သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ (၈)....[ေအာင္သာငယ္]

ေအာက္က ပံု (၂) ပံုအနက္ ပထမပံုထဲက အနီ၀ိုင္းၾကီးက ျမ၀တီျမိဳ႕ပါ။ အဲမွာ န၀တ စစ္တပ္ ရွိပါတယ္။ အဲကေနပဲ ၁၂၀ မမ ေမာ္တာ (စိန္ေျပာင္း) ၁၀၅ မမ အေျမာက္ေတြနဲ႕ ဖလူးခံတပ္ထဲကို လွမ္းပစ္တတ္ပါတယ္။ အနီ၀ိုင္းေလးကေတာ့ ဖလူးခံတပ္ပါ။















ဒုတိယပံုကေတာ့ ဖလူးခံတပ္ရဲ႕ အနီးကပ္ပံုပါ။ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ - သံုးဖက္သံုးတန္က ေသာင္ရင္းျမစ္ပါ။ အိုမီဂါပံုရဲ႕ ပြင့္ေနတဲ့ဖက္က က်ေနာ္တို႕ တပ္ေတြနဲ႕ န၀တတပ္ေတြ တိုက္ရိုက္ ထိေတြ႕ရာ ထိပ္တိုက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယပံုမွာ ပါတဲ့ အနီေရာင္မ်ဥ္းတန္းက ဖလူး ခံတပ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ရွိစဥ္က တာ၀န္ယူ တပ္စြဲခဲ့ရတဲ့ ေနရာပါ။ ထိပ္တိုက္နဲ႕ ကပ္လ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
















ေနာက္တခါ ေျပာျပစရာ ရွိတာက ဖလူးခံတပ္မွာ က်ေနာ္တို႕ တိုက္ေနၾကရတာက လႈပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းေတြ မွာလို တိုက္ခိုက္ေနၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္သူန၀တတပ္က ဒီဖလူးခံတပ္ကို လက္ရသိမ္းမိမွ ဒီခံတပ္ၾကီးက ကာကြယ္ေပးထားတဲ့ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမေတြကို စိုးမိုးႏိုင္မယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တန္ဖိုး အမ်ားၾကီး ေပးျပီး လက္ရသိမ္းႏိုင္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနတာပါပဲ။

