က်ေနာ္ႏွင္႔ ေႏြဦးတမ္းခ်င္း

ကမာပုလဲ

ေႏြဦးကိုက်ေနာ္ခ်စ္သည္ ႕ ႕ ႕။

ေႏြဦးသည္ က်ေနာ႔အတြက္ ရင္ခုန္ႀကည္ႏူးစရာ၊ လြမ္းေမာႏွစ္လိုဘြယ္ရာ၊ တက္ၾကြ ရြင္လန္းမႈတို႕ကိုပါ ႏွစ္စဥ္ အခ်ိန္မွန္ ေဆာင္ယူ ေရာက္ရိွလာတတ္သူျဖစ္
သည္။ ေႏြဦးေရာက္ရိွလာေတာ႔မည္႕ အခ်ိန္ကာလကို ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင္႔ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ခဲ႔ရသည္မွာလည္း က်ေနာ႔အတြက္မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္။ ေႏြဦးကို လြမ္းသည္႕ က်နာ္႔အလြမ္းကို ဘယ္လိုအလြမ္းမ်ိဳးကမွ မၿပိဳင္ႏိုင္၊ မႏိုင္ ႏိုင္ဟုပင္ စိတ္ထဲ ထင္မွတ္ေနမိသည္။ ထိုမွ်မက က်ေနာ္သည္ ေႏြဦးအေပၚ ဂုဏ္ယူရူးသြပ္စြာ စြဲစြဲလန္းလန္း ခ်စ္ခဲ႔ရပါသည္။

က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေႏြဦးအေပၚ အမွတ္ထင္ထင္ မရိွခဲ႔။ ေဆာင္းရာသီ တေလွ်ာက္လံုး ႏွစ္သက္စြာ ၀တ္ဆင္ခဲ႔ရသည္႔ ဖလန္နယ္ အေႏြးအကၤ်ီေလးကို အေမက ေလွ်ာ္ဖြပ္မီးပူတိုက္ၿပီး ပရုပ္လံုးကေလးေတြညွပ္ကာ သိမ္းဆည္းထားတတ္ သည္႔ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ေႏြဦးေရာက္လာတတ္မွန္း က်ေနာ္မသိခဲ႔။ ခုႏွစ္အိမ္ၾကား၊ ရွစ္အိမ္ၾကား ထိတ္ထိတ္လန္႕လန္႕ စာေအာ္က်က္ရင္း ေႏြဦးကိုက်ေနာ္ သတိမထား မိခဲ႔။ စာေမးပြဲက်ခဲ႔ရင္ ဟူေသာေၾကာက္စိတ္ႏွင္႔ ေဇာေခၽြးတို႕ ဖိစီးမႈေအာက္မွာ ေႏြဥိး သည္ က်ေနာ႔အတြက္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာအရာ တခု ျဖစ္ေနခဲ႔ပါသည္။ ေႏြဦးကို ေပ်ာက္ဆံုးေနရမႈႏွင္႔ အတူ ပန္းကေလးေတြဖူးရာမွပြင္႔ပံု၊ ေဆာင္းခိုေက်းငွက္ကေလး မ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးေတးသီေၾကြးသံ၊ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေအာင္ ရြက္ေၾကြရိုးတံ တေလွ်ာက္ ဖူးသစ္စရြက္ႏုကေလးမ်ားရဲ႕ ကႀကိဳးနဲ႕ကကြက္ကေလးမ်ားကိုပါ က်ေနာ္ ဆံုးရႈံးေနခဲ႔ရပါသည္။

