အက်ဥ္းသား အမွတ္ ၄၂၆၇ / စီ

ဆံုဆည္းရာ

တုိက္ဆုိင္မႈတခုေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ ႏွစ္က အေၾကာင္းေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ အတိအက်ေျပာရရင္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၆ ရက္၊ နံနက္ (၆း၃၀) အခ်ိန္၊ အင္းစိန္ ဗဟုိအက်ဥ္းေဆာင္ေဆးရံုေပၚမွာ သူေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။
သူေသသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြက သူ႔မိသားစုဆီ အေၾကာင္း ၾကားခဲ့တယ္။အဲဒီ အေၾကာင္းၾကားစာရြက္ကုိၾကည့္ရင္ သူေသဆံုးသြားခဲ့တာ လာမယ့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၆ ရက္ဆုိရင္ ၁၅ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီဆုိတဲ့အေတြးမ်ား ကြ်န္ေတာ့ေခါင္းထဲ ၀င္လာပါေတာ့တယ္။ တိုက္ဆုိင္ေနတာက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း (၃၈)ႏွစ္၊ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္၊ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ မုိင္ ၃၀၀ ေက်ာ္ေ၀းတဲ့ ကုိးကုိးကြ်န္းကုိ ျပည္ေတာ္ညြန္႔ သေဘၤာေပၚအတင္းအဓမၼတင္ေခၚခံရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သားေတြထဲကတေယာက္။ ပိန္ပါးသြက္လက္ၿပီး ကြ်န္းေျမေပၚကုိ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ တက္ခဲ့ သူ။အင္းစိန္ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြကပုိ႔ေပးလုိက္တဲ့ စာရြက္ေလးကပဲ သူေသဆံုးသြား ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသခံခဲ့တာလား။
တကယ္ေတာ့ သူမေသခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္းလည္း ေျပာႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း သူ႔အသက္(၁၄)ႏွစ္မွာ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚရဲ႕ ေဒးဒရဲျမစ္ရုိးတေလွ်ာက္ ေလွငယ္ေလးတစင္းနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး “ဆက္သား” လည္းလုပ္ခဲ့ဘူးတယ္။ေနာက္ထပ္သူ႔မွာ ေျပာစရာေတြ က်န္ပါေသးတယ္။လြတ္လပ္ေရး ေခတ္ဦး၊ ျပည္တြင္းစစ္ကာလ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမုိင္း အေၾကာင္းေတြ၊ သူ႔ရဲေဘာ္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးအတြက္၊ ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ ၀င္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပေနတဲ့ သူ႔ပံုရိပ္မ်ားဟာ ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၅၃-၅၄ ခုႏွစ္က ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ “ဗမာႏုိင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္္”ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း၊ ထင္ရွားတဲ့(ဗ ကသ)မ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္၊ သူတုိ႔ေခတ္ရဲ႕ ခြပ္ေဒါင္းပ်ဳိတဦး။
ကုိေအာင္ဆန္းတုိ႔ေခတ္က ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ဘ၀ကေန ႏုိင္ငံေရးလုပ္ဖုိ႔ တုိ႔ဗမာအစည္းအရံုး၀င္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ကုိလည္း တုိက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကုိလည္းတုိက္ခဲ့တယ္။သူဟာဦးႏု(ဖဆပလ)ပါလီမန္ေခတ္မွာ “ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးပါတီ”ကုိ ထူေထာင္သူေတြထဲမွာပါခဲ့တယ္။သူ႔မွာႀကီးမားတဲ့ေစတနာနဲ႔ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵရွိေနခဲ့တယ္။အဲဒါဘာလည္း။ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ရပါတယ္။

လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမၾကာခင္ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ၀င္ တုိက္ေဖာ္တုိက္ဖက္ေတြစိတ္၀မ္းကြဲၿပီး တုိက္ၾကခုိက္ၾကလုိ႔ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီျပည္တြင္းစစ္ႀကီးကုိ အၿပီးသပ္ရပ္ေစခ်င္ တယ္။ အခ်င္းခ်င္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြ ေခၚေစခ်င္တယ္။
ဒါဟာေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတေယာက္၊ႏုိင္ငံေရးသမားတေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔မွာရွိတဲ့ တုိင္းျပည္ေပၚထားတဲ့ေစတနာ။ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၆)ခရုိင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵျပပြဲမွာ တက္ၾကြတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တဦးအေနနဲ႔ ဦးေဆာင္ခဲ့ဘူးတယ္။ သူမေသေသးဘူး။ သူ႔မွာေျပာစရာေတြက်န္ေသးတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတ္လ (၂)ရက္ေန႔ ဗုိလ္ေန၀င္းကစစ္တပ္နဲ႔အာဏာသိမ္းမႈကုိသူ႔ရဲ႕ “ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးပါတီ”နဲ႔ ကရင္အမ်ဳိးသား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ မြန္အမ်ဳိးသားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ လူငယ္တပ္ဦး(ဗမာႏုိင္ငံ)၊ လူငယ္မ်ားသမဂၢ(ဗမာႏုိင္ငံ)၊ ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔တုိ႔က ဒီအာဏာသိမ္းမႈကုိ ကန္႔ကြက္ခဲ့တယ္။၁၉၆၅ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၅)ရက္ေန႔မွာ ကုိးကုိးကြ်န္းေပၚကုိ ကြ်န္းက် အက်ဥ္းသားအျဖစ္နဲ႔ ေျခခ်ခဲ့သူ။ အခုလည္း (၂၄)ႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၆)ရက္ေန႔။
ကြ်န္းဖ်က္သိမ္းေရးတုိက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့သူ႔ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ဂုဏ္ေျပာင္တဲ့သမုိင္းကုိ ေျပာျပႏုိင္ပါေသးတယ္။ ကုိးကုိးကြ်န္းေျမပံုကုိေထာက္လို႔ ….
ဒါ … ရဲေဘာ္သိန္းၾကည္
ဒါ … ရဲေဘာ္အံုးေမာင္
ဒါ … ရဲေဘာ္ခ်စ္ေဆြ
ဒါ … ရဲေဘာ္ထြန္းျမင့္
ဒါ … ရဲေဘာ္စိန္ခ်င္း
ဒါ … ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္စုိး
ဒါ … ရဲေဘာ္ေလးေမာင္
ဒါ … ရဲေဘာ္ထြန္း၀င္း … ရွစ္ေျမွာင့္ေက်ာက္တုိင္ေအာက္က သူတုိ႔ရဲ႕ အုတ္ဂူေလးေတြ အေၾကာင္း၊ ဗုိလ္ေန၀င္းရဲ႕ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္မႈေအာက္ သူမေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ျမန္မာ့ ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီရဲ႕ အျမင့္ဆံုး “ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ရည္”ဘြဲ႕ကုိလည္း ျငင္းပယ္ခဲ့သူ။ (မဆလ) ေခတ္တေလွ်ာက္လံုး ရုိးသားစြာေစ်းေရာင္းစားၿပီး ဘ၀ကုိရပ္တည္ခဲ့တဲ့သူ႔အေၾကာင္း ေျပာ ျပႏုိင္ပါေသးတယ္။
