အေမ ေမွ်ာ္ေနမွာ

အရွင္ပညာနႏၵ

အသားခပ္ညဳိညဳိ မ်က္ခုံးေမႊးပါးပါးျဖင့္ အသက္ ၆၅ ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိ အညာသူ အဘြားေဒၚေအးစိန္ကုိ ေတြ႕သူတုိင္းက သနားၾကတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ စားခ်ိန္က လြဲၿပီး ဘုရားရွိခုိးလုိက္ ပုတီးစိပ္လုိက္ ေမတၱာပုိ႔လုိက္နဲ႔ ေန႔စဥ္အခ်ိန္ကုိ ကုန္လြန္ေစတာပါ။ အဘြားက ဘုရားရွိခုိးၿပီးတုိင္း ငါးမိနစ္ခန္႔ တစုံတခုကုိ ေလးေလးနက္နက္ အာ႐ုံျပဳၿပီး ဆုေတာင္းေနတာ ျမင္ရတုိုင္း သမီးေတြ ေျမးေတြက အဘြားအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရတယ္။

အဘြားက သူ႕သား ဦးပဥၨင္းအတြက္ ေန႔စဥ္ ဝတ္မပ်က္ ဆုေတာင္း ေမတၱာပုိ႔ေနၾကေလ။ သားဦးပဥၨင္းက ေရႊဝါေရာင္ဘုန္းႀကီးေတြ ေမတၱာပုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္တုန္းက အျခား ဦးပဥၨင္းေတြနဲ႔ အတူ ပါဝင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ စစ္သားေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ၀ုိင္းၿပီး ဖမ္းလုိ႔ အဖမ္းခံခဲ့ရၿပီး ေထာင္ ၈ ႏွစ္ က်သြားတယ္။

အဲဒါ အဘြားကုိ အမွန္အတုိင္း မေျပာရဲဘူး။ ဦးပဥၨင္း ခရီးလြန္ေနလုိ႔ မၾကာခင္ ျပန္လာမွာ ေျပာၿပီး အဘြားကုိ လိမ္ထားရတာ စိတ္မေကာင္းဘူးလုိ႔ ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ အဘြားရဲ႕သမီးျဖစ္သူ ေဒၚစိန္ေမက ေျပာျပပါတယ္။

အဘြားျဖစ္သူ၏ ခင္ပြန္းကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္က ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။ မကြယ္လြန္ခင္ကေတာ့ အဘုိးနဲ႔ အဘြားက တေယာက္ကုိ တေယာက္ အားေပးရင္း ဦးပဥၨင္း ျပန္အလာကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ ခုေတာ့ အဘြားတေယာက္ထဲ အေဖာ္မဲ့စြာ သားရဟန္းကုိ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းႀကီးစြာ ေစာင့္စားေနဆဲ။

ဦးပဥၨင္း ေထာင္က်ၿပီး တႏွစ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ေကာ့ေသာင္းေထာင္မွာလုိလုိ ျမင္းၿခံေထာင္မွာ လုိလုိ သတင္း သဲ့သဲ့ ၾကားတယ္။ အဲဒါ အေမ့ရဲ႕ သားအႀကီးေကာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ကုိ လုိက္စုံစမ္းခုိင္းတာ မေတြ႕ပါဘူး။ ဟုိေထာင္မွာ ရွိတယ္ ၾကားရင္ သြားလုိက္ ဒီေထာင္မွာ ရွိတယ္ၾကား သြားလုိက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး ျမစ္ႀကီးနားေထာင္မွာ ရွိေၾကာင္း သိရလုိ႔ လုိက္သြားေတာ့မွ ဦးပဥၨင္းနဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။ အေမတုိ႔လည္း စီးပြားေရးက သိပ္ အဆင္မေျပေတာ့ ခဏခဏလည္း သြားမေတြ႔ႏုိင္ဘူးေလ။ တႏွစ္ကုိ ၃ ခါေလာက္ပဲ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ႏုိင္တာလုိ႔ ေဒၚစိန္ေမက ယူၾကဳံးမရ ေျပာျပသလုိ ေထာင္၀င္စာ မွန္မွန္ မေတြ႔လုိက္ရတာကုိ တာ၀န္ မေက်သလုိ ခံစားရၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရွာပုံလည္း ရပါတယ္။

အဘြားကေတာ့ ညက အိပ္မက္မက္ေၾကာင္း သားရဟန္းက သူ႔ကုိ တရားေတြ ေဟာေၾကာင္း အေမ ေနေကာင္းေအာင္ ေနဖုိ႔ မွာေၾကာင္းနဲ႔ မၾကာခင္ ဦးပဥၨင္း ျပန္လာေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း တက္တက္ ႂကြႂကြနဲ႔ သမီးနဲ႔ ေျမးေတြကုိ ေျပာေနပါတယ္။

