ငါတို႔ရဲ႕ ပိုမိုအားေကာင္းတဲ့ အသံ...

အခြင့္အေရးဆိုတာ တခါတေလ ႀကိဳးစင္နဲ႔ လဲယူရတယ္
အီဒိုး

The time will come when our silence will be more powerful than the voices you strangle today.
ငါတို႔ရဲ႕ ႏႈတ္ပိတ္ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟာ ငါတို႔ကိုသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစင္ကေဒါက္ကို ျဖဳတ္လိုက္တဲ့အသံထက္ တေန႔မွာ ပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္အားေကာင္းလာလိမ့္မယ္။
ဩဂတ္စ္စပိုင္
(၁၈၈၇ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၁ ရက္ေန႔ ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႕တြင္ ႀကိဳးေပးကြပ္မ်က္ခံခဲ့ရသည့္ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္တဦး)
...............................

ေနာက္ဆံုးေတာ့ တမိသားစုလံုး ဒီဘက္ထြက္လာလိုက္ၾကတာ၊ ခုထိ ရြာက ေၾကြးေတြဆပ္ေနရတုန္း။ ယူကလစ္ကိုင္းက ေလျပင္းတခ်က္အေဝ့မွာ သုတ္ကနဲ ယိမ္းထိုးသြားသည္။ ကင္မရာျမင္ကြင္းကေနတဆင့္ ၾကည့္တာေတာင္ ကေလးအေမရဲ႕မ်က္ဝန္းက ေငြ႔ရည္ေဝ့ေဝ့ကို လွမ္းေတြ႔ရသည္။ အခုေတာ့ သူမရဲ႕သားကေလးက ဒီႀကံခင္းေတြ အလယ္က ေက်ာင္းကေလးမွာ ေပ်ာ္တတ္ေနၿပီ။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာမွာ ယာရွင္ကိုင္းရွင္ဘဝကေန ခုေတာ့ သူမ်ားေရေျမမွာ လယ္ကူလီ၊ ယာကူလီဘဝ။ သူတို႔ တမိသားစုတည္းမဟုတ္။ ဒီႀကံခင္းေတြ၊ ေျပာင္းခင္းေတြ တျပန္႔တေျပာမွာ ျမန္မာျပည္သား အလုပ္သမားေတြ ေနရာအႏွံ႔။ ေနထိုင္ခြင့္မရွိ၊ အလုပ္သမားကဒ္မရွိ။ ကြင္းထဲ ဟိုနားတစု၊ ဒီနားတစု။ တဲကေလးေတြက ေသးေသးယိုင္ယိုင္။

ေငြေၾကးက မတည္ၿငိမ္၊ ေဈးႏႈန္းက မတည္ၿငိမ္၊ ဥပေဒေတြ မူဝါဒေတြက မတည္ၿငိမ္၊ ဥတုရာသီက မတည္မၿငိမ္။

ေၾကြးေၾကေတာင္ ဘယ္လိုလုပ္ ရြာျပန္ႏိုင္အုန္းမလဲ။ ဒီမွာလုပ္ကိုင္စားရတာက ထမင္းကို ဟင္းဖတ္ေလးနဲ႔ေတာ့ စားရေသးတယ္ တဲ့။

ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္တန္သည္ လုပ္မည္။ စုမိေဆာင္းမိလ်င္ ရြာျပန္ လယ္ကေလးဝယ္မည္။ ဆိုင္ကေလးတည္မည္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ဒီအိပ္မက္ေတြ ရွိခဲ့ၾကသည္။ ခုေတာ့ ကေလးေတြပါေခၚလာ။ မိဘေမာင္ဘြားေတြပါ ေခၚလာ။ တေယာက္အေျခခ်မိလ်င္ တမ်ဳိးလံုးေရာက္လာ။ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ မဟုတ္ေတာ့။ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်သူေတြလို႔ သတ္မွတ္ရေတာ့မည္။ အိတ္ဇိုးဒပ္ဆိုသည့္ ဖတ္ဖူးသည့္ စာအုပ္တအုပ္ကို သြားသတိရမိသည္။ ႏိုင္ငံတခု ပ်က္သုန္းျခင္းတဲ့။ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ စြန္႔ခြာထြက္ေျပးေနၾကသည္ႏွင့္ တူေနၿပီ။
...............................

