေတာ့ မၾကာခဏေျပာက္က်ားစစ္ဆင္ျပီး တိုက္ေလ႔ရိွတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပမယ္။
ေျပာက္က်ားအဟာရ၊ ေျပာက္က်ားဗီတာမင္ေတြအေၾကာင္းပဲ ဆိုပါေတာ႔။ ရီစရာေတြထဲက ေမာစရာေတြေပါ့။
က်ေနာ္တို႕အားလံုး စခန္းကေန၊ ေန႔လည္တၾကိမ္၊ ညေနတၾကိမ္၊ ေတာင္ေျခက ေခ်ာင္းထဲေရခ်ိဳးဆင္းတတ္ၾကတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း လက္နက္ကိုင္အေစာင္႔ေတြနဲ႔အတူေပါ့။
အုပ္စုလိုက္ လူေရတြက္ျပီး ဆင္းရတာ။ ေခ်ာင္းထဲဆင္းရရင္ ေပ်ာ္တယ္။ ေတာထဲမွာ ဇီးျဖဴသီးပင္ေတြေပါတယ္။ ဇီးျဖဴသီးေတြကို
ဆား၊ျငဳပ္သီး ထည္႔ေထာင္းရင္ ဟင္းတခြက္ေပါ့၊ အဲဒီအခ်ိန္ ငပိေတြဘာေတြ ဘယ္ရိွမွာလဲ။
ေနာက္ေခ်ာင္းထဲက ဂဏန္းက်င္းေတြနိႈက္ျပီး မီးဖုတ္စားတယ္။ ကဗ်င္းရြက္(ခ်ဥ္ေပါင္လိုခ်ဥ္ျပီးအခ်ဥ္ဟင္းခ်က္တယ္)နဲ႔
ဖေလာင္ေမႊး၊ သရက္ကင္းရြက္ေတြလည္း ရေလ႔ရိွတယ္။ တခါေတာ႔ သရက္ဖူးလို အဖူးေတြနဲ႔ အပင္တခ်ိဳ႕ေတြ႕တယ္။
တမူးက၊ ၀င္းေနာင္နဲ႔ က်ေနာ္ေရးခ်ိဳးသြားရငး္ အဖူးေတြ ခူးျပီးျမီးၾကည္႔တယ္။ ဖန္သက္သက္္နဲ႔၊ သရက္ဖူးအရသာလိုပဲ၊ အနံ႔ေတာ႔မရိွဖူး။ လွ်ာေတြ ဘာေတြလည္း မယားဖူး။ ဒါနဲ႔ပဲ
ခူးခ်လာတယ္။ စခန္းထဲအ၀င္ အားလံုးက ေမးၾကတယ္။ က်ေနာ္က ခတ္တည္တည္ပဲ“ျဖဴဂ်ီဖူး”လို ႔ေျပာလိုက္တယ္ ျဖဴဂ်ီဖူးကို ေခ်ာင္းထဲက ဖမ္းလာတဲ႔ ဂဏန္းလံုးမီးကင္၊ ငါးေရေပၚငါးေသးေသးေလးေတြကင္ျပီး ေရႊလွံဘိုျငဳပ္သီးစပ္စပ္၊ ဆားထည္႔ေထာင္းစားရင္ စားျမိန္ေကာင္းပဲ။
က်ေနာ္တို႕တေတြ အသားမစားရဖူးဆိုေပမဲ႔ ကိုယ္႔မွာရိွတဲ႔နာရီ၊ ဆဲြၾကိဳး၊ လက္စြတ္ေတြကို ကသဲ စစ္သားေတြဆီ ထုလိုက္ရင္ အမဲေျခေတာက္နဲ႔ စားစရာတခ်ိဳ႔ ရလာတာပဲ။
က်ေနာ႔နာရီေလးဆို တလေက်ာ္တာနဲ႔ က်ဲြေျခေတာက္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ “ခ်န္ဒယ္ျမိဳ႕”ေလးက ၂မိုင္ေက်ာ္ေ၀းမယ္။
စခန္းက ခိုးထြက္ျပီး ေတာလမ္းအတိုင္းေျခက်င္ေလွ်ာက္ရင္ေရာက္တယ္။
ခ်န္ဒယ္ေစ်းထဲကေန အေမႊးမီးျမိႈဳက္ထားတဲ႔ က်ဲြေျခေတာက္တစ္ေခ်ာင္းဆို လူ၅ေယာက္စာအ၀ပဲ။ က်ဲြေျခေတာက္ျပဳတ္၊ ျဖဴဂ်ီးဖူးသုတ္နဲ႔
ထမင္းလုပ္ကို ဘယ္နတ္သုဒၶါနဲ႔မွ မလဲဖူး။ ေကာင္းမွေကာင္း။
က်ေနာ္တို႕အေစာပိုင္းက တလေက်ာ္ေက်ာ္အသားမစားရေတာ႔ ေသြးသားအလိုနဲ႔.. စိတ္ကပါ အသားဓာတ္ကို ေတာင္းလာတာ သတိထားမိလာတယ္။
တခါေတာ႔ တပ္ထဲက ေခြးတေကာင္က်ေနာ္တို႕ေတာင္ကုန္းေပၚ တက္လာတယ္။ စိတ္ကအေကာင္ျမင္တာနဲ႔ သတ္စားခ်င္စိတ္က ေပၚေနတယ္။
ဒါနဲ႔ေခြးလည္း စခန္းနားေရာက္လာေရာ“လိုက္ဟ..လိုက္ဟ..