ရြာက ဦးပဥၨင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဦးပဥၨင္းေတြ ျပန္လာတာ ၾကားတုိင္း သူ႔သားရဟန္းလည္း ျပန္လာတယ္ ထင္လုိ႔ ကုိယ္တုိင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားၿပီး သူ႔သား ဦးပဥၨင္းကုိ သြားရွာေၾကာင္း၊ ဦးပဥၨင္းေတြကလည္း အဆင္ေျပသလုိ မယ္ေတာ္ႀကီးကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စိတ္မပူဖုိ႔နဲ႔ မၾကာခင္ ျပန္လာေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စိတ္မေကာင္းစြာ အားေပးစကား ေျပာေပးရွာပါတယ္။ အဘြားကုိ ၾကည့္ၿပီး ဦးပဥၨင္းေတြလည္း စိတ္မေကာင္းၾကဘူး ဟု ေျမးျဖစ္သူကလည္း ေၿပာပါတယ္။

ေႏြရာသီ စာ၀ါေတြ ပိတ္တုိင္း ဦးပဥၨင္းက မယ္ေတာ္ႀကီးရွိတဲ့ ရြာကုိ ျပန္ႂကြလာေနၾကပါ။ ဦးပဥၨင္းကလည္း မယ္ေတာ္ႀကီးကုိ ခ်စ္ရွာပါတယ္။ ပညာေရးအတြက္ တၿမဳိ႕တရြာမွာ ပရိယတၱိစာေပေတြ သင္ၾကားေနရေပမယ့္ ရြာျပန္ေရာက္တုိင္း မယ္ေတာ္ႀကီးကုိ သီလေပး တရား ေဟာေနက်ပါ။ မယ္ေတာ္ႀကီးကလည္း သားရဟန္း ေဟာတဲ့ တရားေတြကုိ ေပ်ာ္တျပဳံးျပဳံးနဲ႔ ႏွစ္ၿခဳိက္စြာ နာယူေလ့ရွိၿပီး တႏွစ္မွာ တခါသာ ျပန္ႂကြလာတတ္တဲ့ သူ႔သားရဟန္း ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ဆြမ္းဟင္းေတြကုိ မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ ရွာေဖြ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ဆက္ကပ္ေနၾကပါ။

တကယ္ေတာ့ သူေတြ႔ခ်င္ ျမင္ခ်င္လြန္းလွတဲ့ သား ရဟန္းဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေလာက္က ရဲဘက္ အလုပ္ၾကမ္း စခန္း တခုမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူ သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဦးပဥၨင္း ပ်ံလြန္ေတာ္မူတာကုိ မိသားစုေတြ ဘယ္သူမွ် မသိၾက။ မည္သည့္ အာဏာပုိင္ အဖြဲ႕အစည္းကမွလည္း သူတုိ႔မိသားစုကုိ အေၾကာင္းၾကားျခင္း မရွိခဲ့။

အေမတုိ႔လည္း ဦးပဥၨင္း ပ်ံလြန္ေတာ္မူတာကုိ မသိဘူး၊ တေန႔မွာ ဦးပဥၨင္းနဲ႔ အတူ ေထာင္က်ခဲ့တဲ့ ဦးပဥၨင္းတပါး ေထာင္က လြတ္လာမွ အိမ္တုိင္ ယာေရာက္ ႂကြလာၿပီး ျပန္ေျပာျပလုိ႔ အေၾကာင္းစုံ သိရတာပါဟု ေဒၚစိန္ေမက သူတုိ႔မိသားစု ဘယ္ပုံဘယ္နည္း သိရတယ္ ဆုိတာကုိ ရွင္းျပပါတယ္။

ဒီလုိ တကာမႀကီးရဲ႕ ဦးဥၨင္းတုိ႔ကုိ ပထမတုန္းကေတာ့ မႏၲေလးေထာင္မွာထိမ္းသိမ္းထားတာပါ။ အဲဒီကေန ဦးဇင္းတုိ႔ကုိ ျမင္းျခံေထာင္ပုိ႔ လုိက္တယ္။ ျမင္းျခံကေန သာယာ၀တီေထာင္ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေနေတာ့ ဦးဇင္း (၁၅) ပါးနဲ႔ လူ ၅၀ ေက်ာ္ ေလာက္ ခ်င္းျပည္နယ္ လင္တန္ ရဲဘက္စခန္းကုိ ပုိ႔လုိက္တယ္။ ေန႔စဥ္ အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ရတယ္။ အစားအေသာက္ကလည္း မ၀ေရစာ ေကြၽးတာေလ။ သတ္မွတ္တဲ့ အတုိင္း အလုပ္ မၿပီးရင္ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ အ႐ုိက္အႏွက္ကလည္း ခံရေသးတယ္။ ငွက္ဖ်ားကလည္း အရမ္း ၾကမ္းတယ္ ေဆး၀ါးကုသမႈကလည္း မရဘူး။ ငွက္ဖ်ားေရာဂါနဲ႔ပဲ အက်ဥ္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား ေသကုန္ၾကတယ္။ အဲဒီအထဲ ဒကာမႀကီးတုိ႔ ဦးဇင္း ပါသြားတာ။ ဦးဇၨင္း စိတ္မေကာင္းဘူးဟု ငုိသံပါျဖင့္ ဦးဥၨင္းေလး က ေျပာျပပါတယ္။

