လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနသေရြ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေနသည္

ေက်ာ္စြာမိုး ႏို၀င္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၀၇

၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလအတြင္းျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ လႈပ္ရွားအားၿပိဳင္မႈသည္ ဘုရားသားေတာ္မ်ား၏ ဓမၼအင္အားစုမ်ားႏွင့္ ဖိႏွိပ္သူအဓမၼ၀ါဒီမ်ား၏ ပဋိပကၡသာ ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလာင္စာ မီးေတာက္ကေလး ဆက္လက္ေတာက္ေလာင္ေနျခင္းက အေရးပါသည့္အခ်က္ ျဖစ္ၿပီး ယခုတႀကိမ္ ျပႆနာတြင္ေတာ့ ဤအင္အားစုႏွစ္ခု အၾကား စည္းက ပို၍ျပတ္သားစြာ ျခားနားလာေနေတာ့သည္။

စစ္အစိုးရကို တိုက္ခိုက္ေခ်မႈန္း အႏိုင္ရရန္အတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အပါအ၀င္ အၾကမ္း နည္း၊ အႏုနည္း၊ ႏိုင္ငံတကာ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔မႈ၊ ႏိုင္ငံေရးအရခ်ည္းကပ္မႈ စသျဖင့္ နည္းေပါင္းစံုခဲ့ၿပီ။ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ေတာ့ ျမန္မာစစ္အစိုးရကို က်ဳိးႏြံသြားေစႏိုင္မည့္ အင္အားစု ေပၚမလာေသး။

ဗုဒၶ၏ဓမၼတရား ေဒသနာမ်ားသည္ပင္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ခဲ့။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဟု သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဆိုေနၾကသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မ်ား၏ ေသနတ္ေျပာင္း၀ေရွ႕တြင္ မၾကာေသးမီျဖစ္ရပ္မ်ားအတြင္း ဗုဒၶတရားေတာ္လည္း ေခ်မႈန္းၿဖိဳခြဲခံခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၏လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဘာသာေရးအရဆႏၵျပခဲ့ၾကသည့္ ရဟန္းသံဃာမ်ား၏ေသြးမ်ားျဖင့္ စြန္းထင္းေပက်ံခဲ့ရ ျပန္သည္။



ေဘးရန္ခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းၾကပါေစ…
ေဒါသခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းၾကပါေစ…
ဆင္းရဲခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းၾကပါေစ…”
ရဟန္းမ်ားက ဗုဒၶ၏ေမတၱာေဒသနာ ေမတၱာသုတ္ကို ရြတ္ဆိုခဲ့ၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။



လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္စုႏွစ္ ၄ ခုတာ ကာလအတြင္း တရားမွ်တသည့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္သစ္ကို ရည္သန္၍ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ အျပစ္မဲ့ျပည္သူတို႔ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရွ႕အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ျပန္လွ်င္ ေမွာင္ ႏွင့္မည္းမည္းရွိေနဆဲ။ အတိတ္ဆိုးကသာ တဖန္ျပန္ေက်ာ့လာဦးမည့္ အသြင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္တို႔က လည္း စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ႏွယ္။ အဓိပၸာယ္ကင္းမဲ့လွသည့္ အဆိုျပဳခ်က္မ်ား၊ ျပစ္တင္ရႈံ႔ခ်မႈမ်ားကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ၾကားခဲ့ၾကရသည္။ လက္ေတြ႔တြင္ ျမန္မာျပည္ကား အေျပာင္းအလဲမရွိခဲ့။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာအျဖစ္အပ်က္မ်ားက မိမိအတြက္ ခါးသီးသည့္အေတြ႔အၾကံဳဆိုးမ်ား တေက်ာ့ျပန္ၾကံဳလာရသည့္ ႏွယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တုန္းက မိမိက အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဆႏၵျပသူတဦးအျဖစ္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားတြင္ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့ၿပီး စစ္သားမ်ား၏ ေသနတ္ဖ်ားတြင္ တပ္ထားသည့္ ေျပာင္လက္ေနေသာ လွံစြပ္မ်ားကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္က ေတြ႔ျမင္ ရသည့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အေျခအေနေၾကာင့္ ၾကက္ေသေသေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရန္ေျပာေနၾကေသာ စစ္သားမ်ား၏ မ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ အမုန္းတရားကို အထင္းသား ျမင္ေနရသည္။ ကံေကာင္းသည္။ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ခံရသည့္၊ လွံစြပ္မ်ား ျဖင့္ထိုးခံရသည့္၊ ရိုက္ႏွက္ခံရသည့္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဆႏၵျပျပည္သူမ်ားထဲ က်ေနာ္ပါမသြားခဲ့။

စက္တင္ဘာအျဖစ္အပ်က္မ်ားက ထပ္ေလာင္းအတည္ျပဳေပးသကဲ့သို႔ ရွိခဲ့သည္။ ၎တို႔ကို ဆႏၵျပသူဆိုလွ်င္ ရဟန္းမ်ား အပါအ၀င္ မည္သူမဆို ေခ်မႈန္းၿဖိဳခြဲပစ္ရန္အတြက္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားက ဆံုးျဖတ္ထားၾကၿပီးျဖစ္သည္ကို ျပခဲ့သည္။ ယခု တႀကိမ္တြင္ေတာ့ ဆႏၵျပသူမ်ားက လူေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ မေသဆံုးရမီ ေဒါသမ်ားႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ဆႏၵမ်ား သိမ္းဆည္းကာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လာခဲ့ၾကသည္။

ဤတႀကိမ္တြင္ေတာ့ အာဏာပိုင္မ်ားက ဗုဒၶတရားေတာ္ ေမတၱာသုတ္ ရြတ္ဆိုေနၾကသည့္ ဘုရားသားေတာ္ သံဃာေတာ္ မ်ားကို ဆန္႔က်င္စစ္ျပဳခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဤလႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူ သံဃာမ်ားက “ဒီတိုက္ပြဲဟာ ဓမၼနဲ႔ အဓမၼ ၀ါဒီ ေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲျဖစ္တယ္” ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္။

ဤတႀကိမ္တြင္ေတာ့ စစ္အစိုးရက ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈကို အလွ်င္အျမန္ ဦးေဆာင္မႈျဖတ္ခ်လိုက္သည္။ စနစ္တက် ျပင္ဆင္ထားေသာ တုံ႔ျပန္မႈမ်ားျဖင့္ ထင္ရွားသည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မင္းကိုႏိုင္ အပါအ၀င္၊ ၎၏လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ၀ါရင့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔မ်ားက ခ်က္ခ်င္း ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း ထားလိုက္ၾကသည္။

“မိုက္မဲလွသည့္” “ဉာဏ္ပညာမဲ့လွသည့္” “အရည္အခ်င္းမရွိသည့္” စသျဖင့္ ေ၀ဖန္သူမ်ားက အမ်ဳိးမ်ဳိးေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ ေနၾကသည့္ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားက ေနာက္တႀကိမ္ ျပည္သူမ်ားအေပၚ၊ ႏိုင္ငံတကာမိသားစုအေပၚ အသာစီးရခဲ့ျပန္ၿပီ။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကႏွင့္ မတူေသာအခ်က္မွာ လႈပ္ရွားမႈကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကဲ့သို႔ေသာ အျခားေသာနည္းမ်ားျဖင့္ မည္သို႔မည္ပံု ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲၾကမည္ဟု ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား လံုး၀ရွိမေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒသတြင္းႏိုင္ငံ မ်ားအနက္ အရွည္ၾကာဆံုးဟု ဆိုႏိုင္သည့္ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲကို ၁၉၄၀ ခုႏွစ္မ်ားကာလကတည္းက ႏႊဲခဲ့ၾကေသာ တိုင္းရင္း သား သူပုန္မ်ားကလည္း အားေလွ်ာ့ကုန္ၾကၿပီ။ အခ်ဳိ႕ေသာအဖြဲ႔မ်ားက ဆက္တိုက္ေနၾကေသးေသာ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ထား ဖြယ္ ေအာင္ပြဲက ေမွးမွိန္ေနၿပီ။

သို႔ေသာ္လည္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ လႈပ္ရွားမႈႀကီးက မၿပီးဆံုးေသးသည့္ အေရးေတာ္ပံုသာျဖစ္သည္။ နာမည္ဆိုးျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားလွသည့္ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားအတြင္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ဆက္လက္ရွိေနသေ႐ြ႕ ဆက္ လက္ျဖစ္ေပၚ ေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္က ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္အထိ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံခဲ့ရၿပီး ေထာင္ ၂ ခုတြင္ က်ခံခဲ့ရသည္။ က်ေနာ့္ အေတြ႕ အၾကံဳအရ သိထားသည္။ အကယ္၍ သင္က တႀကိမ္တခါ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္ ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဤလႈပ္ရွားမႈက ၿပီးႏိုင္ဖြယ္ အေၾကာင္း မရွိေတာ့။ ေထာင္တြင္း၌ က်ေနာ္တို႔က အခန္းက်ဥ္းမ်ားထဲ၌ ထိုင္ ေနၾကစဥ္တြင္ပင္ ပို၍ ျပင္းထန္သည့္ ကုလ သမဂၢ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ၾကဖူးသည္။ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ားမွ ပိုမိုအားေကာင္းသည့္ အားေပးေထာက္ပံ့မႈကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကသည္။ ကံဆိုးစြာပင္ က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾက သည့္အတိုင္း ျဖစ္မလာခဲ့။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကုလသမဂၢက အဓိပၸာယ္ရွိသည့္ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ စြမ္းေဆာင္မေပးႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။

