ကမၻာတည္မည့္ေမာ္ကြန္းမ်ား

ေရးသူ- (ကုိ)မုိးေမာင္ေမာင္

၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ၂၄ ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။

ဒီလိုအခ်ိန္ကိုေရာက္တိုင္း ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးတိုက္ပြဲႀကီးအတြင္းမွာ ေစာေစာစီးစီး ေႂကြလြင့္ခဲ့ရရွာတဲ့ အညတရ အာဇာနည္တို႔ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ျဖတ္သန္း ၾကံဳေတြ႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ရင္နင့္ေၾကကြဲစရာ၊ အားက်ဂုဏ္ယူစရာ လႈပ္ရွားမႈျဖစ္စဥ္ေလးေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္ထက္ ပိုင္းျဖတ္မႈခိုင္မာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ မ်က္ေစ့ထဲမွာ အေႏွးျပရုပ္ရွင္ ျပကြက္တစ္ခုလို ျမင္ေယာင္ခံစားေနရဆဲပါပဲ။

မွတ္တမ္း မွတ္ရာထားခြင့္ မရခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕အမွတ္အသားေလးေတြ ေန႔စြဲေလးေတြ ကြဲလြဲႏိုင္ေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲႏိုင္ မကြဲလြဲႏိုင္တာကေတာ့ ျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြရဲ႕ ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္တဲ့ စြန္႔လြတ္မႈေတြပါပဲ။ နာက်ဥ္းေၾကကြဲစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ အၾကားမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ငိုေႂကြးတိုိင္တည္ေနမဲ့အစား ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို အင္အားျဖည့္ေပးႏိုင္မယ့္ ၊ ကမာ႔ၻမိသားစုက ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို စာနာသနားမႈ တစ္ခုသာမကပဲ ေလးစားတန္ဖိုးထားမႈနဲ႔ပါ ေထာက္ပံကူညီႏိုင္ဖို႔ ရည္၇ြယ္ခ်က္နဲ႔ အတိတ္ကာလတစ္ခုကို ျပန္လည္ တူးဆြၾကည့္မိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

၂၈.၇.၁၉၈၈ မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ BBC သတင္းေထာက္ ခရစၥတိုဖာ ဂင္းနစ္တို႔ေတြ႔ဆံု ခဲ့ႀကၿပီး အဲဒီကာလ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဆိုး၀ါးမြန္းက်ပ္လွတဲ့ ပကတိအျခအေနနဲ႔ မဆလအစိုးရရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို BBC အသံလႊင့္ဌာနမွတဆင့္ ၆.၆.၁၉၈၈မွာ ျပည္သူေတြကိုိအသိေပးႏုိင္ခဲ့ႀကပါတယ္။ ဒါ့အၿပင္ ၈.၈.၈၈ မွာ အဆက္အစပ္မဲ့ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ လူထုတိုက္ပြဲငယ္ေတြကို လူထုအင္အားႀကီး တစ္ရပ္အျဖစ္ ခ်ိတ္တြယ္ႏိုင္ဖို႔၊ၿမန္မာၿပည္ဒီမုိကေရစီနဲ့ လူ့့အခြင့္အေရးရ႐ွိေရးအေရးေတာ္ပုံႀကီးကုိၿပည္သူတစ္ရပ္လုံးပါဝင္ဆင္ႏႊဲႀကဖုိ ့ လူထုကို ႏိုးေဆာင္တင္ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