ဒီမွာက အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခ ၁၄၂ ဘတ္လို႔သတ္မွတ္ထားေပမယ့္ တကယ္ရတာက ဟိုဟာျဖတ္၊ ဒီဟာျဖတ္နဲ႔ ၇၀၊ ၈၀ ေတာင္မျပည့္ခ်င္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ တက္သြားတာ။

တခ်ိဳ႕အဆင္ေျပသည္။ တခ်ိဳ႕က ခိုးလမ္းကတက္ရင္း ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္းဆိုက္သည္မသိ။ တခ်ိဳ႕ ငါးေလွေတြမွာ ေရာင္းစားခံၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕ ကြန္တိန္နာထဲမွာ စုၿပံဳလိုက္ပါရင္း အသက္႐ွဴၾကပ္ ေသၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္က တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အက်ဥ္းခ် ခိုင္းစားခံၾကရသည္။ ဘဝေတြက အဖံုဖံု။ ဇာတ္လမ္းေတြက အစံုစံု။

သူေဌးကေကာင္းေတာ့ ရသမွ် အေမတို႔ဆီပို႔ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတေခါက္ျပန္လာလည္ေတာ့ အေမတို႔က ေၾကြးေတာင္တင္ေနေသးလို႔ ပါတာေလးေတြ ထိုးဆပ္လိုက္ရတယ္။ ႏွစ္လံုးထီေတြ ကစားပစ္တာေနမွာေပါ့ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ေလးႏွင့္ မိဘကိုသိတတ္သည့္ သမီးလိမၼာေလးကိုၾကည့္ရင္း ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမွန္းမသိ။

တခါက ဂ်ပန္ကိုအလုပ္သြားလုပ္သည့္ သမီးလိမၼာေလးတေယာက္အေၾကာင္း သတိရမိသည္။ ျမန္မာျပည္မွာေျပာေတာ့ အလုပ္က ဧည့္ခံႀကိဳဆိုေရး၊ ဂ်ပန္ေရာက္ေတာ့ ပုရိသေဖ်ာ္ေျဖေရး။ ေၾကြးတထုပ္ႏွင့္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႔မရသည့္ဘဝမို႔ ဇြတ္မွိတ္လိုက္ရေတာ့သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ၃၊ ၄ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေၾကြးလည္းေၾကၿပီ။ စုမိတန္သေလာက္လည္း စုမိၿပီ။ ဒီဘဝကို ရုန္းထြက္ကာ အေမ့အိမ္ျပန္ေတာ့မည္။ ျပန္လာေတာ့မယ္အေမေရလို႔ ဖုန္းလွမ္းထိုးေတာ့ အေမက တအံတဩေျပာသည္တဲ့။ အို… သမီးရယ္။ ဒီမွာ ဘာမွလုပ္စားလို႔ မရဘူးေအ့၊ ဟိုမွာ ဒီေလာက္ဝင္ေငြေကာင္းေနတာ ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္လာမလဲေအတဲ့။ သမီးျဖစ္သူမွာ ဖုန္းကိုင္ရင္းသာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။ တဖက္ပိတ္ေနတဲ့ ဘဝေတြပါလားကြယ္။
...............................

