၈၈၈၈ … ၂၃ ႏွစ္

၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ၂၃ ႏွစ္တိုင္ခဲ့၊ ျပည့္ခဲ့ၿပီျဖစ္တယ္။ ၂၃ ႏွစ္တာ ခရီးဆိုတာ မ်ဳိးဆက္ တဆက္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရတာ ျဖစ္တယ္။ ၂၃ ႏွစ္တာ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ အေရးေတာ္ပံု ခရီးၾကမ္းဟာ ျပည္တြင္း ေျမေပၚနဲ႔ ေျမေအာက္(ယူဂ်ီ) ဘ၀ေတြေရာ၊ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမလို႔ ေခၚတဲ့ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမက ဘ၀ေတြ အတြက္ပါ အရင္းအႏွီး ႀကီးစြာ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးဟာ လူထုရဲ႕ တိုက္ပြဲသရဖူ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးေတာ္ပံုကာလက သင္ဟာ မဆလ အာဏာရွင္စနစ္ကုိ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ လူထုထဲက လူသားတေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ပါ၀င္ခဲ့ေကာင္း ပါ၀င္ခဲ့မွာပါ။ အဲဒီလို ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း သမိုင္းေပးတာ၀န္ကို အထိုက္အေလ်ာက္ ေက်ပြန္ခဲ့တယ္လို႔လည္း ေက်နပ္ရမွာပါ။

အဲဒီတုန္းက သင္ဟာ ေက်ာင္းသားအရြယ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမယ္။ အလုပ္ထဲကလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သက္ၾကားအို အရြယ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ေလ။ ဘယ္အရြယ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဖိႏွိပ္ခံ ဘ၀မွာ မခံမရပ္ႏိုင္ တိုက္ပြဲ၀င္ ခ်င္သူတိုင္းအတြက္ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးဟာ သမိုင္းက ေပးလိုက္တဲ့ ႀကီးျမတ္တဲ့ လက္ေဆာင္ႀကီးဆိုတာ ျငင္းလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး … ။

ပါတီေတြ ဖြဲ႕ခဲ့ၾကတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေရာက္သြားၾကတယ္။ ေထာင္တြင္းမွာ တခ်ဳိ႕ ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္စြာ က်ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ ေထာင္ကထြက္လာတယ္။ မိသားစု ဘ၀ကေလးေတြ အသိုက္ပ်က္ခဲ့ၾကတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္း ေထာင္မေၾကာက္ စစ္ေၾကာေရးမေၾကာက္ ဆက္လက္ လႈပ္ရွားေန ခဲ့ၾကတယ္။ သူလို၊ ကိုယ္လို၊ က်ေနာ္တို႔လုိ လူမ်ဳိးေတြ မေျပာနဲ႔။ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး၊ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ ဖခင္ႀကီးလို႔ သမိုင္းေမာ္ကြန္းေရးထိုးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသမီးကိုယ္တိုင္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ႏွစ္ရွည္လ မ်ား ေနခဲ့ရတယ္မဟုတ္ပါလား။ အျပင္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း လူအုပ္စုနဲ႔ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္တာကို ခံလိုက္ရေသး တယ္။ မိသားစု ဘ၀ တစစီၿပိဳကြဲခဲ့၊ ၿပိဳကြဲေနတာကိုေတာ့ ထူးၿပီး ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။

စစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ အၿငိဳးႀကီးရက္စက္မႈဟာ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ ဥကၠ႒ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ (အဆိုေတာ္ ကိုသန္းလႈိင္၏ အကို) ကိုကိုးကၽြန္းျပန္ႀကီး၊ ေနာက္ ကိုကုိးကၽြန္းျပန္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုတင္ေမာင္၀င္း၊ ကိုညိဳ၀င္း တို႔သည္လည္း ေထာင္ထဲမွာ ႏွိပ္စက္ခံရမႈေၾကာင့္ ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္စြာ က်ဆံုးသြားခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္။ ကိုတင္ေမာင္၀င္း စ်ာပနမွာ ကမ္းခဲ့တဲ့ ယပ္ေတာင္ကေလးမွာ ေရးထားတာက …

“လူကိုသတ္တာ ကင္ဆာလား၊ ကင္ဆာက်ဆံုးပါေစ”