က်ေနာ္႔မွာ နားရွိေနလ်က္ မၾကားခဲ႔၊ မ်က္လံုးမ်ားရွိေနလ်က္ မၾကည္႔ျမင္တတ္ ခဲ႔၊ ႏွလံုးသားရိွေနပါလ်က္ ကူးဆက္မခံစားႏိုင္ခဲ႔ပါ။
ေႏြဦးအတြက္ေတာ႔ က်ေနာ္႔ဘ၀၊ က်ေနာ႔ အရြယ္္သည္ ပီဘိ ကေလး တေယာက္မွ်သာ ႕႕႕႕။
က်ေနာ္႔ဇာတိ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေဒသသည္ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းဆိုသည္႔ရာသီ စက္၀န္း ပံုမွန္လည္ပတ္ေနေသာ အရပ္ေဒသျဖစ္သည္။ ပင္လယ္ကိုေမးတင္ၿပီး ျမစ္၊ ေခ်ာင္း၊ အင္း၊ အိုင္မ်ား ၀န္းရံေနေသာ က်ေနာ္႔ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးသည္ သံုးရာသီ ၀တ္စံုကို အလွည္႔က်၀တ္ဆင္ရင္း ရိုးသားစြာ လွေနတတ္သည္။ မိုးရြာထဲတြင္ ေက်ာင္းတက္ရင္း၊ ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ေဆာ႔ကစားရင္း၊ ႀကီးျပင္းခဲ႔ရသည္။ ႏွင္းထုထဲ တြင္ မီးလႈံရင္း၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္းႏွင္႔ငါးေၾကာ္ကိုေလြးရင္း ေဆာင္းကိုအံတုခဲ႔ၾက သည္။ ေနပူျပင္းသည္႔ေႏြရာသီမ်ိဳးမွာေတာ႔ အေမ႔တုတ္ကိုေၾကာက္လို႕ ေန႔ခင္း ေန႔လည္တြင္ အိပ္စက္ခဲ႔ရသည္ကမ်ားသည္။ ထို႕ေၾကာင္႔ ေႏြဦးသည္ က်ေနာ္႔ဘ၀ အမွတ္သညာရထား၏ ဆိုက္ေရာက္နားခိုျခင္းကို ခံယူခြင္႔ မရရွိႏိုင္ခဲ႔ေသာ ၾကား ဘူတာရံုကေလး တခုပမာ ျဖစ္ေနခဲ႔ပါသည္။

ေႏြဦးႏွင္႔က်ေနာ္သည္ ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္ခဲ႔သည္။ မသိက်ိဳးကၽြံ ေနခဲ႔ၾကသည္။ က်ေနာ္ကေႏြဦးအေပၚ အေလးအနက္မထားတတ္ခဲ႔သလို ေႏြဦးကလည္း က်ေနာ္႔ အေပၚ သဘာ၀က်က် ဥေပကၡာျပဳထားခဲ႔ပါသည္။ သို႕ပါေသာ္ျငား ေႏြဦးနွင္႔က်ေနာ္႔ အၾကားတြင္ အမုန္းမရွိ၊ အာဃာတမရိွ၊ အၿငိဳးအေတးမရွိ၊ ရန္ဘက္သေဘာမ်ိဳးမရွိခဲ႔ ၾကပါ။ က်ေနာ္႔အရြယ္ႏွင္႔ က်ေနာ္႔ဘ၀၏ ျပဌာန္းခ်က္သခၤန္းစာတြင္ ေႏြဦးခံစားမႈ အခန္းကို သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ရန္ တန္းမမီေသးျခင္းေၾကာင္႔သာ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။

ဘ၀ထိုထိုသည္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သယ္ေဆာင္ရင္း ႏွစ္ကာလမ်ားကို ျဖတ္သန္းသြားခဲ႔ပါသည္။ ရွက္တတ္၊ ေၾကာက္တတ္၊ လြမ္းေမာခံစားတတ္စအရြယ္ တြင္ ဥၾသငွက္တေကာင္၏ ေတးသီသံမွတဆင္႔ ေႏြဦးႏွင္႔က်ေနာ္ စတင္သိကၽြမ္း ရင္းႏွီးခြင္႔ကို မထင္မွတ္ဘဲ ရရွိလိုက္သည္။ တေန႕ေသာေႏြဦး၏ နံနက္ခင္းတခုတြင္ ျဖစ္ပါသည္။