စက္မႈဇုန္ရဲ႕ အေမွာင္ရိပ္က်က် လမ္းၾကားေလးထဲမွာ ထမင္းခ်ိဳင့္ျခင္းေလးဆြဲလို႔ အလုပ္သမေလးေတြ။ စက္ရံုူကိုသြားမွာလား။ စက္႐ံုကျပန္တာလား။ ခဏၾကာေတာ့ မီးမွိတ္ၿပီး လိမ့္လာတဲ့ ကားတစင္းေပၚ ပါသြားတာေတြ႔ရသည္။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔လို႔ ဒီလိုေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကရတာတဲ့။ မပိ္တ္ဆို႔ခင္က ဒါမ်ိဳးေတြ မရွိဘူးတဲ့လား။ စီးပြားေရးကေကာ ဘာ့ေၾကာင့္ ပိတ္ဆို႔တာလဲ။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လို႔၊ ဘာေတြလုပ္လို႔ စီးပြားေရး ဝိုင္းပိတ္ဆို႔တာလဲ။ ရွိရက္နဲ႔ မရွိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခံထားရတဲ့ အေျဖေတြ။

ဝန္ထမ္းေတြလစာတိုးေတာ့ ကုန္ေဈးႏႈန္းေတြက တက္တယ္။ ဆီးေဈးေၾကာင့္ ကားခေတြကတက္တယ္။ လခတိုးေပးဖို႔ေျပာေတာ့ အလုပ္ထုတ္ခံရတယ္။ ေနမေကာင္းလို႔ တရက္ခြင့္ယူမိပါတယ္။ ရက္မွန္ေၾကးျဖတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး။

စက္ရံုထဲမဝင္ပဲ စက္ရံုေရွ႕မွာ ေနပူထဲငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတဲ့ အလုပ္သမေလးေတြ။ မႈန္ပ်က္လု သနပ္ခါးေအာက္က ဘဝဒဏ္နဲ႔ ညိဳေမာင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ။ ဒါ ႏိုင္ငံေရးလံႈ႔ေဆာ္မႈလား။ ပုဆိန္႐ိုးေတြရဲ႕ ေသြးထိုးမႈလား။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဒုတ္ေတြဒိုင္းေတြနဲ႔ လံုထိန္းကားေတြက အင္အားျပ ၿခိမ္းေျခာက္ေနေလရဲ႕။ သူေဌးကေတာ့ ေလေအးစက္တပ္ အခန္းထဲကေန တေနရာကို ဖုန္းေျပာေနတယ္။ အကိုႀကီးတို႔ပဲ ၾကည့္လုပ္လိုက္ပါ။ က်ေနာ္တို႔က ႏိုင္ငံေတာ္တိုးတက္ေရးအတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ ဝိုင္းလုပ္ေနတဲ့ သူေတြပါ တဲ့။

မေရရာတဲ့ကတိကဝတ္ေတြနဲ႔။ ျဖစ္မလာတဲ့ တာဝန္ယူပါတယ္ေတြနဲ႔။ စစ္ေၾကာေရးဝင္သလိုလို၊ ၿခိမ္းေျခာက္သလိုလို ဖ်န္ေျဖၾကားဝင္မႈေတြနဲ႔ ၿပီးခဲ့ရတဲ့ စက္မႈဇုန္က သပိတ္အဆင့္ထိမေရာက္တဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ေမွာက္ပြဲေတြက ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္။ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္။ ဒီမီးပြားေလးေတြက ျပာဖံုးေနတာ။ ၿငိမ္းသြားတာ မဟုတ္ဘူး။
...............................

သခင္ဖိုးလွႀကီး၊
ေရနံေျမသပိတ္၊
ဘယ္ေတာ့မွ မၿငိမ္းခဲ့တဲ့ ေရနံစင္ႀကီးေတြေပၚက ဓါတ္ေငြ႔မီးေတာက္ႀကီးေတြက ၿမိဳ႕မဝင္ခင္ အေဝးက လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ သံုးေဆာင္ၿပိဳင္၊ ေလးေဆာင္ၿပိဳင္ အရာရွိ အိမ္ႀကီးေတြမွာ တင္းနစ္ကြင္းေတြက မီးတထိန္ထိန္။ အလုပ္သမား တန္းလ်ားေရွ႕ လမ္းေဘး မီးတိုင္ေအာက္မွာေတာ့ ကေလးတေယာက္က အိမ္စာလုပ္ေနတယ္။ တန္းလ်ား အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အလုပ္သမားႀကီးတေယာက္က ေတာက္ေခါက္လိုက္တယ္။