၈.၈.၈၈ မနက္ေစာေစာမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ့မနက္ခင္းဟာ ေပါက္ကြဲလုဆဲဆဲ ဗံုးတလံုးလို ေအးစက္ၿငိမ္သက္လြန္းလွတယ္။ လမ္းေတြမွာ လူအသြားအလာနည္းနည္းပဲရွိတယ္။ တဦးနဲ႔တဦး၊ တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔ ဖ်တ္ကနဲ အၾကည့္ခ်င္းဆံုလိုက္တဲ့ အခါတိုင္း ခ်စ္ခင္ျခင္းေတြ၊ ၾကင္နာျခင္းေတြ၊ တည္ၿငိမ္ျခင္းေတြ၊ အားေပးျခင္းေတြ၊ ေလးစားျခင္းေတြ၊ ပိုင္းျဖတ္ထားျခင္းေတြဟာ ေသြးသားေတြထဲ ကူးလူးယွက္ႏြယ္သြားသလို ခံစားခဲ့ၾကရတယ္။ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလား။ တို႔ျပည္သူေတြ၊ တို႔ရဲေဘာ္ေတြ၊ တဦးနဲ႔တဦး မသိၾကေပမဲ့ ေသြးရင္းထက္ ခ်စ္ခင္ေနၾကတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ တို႔ျပည္သူေတြ၊ တို႔ရဲေဘာ္ေတြ၊ တို႔တၿပိဳင္တည္း ေပးဆပ္ရေတာ့မယ္။အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ စကၠန္႔ေတြကို ရပ္ထားခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ အေရွ႕ကို အျမန္တြန္းေရႊ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္က ရင္ထဲမွာ တၿပိဳင္တည္းေပၚေနတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း မွန္မွန္သြားေနတယ္။ တို႔ျပည္သူေတြ၊ တို႔ရဲေဘာ္ေတြ ေရွ႕ကိုမွန္မွန္ တိုးလာေနတယ္။ ၈.၈.၈၈ ရဲ႕ မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ စဥ့္အိုးတမ္းလမ္းထိပ္ ဆိပ္ကမ္း၀င္းထဲက ဆူညံတဲ့ အသံေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တန္႔သြားေစခဲ့တယ္။ လူေတြ၊ လူေတြ စဥ့္အိုးတန္းထိပ္ တရုတ္ဘံုေက်ာင္း၀င္းေရွ႕ကေန ၁၉ လမ္း၊ လမ္း ၂၀ တေလွ်ာက္ အစုအအုပ္ႀကီး ျဖစ္လာခိုက္မွာပဲ ဆိပ္ကမ္းဝင္းရဲ ့အုတ္တံတုိင္းႀကီးေနာက္ကေန စာတမ္းႀကီးတစ္ခု တျဖည္းျဖည္းေပၚလာတယ္။

“၈.၈.၈၈- ၈ နာရီ ၈ မိနစ္ ၈ စကၠန္႔ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားမ်ား သပိတ္စတင္ၿပီ။”

ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးထံကေန လက္ခုပ္သံေတြ၊ ဟစ္ေႂကြးသံေတြ မရပ္မနား ထြက္ေပၚလာတယ္။ အားလံုးရဲ႕ေမးရိုးေတြ တင္းထလို႔။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြကိုယ္စီနဲ႔။ အံတုခဲ့ၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ၊ လူငယ္ေတြ၊ မိဘျပည္သူေတြ။ တေယာက္ကိုတေယာက္ မသိၾကေပမဲ့ ေလးျမတ္တဲ့ ခ်စ္ခင္စိတ္နဲ႔။ အမွန္တရားတခုကို ေဆာင္က်ဥ္းဖို႔၊ အနာဂတ္ကို လွပေစဖို႔ အံတုႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ဆိပ္ကမ္း၀င္းတံခါးေတြကို ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ အတြက္ အထဲမွာပိတ္မိေနတဲ့အလုပ္သမားေတြဟာ ကုန္ေသတၱာေတြကို ဆင့္ၿပီး အုတ္တံတိုင္းေပၚကေန ေက်ာ္တက္ခုန္ခ်လာၾကတယ္။ အျပာေတြ၊ အျပာေတြ၊အျပာေတြ ဟာ အျပာတန္း အရွည္ႀကီးျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အေသြးအေရာင္ ေပါင္းစံုဟာ ပူးကပ္ပါ၀င္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ တုန္ရီလႈိက္လွဲစြာ၊ တက္ႂကြစြာ၊ အဲဒီ့နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကို ေရာက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့မ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ဆိုင္ရွင္တရုတ္အမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္စေတြဆုံေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔ႏႈတ္က စကားသံအခ်ိဳ႕ ထြက္လာတယ္။

‘အကို ဖံုးဆက္မလား၊ ဒီမွာအလကားဆက္ အားမနာနဲ႔။’

ကြၽန္ေတာ္ ဖံုးခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။ နံပါတ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္က်ိဳးစားၿပီး လွည့္ယူခဲ့ရတယ္။