ႏိႈးစက္နာရီေလး တလံုးတေလမွ်ပင္မရွိေသာ အိမ္ကေလးတလံုးသည္ ေဆာင္းေႏွာင္းအရုဏ္ဦး၏ ေထြးေပြ႕မႈေအာက္တြင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္ေမာက်လ်က္ရွိေနပါသည္။ စြန္႔ခြာစ အေအးဓါတ္ႏွင္႔ ထိုးေဖါက္၀င္ေရာက္ ေနရာယူလာသည္႔ အေႏြးဓါတ္တို႔၏ ပဋိပကၡျဖစ္စဥ္အတြင္း ဥၾသငွက္ကေလး တေကာင္၏ ေတးသီသံကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရသည္။ က်ေနာ္႔ဘ၀၏ ပထမဆံုး ဥၾသငွက္၏ ေတးသီသံလည္းျဖစ္ပါသည္။ မ်က္လံုးကိုမဖြင္႔ဘဲ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင္႔ ငွက္ကေလး၏ေတးသီသံကို က်ေနာ္နားေထာင္ေနမိသည္။ ငွက္ကေလးသည္ ဥၾသ ႕႕႕႕ဥၾသ ဆိုသည္႔ အသံကို ျမွင္႔ကာ၀ံ႔ကာ၊ ဆင္႔ကာဆက္ကာ ေအာ္ဟစ္ျမည္ေႀကြးေန သည္မွာ သူ႔အသံ တိမ္၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိျဖစ္ပါသည္။ အထီးက်န္ဆန္ ျခင္း၊ လြမး္ဆြတ္တမ္းတရျခင္း ဆိုသည္႔ ခံစားခ်က္မ်ားကိုတိတိပပ နားမလည္တတ္ ေသးေသာက်ေနာ္သည္ ငွက္ကေလး၏ ေတးသီသံကို နားဆင္ေနမိရင္းက အမ်ိဳး အမည္ေဖၚမျပႏိုင္ေသာ ခံစားမႈတမ်ိဳးကို ခံစားေနရပါသည္။ ရင္ထဲတြင္ သာယာ ၾကည္ႏူးေနသလိုလို ႕႕႕႕႕ငွက္ကေလးအေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာသနားလာမိသလိုလို ျဖစ္ကာ ငွက္ကေလး၏ေတးသီသံ ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာကို စိုးရိမ္စိတ္ျဖင္႔ ရင္ တထိတ္ထိတ္ ခုန္ေနပါေတာ႔သည္။

ထိုစဥ္ စာက်က္ခ်ိန္ အိပ္ယာႏႈိးသံက က်ေနာ္႔ကို ငွက္ကေလး၏ေတးသံ ညိုဳ႕ ကြင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေစခဲ႔သည္။ အေဖဖြင္႔လိုက္ေသာ အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးမွတဆင္႔ မက္မံုေရာင္တ၀က္ လိေမၼာ္ေရာင္စြက္ထားေသာ နံနက္ခင္း၏ ေနျခည္အလင္းတန္း တို႕ထိုးေဖါက္၀င္ေရာက္လာပါသည္။ စကားေျပာသံ၊ လႈပ္ရွားသြားလာသံမ်ား၏ ေအာက္တြင္ ဥၾသငွက္ကေလး၏ ေတးသီသံသည္ တျဖည္းျဖည္ႏွင္႔ ေ၀းေရြ႕ေ၀းကြာ သဲ႔သဲ႔မွ်သာၾကားရေတာ႔သည္။ ရုတ္တရက္ တိုး၀င္လာေသာ ေလျပည္တြင္ အေႏြးဓါတ္ ေငြ႔ေငြ႕ကေလးကို ထိေတြ႕ခံစားလိုက္ရသည္။ ဒါ ႕႕႕႕ေႏြဦးျဖစ္မည္။

ေသခ်ာပါသည္။ ေပ်ာက္ကြယ္လုလု ဥၾသငွက္မေလး၏ ေတးသီသံမွတဆင္႔ ေႏြဦးသည္ က်ေနာ္႔ေရွ႕တည္႔တည္႔တြင္ ႏွစ္လိုဘြယ္ရာအဆင္းႏွင္႔ လွလွပပ တည္ရွိ ေနပါၿပီေကာ ႕႕႕႕႕႕။
မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ ႕႕႕႕႕ ေႏြဦး။
ဘ၀ႏွင္႔ အရြယ္သည္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားစြာကို သိုမီွးရင္း ႏွစ္ကာလမ်ားကို ေပ်ာ္၀င္စီးဆင္းေစခဲ႔သည္။ က်ေနာ္ႏွင္႔ေႏြဦးသည္လည္း အရင္ကလို စိမ္းစိမ္း ကားကား ျဖစ္မေနေနေတာ႔။ တစစႏွင္႔ ပိုလို႔ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္လာခဲ႔သည္။ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းစီးလွသည္႔ ေဆာင္း၏အေအးဒဏ္ကို ႀကိတ္မွိတ္ခံစားရင္း ေႏြဦးကိုေမွ်ာ္လင္႔ေနမိသည္။ ဥၾသငွက္ကေလး၏ ေတးသီသံကို နားစြင္႔ရင္း ေႏြဦးကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနမိသည္။ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြလြင္႔ေနေသာ ေဟာင္းရြက္ေၾကြမ်ား ကို ကရုဏာသက္စြာ ေငးၾကည္႔ရင္းက ေႏြဦးေျခသံကို ရင္ခုန္ေစာင္႔စားေနမိသည္။ ၾကာေေတာ႔ က်ေနာ္သည္ ေႏြဦးေမွ်ာ္သူတေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာပါေတာ႔ သည္။