၁၃၅၀ ျပည့္ ေရနံေျမအလုပ္သမားသပိတ္တပ္ႀကီးဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ဦးတည္ခ်ီတက္လာခဲ့တယ္။ ကိုလိုနီရဲေတြက ျမင္းႀကီးေတြေပၚကေန ခါးေထာက္ပိတ္ရပ္ထားတယ္။ ျမင္းခြာတခ်က္ေပါက္ရင္ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစရမယ္ဆိုတဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕ ေျြကးေၾကာ္သံအဆံုးမွာ ျမန္မာတျပည္လံုး လြတ္လပ္ေရးစိတ္ဓါတ္ေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ခဲ့ၾကတယ္။

ေမးရိုးကားကားနဲ႔ သခင္ဖိုးလွႀကီးကို ဓါတ္ပံုထဲမွာ ၾကည့္မိေတာ့ အထင္ရွားဆံုးက သူ႔ပုခံုးမွာလြယ္ထားတဲ့ သံႀကိဳးႀကီးပါပဲ။

ႏိုင္ငံတကာအလုပ္သမားေၾကြးေၾကာ္သံတခုကို နားထဲၾကားလိုက္ရတယ္။
အလုပ္သမားေတြမွာ ေႏွာင္ႀကိဳးကလြဲၿပီး ဘာမွ ဆံုး႐ံႈးစရာမရွိဘူးတဲ့။
...............................

က်ေနာ္တို႔က ဆန္ကိုေတာင္းတယ္။ သူတို႔က က်ည္ဆန္ေတြေပးတယ္။

သေဘၤာက်င္းထဲက အလုပ္သမားအေလာင္းေတြကို စစ္သေဘၤာနဲ႔တင္ၿပီး ပင္လယ္ထဲသြားပစ္ခ်လိုက္သတဲ့။ သမိုင္းခ်ည္စက္မွာလည္း ပစ္သံခတ္သံေတြဆူညံလို႔။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ မ်က္ႏွာဖံုးတပ္ စစ္အစိုးရလက္ထက္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဇြန္ ၆ ရက္က ဘယ္ေတာ့မွ မေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္သမားအေရးေတာ္ပံု ပံုရိပ္ေတြ။

လမ္းစဥ္ပါတီ ဦးေဆာင္မႈေအာက္ အလုပ္သမားအစည္းအ႐ံုးနဲ႔၊ အလုပ္သမားအစည္းအေဝးႀကီးေတြ။ လူမႈဖူလံုေရး ေဆးခန္းေတြနဲ႔ အလုပ္သမားေဆးရံုႀကီး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရး ခြ်တ္ၿခံဳက်လာမႈနဲ႔ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုအမွားေတြေအာက္မွာ အလုပ္သမားေတြဟာ ရုပ္ပိုင္းဘဝေကာ၊ စိတ္ဓါတ္ေရးရာပိုင္းပါ နိမ့္က် ပ်က္စီးခဲ့ၾကရတယ္။ အလုပ္သမားေန႔ လူထုခ်ီတက္ပြဲႀကီးေတြမွာ မစားရဝခမန္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ စည္းေဝးပြဲ စင္ျမင့္ေတြေပၚမွာပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတာပါ။

ဆိုဗီယက္ေခတ္မွာ ဟာသတခုေပၚခဲ့တယ္။ အလုပ္သမားေတြကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္ဆိုတဲ့ ဆိုဗီယက္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေအာက္က အလုပ္သမားေတြအေၾကာင္းပါ။

အစိုးရစက္႐ံုေတြ၊ ဌာနေတြက အစီရင္ခံစာအတုေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔မွာ ဘာမွအလုပ္မျဖစ္လာ။ အလုပ္သမားေတြ ဘဝကလည္း တျဖည္းျဖည္း နစ္သထက္နစ္လာတဲ့ အေျခအေနကို သေရာ္ထားတာပါ။