‘ေအး… ဟုတ္တယ္၊ ဒီမွာစကုန္ၿပီ၊ ဒီမွာ ခ် ကုန္ၿပီ’

‘ေအး…မင္းစိတ္ကို ထိန္းထားပါ။ ငါတို႔လည္း လာေနၾကၿပီ။’

ကြၽန္ေတာ္ ဖံုးခြက္ကို ခ်လိုက္တယ္။ တရုတ္ အမ်ိဳးသမီးေလးကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူၿပံဳးလို႔။ ေနာက္ သူ႔မ်က္၀န္းက မ်က္ရည္ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ၾကလို႔။

‘ေမာင္ေလး….သတိထားသြားေနာ္။’

‘သူတို႔က ရက္စက္တယ္။’

အေမတေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာေတးသံ၊ အမတေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာေတးသံ။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ဟစ္ေႂကြးသံေတြ၊ ဟစ္ေႂကြးသံေတြ ဆူလို႔ ညံလို႔။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မဟာလမ္းမႀကီး ၄ ခုလံုးမွာ ေဒါင္းေတြ၊ ၾကယ္ေတြ၊ ခ်ိဳးငွက္ေတြ ပလူပ်ံလို႔။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ အဆင့္အတန္းေပါင္းစံု၊ အယူအဆေပါင္းစံုဟာ တူညီတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခုနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဗဟိုခ်က္ျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္္ခန္းမေရွ႕ကို လႈိင္းလံုးႀကီးေတြလို တေရြ႕ေရြ႕ လွိမ့္ဆင္းလာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။

ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမရဲ႕ ေရွ႕မွာ လူလႈိင္းလံုးႀကီးဟာ လူပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္္းမရဲ႕ မ်က္ႏွာစာၿခံ၀င္းအတြင္းမွာ စစ္သားေတြဟာ ေသနတ္ေတြကို ေလ်ာ့ရဲရဲကိုင္ၿပီး သံတိုင္ေတြၾကားကေန အျပင္ကို ေငးေနၾကတယ္။ သူတို႔ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အမွန္တရားဟာ court martial ဆိုတဲ့ အေၾကာက္တရားရဲ႕ လႊမ္းမိုးျခင္းကို ခံေနရပံုပဲ။ တပါတီ အာဏာရွင္ အစိုးရဟာ လူထုရဲ႕အင္အားကို ဒီလိုေန႔အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘယ္လိုမွ ရင္ဆိုင္မေျဖရွင္းရဲပဲ ညအေမွာင္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညေရာက္တဲ့ အထိ လူထုဟာၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ ဇြဲနပဲႀကီးႀကီးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ေတာင္းဆိုေနခဲ့ၾကတယ္။ညဥ့္နက္သထက္ နက္လာၿပီ။ ည ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ဘားလမ္းတစ္ေလ်ာက္ စစ္သားေတြအျပည့္နဲ႔ “တီအီး” ကားေတြေရာက္လာတယ္။ လူအမ်ားစုရဲ့စိတ္ထဲမွာ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ျပည္သူေတြကို ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ရက္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ၾကဘူး။ ဒီလူအုပ္ႀကီးထဲမွာ စစ္သားေတြရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြလည္း ပါ၀င္ေကာင္းပါဝင္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေပၚကေန အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ လွမ္းေအာ္ အမိန္႔ေပးလိုက္သံအဆံုးမွာ ကားမီးေတြကို တၿပိဳင္နက္ဖြင့္လိုက္ၿပီး ကားစက္သံေတြဆူညံေနေအာင္ ဖန္တီးလိုက္ၾကတယ္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ပစ္သံခတ္သံေတြေပၚလာၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ ဘုရားတဆူျဖစ္တဲ့ ဆူးေလေစတီေရွ႕၊ ျပည္ေထာင္စုဖလားႀကီးစတင္သယ္ယူတဲ့ လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္ႀကီးရဲ႕ ေရွ႕မွာ အျပစ္မဲ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေသြးေတြ ရြဲရြဲစို သြားခဲ့ေတာ့တယ္။ လူထုဟာ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳနဲ႔ မဟာဗႏၶဳလ လမ္းမႀကီးကေန လမ္းမေတာ္ဘက္ကို ဆုတ္ခြာလာခဲ့ရတယ္။ လူထုဟာ ရက္စက္ယုတ္မာလွတဲ့ အာဏာရွင္ အစိုးရတရပ္ကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ဖို႔ ေနာက္မဆုတ္တမ္း ဆက္လက္ၾကိဳးပမ္းသြားဖို႔ သူတို႔ရဲ႕ ေသြးေတြနဲ႔ ဆူးေလဘုရားႀကီးေရွ႕မွာ ခိုင္မာတဲ့ သံဓိဌာန္တရပ္ကို ေရးျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