စစ္အုပ္စု အလိုက် ေထာင္ပိုင္ေတြက ကိုတင္ေမာင္၀င္း က်ဆံုးတာ ကင္ဆာေၾကာင့္လို႔ ေျဗာင္လိမ္ သတင္းထုတ္ခဲ့တာကုိး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ကဗ်ာစကေလးက အျဖစ္အမွန္ သမိုင္းကို ေမာ္ကြန္းထိုးခဲ့ေလတယ္။

စစ္အုပ္စုရဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ ႏွိပ္စက္တယ္ဆိုတာက နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိတယ္။ စိတ္ပိုင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ပိုင္း မ်ဳိးစံု ႏွိပ္စက္လို႔ရတဲ့အျပင္ ေဆး၀ါးကုသမႈ စနစ္မက်တာ ( ေဆးကို ပံုမွန္ေသခ်ာ မထိုး၊ မတိုက္တာ)၊ အစားအေသာက္ စသည္ျဖင့္ ႏွိပ္စက္လို႔ရတယ္။ ၀မ္းကိုက္ေရာဂါဟာ အက်ဥ္းက် ႏိုင္ငံေရးသမားေတြအတြက္ေတာ့ လူတိုင္း ျဖစ္ေနက် ေရာဂါ။ ဒါကို ေဆးပံုမွန္မကုသေပးရင္ ၀မ္းကိုက္ပိုးက အသည္းထဲ၀င္ေတာ့တာ။ နီးစပ္သူေတြထဲက ဆိုရင္ ဖထီးမန္းဒါ၀ိတ္၊ ဘိုကေလး လူ႔ေဘာင္သစ္ (မ်ဳိးခ်စ္ဒီမိုကရက္တစ္ လူငယ္ တပ္ေပါင္းစု) က ဂ်ပန္ႀကီးေခၚ ေက်ာ္မ်ဳိးသန္႔တို႔ဟာ အသည္းထဲ ၀မ္းကိုက္ပိုး၀င္ က်ဆံုးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။

စာကို ဘယ္လက္နဲ႔ေရာ၊ ညာလက္နဲ႔ေရာ ေရးတတ္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ကိုေအာင္ေက်ာ္မိုး က်ေတာ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ အစာငတ္ခံ တုိက္ပြဲ၀င္ရင္း ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္စြာက်ဆံုးခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ သူလို တိုက္ပြဲ၀င္က်ဆံုးခဲ့သူမ်ားကား သမိုင္းေမာ္ကြန္း တင္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ဗန္းေမာ္ဦးတင္ေအာင္ စကားကို ကိုးကား ေျပာရရင္ သူတို႔ ျဖတ္သန္းေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးက သူတို႔ ပခံုးေပၚကို တင္ေပးလိုက္တဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသူေတြ …။

အေမေဒၚၾကည္ၾကည္ ( သခင္ဇင္၏ဇနီး ) ဆိုရင္ ေထာင္ထဲမွာသာ အေနမ်ားခဲ့ရတယ္။ သူမဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအတြက္ ေဂၚကီရဲ႕ “အေမ” လို က်င့္ႀကံေနထိုင္သြားခဲ့တာ။ အေမလူထုေဒၚအမာကလည္း သူေသသည္အထိ လူထုအက်ဳိးစီးပြားဘက္က ရပ္ခံခဲ့တယ္။ သူ႔ျဖတ္သန္းမႈ သမိုင္းဟာ ဗမာတင္မက တကမၻာလံုးက အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ အားက် အတုယူစရာ ျဖစ္တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တိုင္က မႏၱေလးေရာက္ရင္ အေမ့ကုိ သြားေရာက္ ဂါရ၀ ျပဳေနက်။ ဦး၀င္းတင္၊ ဦးတင္ဦး တို႔ကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အေကာင္းဆံုး ၀န္းရံေပးေနခဲ့၊ ေပးေနဆဲျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ သက္ၾကားအိုေတြ ျဖစ္ေနၾကေပမဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တုိက္ဖ်က္ေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီအက်ဳိးစီးပြား တည္ေဆာက္ေရး ဆိုတဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကုိ ဦးလည္မသုန္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာ။ သတၱိရွိသလို ဇြဲလည္းရွိၾကတယ္။ ဒုကၡမ်ဳိးစံုကိုလည္း ၾက့ံၾကံ့ ခံႏိုင္ၾကတယ္။ ဘံုရန္သူ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ၾကဘူး။ လူငယ္ေတြအတြက္ စံျပဳ အတုယူရမယ့္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အဖိုးႀကီးေတြအျဖစ္ ယေန႔အထိ ပိုင္းျဖတ္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတယ္။