အလုပ္သမားတေယာက္က ေျပာသတဲ့။
ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္တို႔က အလုပ္လုပ္သေယာင္ ေဆာင္ပါတယ္။ သူတို႔ (အစိုးရ) က လခေပးသေယာင္ ေဆာင္ပါတယ္ တဲ့။

သာယာဝေျပာေသာ ဆိုရွယ္လစ္လူ႔ေဘာင္သစ္ႀကီးဆီ ခ်ီတက္ခဲ့တဲ့ တပါတီ အာဏာရွင္ေခတ္ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဒီဟာသက ကြတ္တိပါပဲ။
...............................

အလုပ္သမားေတြ ရသင့္ရထိုက္တဲ့အခြင့္အေရးေတြ ရရွိဖို႔နဲ႔ အေျခအေနနဲ႔တေျပးညီ အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခ သတ္မွတ္ဖို႔ရာအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ဥပေဒေတြ ျပဌာန္းႏိုင္ဖို႔ရာလည္း ေဆြးေႏြးျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဦးသိန္းစိန္
(၂၀ဝ၈ အေျခခံဥပေဒအရ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ လႊတ္ေတာ္မွ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ျခင္းခံရသည့္ စစ္အစိုးရလက္ထက္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တာဝန္ယူခဲ့သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း)
...............................

ဥေရာပမွာ စက္မႈေတာ္လွန္ေရးနဲ႔အတူ အရင္းရွင္ေခတ္ဦးေပၚေပါက္လာတယ္။
အလုပ္သမားေတြဟာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္။ လုပ္ခနည္းပါးစြာရတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ၾကမ္းတမ္းတယ္။ အလုပ္သမားေတြဟာ သူတို႔လိုအပ္ခ်က္ေတြအတြက္ အေျခခံအခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းခဲ့ၾက၊ တိုက္ခဲ့ၾကရတယ္။

၁၈၈၆ ေမလ ၄ ရက္ေန႔မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႕မွာ ေဟးလို႔ေခၚတဲ့ ေဈးေဟာင္းတခုမွာ တေန႔အလုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီ သတ္မွတ္ေပးေရးအတြက္ အလုပ္သမားစည္းေဝးပြဲတခုလုပ္တယ္။ ဒါေတြကို ရဲေတြက မဆင္မျခင္ လူစုဝင္ခြဲရာက ဗံုးေပါက္မႈတခုျဖစ္တယ္။ ရဲေတြေရာ၊ အလုပ္သမားေတြေရာ ေသၾကရတယ္။ ဒီအမႈအတြက္ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ ၅ ဦးကို အစိုးရက ႀကိဳးေပးကြပ္မ်က္ခဲ့တယ္။
ဒီအလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ၁၈၈၆ ခု ပါရီၿမိဳ႕မွာလုပ္တဲ့ ဒုတိယအင္တာနယ္ အစည္းအေဝးႀကီးကေန ေမလ ၁ ရက္ေန႔ကို ကမၻာ့အလုပ္သမားေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။

အလုပ္သမားေန႔ေပၚေပါက္လာတာ ႏွစ္ ၁၀ဝ ေက်ာ္လာတဲ့တိုင္ေအာင္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အလုပ္သမားေတြဟာ တေန႔အလုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီထက္မက လုပ္ကိုင္ေနရတုန္းပါ။ ရသင့္တဲ့ အခ်ိန္ပိုလုပ္ခေတြလည္း မရၾကပါဘူး။ မညီမွ်မႈေတြ၊ မတရားမႈေတြကို ေနရာအႏွံ႕ ခံစားေနရဆဲပါ။
...............................

