လြမ္းအတိတ္ အရိပ္ပမာ

(၃)။

မေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္အတူေနထိုင္ရင္း ရံုးသို႔လည္း မျပန္ခ်င္ေတာ့။ ၎ကာလတြင္ အေတြးအေခၚတို႔ပ်ံ႕က်ဲေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ၂ ဖြဲ႔ကြဲေနခ်ိန္။ ေတာထဲမွ က်ေနာ္တို႔တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘန္ေကာက္ရွိ UNHCR ထံ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ခံယူလိုက္ၾကခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။

ထိုင္းရဲမ်ား၏ ဖမ္းဆီမႈမခံရေစရန္ ဆင္ေျခတခုကို အေၾကာင္းျပျပီ က်ေနာ္လည္း ဘန္ေေကာက္တြင္ ေနထိုင္ရင္း UNHCR ဒုကၡသည္ စာရင္း၀င္သြားသည္။

၎ကာလတြင္ UNHCR မွ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ လစဥ္ ထိုင္းေငြ (၃၀၀၀) ဘတ္ ေထာက္ပံ့သည္။ ဒုကၡသည္အျဖစ္ရာထားခံရသူက (၈၀၀) ဘတ္ ေထာက္ပံ့သည္။ က်ေနာ္က ရာထားခံရသူသာ။ ျမန္မာေက်ာင္းသား ဒုကၡသည္မျဖစ္ေသး။

ဘန္ေကာက္သည္ အလြန္ပူသည္။ က်ေနာ္တို႔ေနေသာ apartment အခန္းသည္ ေန႔ဘက္တြင္ ဘန္ေကာက္ရာသီဥတုေၾကာင့္ ပူေလာင္မြန္းၾကပ္လွ်က္။ apartment အနီးတြင္ The Mill ကုန္တိုက္ရွိသည္။ ၎ကုန္တိုက္တြင္ အဲယားကြန္းရွိသျဖင့္ ဘန္ေကာက္၏ ပူေလာင္မြန္းၾကပ္မႈအား ျဖတ္သန္းသည္။ The Mill ကုန္တိုက္၏ အေပၚဆံုးအထပ္ရွိ ေကာ္ဖီဆိုင္သည္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ နားခိုရာ။ melody music ကို တေန႔လံုးဖြင့္ေပးသျဖင့္ ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ ဂီတသံမ်ား နားေထာင္ရင္း စာဖတ္သည္။ စာဖတ္ရန္အလြန္ေကာင္းေသာေနရာ ျဖစ္သည္။ ညဘက္တြင္ apartment အေဆာက္အဦး၏ အေပၚဆံုးလဟာျပင္တြင္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕အလွအပကို ခံစားရင္း ျဖတ္သန္းသည္။ ဆႏၵျပပြဲတြင္လိုက္ပါရန္လာေခၚလွွ်င္္ ဘန္ေကာက္ျမန္မာသံရံုးေရွ႕တြင္ ဆႏၵျပသည္။

တလနီးပါးခန္႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားတို႔၏ ဘန္ေကာက္ယဥ္ေက်းမႈအား ျဖတ္သန္းရင္း က်ေနာ္အား UNHCR ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္။ ျမန္မာေက်ာင္းသားတို႔ အမ်ားစုေနထိုင္ရာ မနီလိြဴင္ျမန္မာေက်ာင္းသားစခန္း (save camp) သို႕ သြားေရာက္ေနထိုင္ရန္အတြက္ UN ရံုးမွ စီစဥ္ေပးသည္။

မနီလိြဳင္ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားစခန္း။ မနီလိြဳင္စခန္းတြင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား တေသာင္းနီးပါးခန္႔ေနထိုင္ၾကသည္။ စခန္းတြင္ UN1, UN2 … စသျဖင့္ ဘားတိုက္ၾကီးမ်ားျဖစ္ေနထိုင္ရသည္။ ဘားတိုက္တခုတြင္ လူေပါင္း (၁၀၀) ေက်ာ္ ခန္႔ေနထုိင္ၾကသည္။ စခန္းတြင္ ကိုထြန္းထြန္း (၈၈၈၈) လကၻရည္ဆိုင္တခုရွိသည္။ ၎ဆိုင္တြင္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား စခန္းတြင္ေနထိုင္စဥ္ လေပးစနစ္ျဖင့္ ေသာက္သည္။ ထိုလကၻရည္ဆိုင္သည္ ျမန္မာေက်ာင္းသားတို႔၏ ဆံုဆည္းရာ၊ အသိအျမင္ဖလွယ္ရာ၊ လ်ိဴ၀ွက္ခ်က္တို႕ေဆြးေႏြးရာ ေနရာေလးတခု။ ဘန္ေကာက္ျမန္မာသံရံုးစီးႏွင္းမႈမတိုင္မီ က်ေနာ္တို႔စကားအေျခအတင္ျဖစ္ခဲ့ရေသာေနရာ။