၁၀.၈.၈၈ ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကို ထပ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာ မဟာဗႏၶဳလ လမ္းမႀကီးနဲ႔ ၁၄ လမ္းထိပ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေဘးမွာ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ႔ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ပံုရိပ္ဟာ ခုခ်ိန္ထိ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ အိမ္မက္ထဲက ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔မရႏိုင္ဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက အင္မတန္ေခတ္စားတဲ့ two step ဆံပင္ပံုစံေလးနဲ႔၊ အင္မတန္ ေဈးႀကီးတဲ့ Henry Hill ရွပ္အက်ႋ အ၀ါကြက္က်ားေလးနဲ႔၊ သူတို႔ဟာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေနတဲ့ သူေတြမဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူလူထုႀကီး တရပ္လံုးရဲ႕ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈေတြကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြကို စြန္႔လႊတ္ေပးလွဴဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ လူထုဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္မွာ တေျဖးေျဖးမ်ားလာတယ္။ ေကာင္မေလးက သူ႔ရဲ႕ ရွပ္အက်ႌ ၾကယ္သီးတစ္လံုးကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ရင္ဘတ္ၾကားမွာ ဖြက္ယူလာတဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ၁၄ လမ္းၾကားထဲက အ၀တ္လွမ္းစင္တခုရဲ႕ ၀ါးလံုးတလံုးကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ကာ ေလထဲမွာ ေလး ငါးႀကိမ္ ေ၀ွ႕ရမ္းလိုက္ၿပီး သခင္ျမပန္းျခံဘက္ကို ဦးတည္ခ်ီတက္သြားေတာ့တယ္။ သူမရဲ႕ေဘးမွာ အေဖာ္ေကာင္ေလး ၂ ေယာက္က ျခံရံလို႔။ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားငယ္ ၃ ေယာက္ဟာ ေလထဲမွာ လြင့္ေနသလိုပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္မွာ လူထုဟာ ထပ္ခ်ပ္မကြာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကမ္းနားလမ္းဘက္ကေန စစ္ကားတစီးက လူအုပ္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး လိုက္လာခဲ့တယ္။ ေရႊပုဇြန္ ကိတ္မုန္႔တိုက္အနီး ေမာ္တင္လမ္းထိပ္အေရာက္မွာ စစ္ကားဟာ လူထုရဲ႕ ဦးတည္ရာ လမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ၿပီးရပ္လိုက္တယ္။ ကန္႔လန္႔ရပ္ထားတဲ့ စစ္ကားေပၚကေန စစ္သားေတြက ေအးစက္တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ေသနတ္ေတြကို အသင့္ခ်ိန္ၿပီး ရပ္ေနၾကတယ္။ ေကာင္မေလးဟာရင္ဘတ္ကိုေကာ့လို႔ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို လက္ ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လို႔။ သူ႔ေဘးက ေကာင္ေလး ၂ ေယာက္ကလည္း ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ ရင္ကိုေကာ့ၿပီး ၁၀ ေပေလာက္သာေ၀းတဲ့ စစ္ကားေပၚကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ေျခေထာက္မွာ ေသြးေတြစြန္းေပေနတဲ့ ပတ္တီးေတြနဲ႔ ဘုန္းႀကီးတပါးကို တင္ေဆာင္လာတဲ့ ဆိုက္ကားတစီးဟာ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ၾကားကေန အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျဖတ္သန္းၿပီး အဲဒီ့လူငယ္ ၃ ေယာက္နဲ႔ သြားေရာက္ ပူးေပါင္းလိုက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ အသံဟာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ လူအုပ္ႀကီးဆီ ပ်ံလြင့္လာတယ္။