ေျမအရွင္၊ ထိုးစစ္အရွင္၊ ခံစစ္အရွင္ ျဖစ္တဲ့ လႈပ္ရွား စစ္ေၾကာင္းေတြမွာကေတာ့ စိုးမိုးကုန္း (သို႕မဟုတ္) မဟာဗ်ဴဟာအရ အခ်က္အျခာ က်တဲ့ ေနရာ (Strategic Position) ေတြကို မရရေအာင္ ေနရာယူၾကရပါတယ္။ မရရင္လည္း ရေအာင္ တိုက္ယူၾကရပါတယ္။ အဲလို စိုးမိုးကုန္းေတြ ရတဲ့တပ္က အေပၚစီး (Superiority) ရျပီး ျပီဆိုရင္ တိုက္ပြဲရဲ႕ အရႈံးအႏိုင္ကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးႏိုင္တဲ့ ေနရာ (Decisive Position) ကို ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လႈပ္ရွား စစ္ေၾကာင္းေတြမွာ ျဖစ္ပြားတဲ့ တိုက္ပြဲေတြဟာ အခိ်န္ကာလအရ သိပ္မၾကာသလို တပ္ကို ဦးစီး ကြပ္ကဲတဲ့ တပ္မွဴးေတြရဲ႕ စစ္ရည္ ျပည့္၀မႈ အေပၚမွာလည္း ေအာင္ပြဲက အမ်ားၾကီး မွီခိုေနတာကို ေတြ႕ၾကရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေျမအေသ၊ ခံစစ္ေသမွာကေတာ့ အဲလို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕က ခံတပ္ထဲကေနေနျပီး ခံတပ္ကို ထိုးစစ္ဆင္လာမယ့္ ရန္သူကို ထိုင္ေစာင့္ေနရတာပါ။ ေျပာရရင္ (Defensive Position) ပါ။ ရန္သူကို ကိုယ္က မတိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ ရန္သူက လာတိုက္ (Offensive) ေနတာကို ျပန္ျပီး ခုခံတြန္းလွန္ေနရတာပါ။ ရန္သူက စိတ္ၾကိဳက္တိုက္ရတဲ့ အေနအထား (Offensive Position) မွာ ရွိေနတာပါ။ တကယ့္တကယ္ ေျပာၾကေၾကးဆို ခံစစ္ေသ-သမားအတြက္က ပင္ပမ္းလွပါတယ္။ ရန္သူကဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာက စျပီး ထိုးမလဲဆိုတာ မသိႏိုင္ဘူး။ ၂၄ နာရီလံုး (Round the Clock) ႏိုးၾကားထၾကြေနရတယ္။ အင္အား ျပဳန္းတီးပါတယ္။ ရန္သူကေတာ့ တေရးအိပ္ျပီး တေရးႏိုးမွ ထတိုက္လည္း ျဖစ္တယ္။ ဆိုေတာ့ အျမဲတမ္း ရန္သူက အသာစီးရေနတဲ့ (Superiority) အေနအထား ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တခုက ဖလူးခံတပ္ကို က်ေနာ္တို႕ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ န၀တတပ္ေတြက ေန႕စဥ္လိုပဲ ထိုးစစ္တခုကို ပံုမွန္ သေဘာမ်ိဳး ထိုးေလ့ရွိပါတယ္။ ေနရာေတြသာ ကြဲသြားတာပါ။ ညေရာက္တာနဲ႕ လက္နက္ၾကီးမ်ိဳးစံုနဲ႕ စခန္းထဲကို ပစ္ခတ္ပါတယ္။ မဟာ ဗ်ဴဟာေျမာက္ ပစ္ခတ္ျခင္း ဆိုတာ တခ်ိဳ႕လည္း ၾကားဖူးမွာပါ။ လက္နက္ၾကီး က်ည္ေတြက အတန္းလိုက္ကို က်လာ ေပါက္ကြဲတာပါ။ ျပီးရင္ သူတို႕ တပ္ေတြ ကပ္ခ်င္တဲ့ ဖက္ကိုဆိုရင္ ပိုပစ္တယ္။ ပထမအခ်က္က သူတို႕ တပ္ေတြကို ပစ္ကူေပးတာပါ။ ေနာက္တခုကေတာ့ ပစ္ရွင္းတာပါပဲ။ ရွိသမွ် မိုင္းေတြေရာ အိုဗာဟက္ေတြေရာေပါ့ေလ။ လက္နက္ၾကီးေတြ အက်မ်ားတဲ့ ေနရာေတြဟာ သူတို႕ တက္ထိုးမယ့္ ေနရာေတြဆိုတာ ေသခ်ာေနေတာ့တာပါပဲ။

သည္ေတာ့ ဖလူးခံတပ္ထဲမွာက စစ္ယဥ္ေက်းမႈတခုလည္း ျဖစ္လာေနပါတယ္။ မနက္မိုးလင္း(မနက္ ၅ နာရီ) ကတည္းက ညေန (၅နာရီ) အထိက အပစ္အခတ္ရပ္စဲေသာ (Cease Fire Period) အခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္ သေဘာတူထားတာ မဟုတ္။ ဘယ္ဖက္ကမွ မပစ္ၾကတာပါ။ (ဒါမယ့္ တခါတခါလည္း ပစ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ ပစ္တတ္ၾကပါေသးတယ္)။ အဲေနာက္ပိုင္းနာရီေတြကေတာ့ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ပစ္ခတ္ေသာ အခ်ိန္မ်ားပါေပ။

ဆိုေတာ့ အဲ အပစ္ရပ္အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ ထမင္းစားတယ္၊ ထမင္းခ်က္တယ္၊ ေရခ်ိဳးတယ္၊ ကိုယ့္ အိုဗာဟက္ေတြကို သဲအိတ္ေတြနဲ႕ အားျဖည့္တယ္၊ ေသနတ္ေျပာင္းေတြ တိုက္တယ္။ ဒါမဲ့ က်ေနာ္တို႕ အဲဒါေတြ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ရန္သူ န၀တတ တပ္ေတြကေရာ အိပ္ေနမယ္ ထင္ပါသလား။ ေ၀းစြ။ သူတို႕ေတြလည္း သူတို႕ အားေတြကို ျဖည့္ေနတာပါပဲ။ ကတုပ္က်င္းေတြ နက္နက္ ထပ္တူးတယ္။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြ ပိုရွည္ရွည္ ထပ္တူးတယ္၊ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ အနီးကပ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြကို ထပ္တူးတယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အနားကပ္တယ္။ သူတို႕ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြ တူးေနတာကို သာမန္ မ်က္ေစ့နဲ႕ေတာင္ ျမင္ႏိုင္တဲ့အထိ အနားကပ္ျပီး ရွိေနပါတယ္ဗ်ာ။

အဲလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ၆ ေယာက္ ေနာက္တန္းကေန အရံက်ည္ေတြ သယ္ျပီး ကိုယ့္ေနရာေတြဆီ ျပန္ေရာက္ လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ အားလံုး ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၀ နာရီ ခြဲ ေက်ာ္ ေနျပီ။ ဗိုက္ေတြ ကလည္း ဆာေနျပီ။ ေနာက္ေတာ့ ေနာက္တန္း ကေန ပို႕ေပးလာတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြကိို မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္ မွာ စျပီး ရပါတယ္။ ဖားအံခရိုင္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ထုပ္ေပးတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြပဲလို႕ သိရပါတယ္။ ထမင္းထုပ္ေတြ အမ်ားစုကေတာ့ ထမင္းနဲ႕ ငါးပိခ်က္ေတြပဲ ထည့္ထားတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ စာေတြလည္း ပါပါေသးတယ္။ ဒါမဲ့ အားလံုးလိုလိုက ကရင္လိုပဲ ေရးထားတဲ့ စာေတြပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ ထမင္းထုပ္ေတြ ကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ကို အားျဖည့္ေပးတာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ထမင္းစားျပီးတဲ့ေနာက္ တေန႕လည္လံုး ကိုယ့္အိုဗာဟက္ေပၚကို သဲအိတ္ေတြ ထပ္ျဖည့္၊ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြကို ေနာက္ထပ္ နက္သည္ထက္ နက္ေအာင္တူးတာနဲ႕ပဲ အခ်ိန္က ကုန္သြားပါတယ္။ ညေနေရာက္ေတာ့ အားလံုးပဲ ကိုယ့္ အိုဗာဟက္ေလးေတြထဲ ကိုယ္၀င္ၾကေပါ့။

က်ေနာ္လည္း ညေနမတိုင္ခင္ေလးမွာ ခဏေတာ့ အိပ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ျပန္ႏိုး လာတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္မွာ ပထမဆံုး လက္နက္ၾကီးသံ စျပီး ၾကားရေတာ့တာပါပဲ။ လက္နက္ၾကီး အမ်ားစုကေတာ့ ေမာ္တာေခၚတဲ့ စိန္ေျပာင္းေတြ ၾကီးပါပဲ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ - အဲလက္နက္ၾကီး ေတြ ကပဲ ေတာင္ေတြကို ေက်ာ္ျပီး ပစ္ႏိုင္တာကိုး။ အဲေတာ့ ဖလူးခံတပ္ထဲကို အတား အဆီးေတြ ေက်ာ္ျပီး ပစ္လို႕ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေမာ္တာ (စိန္ေျပာင္း)ေတြၾကီးပါပဲ။ အဲေတာ့ ညေနဆိုရင္ ထံု-ထံု-ထံု-ထံု-ဆိုတဲ့ အသံေတြကို အရင္ဆံုး စၾကားရေတာ့တာပါပဲ။ အဲအသံေတြက ေမာ္တာဆံေတြ ေမာ္တာ ေျပာင္း၀ကေန ခုန္ထြက္သြားတဲ့ အသံေတြပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဆိုတဲ့ အသံေတြကို ၾကားရပါေတာ့တယ္။ ေမာ္တာက်ည္ေတြ က်ကြဲတဲ့ အသံေတြေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ေမာ္တာဆံေတြက ကိုယ့္ အနားကို မက်ရင္ေပါ့ေလ း)