“ဒီစခန္းက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေနာက္တန္းစခန္းတခုလို ျဖစ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္ႏိုင္ရင္ ေထာက္ခံျပီးသာပါ။”
က်ေနာ္က ေက်ာ္ေက်ာ္(အစားထိုးအမည္) အား ေျပာသည္။ သူတို႔ႏွင့္အလုပ္အတူလုပ္ဖို႔ သေဘာထား မေပး။
“ခင္ဗ်ားတို႔ လူနာအေျခအေနေကာင္းသြားျပီးလား”
ဟန္၀င္းေအာင္က ေက်ာ္ေက်ာ္အားစကားလမ္းေၾကာင္းလြဲ၍ ေမးသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္တို႔သည္ ဤစခန္းသို႔ေရာက္လာသည္မွာ မၾကာေသး။ တိုက္ပြဲတြင္ ဒဏ္ရာရထားေသာ လူနာတခ်ိဳ႕လည္း သူတို႔ႏွင့္အတူပါရွိလာသည္။ ထိုအခ်ိန္က သူတို႔သည္ စခန္းတြင္ေနထိုင္မည္။ အလုပ္လုပ္လွ်င္ ေတာထဲသို႕သြားမည္။ အလုပ္ျပီးလွ်င္ စခန္းသို႔ျပန္လာျပီး ေနထိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က သူတို႔၏အစီအစဥ္သည္ ဘန္ေကာက္သံရံုးကိစၥဟု မထင္။

“ခင္ဗ်ား - သူငယ္ခ်င္းက ေဂါက္ေနတယ္ထင္တယ္”

ဟန္၀င္းေအာင္က ေက်ာ္ေက်ာ္၏ေခါင္းတြင္ မိုင္းဒါဏ္ရာရထားသည္ကို သိသျဖင့္ က်ေနာ့္အား ေျပာသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္က်ေနာ္က ဘားတိုက္တြင္ ေဘးခ်င္းကပ္ေနရာရသျဖင့္ မနီလိြဳင္စခန္းေရာက္မွ ျဖစ္လာေသာ ေဘာဒါအသစ္။ ေတာ္လွန္းေရးသမား အခ်င္းခ်င္းမို႕ ရင္းႏွီးလာေသာ သူငယ္ခ်င္းအသစ္။ တခါတရံ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ သူ႕ထံတြင္ရွိေသာ အေဆာင္ (တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ က်ည္လြဲသည္ဟု ေဆာင္ထားေသာ အင္းျပားမ်ား၊ ဘုရားဆင္တုေတာ္) မ်ားအား က်ေနာ္အား ျပသည္။
က်ည္လြဲလား မလြဲလားေတာ့ မသိ။ ဘန္ေကာက္သံရံုးစီးႏွင္းမႈအျပီး၊ ရပ္ဘူရီေဆးရံုးစီးႏွင္းမႈတြင္ ေက်ာ္ေက်ာ္၏ အေလာင္းဓါတ္ပံုကို ေတြ႕သည္။

မနီလိြဳင္စခန္းတြင္ေနထိုင္လွ်င္ တလလွ်င္တၾကိမ္ ဘန္ေကာက္သို႔ အလည္သြားခြင့္ရွိသည္။ ထိုင္းအာဏာပိုင္မွ ခရီးသြားခြင့္လက္မွတ္လုပ္ေပးသည္။ က်ေနာ္ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕သို႔ လည္ပတ္ရန္ လက္မွတ္သြားလုပ္သည္။ ဘန္ေကာက္တြင္ ခင္ေမာင္ခ်ိဳအခန္းတြင္ ခိုလံုသည္။ ခင္ေမာင္ခ်ိဳအခန္းတြင္ ကိုသားေဆြ(ဗကသ) တခါတရံ လာ၍ ခိုလံုသည္။ တခါတရံ ကိုရဲသီဟ လာ၍ အလုပ္လုပ္သည္။ ခင္ေမာင္ခ်ိဴအခန္းသည္ အျခားေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား၏ အခန္းထက္ ပို၍ လံုျခံဳသည္ဟု ထင္မွတ္ရသည္။

ထိုအခ်ိန္မွစ၍ က်ေနာ္၏ေလလြင့္ျခင္းခရီးစဥ္ကို အဆံုးသတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္သည္။ သီးျခားခရီးစဥ္လည္း ျပီးဆံုးျပီး။ ဘန္ေကာက္ရံုးသို႔ ဖုန္းဆက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းဆက္သည္။ The Mill ေကာ္ဖီဆိုင္တြင္ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ပြဲလုပ္သည္။
(အမွန္တရား။ ။ ေကာ္ဖီ၊ ၅ ၊စီီးကရက္ တို႔သည္ က်ေတာ္တို႔၏ ဘန္ေကာက္ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္သည္။)

ရံုးသို႔အျပန္တြင္ ရံုးမရာက္ခင္ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္သျဖင့္ ကားေပၚမွဆင္းျပီး ပလက္ေဖာင္းအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္သည္။ ေရွ႕လုပ္ရမည့္ အစီအစဥ္အခ်ိဳ႕အားစဥ္းစားသည္။ ဘန္ေကာက္ညေလးေအးတို႔က တျဖဴးျဖဴး။