“ဒကာတို႔ မင္းတို႔ ငါတို႔ဟာ ျမန္မာျပည္သားေတြ။ ငါတို႔ဟာ သူပုန္ေတြမဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔မွာ ဘာလက္နက္မွ မရွိဘူး။ ငါတို႔ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ငါတို႔ ရသင့္တာကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေတာင္းဆိုေနတာျဖစ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းဖို႔ ဘုန္းႀကီး ေတာင္းဆိုပါတယ္။”

ဘုန္းႀကီးရဲ႕ စကားသံအဆံုးမွာ လူအုပ္ႀကီးက ေႂကြးေၾကာ္လိုက္ၾကတယ္။

‘ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္ တို႔တပ္မေတာ္၊ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္…..တို႔တပ္မေတာ္’။

ဟစ္ေႂကြးသံေတြ မဆံုးခင္မွာပဲ ေသနတ္သံေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့ေတာ့တယ္။ ေကာင္းဘြိဳင္ရုပ္ရွင္ကား တခုထဲကလိုပဲ ဆိုက္ကားေရာ၊ဘုန္းႀကီးေရာ၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ေရာ၊ ကေလး ၃ ေယာက္လံုးေရာဟာ ေလထဲမွာ လြင့္ပ်ံထြက္သြားခဲ့တယ္။ မယံုၾကည္ ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ။ လူထုဆီက ဟာ…ကနဲ အသံၾကီးတစ္ခု တၿပိဳင္တည္း ထြက္လာၿပီး ၂ မိနစ္ေလာက္ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္တဲ့ ဟစ္ေႂကြးသံႀကီးတစ္ခု တၿပိဳင္တည္း ေပၚလာတယ္။

“ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္…..×ီးတပ္မေတာ္၊ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္……×ီးတပ္မေတာ္”

စစ္တပ္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေၾကးစားစိတ္ဓါတ္ကို ျပခဲ့ၿပီ။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈေတြကို အၿပီးတိုင္ ဆံုးရႈံးခဲ့ၿပီ။ အဲဒီ့ေနာက္ ဗဟိုစည္ရပ္ကြက္ႀကီး တစ္ခုလံုး အပါအ၀င္ လူထုဟာ စစ္တပ္ကို ရရာလက္နက္ေတြနဲ႔ စတင္တိုက္ခိုက္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အသတ္အျဖတ္ ကြၽမ္းက်င္ၿပီး ေခတ္မွီလက္နက္ေတြ စြဲကိုင္ထားတဲ့ စစ္တပ္ဟာ လူထုကို ၿဖိဳခြဲပစ္လိုက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

(န၀တ တက္လာၿပီးတာနဲ႔ ဗဟိုစည္ရပ္ကြက္ကို ခ်က္ခ်င္းေရႊ႕ပစ္တာ အဲဒီ့ျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ )

ေမာ္တင္လမ္း သတ္ျဖတ္မႈႀကီးကေန ဆုတ္ခြာလာတဲ့ လူထုႀကီးဟာ သူတို႔ရဲ႕ နာက်ည္းခ်က္ေတြ၊ ေဒါသေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔အတြက္ မီးပြိဳင့္ေတြ၊ အဲဒီတုန္းက ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေတြက အခ်ိန္ထိန္္းရံုးေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးမီးရႈိ႕ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ လမ္းမေတာ္ထိပ္ကိုအေရာက္မွာ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး ျပင္ပလူနာကုဌာနရဲ႕ ေပၚတီကို အမိုးေပၚမွာ တရားေဟာေနတဲ့ သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္က ကိုယ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ထပ္မံပူးေပါင္း မိၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လမ္းမေတာ္ ဘူတာရံု တံတိုင္းထိပ္ ေဆးေက်ာင္းေရွ႕မွာ စစ္ေလာ္ရီ ကား ၄ စင္းဟာ စက္ေတြႏႈိးၿပီး စစ္သားေတြက ကားေပၚမွာ အသင့္ေနရာယူထားၾကတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ျပင္ပလူနာကုဌာနရဲ႕ အတြင္းကေန ေဆး၀န္ထမ္းေတြ တန္းစီၿပီး ထြက္လာၾကတယ္။ လူထုရဲ႕ လက္ခုပ္သံေတြကဆူညံလို႔။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အျမင့္ဆံုး ပညာတတ္လူတန္းစား အထက္တန္းလႊာေတြဟာ လူထုနဲ႔ တသားတည္း ပူးေပါင္းမိၾကၿပီ။ ေရွ႕ဆံုးက အစိမ္းေရာင္လံုျခည္၀တ္ ေမထရြန္ႀကီးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ Blue Stuff ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္တခ်ိဳ႕၊ ေနာက္မွာ အမ်ိဳးသား/ အမ်ိဳးသမီး သူနာျပဳေတြ။ လမ္းမေတာ္ကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚေကြ႕တက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကုန္းေပၚက စစ္ကားေတြ လွိမ့္ဆင္းလာၾကေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမေရွ႕ကို ခ်ီတက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထားၾကေပမဲ့ ထိပ္တိုက္ျပႆနာ မျဖစ္ခ်င္တဲ့အတြက္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးရဲ႕ ပင္မ တံခါးေပါက္ကေန ေဆးရံု၀င္းထဲ ျပန္ေကြ႕၀င္ၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ျဖတ္ေမာင္းသြားးတဲ့ စစ္ကား ၄ စင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစစ္ကားေပၚကေန အသင့္ျပင္လိုက္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈတခု ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