လိုက္ဟ”ဆိုျပီး ၀ိုင္းလိုက္တာ..။ ဘယ္မိမလဲ။ ေခြးက ကိုယ္႔ထက္လွ်င္တာေပါ့။ သူလည္း စားၾကြင္းစားက်န္ ရမလားဆိုျပီး နယ္ေျမအသစ္ကို သတိနဲ႔ခ်ည္းကပ္လာတာ။ ကိုယ္႔လူေတြ သံကုန္ဟစ္တာနဲ႔ အသက္လုျပီးေျပးတာေပါ့။. ေခြးေျပး..ေျပးတယ္ဆိုတာ ကြက္တိ။
က်ေနာ္ေတာ႔ အဲဒီေတာင္ကုန္းမွာ ေျမြသားကိုစျပီး စားဖူးတာပဲ။ တေန႔က်ေတာ ႔ေရခ်ိဳးသြားရင္း
ကသဲစစ္သားတခ်ိဳ႕ ေျမြသတ္ျပီး လႊင္႔ပစ္မယ္လုပ္ေတာ႔ က်ေနာ္တို႕ထဲက ရဲေဘာ္တေယာက္က
ေတာင္းယူလာတယ္။ ကသဲကေမးေတာ႕ သိတ္စားလို႕ေကာင္းတယ္။ ေဆးဘက္၀င္တယ္လို႕
ေျပာတယ္။
ေျမြအေရခံြခြါျပီး ဆီအိုးကပ္ေလးနဲ႔ေက်ာ္စားတာ ေကာင္းမွေကာင္း။ ေနာက္ေတာ႔ ကသဲေတြေျမြရျပီဆို တုတ္ကေလးနဲ႔ကေလာ္ျပီး က်ေနာ္တို႕ကိုလာ..လာေပးတယ္။
ေျမြျမင္ရင္လန္႔တတ္တဲ႔ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေနာက္ဆို အျပင္ထြက္တိုင္း တုတ္ကိုင္ျပီးျမက္ခင္းပဲၾကည္႔ေလွ်ာက္ေတာ႔တာ။ ေျမြေတြ႔လို ေတြ႕ျငားေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ေတြ ရွာစားတတ္လာတယ္။ ေတာထဲမွာ ပုဇင္းရင္ကဲြေတြ အရမ္းေပါတယ္။ တက်ီက်ီနဲ႔ သိတ္နားညီးတယ္။ နွိမ္နင္းရမယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကေလးျမိဳ႕ကေတာၾကြမ္းတဲ႔
၀င္းကိုတို႔ အုပ္စုတီထြင္တဲ႔နည္းအတိုင္း ဖိနပ္စုတ္ေတြကို မီးရိႈ႕၊ ဓာတ္ဆီစိမ္(ကသဲစစ္သားေတြဆီက ဓာတ္ဆီနည္းနည္းေတာင္း)ျပီး ေကာ္လုပ္တယ္။ ၀ါးရွည္ရွည္ထိတ္မွာ ဖိနပ္ေကာ္ကိုကပ္ျပီး ပုဇင္းရင္ကဲြေတြ ရွာဖမ္းေတာ႔တာပဲ။ သိတဲ႔အတိုင္း ပုဇင္းရင္ကဲြဆိုတာ တက်ီက်ီညံေပမဲ႔ လူသံၾကားရင္၊ အနားကပ္လာရင္ အသံေပ်ာက္သြားတာ၊ ရွာမရဖူး။ သူ႕ကိုယ္ေရာင္နဲ႔ပင္စည္နဲ႔က တထပ္တည္း။ ရွာရတာ ဘယ္လြယ္လိမ္႔မလဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာက္က်ားေတြက သဲၾကီးမဲၾကီးျပဴးျပဲရွာတာ။ တခါသြားဖမ္းျပီးရင္ ပုဇင္းရင္ကဲြေတြ စခန္းတခုလံုးေတာင္ စားနိုင္တယ္။ ေနာက္ထပ္ အင္းဆက္စစ္ဆင္ေရးတခုက ခါက်ဥ္နီေအာ္ပေရးရွင္း။
