ငါ့အသက္ထက္ ဆထက္မ်ားစြာ
ရွည္ၾကာရင့္အို ဗံုးခိုကတုတ္
ခပ္စုတ္စုတ္ဟာ ငါ့တိုက္တာေပါ့။
ငါဆိုတာက ထာဝရလင္း
ထင္းမီးဖိုေဘး ေမြးဖြားခ်က္ျဖတ္
ေသနတ္သံၾကား ဗံုးဆံၾကားမွာ
ၾကီးထြားလူျဖစ္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္
ေကာင္ေလးငယ္ငယ္။
စာအုပ္မဟုတ္ ခဲတံမဟုတ္
လြယ္အိပ္စုတ္ထဲ ေက်ာက္ခဲေလးခြ
ဓါးမပဲ့ေဆာင္ ငွက္ေထာင္ထင္းေခြ
အျပင္းေျဖ ခရုငုတ္
ေန႔စဥ္ဆက္လုပ္ ငါ့အလုပ္။
နံနက္လင္းေသာ္ ေလွကားေပၚမွ
ခုန္ခ်ေျပးသြား လွ်ိဳေျမာင္ၾကားေရာက္
ျမစ္ကမ္းနားေရာက္ ေတာင္ကမ္းပါးေရာက္
ေနလံုးေပ်ာက္ေသာ္ ေလွကားေပၚတက္
ဒီတစ္ရက္မွာ စုေဆာင္းစရာ
ဘာမွမပါခဲ့
အသက္တစ္ရက္ၾကီးခဲ့တယ္။
(၂)
အဲဒီလိုနဲ႔
ညကိုေန႔မ်ိဳ ေန႔ကိုညမ်ိဳ
ေန႔နဲ႔ညက ငါ့ကိုမ်ိဳခ်
ဒီလိုဘဝမွာ.....
တခါတခါ က်ည္ေဖာက္ရာက
ဝင္လာတတ္တဲ့ အလင္းစက္ေလး
ငါေငးေၾကာင္ၾကည့္ ေတြးေနမိ။
(၃)
အမိုးေျပာတယ္ ငါ့အရြယ္ဟာ
ပညာကိုရွာ ေက်ာင္းမွာစာက်က္
ျဖစ္သင့္သတဲ့
ေက်ာင္းဘယ္မွာလဲ ငါလည္းေမးေတာ့
မ်က္ႏွာေဖ်ာ့ညွိဳး အမိုးေျဖခဲ့
စစ္မဲ့ေနရာ ျငိမ္းခ်မ္းေျမမွာ
ျမိဳ႕ေတြမွာေတာ့ ေက်ာင္းရွိတာေပါ့
အမိုးတို႔မွာ အသျပာမဲ့
အရာရာမဲ့ သိပ္ခက္တယ္။
ကေလးမ်ားအတြက္
ထိုက္သင့္တဲ့ေျမ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ေျမ
ျဖစ္ပါေစေတာ့
"အို...စစ္တြကို ရပ္ၾကပါေတာ့
က်မသားေလး ေက်ာင္းအပ္ပါရေစ"။
(၄)
အမိုးစကား ပဲ့တင္ၾကားလွ်က္
ေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္ စာသင္ခ်င္တယ္
ငါ့ရင္ထဲက
ငါ့ဆႏၵေတြ ငါ့ဆႏၵေတြ...။
(၅)
က်ည္သီးတစ္လံုး ဘတ္သံုးေထာင္တဲ့
က်ည္သီးဆိုတာ ေတာင္ယာခင္းထဲ
က်ကြဲမီးေလာင္ ေတာင္ယာျပာၾကြင္း
စပါးခင္းေပ်ာက္ သိပ္ေၾကာက္စရာ။
စစ္ပူတုန္းက
အိမ္စုတ္ရဲ့ေဘး ဝါးရံုးေဘး၌
ေျမထဲစိုက္ျပီး မကြဲက်ည္သီး
တူးျပီးေရာင္းခ် ေငြရႏိုင္သည္
ေပါက္တူးကိုကိုင္ ေခ်ြးျဖိဳင္ျဖိဳင္က်
တူးဆြေဖာ္စဥ္ အမိုးျမင္ေသာ္
ဝါးတုတ္ကိုဆြဲ တအားလႊဲရိုက္
ငါငိုရွိဳက္ေတာ့...
အမိုးလည္းငို ငါလည္းငိုခဲ့
ဘယ္လိုပါလဲ ေဝခြဲခက္ခဲ့။
(၆)
တစ္ညနက္နက္ ငွက္ဖ်ားတက္စဥ္
ရမ္းေယာင္အိမ္မက္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္
စာသင္ခ်င္တယ္ အမိုးရယ္ဗ်ာ
လိုက္ပို႔ပါလား ေျခာက္ျခားေအာ္ဟစ္
ႏိုးလာရစ္ေသာ္...
ငါ့ရဲ့နေဘး မီးဖိုေဘးမွာ
ပူေဆြးစိတ္ပ်က္ အားကိုးရာမဲ့
ေဝဒနာဆိုးနဲ႔ ငါ့ရဲ့အမိုး
ဆန္ျပဳတ္အိုးေလးတူးေနစဥ္
ဆန္ ျပဳတ္ အိုး ေလး တူး ေန စဥ္။ ။
(ဒါကို ေရးခဲ့တာ ၁၆ ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။ ေတာေခါင္ေခါင္ လူမ်ိဳးစုေဒသေတြဆီက ပညာသင္ခြင့္မဲ့ေနတဲ့ ကေလးေတြရဲ့ဘဝကို ေတြ႕ၾကံဳခံစားေရးဖြဲ႕တာပါ။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီကေလးေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ ေျပာက္က်ားစစ္ေၾကာင္းေတြကို မ်ားစြာကူညီခ့ဲဖူးပါတယ္။)
သုအိုင္စံ
၂၀၁၁
0 comments:
Post a Comment