လႈိင္းေတြလို႔ပဲေခၚေခၚ၊ ေခတ္ေတြလို႔ပဲေျပာေျပာ သမိုင္းဦးဘံုေျမကာလကေန သတင္းနဲ႔ နည္းပညာ ဒီေန႔ကာလအထိ လူ႔သမိုင္းစဥ္မွာ လုပ္အားဟာ အေျခခံ အက်ဆံုး ျဖစ္ေနဆဲပါ။ အလုပ္လုပ္တဲ့ ျပည္သူေတြဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ အဓိကအက်ဆံုးပါ။ ေက်းရြာေလးတရြာက ေခ်ာင္းကူးတံတားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အီဂ်စ္က ပိရမစ္ႀကီးေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အာကာသ လြန္းပ်ံယာဥ္ႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္အားရဲ႕ လွပတဲ့ထုတ္ကုန္ေတြျဖစ္ပါတယ္။

သာယာဝေျပာတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္လူ႔ေဘာင္ႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္သမားေတြမပါပဲ၊ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ အေျခခံအက်ဆံုး အခြင့္အေရးေတြမပါပဲ၊ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ ခံစားခြင့္ေတြမပါပဲ တည္ေဆာက္လို႔မရပါဘူး။ အစိုးရဌာနမွာပဲလုပ္လုပ္၊ လမ္းေဘးက စက္ဘီးျပင္ဆိုင္မွာပဲလုပ္လုပ္၊ စက္မႈဇုန္က ကိုရီးယားစက္ရံုမွာပဲလုပ္လုပ္၊ ျမဝတီတဘက္ကမ္းက ထိုင္းသိုးေမႊးရံုမွာပဲလုပ္လုပ္၊ တိုက်ိဳၿမိဳ႕က စားေသာက္ဆိုင္မွာပဲလုပ္လုပ္၊ ဝါရွင္တန္က ဆူရွီဆိုင္မွာပဲလုပ္လုပ္၊ အလုပ္သမားဟာ အလုပ္သမားပါပဲ။ ဒီအလုပ္သမားေတြကို ထားခဲ့ၿပီး၊ ဒီအလုပ္သမားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး၊ ဒီအလုပ္သမားေတြရဲ႕ဘဝကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ဘာစံနစ္၊ ဘာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကိုမွ တည္ေဆာက္လို႔မရပါဘူး။

အလုပ္သမားေတြမွာ ရန္ကုန္ရယ္၊ မံုရြာရယ္၊ မဟာခ်ိဳင္ရယ္၊ စင္ကာပူရယ္မရွိဘူး။ အလုပ္သမားေတြမွာ လူမိႈးဘာသာ မရွိဘူး။ အလုပ္သမားဆိုတာ ဘဝကအတူတူပဲ။ ခံစားရတာက အတူတူပဲ။ ကံၾကမၼာက အတူတူပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္သမားေတြဟာ ေသြးစည္းဖို႔လိုတယ္။ ယိုင္းပင္းဖို႔လိုတယ္။ အတူတကြရပ္တည္ဖို႔လိုတယ္။ ဒါဟာ သမဂၢစိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ ခြင့္ျပဳမိန္႔က်မွ၊ အေျခခံဥပေဒထဲမွာ ထည့္ေရးထားမွ၊ ဆိုင္းဘုတ္တင္ခြင့္ရမွ သမဂၢမဟုတ္ပါဘူး။ သမဂၢစိတ္ဓါတ္ရွိရင္ သမဂၢရွိတာပါပဲ။ သမဂၢဖြဲ႔ခြင့္ဆိုတာ အလုပ္သမားထုရဲ႕ အေျခခံရပိုင္ခြင့္တခုျဖစ္ပါတယ္။ ရပိုင္ခြင့္ဆိုတာ ဘယ္သူေပးေပး၊ မေပးေပး၊ ရယူရဲရင္ ရတာပါပဲ။ ခ်ီကာဂိုကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါ။

အခြင့္အေရးဆိုတာ တခါတေလ ႀကိဳးစင္နဲ႔လဲယူခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သမိုင္းကေပးတဲ့ ဖတ္စာပါပဲ။