ခါးသီးလွေသာ အေအးဓါတ္ကို သိမ္းဖ်က္ဖို႕ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသည္႔အေႏြးဓါတ္ ေငြ႕ေငြ႕ကေလးႏွင္႔အတူ ေႏြဦးေရာက္ရွိလာတတ္သည္။ ေဆာင္းေႏွာင္းႏွင္းမႈံ လက္က်န္ေတြၾကားမွာ ေႏြဦးရွိေနတတ္သည္။ ရြက္ႏုသစ္ေ၀ ရိုးတံေတြေပၚမွာ ေႏြဦး
နားခိုေနတတ္သည္။ မိုးႏွင္႔ ေဆာင္းရာသီတခုလံုး ပုန္းကြယ္ေနတတ္သည္႔ရြက္ေၾကြ
ေတာလမ္းကေလးေတြအေပၚမွာ ေႏြဦးလမ္းသလားေနတတ္သည္။ အေမွာင္ကို ၿဖိဳခြင္းၿပီး အလင္းကိုေဆာင္ယူလာသည္႔ အရုဏ္ဦး၏ တပ္ဦးတြင္ တက္ၾကြစြာ ခ်ီတက္ေနသည္႔ ေႏြဦးကို ေတြ႕ရွိရတတ္သည္။ တႏွစ္မွာ တခါသာပြင္႔သည္႔ ပန္းပိေတာက္၀ါေရႊရည္မ်ားကို ပန္ဆင္ကာ ေႏြဦးသည္ ဣေႁႏၵႀကီးစြာ အလွဟန္ေရး ျပေနတတ္ပါသည္။

သို႕ႏွင္႔ ေႏြဦးႏွင္႔က်ေနာ္႔အၾကား မျမင္ႏိုင္ေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးတံတား တခု ခိုင္ခိုင္မာမာျဖစ္တည္လာခဲ႔သည္။ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈမွာလည္း ပိုလို႕နက္ရိႈင္းလာခဲ႔ သည္။ က်ေနာ္ကေႏြဦးကို တခုတ္တရေမွ်ာ္လင္႔ေနတတ္သလို ေႏြဦးကလည္း က်ေနာ္႔အလြမး္တို႕ကို ျပန္လည္အသိအမွတ္ျပဳခဲ႔ပါသည္။

ေႏြးေထြးပြင္႔လင္းေသာ၊ လႈိက္လွဲႏူးညံ႕ေသာ နံနက္ခင္းမ်ားစြာကို ေႏြဦးထံမွ လက္ေဆာင္အျဖစ္ က်ေနာ္လက္ခံရရိွခဲ႔ပါသည္။ ေအးစက္တင္းမာျခင္းႏွင္႔ေႏြးေထြး သိမ္ေမြ႕မႈ၊ တင္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ေနေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႕ႏွင္႔ ပြင္႔လင္းသာယာ လွေသာ လြတ္ေျမာက္မႈ၊ အေမွာင္ႏွင္႔အလင္း၊ အေဟာင္းႏွင္႔အသစ္တို႔၏ ပဋိပကၡႏွင္႔ တိုက္ပြဲမ်ားကို ေနြဦးက က်ေနာ္႔အား စိတ္ရွည္လက္ရွည္သင္ၾကားေပးခဲ႔သည္။ က်ေနာ္႔ဘ၀၏ေႏြဦးသခၤန္းစာမ်ားသည္ တေန႔ႏွင္႔တေန႔၊ တႏွစ္ႏွင္႔တႏွစ္ တိုး၍ တိုးလို႔သာ ႕႕႕႕။
ေႏြဦးအေပၚ က်နာ္႔ခံစားမႈ ျမင္႔တက္ခဲ႔ပါသည္။ ေႏြဦးအေပၚ ဂုဏ္ယူေလးစား လာမိသည္။ ေႏြဦးကိုေသေသခ်ာခ်ာနားလည္လာခဲ႔သည္။ က်ေနာ္႔အဖို႕ေႏြဦးသည္ တႏွစ္တခါ မပ်က္မကြက္ ေတြ႕ဆုံႏိုင္ေသာ ခ်စ္သူျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနပါေတာ႔သည္။