ဦးဇင္းေလး စကား ဆုံးေတာ့ ေဒၚစိန္ေမတေယာက္ ဘာျပန္ေလွ်ာက္ထားရမွန္း မသိ။ သူ႔ေမာင္ ဦးပဥၨင္း အလုပ္ၾကမ္း စခန္းမွာ အစာေရစာ ငတ္ျပတ္ၿပီး အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ေနပုံနဲ႔ ေရာဂါ ေ၀ဒနာေတြ ခံစားေနရပုံေတြကုိ မ်က္စိထဲ မွန္းဆ ျမင္ေယာင္လာၿပီး၊ စိတ္မထိန္းႏုိင္ဘဲ ႐ႈိက္ႀကီး တငင္ ငုိေႂကြးေနမိပါတယ္။

အေမ သတိထားဦးေလ။ အဘြား ၾကားသြားရင္ ပုိဆုိးကုန္မယ္ဟု သားျဖစ္သူက သတိေပးမွ အသံကုိထိန္း မ်က္ရည္ကုိ သုတ္ၿပီး ဦးပဥၨင္းေလးကုိ ျပန္ေလွ်ာက္ထားလုိက္ပါတယ္။ ဦးပဥၨင္းဘုရား ခုလုိ တပည့္ေတာ္မတုိ႔ မိသားစုကုိ တကူးတက လာေရာက္ၿပီး ေျပာေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မတုိ႔ လိပ္စာကေရာ ဘယ္ကရလဲ ဘုရားဟု သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေမးေလွ်ာက္မိ၏။

ဦးပဥၨင္းတုိ႔ ရဲဘက္စခန္း ေရာက္ၿပီ ဆုိတာနဲ႔ ျပန္လမ္း မရွိဘူး ဆုိတာ အားလုံး သေဘာေပါက္ထားၾကတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေနရပ္ လိပ္စာေတြ ေပးၿပီး အရင္လြတ္တဲ့သူက က်န္ခဲ့သူေတြရဲ႕ မိသားစုေတြကုိ အေၾကာင္းၾကားေပးဖုိ႔ ကတိ ေပးထားၾကတာ အဲဒါ ေၾကာင့္ ခုလုိ လာေရာက္ သတင္းေပးႏုိင္တာေပါ့။

ဦးဇင္းလည္း ေထာင္က လြတ္လြတ္ျခင္း လာေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေထာင္ထဲက ရခဲ့တဲ့ ေရာဂါေတြကုိကုေနရတာရယ္၊ ဦးဇင္းေနာက္ကုိ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနတာေတြေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း လာမေျပာႏုိင္ဘူး။ သူတုိ႔ အလစ္မွာ ထြက္လာၿပီး ခုမွ လာေၿပာႏုိ္င္တာပါ။ ကဲ အခ်ိန္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဦးပဇင္း လုိင္းကားအမွီ ျပန္ရမယ္ ဟု ေျပာရင္း မလုံမလဲျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ၿပီး ေလးလံေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ျပန္ႂကြသြားပါတယ္။

ေဒၚစိန္ေမတုိ႔ မိသားစုအေနျဖင့္ ဘယ္သူ႔ကုိ အျပစ္တင္ရမွန္းမသိ။ ေခတ္စနစ္ႀကီးကုိပဲ အျပစ္ တင္ရမလား သုိ႔မဟုတ္ ေခတ္ဆုိး ေခတ္ညစ္ႀကီး အတြင္းမွာ လူျဖစ္လာရတဲ့ မိမိကုိယ္ပဲ အျပစ္တင္ရမလား မေ၀ခြဲတတ္။

ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးပဥၨင္းရဲ႕ ညဳွိးငယ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကုိ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ သားဦးပဥၨင္း ျပန္အလာကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရွာတဲ့ သားကုိ သိပ္ခ်စ္ သိပ္ သံေယာဇဥ္ႀကီးရွာတဲ့ အေမ့ကုိ ဘယ္လုိေျပာရပါ့။ စဥ္းစား ရင္း စဥ္းစားရင္း အေမ့အတြက္ ေဒၚစိန္ေမ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ေနမိပါေတာ့တယ္ ။ ။

အရွင္ပညာနႏၵ
(Burma VJ မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။ ဓါတ္ပံု The Voice Weekly )