“၀ပ္ၾက…..၀ပ္ၾက မေျပးနဲ႔ ပစ္ေတာ့မယ္”

ကြၽန္ေတာ္အသံကုန္ေအာ္လိုက္တယ္။ ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။ ဆူညံတဲ့ ပစ္ခတ္သံေတြၾကားမွာ လူေတြ အတံုးအရုန္း လဲၿပိဳၾကရျပန္ၿပီ။ ေသနတ္သံေတြ ၿငိမ္အသြားမွာ လူေတြထၿပီး ေဆးရံုအေဆာက္အဦးထဲ ၀င္ေျပးသြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလဟာျပင္ေဈးေထာင့္ကေန စစ္ကားေတြ ရပ္ထားၿပီး က်ည္ကြယ္မ်က္ကြယ္မဲ့ေနတဲ့ ေဆးရံု၀င္းထဲကို ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံပစ္ခတ္ျပန္တယ္။ ရက္စက္မႈေတြဟာ ကမ္းကုန္ခဲ့ၿပီ။ ဂ်ီနီဗာကြန္ဗင္းရွင္းကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ခ်ဳိးေဖာက္ခဲ့ၾကၿပီ။ က်ဆံုးသူေတြ၊ ဒဏ္ရာရသူေတြကို အေရးေပၚဌာနရဲ႕ ေအာက္ခန္းမွာထားၿပီး တဦးစီကို စစ္ေဆးဓါတ္မွန္ရိုက္ၿပီး သင့္ေတာ္ရာအေဆာင္ေတြကို ပို႔ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕သူနာျပဳ ဆရာမေတြဟာ ေၾကကြဲတုန္လႈပ္စြာ ငိုယိုရင္း ေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္။

“……ေတြ၊ ငါတို႔ တသက္လံုးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လာသမွ် က်ည္ဆံေတြနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္လိုက္ၿပီေပါ့”

ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သမိုင္းတေလ်ာက္လံုးမွာ စစ္သားနဲ႔ သူနာျပဳဆရာမဆိုတာဟာ အခင္တြယ္ဆံုး လူတန္းစား ၂ ရပ္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လြပ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေတာင္ သူနာျပဳဆရာမတေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာတရားကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေတာင္းခဲ့တာပဲ။ ခုေတာ့ စစ္တပ္ဟာ အရာအားလံုးပ်က္သုဥ္းခဲ့ၿပီ။ အဒီအခ်ိန္က အေရးေပၚဌာနမွာ ဓါတ္မွန္ရိုက္စက္ သံုးလံုးရွိတယ္။ တလံုးက လူနာအားလံုးအတြက္၊ တလံုးက ပ်က္ေနတယ္။ တလံုးက အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္လို႔ ထင္တယ္။ ဒဏ္ရာရသူ မ်ားလြန္းတဲ့ အတြက္ အဲဒီစက္ေတြ အကုန္သံုးခြင့္ရဖို႔ ကပ္လွ်က္ရွိတဲ့ (အစည္းအေ၀း ခန္းမလို႔ထင္တယ္) အခန္းမွာ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ၀င္သြားခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ သူနာၿပဳဆရာမေတြ၊ ေဆး၀န္ထမ္းေတြ စာပြဲရွည္ႀကီးတစ္ခုကို ၀ိုင္းၿပီးထိုင္ေနၾကတယ္။ ဆရာဝန္ႀကီးက သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို ပြေယာင္းေနတဲ့ ဆံပင္ေတြၾကားထိုးထည့္ၿပီး တံေတာင္ဆစ္ ၂ ဖက္ကို စားပြဲေပၚေထာက္ၿပီး ထိုင္ေနတယ္။ ေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ သူ႔မ်က္၀န္းထဲမွာ အံၾသမႈ၊ တုန္လႈပ္မႈ၊ နာက်ည္းမႈ၊ နားမလည္မႈေတြေရာႃပြမ္းေနတယ္။ ဘာစကားတခြန္းမွ မဆိုႏိုင္ပဲ ခြင့္ျပဳတယ္ဆုိတဲ့အမူအယာလုပ္ၿပတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔တတ္ႏိုင္သမွ်၀ိုင္းလုပ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ အင္မတန္အံၾသစရာေကာင္းၿပီး ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္တဲ့ စြန္႔လႊတ္မႈေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ စစ္ကားေတြဟာ ေဆးရံု၀င္းကို တပတ္ၿပီး တပတ္ပတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ စစ္ကားတစီးဟာ ကားေရွ႕ခန္း အမိုးေပၚမွာ (G-4)တလက္ကို အသင့္ျပင္ၿပီး သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္နဲ႔ ျပင္ပလူနာကုဌာနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္၀င္းထဲက ဘုန္းႀကီးေတြေခါင္းျပဴလာတာနဲ႔ တရစပ္ပစ္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူတခ်ိဳ႕ဟာ က်ဆံုးသူေတြရဲ႕ ေသြးနဲ႔ ၁၅ ေပ ၃ ေပ ေလာက္ရွိတဲ့ ပိတ္ျဖဴေပၚမွာ “ယခုအခ်ိန္အထိ က်ဆံုးသူ ၂၁ ဦး ရွိၿပီ” လို႔ေရးၿပီး အေရးေပၚဌာနရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚမွာခ်ိတ္ဖို႔ က်ိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ တက္ခ်ိတ္လိုက္။ စစ္တပ္က အဲဒီလုူကို ပစ္ခ်လိုက္။ နဖူးစည္းစာတမ္းမွာ လူဦးေရတိုးၿပီး ေရးလိုက္တယ္။ ေနာက္တေယာက္တက္ခ်ိတ္လိုက္။ ထပ္ပစ္ခ်လိုက္နဲ႔။ အဲဒီလူေတြဟာ ရႈးသြပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။

သူတို႔ရဲ႕ တရားမွ်တတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပမႈေတြကို စစ္တပ္အေနနဲ႔ နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ေျပာျပေနတာျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က စစ္ကားေတြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမႀကီးကို ျဖတ္လို႔မရေအာင္ လမ္းအလယ္ေခါင္က လံုးပတ္ ၁ ေပ အျမင့္ ၁၅ ေပေလာက္ရွိတဲ့ ေရတမာပင္ေတြကို သံုး ေလးေယာက္၀ိုင္းၿပီး ဆြဲလွဲၾကတယ္။ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ လူထုကို ကာကြယ္လိုတဲ့ ေဇာနဲ႔ ေဒါသေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ျပင္းထန္တဲ့ ခြန္အားျဖစ္လာသလဲဆိုရင္ ေရတမာပင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အျမစ္ကကြၽတ္ၿပီး လမ္းေပၚလဲၾကကုန္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေဆးရုံ၀င္းထဲမွာ ရွိတဲ့ ကားေတြထဲက ဓါတ္ဆီေတြကိုယူၿပီး ဖန္ပုလင္းထဲမွာထည့္ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြထည့္၊ အ၀တ္စုတ္ကို ဓါတ္ဆီစိမ္ၿပီး အဲဒီပုလင္းထိပ္မွာ က်ပ္ေနေအာင္ ပိတ္ၿပီး စစ္ကားေတြရဲ႕ ေဘးကေန ယွဥ္ေျပးလိုက္ၿပီး အဲဒီအ၀တ္စုတ္ေတြကို မီးရႈိ႕ၿပီး ေပါက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ တလံုးမွ မေပါက္ကြဲဘူး။ တလံုးမွာ စစ္ကားေပၚမေရာက္ဖူး။ စစ္သားေတြက ျပဳံးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ အဲဒီလူကို ေသနတ္နဲ႔ေတ့ၿပီး ပစ္ခ်လိုက္ျပန္တယ္။ အဲဒီ အနိဌာရံုေတြဟာ အိႏၵိယ သံအမတ္ႀကီးကား ေဆးရံု၀င္းထဲ၀င္လာမွ အဆံုးသတ္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္မွ ေန၀င္းရဲ႕ လက္ရံုးတပ္ေတြဟာ သံအမတ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ စီးနင္းလာတဲ့ မာစီးဒီးကားကို ေသနတ္နဲ႔ တခ်က္ ပစ္လိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေဆးေတြ၊ ဂြမ္းလိပ္ေတြ အျပည့္တင္ေဆာင္လာတဲ့ကုိယ္ပုိင္ကားေတြ အေရးေပၚဌာနေရွ႕ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီကာလကခ်မ္းသာတဲ့လူတန္းစားစာရင္း၀င္စိန္ဂြၽန္းေဈးေဆးကုန္သည္ေတြဟာလူထုရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ၊လိုလားခ်က္ေတြကို လံုး၀ နားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ အသက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြကို ေပးဆပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။