အဲလိုနဲ႕ တခ်ိန္လံုး ထံု-ထံု-ထံု .... ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း.... ဆိုတဲ့ အသံေတြကခ်ည္းပဲ ဖလူးတခြင္လံုး စိုးမိုးေနပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ညဥ့္ကစနက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ တာ၀န္ယူထားရတဲ့ ေနရာမွာ ရွိတဲ့ ထိပ္တိုက္က ပိြဳင့္ဖိုက္ စက္ေသနတ္ၾကီး ရွိရာ အိုဗာဟက္ၾကီးကို တာ၀န္ ယူထားရတဲ့ ေကအဲန္အဲလ္ေအက ဗိုလ္ၾကီးစိုးမိုးကေတာ့ သူ႕ဆီက ပိြဳင့္ဖိုက္ စက္ေသနတ္ၾကီးကို တာ၀န္ယူပစ္ေနတဲ့ တပ္ၾကပ္ၾကီး ဆရာေဇာ္ခက္ကို က်ေနာ္တို႕ဆီကို လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

အဲငတိကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေရာက္ကာစက က်ေနာ္တို႕ကို သိပ္ အစာေၾကပံုမရပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႕နဲ႕ ညီအကိုလိုကို ရင္းႏွီးသြားပါတယ္။

ေဟး----က်ိဳးဖိုးေတြ ---- (က်ိဳးဖိုး-ဆိုတာက ကရင္လို ေက်ာင္းသားလို႕ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္) မင့္တို႕ ဥကၠဌ ဘယ္ေရာက္သြားလဲကြ--သူက က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ အ၀မွာ လာေအာ္ေနတာပါ။

ဟိုး.... ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီးမွာဗ်။ ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္မလို႕လဲ။ ထမင္းေခၚေၾကြး မလို႕လား--- က်ေနာ္က ျပန္ေအာ္ျပီး ေနာက္လိုက္ပါေသးတယ္။

မဟုတ္ဘူးဟ.... ဗိုလ္ၾကီးက နင္တို႕ ဥကၠဌကို တရား ေဟာခိုင္းမလို႕...ဟ...... သူျပန္ေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း စိတ္၀င္စားသြားပါတယ္။ ဘာလို႕ဆို က်ေနာ္တို႕ စခန္း ဥကၠဌက ေက်ာင္းဆရာလည္း လုပ္ဖူးတယ္။ ခရစ္ယာန္ တရားေဟာဆရာလည္း ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား။

ေနဦး... က်ဳပ္သြားေခၚေပးမယ္... သူ႕ကို ျပန္ေျပာရင္း က်ေနာ္လည္း အိုဗာဟက္ထဲက တြားထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုထြန္းထြန္းတို႕ အိုဗာဟက္ဆီကို ေလွ်ာက္ေျမာင္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ျပီး ေရာက္သြားပါတယ္။ သူတို႕ အိုဗာဟက္ထဲေရာက္ေတာ့ -- အံမယ္ ... ဆရာသမားေတြက ဘယ္ကရတယ္ မသိ။ ထိုင္းက မဲေခါင္ အရက္ တလံုးနဲ႕ ျငိမ့္ေနၾကေပါ့.... ဥကၠဌကေတာ့ -- ေဟ့ေကာင္... လာ.... ဒီမွာ တခြက္ခ်....ဆိုေတာ့ ဘယ္ရမလဲ... တခြက္မကဘူး ၂ခြက္ ၃ ခြက္ေလာက္ ခ်ေပးလိုက္တာေပါ့။ ျပီးမွ - ဥကၠဌ... ဗိုလ္ၾကီး စိုးမိုးက ေခၚေနတယ္။ တရား ေဟာခိုင္းမလို႕တဲ့--- က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ --- အာ... ဒီေလာက္ ပစ္ေနခတ္ေနတဲ့ ၾကားထဲ ဘယ့္ႏွယ္ ငါ့ တရားလာေဟာခိုင္းေနတာလဲ ဟ--လို႕ ဥကၠဌက ေျပာေတာ့ -- ဘယ္သိမလဲဗ်။ သူ မေသခင္ တရားေပါက္ခ်င္လို႕ ျဖစ္မွာေပါ့... က်ေနာ္ကေတာင္ ေနာက္လိုက္ပါေသးတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ ဥကၠဌ ကိုစေအာင္လြင္လည္း က်ေနာ္နဲ႕ ထိပ္တိုက္ကို ပါလာပါတယ္။ ထိပ္တိုက္ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးစိုးမိုးက သူ႕လက္ထဲကို ဘက္ထရီသံုး ေလာက္စပီကာတလက္ ထည့္ေပးပါတယ္။ -- ကဲ... အဲ...စစ္ေခြးေတြကို တရားေလး နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေဟာလိုက္ပါဦး.... ဆိုမွ --- အလိုဗ်ာ ... န၀တ စစ္တပ္ကို တရားေဟာခိုင္းေနတာပါလား..... ဆိုျပီး သိေတာ့တယ္။ ဒီဆရာေတြ လုပ္လိုက္မွျဖင့္ ပစ္ေန ခတ္ေနတဲ့ ၾကားထဲ ေလာက္စပီကာနဲ႕ တရားေဟာခိုင္းေနေသး။ ၾကည့္ရတာ သူတို႕လည္း မၾကာခဏ တရား ေဟာေနၾကပံုရပါတယ္။ ဘက္ထရီသံုး ေလာက္စပီကာေတာင္ ေဆာင္ထားတယ္ဆိုေတာ့...