သစ္ကိုင္းဖ်ားေတြမွာ သစ္ရြက္ေတြစုျပီး အထုတ္လိုက္ၾကီးအံုဖဲြ႔ေနတဲ႔ ခါက်င္ေတြရဲ႔အကိုင္းကို ဒါးနဲ႔ခုတ္ျဖတ္ျပီး ေရျဖည္႔ထားတဲ့ ေရပံုးထဲထည္႔ထားလိုက္တာ။ ခါက်ဥ္ေခါပဏီတပ္ၾကီး ကစဥ္႔ကလ်ားျဖစ္ေတာ႔ ေရပံုးဆဲြျပန္။ ခါက်ဥ္ဥနဲ႔အေကာင္ေပါက္ေတြက ခ်ဥ္တင္တင္ေလးအရသာ။ က်ေနာ္တို႔က ေၾကာ္စားတယ္။ ေျပာက္က်ားေတြရဲ႔ ဗီတာမင္စီေပါ့။ တေန႕က်ေတာ႕ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕စခန္းနားက သစ္ျမစ္ၾကီးကို ညာသံေပးျပီး တူးဆြေနၾကတယ္။ ဘာေတြ႔လို႔လဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ၾကြက္တေကာင္၀င္သြားလို႕တဲ့ က်ေနာ္လည္း ေျမၾကြက္ဆူဆူျဖိဳးျဖိဳးၾကီးစား ရေတာ႔မယ္ဆိုျပီး လုပ္အားေပးလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နွစ္က်ပ္ခဲြသားေလာက္ရိွတဲ့ ၾကြက္ကေလးတေကာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ျဖစ္ရပ္တခုက အေတာ္ဆိုးတယ္။
ပုတ္သင္ညိဳတေကာင္ကို ၀ိုင္းလိုက္တာ။ အပင္ေပၚတက္ေျပးေတာ့ အပင္ပါလွဲမယ္လုပ္လို႕ မနည္းတားရတယ္။ ေနာက္ဆံုးပုတ္သင္ညိုလည္း ေျပာက္က်ားအစာျဖစ္ရတာပဲ။
ပုတ္သင္ညိဳမီးဖုတ္စားတာ အရသာက ခ်ိဳတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသားကနည္းတယ္။ နံၾကားကပ္ေနတဲ့ အသားစနည္းနည္းေလးကို လုယက္စားၾကတာ။ က်ေနာ္တို႕တေတြ အဲလိုဘ၀ကို အဲဒီတခါပဲ ၾကံဳဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ္႔လည္း တလ၂ခါေတာ့ အသားစားရပါတယ္။ ေတာ္လွန္နယ္ေျမျဖစ္ေပမဲ႔ ေသးငယ္တဲ႔ စိတ္ကေလးေတြနဲ႔ အလိုမျပည္႔နိုင္တဲ့ စရိုက္တခ်ိဳ႔လည္း ေတြ႔ရတတ္တယ္။ လူပီသတဲ႔ လူ႕စရိုက္လို႔ပဲေျပာရမလားပဲ။ ရီစရာေလးတခုပါ။ အသားဟင္းခ်က္ရင္ လူေတြက သူ႕အသားက်ၾကီးတယ္၊ ငါ႔က်ေတာ့ ေသးေသးေလးပဲေပးတယ္တို႕၊
အသားတံုးဖ်က္တာ အတံုးမညီဖူးတို႔ ေ၀ဖန္လြန္းလို႔ အသားတံုးအၾကီးအေသး မွ်တေအာင္ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလးေတြနဲ႔ တဲြခ်ီထားျပီး ခ်က္တာ။ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္သူေတြ ေျဖရွင္းပံုေလးကို သေဘာက်လို႕ပါ။ အဲလိုမွ မရွင္းလဲ ပူညံပူညံအစ္ရႈဴးေတြက တက္လာအံုးမယ္။
ထမင္းစားရင္ အမဲတံုးေလးေတြက အပ္ခ်ီၾကိဳးတန္းလန္းေလးေတြနဲ႔။