လူထုရဲ႕ အင္အားနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို ဒီလို ပစ္ခတ္ၿပီး ႏွိပ္ကြပ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိသြားတဲ့အတြက္ ေန၀င္းတပ္(န၀တ) ေတြဟာ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးထဲမွာ ဒဏ္ရာရ လူနာေတြကို ဖမ္းဆီးမွာ မဟုတ္ေၾကာင္းနဲ႔ အျခား အျပင္လူမ်ား ဒီညမွာ ေဆးရံု၀င္းအတြင္းက အၿပီးအပိုင္ထြက္ေပးဖို႔၊ အကယ္၍ ၎တို႔ ညပိုင္းမွာ ၀င္ေရာက္စီးနင္းၿပီး ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ရင္ ျပင္းထန္စြာ အေရးယူမယ္လို႔ ေၾကျငာၿပီး အပစ္အခတ္ေတြကို ရပ္ဆိုင္းေပးခဲ့ရတယ္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး ရင္ခြဲရံုဘက္ ထြက္ေပါက္မွာ အငွားကားသမားေတြဟာ အိမ္ျပန္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္းတူသူေတြကို အခမဲ့တင္ၿပီး အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလို လူထုရဲ႕ အသက္ေသြးေခြၽးေတြကို အရင္းအႏွီးႀကီးႀကီး ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ၾသဂုတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ ဦးစိန္လြင္ အစိုးရ ျပဳတ္က်သြားခဲ့ေတာ့တယ္။

မိုးေမာင္ေမာင္။

၅.၈.၀၄ နံနက္ ၄ နာရီ

ဝန္ခံခ်က္။ ။ၿမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမုိကရက္တစ္တပ္ဦး မွထုတ္ေဝသည့္
ေဒါင္းအုိးေဝ စာေစာင္ (၂၀၀၄ခုႏွစ္၊၁၆ႏွစ္ေၿမာက္ ၈၈၈၈ ႏွစ္ပတ္လည္ အထူးထုတ္တြင္) ေဖၚၿပၿပီး
ေသာ စာမူၿဖစ္ပါသည္။

စာလုံးအက်အေပါက္မ်ားႏွင့္ဝါက်အထားအသုိအခ်ဳိ့ကုိဖတ္ရလြယ္ေအာင္

ၿပဳၿပင္ခ်င္းမွလြဲ၍မူရင္းေရးဟန္အတုိင္းၿပန္လည္ေဖၚၿပလုိက္ပါသည္။

(၈- ေလးလုံးအမွတ္တရအၿဖစ္ အသုံးၿပဳလုိသူမ်ားအသုံးၿပဳႏုိင္

ရန္ေပးပုိ႕ပါတယ္။

ခင္မင္စြာၿဖင့္

ကုိမုိးႀကီး .... )