မီဒီယာ ဘက္ကၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လူထုဦးစိန္၀င္းဟာ လူထုတပ္ဦးကေန ဦးေဆာင္လမ္းျပတိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတေယာက္ျဖစ္တယ္။ ဘယ္လိုပဲ အေတြးအေခၚေတြ ႐ႈပ္ေထြးေနပါေစ။ သူေျပာလိုက္ရင္ ရွင္းသြားတာပဲ။ မ်က္ေျခမျပတ္ေတာ့ဘူး။ လက္ရွိမွာ ေအာက္ဆီဂ်င္နဲ႔ အသက္႐ႈေနရတယ္။ စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ ရန္သူ႔အေပၚမွာ ျပတ္သား မာေက်ာ ခုိင္မာေနၿမဲပဲ …။

လက္ရွိ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာေရာ …။

မိခင္႐ံုးကို ေရာက္သြားေတာ့ တိုက္ပြဲ၀င္ က်ဆံုးသြားခဲ့ ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူတို႔ကို သူတို႔ရဲ႕ ရွားပါး ဓါတ္ပံုကေလးေတြနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ ဂုဏ္ျပဳထားတာ ျဖစ္တယ္။ ဓါတ္ပံုထဲက သူတို႔ရဲ႕ ရုပ္ပံုလႊာေတြဟာ ပီဘိ အျပစ္ကင္းစင္ ရိုးသားၾကတယ္။ မ်က္ႏွာကေလးေတြက ႏုႏုကေလးေတြ။ မိဘေတြရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာ ေအးခ်မ္းစြာ ပညာသင္ၾကားရမယ့္ အရြယ္ေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ေအာင္ ေဖၚျပေနၾကတယ္။ သူတို႔ကား ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္၊ တိုင္းျပည္အတြက္၊ အဓမၼ ဗံုးခြဲအဖ်က္ဆီးခံ ေက်ာင္းသား သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးအတြက္၊ အစဥ္အလာ ႀကီးမားေသာ ဗမာျပည္ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းအတြက္ တကယ့္ကို တန္ဖိုးရွိရွိ ဂုဏ္ယူဖြယ္ က်ဆံုးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။

ဓါတ္ပံုေတြထဲကေန က်ဆံုးရဲေဘာ္ေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ၾကည့္ေနသလိုပဲ။ တစံုတခုကို ေျပာေန၊ သတိေပးေန သလို ခံစားရတယ္။ မင္းတို႔ ဘယ္လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကၿပီလဲ။ မင္းတို႔ ဒီ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ဘာအတြက္၊ ဘာလုပ္ဖို႔ လာခဲ့ၾကတာလဲလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ေနသလိုလို ခံစားလာရတယ္။ ထြက္ေျပးမတတ္ သိမ္ငယ္ေနတဲ့ မိမိ လိပ္ျပာဟာ ေၾကကြဲစြာ လြင့္စဥ္သြားမတတ္ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေ၀ဖန္ေရးေပး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ အတၱကို ကိုယ္တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ လုပ္ရတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ သမိုင္းက အညွာအတာ ကင္းတယ္္ဆိုတာထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မယ္ မဟုတ္ေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။ ေၾသာ္ သူတို႔ဟာ က်ဆံုးၿပီးခဲ့တာေတာင္ ဆက္ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ တာ၀န္ေက်ေနၾကၿမဲ။ သူတို႔ရဲ႕ မိခင္ေတြဟာ သမိုင္းရဲ႕ အမ်ဳိးသမီးေကာင္း မိခင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ …။

ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ကမၻာ့ အခင္းအက်င္းသစ္ေပၚကေန စစ္အုပ္စုဟာ အသက္႐ႈေပါက္ ေခ်ာင္သလို ျဖစ္သြား ခဲ့တယ္။ ေဒသႏၱရ ႏိုင္ငံေရးကလည္း သူ႔ကို လူမိုက္ အေျခအေနေကာင္း ျဖစ္ေစျပန္ေနေရာ။ အတုအေယာင္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးကေန ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုၿပီး နတ္စကားေတြ လႈိင္လႈိင္ ထုတ္ျပန္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္္ဆုတ္လုိက္ရတဲ့ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ဒီေရ အက်မွာ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမက ဘ၀ေတြ လိမ့္ေနေအာင္ ခံလိုက္ရတယ္။ အခင္းအက်င္းတခုလံုးနဲ႔ လက္ေတြ႔ သမိုင္းရဲ႕ အေျခအေနကို မဆုပ္ကိုင္မိဘူးဆိုရင္ လူဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆယ္ယူဖို႔ အေတာ့္ကို ခက္သြားလိမ့္မယ္။ မ်က္ေမွာက္ျပဳေနရတဲ့ ေလထုထဲမွာ တန္ဖိုးအတြက္ စံသတ္မွတ္စရာ ေပတံ ရွားပါးေနခဲ့တယ္။ ကိုယ့္အတၱကိုမွ ကိုယ္မႏိုင္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုး႐ႈံးဖို႔က ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနပါတယ္။