တရက္မွာ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေၾကာင္လွ်ာသီးပင္တပင္ ေဂၚရခါးကုန္းမွာ သြားေတြ႔တယ္။ ေၾကာင္လွ်ာသီးေတြ ျပြတ္ေနတာပဲ။ မဏိပူရလူမ်ိဳးေတြနဲ႔၊ အိႏိၵယကဇိုမီး၊ မီဇိုခ်င္းေတြ ေၾကာင္လွ်ာသီး မစားတတ္ဖူး။ ဗမာေတြလာမွ စားရေကာင္းမွန္းသိတာ။
ေနာက္ဆို ေၾကာင္လွ်ာသီး မၾကာမၾကာစားရတယ္။ တခါေတာ့ စခန္းသစ္ေအာက္က ၀ါးရံုပင္ကေန ၀ါးမွ်စ္စို႔ေတြ ေတြ႔လို႕ရဲေဘာ္ေတြ ခ်ိဳးလာတယ္။ သိတ္စားလို႕ေကာင္းတယ္။ မွ်စ္ခ်ဥ္ေတာင္တည္္လိုက္ေသးတယ္။ သိတ္မၾကာဖူး။ ကသဲ ရဲအရာရိွနဲ႔ အရပ္သားတေယာက္ စခန္းေပၚေရာက္လာတယ္။ ပါလာတဲ႔ အရပ္သားက သူ႔ရဲ႔၀ါးရံုေတာက ေမြးထားတဲ႔၀ါးေတြကို ဒီကဗမာေတြ ခိုးနႈတ္သြားတဲ႔ အေၾကာင္းတိုင္ေျပာတာ။ ဒီမွ်စ္ကေန ၀ါးဘယ္ေလာက္ထြက္နိုင္ေၾကာင္း၊ ၀ါးတလံုးကို ဘယ္ေလာက္တန္ဘိုးၾကီးေၾကာင္း တြက္ခ်က္ျပီးေရာ္ေၾကးေတာင္းလို႕ စခန္းက မရိွမဲ႔ရိွမဲ႔ အလႈဴေငြတခ်ိဳ႕ ေပးေလ်ာ္လိုက္ရတယ္။
က်ေနာ္တို႕ထဲက ေျပာက္က်ားတပ္မႈးၾကီး ကိုဘရမ္(ကိုသိန္းေဌး၊နယူးေရာခ္)က ဟင္းခ်က္ေကာင္းရံုတင္မကဖူး၊ လက္သမားအလုပ္၊
လက္နက္ဆင္တဲ႔အလုပ္ေတြပါ က်ြမ္းတယ္။ တရက္ေတာ႔ ဘယ္ကသစ္သားေတြ သားရည္ပင္ေတြရလာလည္းမသိဖူး ဒူးေလးတလက္ က်က်နနလုပ္ေတာ႔တာပဲ။
သူ႔ဒူးေလးက သိတ္ေကာင္းတယ္။ သန္တယ္။ က်ေနာ္တို႕အားနဲ႔ဆဲြျပီး ေမာင္းမတင္နိုင္ဖူး။
ကိုဘရမ္က ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ အသားျဖဴျဖဴ(ဂ်ဴးကျပား)၊အားေတာင္႔တယ္။ သူ႔ဒူးေလး သူတေယာက္ထဲ ကိုင္နိုင္တယ္။
ကိုဘရမ္ဒူးေလးကိုင္ျပီးေတာထဲသြားရင္ က်ေနာ္တို႕တေတြက “ကိုဘရမ္ ယုန္ပါလာမလား၊ ဂ်ီပါလားမလား”
“မဆလာေထာင္းထားမယ္၊ ျငဳပ္သီးေထာင္းထားမယ္”ဆိုျပီး စေနာက္ေလ႔ရိွတယ္။
သူ႕ကိုက်ေနာ္တို႕ငယ္ငယ္ကဖတ္တဲ႔ ကာတြန္းေမာင္စိန္ရဲ႔ “မုဆိုးၾကီးလံုႏၵကိ”ဆိုျပီး စေနာက္ေခၚေလ႔ရိွတယ္။
သူျပန္လာရင္လည္း “ေတာက္နာတယ္ကြာ ဂ်ီေပါက္ေလးတေကာင္နီးနီးေလးပဲ ဒူးေလးေမာင္းတင္တံုးေျပးသြားတာ”တို႕၊
“ေမ်ာက္ေတြကြာ အုပ္လိုက္ၾကီး၊ ရိႈထဲဆင္းေျပးတာမမိလိုက္ဖူး” ဘာညာနဲ႔ညီးျပေလ႔ရိွတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အမဲလိုက္ျပီးျပန္လာတိုင္း သူ႔လက္ထဲအျမဲတမ္းပါလာေလ႔ရိွတာက