“၈၈”အေရးေတာ္ပံုႀကီးအေၾကာင္းလည္း သူေျပာျပႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဗမာႏုိင္ငံလံုး ဆုိင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဖြဲ႔စည္းေရးအတြက္ လႈံ႕ေဆာ္ေပးႏုိင္ခဲ့ပါေသးတယ္။ သူခ်စ္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ သူခ်စ္တဲ့ “ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးပါတီ” ကုိ သူျပန္လည္ထူေထာင္ခဲ့ ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရးတရားေတြကို အထက္ျမန္မာျပည္စည္းရံုးေရးခရီးစဥ္မွာ သူေျပာခဲ့ေသးတယ္။သူ႔ရဲ႕သမုိင္းတင္ခဲ့တဲ့မိန္႔ခြန္းေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ အရႈိ္က္ကုိ တုိက္ရုိက္ထိမွန္ေစခဲ့တယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ အဖမ္းမခံရခင္ေျပာခဲ့တဲ့ သူ႔မိန္႔ခြန္းေတြကုိ အခုထိၾကားေယာင္ေနမိတယ္။သူ႔ရဲ႕မိန္႔ခြန္းထဲက “ဒီသမဂၢအေဆာက္အဦးကုိ ဥကၠဌႀကီး ဖ်က္တာမဟုတ္ဘူး။ေအာင္ႀကီးဖ်က္တာပါဆုိရင္ ဦးေအာင္ႀကီးကလည္း သူမဟုတ္ရပါဘူး။ ဦးေန၀င္းကလည္းသိဟန္မတူပါဘူး။ေက်ာ္စုိးဖ်က္ခုိင္းတာပါဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္တခုပဲေမးမယ္။ (၁၉၆၃) ခုႏွစ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေခၚခဲ့တယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ၿပီးလုိ႔ ေနာက္တ ညေလာက္မွာ ဒီသမဂၢတဲႀကီးကုိ ဘယ္သူဖ်က္ခဲ့တာလည္း။ ဒီအခ်ိန္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ထဲမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးမရွိေတာ့ပါဘူး။ ကခ်င္ျပည္နယ္ မခ်မ္းေဘာကုိ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သမုိင္းအစဥ္အလာရွိတဲ့ အုတ္အေဆာက္အဦး(တကသ)ကုိဖ်က္မွ ေက်ာင္းသားသမဂၢကုိ ဖ်က္ရာေရာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တဲကုိဖ်က္တာလည္း ေက်ာင္းသား သမဂၢကုိဖ်က္တာပါပဲ။
“၈၈”ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမုိင္းကုိလည္းသူဟာ အခုလုိေျပာခဲ့ျပန္တယ္။“ေက်ာင္း သားေတြဟာ ဒီေခတ္မွာ ေရွ႕တန္းက မားမားမတ္မတ္ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ အနစ္နာ ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ဒါကုိက်ေနာ္တုိ႔အေလးျပဳတယ္။ ဂုဏ္ယူတယ္။ဒီရဲေဘာ္ေလးေတြ အနစ္နာခံခဲ့ တဲ့တုိက္ပြဲဟာ ဆံုးခန္းတုိင္မေရာက္ေသးေပမယ့္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ဥပမာ - ကမၻာမွာဘယ္တုန္းကမွမရွိခဲ့ေသးတဲ့ “ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္”လို႔ေခၚတဲ့ ABSDF (မကဒတ) အဖြဲ႔အစည္း ထူေထာင္ေပါက္ဖြားလာခဲ့တယ္။ဒါကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ ဒါအတြက္ ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ဦးၫႊတ္တယ္” ။
“၁၉၉၂”ခုႏွစ္၊ ဒီဇဘၤာလရဲ႕ ေန႔တေန႔၊ ညေနခင္း ေထာင္မပိတ္ခင္အခ်ိန္။ ေထာင္ ၀ါဒါတဦးရဲ႕“ပံုစံ” ေအာ္သံကုိၾကားလုိက္ရတယ္။အဲ႔ဒိေနာက္ ရိမ္းဂ်ားကားတစီးဟာ ေထာင္ဗူး ၀ကုိေက်ာ္ၿပီး မိန္းေဂ်းအေရွ႕ကုိ အရွိန္မေလ်ာ့ပဲေမာင္းၿပီး ထုိးရပ္သြားခဲ့တယ္။ အလံု ပိတ္တုိက္ခန္းေတြအတြင္း တုိက္ပိတ္အက်ဥ္းခ်ခံထားရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္း သားအားလံုးရဲ႕မ်က္လံုးမ်ားဟာ မိန္္းေဂ်းေရွ႕က ကားဆီကုိေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ကားေပၚ ကေခါင္းစြပ္စြပ္ထားတဲ့လူတေယာက္ကုိ ဆြဲခ်ေနတာေတြ႔ေနရပါတယ္။ေသခ်ာတာက အင္းစိန္ ဗဟုိအက်ဥ္းေထာင္နဲ႔အင္းစိန္တြဲဘက္ေထာင္ေတြမွာ ေခါင္းစြပ္စြပ္ထားရင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သားဆုိတာ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ တြဲဖက္သီးသန္႔ေထာင္မွာ အေဆာင္(၁)၊ အေဆာင္(၂)နဲ႔ ကြ်န္းတုိက္ဟာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြကုိပဲထားတဲ့ အေဆာင္ေတြပါ။ ေခါင္းစြပ္ထား တဲ့လူကုိ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြေနတဲ့ အေဆာင္ဖက္မေခၚပဲ သီးသန္႔ေဆးရံုဘက္ကုိ ေခၚသြားခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီလူဟာေခါင္းစြပ္ထားလုိ႔ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆုိတာ မသိႏိုင္ပါဘူး။ လူပံုကခ်ိနဲ႔ ယုိင္ရြဲ႕ၿပီး ပိန္လွီပါးလွပ္လြန္းေနပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ကားတစီးထပ္၀င္လာပါတယ္။ ကားေပၚမွာဂီလာနေရာဂါသည္ အက်ဥ္း သားေတြ၊ အရုိးေပၚအေရတင္ေနတဲ့ေထာင္က်ေတြ ေခါင္းစြပ္စြပ္မထားပဲ ဆင္းလာၾကၿပီး ေနာက္ “ပံုစံ”ထုိင္ခုိင္းပါတယ္။အေရအတြက္အားျဖင့္ အေယာက္(၅၀)ေလာက္ရွိတဲ့ လူေတြ ဟာ“ရဲဘက္”စခန္းျပန္ေရာဂါသည္လူမမာေတြျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔အားလံုးကုိ အင္းစိန္(တြဲဖက္) သီး သန္႔ေဆာင္ေဆးရံုကုိ ပုိ႔လုိက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ၾကားထားတဲ့သတင္းမ်ားအရ မနက္ျဖန္ဆုိ “ကုလသမဂၢလူ႔အခြင့္အေရးကုိယ္စားလွယ္” မစၥတာ ယုိကုိတာ အင္းစိန္ဗဟုိ အက်ဥ္းေထာင္ ထဲကုိ လာေရာက္စစ္ေဆးမွာျဖစ္တယ္။ ဒီအတြက္ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြက ေထာင္မႀကီး ေဆးရံုမွာတင္ထားတဲ့ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတဲ့ ေရာဂါသည္အက်ဥ္းသားေတြ၊ ရဲဘက္ျပန္ လူမမာေတြကုိ သီးသန္႔ေထာင္မွာလာ၀ွက္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ မသန္စြမ္းေတာ့တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကုိ ေထာင္ေဆးရံုႀကီးမွာ စစ္ေဆးမႈေတြလုပ္တုိင္း ခုလုိလာေရာက္ၿပီး ဖြက္ ေနၾကျဖစ္တယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္ က်ေနာ္တုိ႔ေရခ်ဳိးဆင္းခ်ိန္မွာ ေဆးရံုေဆာင္ဖက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဂီလာနေရာဂါသည္ေတြ ေရခ်ဳိးေနၾကၿပီး ေဆးရံုေဆာင္အေပၚထပ္စႀကၤန္လမ္းမွာ အလြန္ပိန္ ပါးၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ မေန႔က ေခါင္းစြပ္စြပ္ထားသူကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္မွ သူျဖစ္ေနေၾကာင္းသိလုိက္ရတယ္။ နဂုိထဲကပိန္သူျဖစ္ၿပီး အခုလုိေရာဂါျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ပုိလုိ႔ ပိန္ပါးေနပါတယ္။ တုိက္ခန္းထဲက ေရခ်ဳိးဆင္းလာတဲ့သူေတြကုိ သူနဲ႔ဘ၀တူ ရဲေဘာ္မ်ား ဆုိတာသိရွိဟန္နဲ႔ ၿပံဳးၿပီးလက္ျပေနတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္း၀င္းထဲ“ကုိဖုန္း ေမာ္” ႏွစ္ပတ္လည္အထိမ္းအမွတ္အခမ္းအနားမွာသူ႔ရဲ႕ ပီျပင္ျပတ္သားတဲ့ ေဟာေျပာသံ ေတြကုိ နားထဲျပန္ၾကားေနရသလိုပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကသူေျပာခဲ့တယ္။ “ဒီိအေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕ အဆံုးသတ္ေအာင္ပြဲကုိရဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ္ေတာ္လုပ္ရဦးမယ္။ ဒီပြဲမွာ က်ေနာ႔အသက္ေပးရ လိမ့္မယ္။ ေပးဖုိ႔လည္းဆံုးျဖတ္ၿပီးပါၿပီ” သူေျပာခဲ့တဲ့ စကား။ ကုိဖုန္းေမာ္ရဲ႕ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားမွ သူ႔ရဲ႕ပံုရိပ္မ်ားကုိ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။ အခုလည္းသူ႔ကုိေတြ႕လုိက္ရျခင္း ဟာ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးလမ္းအတြက္ လာႏႈတ္ဆက္သြားျခင္းပါပဲ။ေနာက္ (၃) ရက္ (၄) ရက္ အတြင္း သူအပါအ၀င္အျခားရဲေဘာ္ဂီလာနေတြကုိ ေထာင္မႀကီးေဆးရံုကို ျပန္ေခၚသြားခဲ့ ပါတယ္။
၁၉၉၄ ခုႏွစ္ကုန္ေလာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္မႀကီးအေဆာင္ဖက္မွာ ရာဇ၀တ္မႈ အက်ဥ္းသား(လူဆုိးလူမုိက္)ေတြကုိ တြဲဖက္သီးသန္႔ေဆာင္ ကြ်န္းတုိက္ထဲေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့တယ္။ ဒီအက်ဥ္းသားေတြထဲကမွ (၈၈) အေရးအခင္းမွာပါ၀င္ၿပီး ဒလ ရဲစခန္းစီးမႈနဲ႔ အက်ဥ္း က်သူမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့“ဘဂ်မ္း၊ ေမာင္စိန္၊ လွထြန္း”တုိ႔နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရင္းႏွီးခဲ့ခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ပဲ ၾကားလုိက္ရတဲ့ “ဘဂ်မ္း”ဆုိသူ လူမုိက္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေခါင္းနပန္းႀကီး သြားခဲ့တယ္။ ေၾကေၾကကြဲကြဲလည္း ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဘဂ်မ္းဆုိတာ အင္းစိန္ေထာင္မႀကီးေဆးရံု ုရင္ခြဲ တုိက္မွာအေလာင္းခြဲရသူျဖစ္ၿပီး သူေတြ႔ႀကံဳခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲက အက်ဥ္းသား အမွတ္ ၄၂၆၇ / စီ ရဲ႕ အေၾကာင္း။
သူေသၿပီလုိ႔ေထာင္မႀကီးရဲ႕ ဆရာ၀န္ႀကီး “ေဒါက္တာစုိးၾကည္” က မွတ္ခ်က္ေပးၿပီး တဲ့အခါ သူ႔ရုပ္အေလာင္းကုိ ရင္ခြဲတုိက္ပုိ႔လုိက္ပါတယ္။ အေလာင္းေတြကုိရင္ခြဲရတဲ့ “ဘဂ်မ္း”နဲ႔အဖြဲ႔က သူ႔အေလာင္းကုိရင္ခြဲတဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕အေၾကာေတြဟာ ရုန္းကန္ေနၿပီး သူ႔ႏွလံုးသားဟာ ျဖည္းၫွင္းစြာလႈပ္ေန(ခုန္ေန)တုန္းပဲလုိ႔ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကုိသိသြားတဲ့ “ေဒါက္တာစုိးၾကည္”ဟာ ရင္ခြဲတုန္းကပါ၀င္ခဲ့တဲ့ အက်ဥ္း သားေတြကုိ ရဲဘက္စခန္းပုိ႔လုိက္ၿပီး အေရးအခင္းအမႈေၾကာင့္ျဖစ္လုိ႔ ရဲဘက္ပုိ႔မရတဲ့ “ဘဂ်မ္း”ကုိ ေခ်ာ့ေမာ့သိမ္းသြင္းၿပီး ေထာင္မႀကီးအေဆာင္ကုိ ျပန္ပုိ႔ေပးခဲ့တယ္။
ဒါဆုိ သူေသဆံုးမႈကုိ ေထာင္ဆရာ၀န္က မွားယြင္းသတ္မွတ္ခဲ့တာလား။ တမင္ သတ္ပစ္ခဲ့တာလား။ တခုခုေတာ့ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔သိေနခဲ့တာက ………။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွလံုးသားမွာ သူဘယ္ေတာ့မွမေသပါဘူး။ သူ႔မွာေျပာစရာေတြအမ်ားႀကီး က်န္ေနပါေသးတယ္။
အဲဒါ ….
သူဟာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္
သူဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္
သူဟာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတဦး …
သူမလုပ္ခဲ့ဘူးတာ၊ သူမလုပ္၀ံ့တာတခုပဲရွိတယ္။ ရန္သူကုိဘယ္ေတာ့မွ အညံ့မခံခဲ့ဘူး။ ဒူးမေထာက္ခဲ့ဘူး ဆုိတာပါပဲ။
အင္းစိန္ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြပုိ႔လုိက္တဲ့ သူ႔ေသစာရင္းစာရြက္တရြက္နဲ႔ေတာ့ သူတ ကယ္ေသသြားတယ္ဆုိတာ ေၾကာင္းက်ဳိးမခုိင္လံုဘူး။ ဒါဟာ အေသခ်ာဆံုး အခ်က္ပါပဲ။

T.T