အဆိုးဆံုးက ကိုယ္ ဘာလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မသိေတာ့တဲ့ကိစၥ။ ဘ၀ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားဖို႔ သိပ္လြယ္လြန္းေနတယ္။

ခုေတာ့ မင္းသားေခါင္းျပဳတ္က်ၿပီး ဘီလူးေခါင္းျပန္ေပၚလာတဲ့ စစ္အုပ္စုဟာ အတုအေယာင္အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး ျဖစ္ပါတယ္ဆိုတာကို တဖန္ျပန္လည္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ လက္နက္ကိုင္ တုိက္ပြဲေတြနဲ႔အတူ ကမၻာကိုေရာ သမိုင္းကိုပါ ၀န္ခံလိုက္ရၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီေရးဘက္က မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေနသည္မွာ အဖိႏွိပ္ခံလူထုႀကီး၏ အႏွစ္သာရျပည့္စံုတဲ့ “ညီညြတ္ေရး” … ။ ဘံုရန္သူ စစ္အာဏာရွင္၊ စစ္အုပ္စုနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ လက္ရွိ႐ုပ္ေသးအစိုးရကို ဖ်က္သိမ္းပစ္ဖုိ႔အတြက္ အနိမ့္ဆံုး ဘံုလုပ္ငန္စဥ္ တခုကို ခ်မွတ္ႏိုင္ဖို႔ အျမန္ဆံုး လိုအပ္ေနပါတယ္။

မည္သူမဆို ကိုယ္ေရာက္ရာအရပ္ကေန ဒီမိုကေရစီေရးကို ရြက္က်ပင္ေပါက္ ပမာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တယ္လို႔ နာယူမွတ္သားခဲ့ဖူးတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ မည္သူမဆိုပါ။ ဆႏၵအတိုင္း မျဖစ္တတ္တဲ့ ဘ၀မွာ လူသားဟာ ကိုယ္ေရာက္တဲ့အရပ္ကေန ဘံုရန္သူကို မ်က္ေျခမျပတ္ဖို႔နဲ႔ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္လူထုရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကို ႏိုင္ငံေရး အသိ၊ သတိရွိရွိနဲ႔ လုပ္သြားၾကဖို႔လိုတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား ခံယူလာမိတယ္။ အဲဒီ ခံယူမႈကို ခိုင္မာသထက္ ခိုင္မာေအာင္ လုပ္သြားမယ္လို႔လည္း ပိုင္းျဖတ္ရပါမယ္။ ဒီအသိနဲ႔ ဒီအားအင္ေတြက သူ႔အလိုလို ျဖစ္လာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အထက္ေဖၚျပပါ ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္စြာ တုိက္ပြဲ၀င္က်ဆံုးခဲ့ၾက သူေတြက သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြ၊ အသက္ေတြ၊ ေသြးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီး သမိုင္းတာ၀န္ သင္ၾကားခ်က္ကို တန္ဖိုးရွိရွိေပးခဲ့တာ …။

၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ၂၃ ႏွစ္တိုင္ခဲ့၊ ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကား ၾကယ္စင္ေတြလို ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္စြာ တိုက္ပြဲ၀င္ က်ဆံုး ေၾကြသက္ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကား …။

အေရးေတာ္ပံုႀကီး၏ ခရီးရွည္ကား မဆံုးေသး … ။ ပန္းတိုင္သို႔ … မေရာက္ရွိေသး … ။ တေန႔မွာ … ဒီမိုကေရစီအက်ဳိးစီးပြား ပန္းတိုင္ဆီသို႔ မလြဲမေသြ ေရာက္ရွိမည္ကုိ အခိုင္အမာ ယံုၾကည္တယ္ … ။ ။

ကမာပုလဲ

၂၀၁၁။