“ျမင္းခါြရြက္”ေတြခ်ည္းပဲ။ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးက သူဒူးေလးကိုင္ျပီးေတာထဲထြက္တိုင္း
“ကိုဘရမ္..ျမင္းခြါရြက္ေတြ..ပိုခူးခဲ႔ေနာ္”လို႔ ေနာက္ေျပာင္ေလ႔ရိွတယ္။
က်ေနာ္တို႕စခန္းမွာ အျမဲတမ္းသေရစာလို မျပတ္စားေလ႔ရိွတာက “စကပ္သီး”ပဲ။ စကပ္ပင္က ေနရာအနွံ႔ေတာထေနတာ။
စကပ္သီးက ၾကိမ္သီးအေသးစားနဲ႔တူတယ္ ။ေသးေသးလံုးလံုး။ မီးဖုတ္ျပီးအထဲက အဆံကိုစားတာ နည္းနည္းစိမ္႔တယ္။ ၾကာၾကာစားလို႕ မေကာင္းဖူး။ ဖန္လာတယ္။ လွ်ာေတြဖြယ္ လာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ၀ိုင္းဖဲြ႔မီးလႈံရင္း ဟိုေျပာဒီေျပာနဲ႔ စကပ္သီးေလွာ္စားရတာ သတိတရပဲ။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး (ကဗ်ာျမတ္ထက္)ကေတာင္ ကဗ်ာတပုဒ္စပ္ထားေသးတာ အဲဒီတေၾကာင္း
မွတ္မိေနတယ္ “စကပ္သီးရလို႕..ေလွာ္စဥ္မွာ၊ ငတ္ၾကီးက်တို႕ေပ်ာ္ရႊင္စရာ”ဆိုတာေလး။
တခ်ိန္က က်ေနာ္တို႕ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ေတြ အဲဒီလို..ေတာထဲက အဟာရေတြနဲ႔ ၾကံဖန္စားၾက၊ ေျပာင္ၾကစၾကရင္း ၿငီးေငြ႕စရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ႔ ဘ၀ေတြကို နွစ္သိမ္႔ျပီးေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ၾကတယ္။
“ငါတို႔ ရန္သူ႔လက္ ေအာက္ေခါင္းလွ်ဳိမ၀င္ပဲ ဒီေနရာမွာ တရက္တစကၠန္႔ပိုေနနိုင္ရင္..
တရက္တစကၠန္႔ပိုအသက္ရွည္ရင္ေတာင္္ ရန္သူကို တရက္တစကၠန္႔ၾကာ ေတာ္လွန္ေနတာပဲျဖစ္တယ္”
“ကိုယ္က ဘာမွမလုပ္နိုင္ေသးေတာင္ နယ္စပ္မွာ ၾကံ႔ၾကံ႔ခံရပ္တည္ေနတာကိုက
ရန္သူကို အာခံတာ၊ ေတာ္လွန္တာျဖစ္တယ္”ဆိုတဲ့ အယူအဆေတြနဲ႔ ကိုယ္႔ဖာသာ စိတ္ေျဖေနခဲ႔ၾကတယ္။
က်ေနာ္လည္း ရွားရွားပါးပါးဒုကၡသည္စခန္းမွာရိွေနတဲ့ ဂစ္တာအစုတ္ေလးတလက္ကိုတီးျပီး
ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕“ထာ၀ရရွင္သန္ေနမယ္”ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းကို စာသားျပင္ျပီး မၾကာခဏ ေအာ္ဆိုေလ႔ရိွတယ္။
“ေဟာဒီ ေလထန္ေတာင္ကုန္းၾကီးမွာ အာလူးနဲ႔ပဲ ရိွေနသေရြ႕ ထာ၀ရရွင္သန္ေနမယ္ေဟ့
ထာ၀ရရွင္သန္ေနမယ္…”
ကိုညိဳ
(၃၀-ဇန္န၀ါရီ၂၀၁၃)
0 comments:
Post a Comment