“ေနမ်ိဳး ။ ေဟ့ေကာင္ - ေနမ်ိဳး”

လက္ခုတ္တီးသံႏွင့္ လွမ္းေခၚသံၾကားသျဖင့္ ေနာက္ျပန္၍ ေဘးဘက္သို႕လွမ္းၾကည့္သည္။ ဆိုင္တခုအတြင္းမွ ကိုဘေစာ လွမ္းေခၚေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ဆိုင္ထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။ ဆိုင္သည္ မိသားစုပိုင္ဆိုင္ေလးတခု ျဖစ္မည္ထင္သည္။ အခန္းတြင္ စာပြဲ၀ိုင္း ၈ ၀ိုင္းခန္႔ေတြ႕ရသည္။ လူရွင္းေနသည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ ကဗ်ာဆရာ ကိုလြဏ္ဏီႏွင့္ ပန္းခ်ီးဆရာ ကိုမင္းေက်ာ္ခိုင္တို႕ကို ေတြ႕ရသည္။

“မင္းဘယ္သြားမလို႔လဲ”

ကိုလြမ္းဏီက ေမးသည္။
“ရံုးျပန္မလို႔ပါ”
က်ေနာ္က ျပန္ေျဖသည္။ က်ေနာ္ရံုးမွထြက္သြားသည္ကို ကိုလြမ္းဏီသိသည္။ ကိုလြမ္းဏီသည္ ထိုအခ်ိန္က ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံ (ဗဟိုေကာ္မတီ)။ ဘန္ေကာက္ရံုးတြင္ တာ၀န္က်သည္။

“ေအး - ေကာင္းတယ္။ ဒီမွာ နည္းနည္းေသာက္”

ဟု ေျပာသည္။ ၄ ေယာက္သာ ေသာက္လိုက္၊ စကားေျပာလိုက္ႏွင့္။ က်ေနာ္လည္း ၅ ႏွင့္ ဆန္ေဆာင္ႏွင့္ေရာသြားသည္။ ဦးေႏွာက္ရွိ တြန္႔ေခါက္ေအရိယာတို႔ လ်င္ျမန္စြာ လႈပ္လာသည္။ ႏိုင္ငံေရးစကားသံတို႔ ေခါင္းထဲသို႕ ၀င္တခ်က္၊ မ၀င္တခ်က္။

ေနာက္ပိုင္း ဘာေတြ ျဖစ္သြားသည္မသိ။ စကားေတာ့မ်ားၾကသည္။ က်ေနာ္ ထျပန္လိုက္သည္။ ကိုဘေစာထြန္းက ငါ၊ လိုက္ပို႔မည္ဟု ေျပာသံၾကားသည္။ က်ေနာ္မသိေတာ့။
(ထိုေန႕မွစ၍ ကိုလြမ္းဏီက က်ေနာ္ႏွင့္ေသာက္ရန္ လန္႔သြားေတာ့သည္။)

ရံုးျပန္ လမ္းတေလွ်ာက္ အနည္းငယ္ စိတ္တည္ျငိမ္လာသည္။
“ေဟ့ေကာင္ - ေနမ်ိဳး”
ကိုဘေစာထြန္းက ေနာက္မွလိုက္လာရင္ေခၚသည္။ က်ေနာ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ကိုဘေစာထြန္း၏ လက္တဖက္တြင္ ခ်ိဳင္းေထာင့္ႏွင့္။ ကိုဘေစာထြန္းက မယ္နယ္ပေလာခံစစ္တြင္ မိုင္းနင္း၍ ဘန္ေကာက္တြင္ ေဆးကုသမႈခံယူေနခ်ိန္တြင္ ျဖစ္သည္။

“လာ - ရံုးအတူတူျပန္မယ္”

လမ္းတြင္ကိုဘေစာက က်ေနာ့္အား ေခ်ာ့သည္။ လမ္းေဘးစတိုးဆိုင္တြင္၀င္၍ အမူးေျပေစရန္ ဒိန္ခ်ည္ဗူးမ်ား ၀ယ္ျပီ ေပးသည္။ ရံုးသို႔ေရာက္သည္။ ရံုးတြင္ ကိုေက်ာ္ခိုင္မိသားစုႏွင့္ ကိုမိုးေက်ာ္တို႕အား ျပန္ေတြ႕သည္။ သူတို႕သည္ UNHCR ဒုကၡသည္အျဖစ္ခံယူရန္ ရွိေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ကိုေက်ာ္ခိုင္ႏွင့္က်ေနာ္တို႔ တပ္ဖြဲ႕အေၾကာင္း စကားအနည္းငယ္ေျပာျဖစ္သည္။

ေနာက္ေန႕မနက္တြင္ ကိုေအာင္သူၿငိမ္းက နယ္စပ္ျပန္မည့္ျဖစ္၍ ခရီးစဥ္ၾကံဳသျဖင့္ မနက္ေစာေစာထျပီ နယ္စပ္ခရီးကို စတင္သည္။