က်ေနာ္တို႕ စခန္း ဥကၠဌကလည္း ကရင္ဆိုေတာ့ သူတို႕ခ်င္း ပါကေညာ(ကရင္)လို -- ပုက်ဳပုက်ဳ-- ေျပာၾကျပီး ေတာ့ ဗိုလ္စိုးမိုး အိုဗာဟက္ေဘးနားက ေလွ်ာက္ေျမာင္းအစပ္မွာရွိတဲ့ ပစ္က်င္း (Fox Hole) တခုမွာ ဥကၠဌက ေလာက္စပီကာၾကီး ကိုင္ျပီး သြားထိုင္တာကို က်ေနာ္ ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။အဲတာနဲ႔ ကိုယ့္အိုဗာဟက ဆီကို မျပန္ေသးပဲ သူဘာေတြေျပာမလဲ နားေထာင္ခ်င္ေသးတာနဲ႕ ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲက က်ေနာ္ ရပ္ၾကည့္ေနပါ ေသးတယ္။ အနားမွာလည္း ကရင္ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ရပ္ၾကည့္ေနပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေလာက္စပီကာထဲက တကြီကြီ ျမည္သံနဲ႕အတူ ဥကၠဌအသံကို ၾကားရပါေတာ့တယ္။ အေသးစိပ္ အတိအက်ကိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သူေျပာသမွ် အၾကမ္းျဖင္းကေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္း ပါပဲ။

ဗမာ့တပ္မေတာ္က အရာရွိအရာခံ အၾကပ္တပ္သားမ်ား ခင္ဗ်ား။ က်ေနာ့္နံမည္ ရဲေဘာ္ စေအာင္လြင္ပါ။ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး (မကဒတ) ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းကပါ။ က်ေနာ္တို႕ဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂတ္စ္နဲ႕ စက္တင္ဘာလမ်ားမွာ ဗမာျပည္အရပ္ရပ္က ျမိဳ႕ျပ လမ္းေတြေပၚမွာ ရဲေဘာ္တို႕ ပစ္သတ္ခဲ့တဲ့ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြထဲက မေသၾကြင္းက်န္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းပါ။ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ လက္ထဲမွာလည္း ရဲေဘာ္တို႕လိုပဲ ေသနတ္တလက္စီ ကိုင္ေဆာင္ထားျပီးပါျပီ။ ျမိဳ႕ျပလမ္းေတြေပၚမွာလို ရဲေဘာ္တို႕ ပစ္ခတ္သမွ်ကို လက္နက္မဲ့ ျငိမ္ခံေနၾကမယ့္ လူေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

မိုးက စြတ္ပက္ စြတ္ပက္နဲ႕ ရြာေနတဲ့ ေအးစိမ့္စိမ့္ညမွာ ေလာက္စပီကာကထြက္လာတဲ့ ဥကၠဌရဲ႕ အသံက အေတာ့ကို က်ယ္ေလာင္ပါေပတယ္။ ထူးဆန္းစြာပဲ လက္နက္ၾကီး ပစ္ခတ္သံေတြကလည္း ရပ္စဲသြားပါတယ္။ ပုဇင္းရင္ကြဲေတြ ေအာ္ေနတဲ့ တက်ီက်ီ အသံကလြဲျပီး အားလံုးက တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ ဥကၠဌကလည္း အရွိန္ရသြားေလေတာ့ ဆက္ေျပာပါေတာ့တယ္။