က်ေနာ္ႀကံဳေတြ႕ျဖတ္သန္းခံစားခဲ႔ရသည္႔ စပ္ကူးမတ္ကူး ရာသီဦးထဲတြင္ ေႏြဦးသည္ အလွဆံုးျဖစ္သည္။ ခါတရံ ေနာက္က်တတ္သည္မွလြဲ၍ ေႏြဦးသည္ ႏွစ္စဥ္ မပ်က္မကြက္ ေတြ႕ဆံုႏိုင္ေသာ ခ်စ္သူ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနပါေတာ႔သည္။ ေႏြဦးေရာက္လာလွ်င္ အရာရာသည္ပြင္႔လင္း သစ္လြင္ ္လွပလာသည္။

ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲတြင္ ေႏြဦးရွိသည္။ စမ္ေခ်ာင္းကေလးအတိုင္း စီးေမ်ာ ေနသည္႔ ပန္းကေလးတပြင္႔မွာ၊ လေရာင္၏ခ်စ္သူေလညင္းမွာ၊ ရိုးျပတ္လယ္ကြင္းနဲ႕ အလုပ္သမေလးေတြရဲ႕ သနပ္ခါးဘဲက်ား ရနံ႕မွာ၊ ဗင္းဆင္႔ဗင္ဂိုးရဲ႕ ပန္းခ်ီကား ေတြမွာ၊ စက္ရံုေတြထဲက ေခၽြးစက္ေတြေပၚမွာ၊ ကမၻာ႕အဖိႏိွပ္ခံ ျပည္သူလူထုႀကီး၏ ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲမ်ားမွာ ေႏြဦး ရိွေနပါသည္။ွ

ေႏြဦးသည္ ေဖါက္ျပန္ပ်က္စီးေနသည္႔ အေဟာင္းဘက္တြင္မေန၊ လိုအပ္ျဖစ္ထြန္း လာမည္႔အသစ္ဘက္တြင္ေနသည္။ အဓမၼ၏ အေမွာင္ဘက္တြင္မရပ္၊ ဓမၼတရား၏ အလင္းဘက္မွာရပ္သည္။ ကမၻာေလာက၏ အလွတရားကို ဖ်က္ဆီးေနေသာအရာ အားလံုးကိုျငင္းဖ်က္၍ အစဥ္အလာႀကီးမားေသာ အႏုပညာအလွတရားတို႔ကို ေမြးဖြားေပးသည္။

ကဗ်ာဆရာႀကီး ဗားေတာ႔ဗရက္က
ႏွင္းေတြသိပ္သိပ္သည္းသည္း က်ေနရင္ ပဲဲ ေစ႔ကေလးေတြ အေညွာင္႔မေပါက္ ႏိုင္ရွာဘူး
ဟုဖြဲ႔ဆိုခဲ႔သည္။

ဖိႏိွပ္မင္းမူႀကီးစိုးေနသည္႔ ႏွင္းခါးခါးတို႕ လြင္႔ေပ်ာက္ပ်က္သုဥ္းမႈကို ေႏြဦး ေရာက္လာခ်ိန္က ျပဌာန္းေပးပါသည္။ ေႏြဦးေရာက္လာလွ်င္ ပဲေစ႔ကေလးေတြ အေညွာင္႔ေပါက္ႏိုင္မည္။ေက်းငွက္ကေလးေတြက လြတ္ေျမာက္ေရးေတးကိုဆိုမည္။ တေတာလံုး ေၾကြ ခဲ႔ရသည္႔ သစ္ပင္ေတြကလည္း ေႏြဦးအစိမ္း ၀တ္ရံုသစ္ကို ၀တ္ဆင္ကာ ပန္းပြင္႔လွလွကေလးမ်ား ဖူးပြင္႔ေ၀စည္ ေနမည္ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္႔အတြက္ေတာ႔ ေႏြဦးသည္ ကဗ်ာ၊ ေႏြဦးသည္ ဂႏၳ၀င္အလွတရား၊ ေႏြဦးသည္ လြတ္ေျမာက္ေရးရဲ႕ အရုဏ္ဦး၊ ေႏြဦးသည္ ကမၻာေလာက၏ မပ်က္သုဥ္း ႏိုင္ေသာသစၥာတရားပင္ျဖစ္သည္။
လြမ္းပါတယ္ ႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕ ေႏြဦး။
ကမာပုလဲ

(၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ သစၥာ-၁၀အုပ္ေျမာက္မွာေဖၚျပခဲ႔၊ ရက္စက္တဲ႔ေဆာင္းကို အံတုဖို႕ ျပန္လည္ ေဖၚျပလိုက္တာပါ)