အခုဆို ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဟာ ကရင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္နဲ႕ အတူ လက္တြဲျပီး ရဲေဘာ္တို႕ကို ေခ်မႈန္းဖို႕ အခု ဖလူးခံတပ္ထဲကို ေရာက္ရွိေနပါျပီ။ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၃) ရင္းျဖစ္တဲ့ နရာ့ေလး (ဥကၠဌက ကရင္လူမ်ိဳးဆိုေတာ့ စကား မပီပါဘူး။ သူေျပာတာ ကေတာ့ ၂၀၄ ပါ) နရာ့ငါးနဲ႕ နရာ့ေျခာက္ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္းေတြဟာ အခုဆို ရဲေဘာ္တို႕ကို ေခ်မႈန္းဖို႕ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါျပီ။

က်ေနာ္တို႕ဟာ ရဲေဘာ္တို႕ကို မတိုက္ခ်င္ပါဘူး။ ရဲေဘာ္တို႕ဟာ အထက္က ေပးတဲ့ အမိန္႕ေတြေၾကာင့္ ဒီလို အေျခအေနကို ေရာက္ေနရတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ သိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရဲေဘာ္တို႕ကို ေပးေနတဲ့ မတရားတဲ့ အထက္က အမိန္႕ေတြကို ေတာ္လွန္တဲ့ အေနနဲ႔ အခု က်ေနာ္တို႕ကို ခ်ိန္ရြယ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တို႕ရဲ႕ ေသနတ္ ေျပာင္းေတြကို အေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကဖို႕ က်ေနာ္ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ အဲလို မဟုတ္ ခဲ့ရင္ေတာ့ ရဲေဘာ္ တို႕ကို က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၃) ရင္းက ေခ်မႈန္းရပါလိမ့္မယ္။

ဥကၠဌရဲ႕ စကားအဆံုးမွာေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးစိုးမိုးနဲ႕ တပ္ၾကပ္ၾကီး ေဇာ္ခက္ အပါအ၀င္ က်ေနာ္တို႕ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ သူေတြ အားလံုးက လက္ခုပ္ေတြတီးျပီး အားေပးလိုက္ၾကပါတယ္။

ဗိုလ္ၾကီးစိုးမိုးက --- ကိုေအာင္လြင္ ေျပာေနတာကို ဒီေကာင္ေတြ နားေထာင္ေနတယ္ဗ်-- လို႕ ေျပာလို႕ မဆံုးေသးခင္မွာပဲ တေဒါင္းေဒါင္းနဲ႕ ဆြဲခ်လိုက္တဲ့ ဂ်ီဖိုး ေသနတ္သံနဲ႕အတူ လက္နက္ၾကီး လက္နက္ငယ္ေတြ အားလံုး ဥကၠဌ တရားေဟာခဲ့တဲ့ဆီကို စုျပံဳ ပစ္ခတ္ေတာ့တာပါပဲ။

ဟ--ဟ--- ဒီေကာင္ေတြ တကယ္ ေဆာ္ေနတာ..ဟ... ျမန္ျမန္၀င္ၾက---- တပ္ၾကပ္ၾကီး ေဇာ္ခက္က က်ေနာ္တို႕ အားလံုးကို ေျပာရင္း သူ႕ အ္ိုဗာဟက္ၾကီးထဲကို ေျပး၀င္သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း -- ဥကၠဌ - ခင္ဗ်ား တရားကေတာ့ အေတာ့ကို ေအာင္ျမင္ ပါေပတယ္-- လို႕ ဥကၠဌကို ေနာက္ေျပာရင္း က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ အိုဗာဟက္ထဲကို အျမန္ေျပး၀င္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ အဲေနာက္ေတာ့ ဥကၠဌရဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ့ တရားေတာ္နဲ႕ အညီ က်ေနာ္တို႕ အားလံုး တညလံုး မအိပ္ရေတာ့ပါဘူး။ အဲအခ်ိန္ကစျပီး ပစ္လိုက္တဲ့ လက္နက္ၾကီးေတြက မနက္ ၅ နာရီမွပဲ ရပ္ပါေတာ့တယ္။

အမွန္ကေတာ့ ခုေခတ္စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ေတာ့ -- စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ရဲ႕ - မင္းတို႕ လက္ေတြ ေလထဲကို ေျမွာက္ထားလိုက္ - ဆိုတဲ့ Rap သီခ်င္းကို က်ေနာ္တို႕ ဥကၠဌက ႏြားေတြကို သြားဆိုျပေနတာပါဗ်ား.....း)

(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္)