ဤတႀကိမ္တြင္ေတာ့ မတူကြဲျပား ျခားနားခ်က္မ်ားလည္း ရွိေနသည္။ ယခင္က ေထာင္တြင္း အတူတူက်ခံခဲ့ရသည့္ တခ်ဳိ႕ ေသာ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ား အင္အားစု ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕အပါအ၀င္၊ အက်ဥ္းက်ခံဖက္မ်ားကလည္း ယခုတႀကိမ္ တြင္ေတာ့ အလားတူ အလွ်င္အျမန္ ပြဲၿပီးမည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ဳိးထားရွိေနဦးမည္ဟု မိမိမယံုၾကည္ေတာ့ပါ။ ယခုအခါ ထိုသူ မ်ားမွာ ေထာင္တြင္း ျပန္ေရာက္ေနၾကရျပန္ၿပီ ျဖစ္သည္။

အလွ်င္အျမန္ပြဲၿပီးေစမည့္ ေဆးၿမီးတို မရွိႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း လူမ်ားက ဆက္လက္လႈပ္ရွားတိုက္ပြဲ၀င္ေနသမွ် ကာလ ပတ္လံုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထား၍ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးသည္။ က်ေနာ္ေသခ်ာေနသည့္ အခ်က္မွာ သံႏၷိဌာန္ပိုင္းျဖတ္ထားၾက သည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ စိတ္ဓာတ္မ်ား မယိုင္လဲသေရြ႕ ဖိႏွိပ္ၿဖိဳခြဲမႈ မည္မွ်ၾကမ္းတမ္းသည္ျဖစ္ေစ သူတို႔က ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲကို ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲေနၾကမည္သာ ျဖစ္သည္။ အေကာင္းဘက္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ထိုသူ မ်ားက တိုက္ပြဲကို ေလွ်ာ့ခ်ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ အတြက္ေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ဆက္လက္ရွင္သန္ေနရန္ ရွိပါေသးသည္။

ဥပမာအားျဖင့္ စစ္တပ္အတြင္း အာဏာသိမ္းမႈမ်ားကလည္း မျဖစ္ဟု မေျပာႏိုင္၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ အနည္းႏွင့္အမ်ားဆိုသကဲ့သို႔ ရွိေန ပါေသးသည္။ ႏိုင္ငံတကာက သတင္းမ်ား ပိုမိုသိရွိလာသည္ႏွင့္အမွ်၊ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ပိုမိုသိရွိလာၾကသည္ႏွင့္ အမွ်၊ သေဘာထား ပြင့္လင္းေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း ေပၚထြက္လာႏိုင္စရာရွိပါေသးသည္။ ျမန္မာ ျပည္သူ မ်ား၏ သေဘာထားအမွန္ကို သိၾကသည့္ ဤေခါင္းေဆာင္မ်ားက ႏိုင္ငံတကာအင္အားစုမ်ားႏွင့္ ပိုမို ပူးေပါင္း လာျခင္းအားျဖင့္ ဆံုးရႈံးနစ္နာဖြယ္မရွိပါ။ သူတို႔အတြက္ ပို၍ပင္အက်ဳိးရွိၾကပါလိမ့္ဦးမည္။ ဤသို႔ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေပၚမထြက္ လာေသးျခင္းေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိတ္သုဥ္းသြားၿပီဟု ေျပာရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။

ထို႔အျပင္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၏ မဟာမိတ္ျဖစ္သည့္ အိႏၵိယႏွင့္ တရုတ္ႏိုင္ငံတို႔ကလည္း ယခုၿဖိဳခြဲႏွိမ္နင္းမႈကို “ျမန္မာ့ျပည္ တြင္းေရး”ဟုသာ ဆက္၍ ျမင္ႏိုင္ၾကပါဦးမည္ေလာ။ ဤသို႔ သဲထဲေခါင္းႏွစ္ျငင္းပယ္ေနသည့္ ကုလားအုပ္ပမာ ရပ္တည္ ခ်က္မ်ဳိးႏွင့္ဆိုလွ်င္ ယေန႔ကမၻာ့အခင္းအက်င္းတြင္ အႏၱရာယ္ႀကီးလွၿပီး ပို၍ မတည္ၿငိမ္မႈဆိုးက်ဳိးမ်ားကို ၾကံဳရဖြယ္ရွိပါ လိမ့္မည္။ တရုတ္ႏိုင္ငံက စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားအေပၚ ၾသဇာလႊမ္းႏိုင္သည့္ အေနအထားတြင္ ရွိေနၿပီး ဤတႀကိမ္တြင္ ယင္း ၾသဇာအာဏာကို ထုတ္သံုးေကာင္း သံုးလာႏိုင္ပါေသးသည္။ စစ္အစိုးရက အာဏာဆက္ကိုင္ထားသည္ဆိုေစဦးေတာ့ တမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အာဏာခြဲေ၀မႈ အေပးအယူျပဳလာေစရန္လည္း တိုက္တြန္းလာမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားႏိုင္ပါေသးသည္။ ဤ အဆင့္မွေန၍ လမ္းမွန္ေပၚ ေရာက္ႏိုင္ပါေသးသည္။

သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္အားထားစရာ ရွိေနပါေသးသည္။

မၾကာေသးမီက ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈအတြင္း ႏွစ္ျမႇဳပ္စြဲျမဲလုပ္ကိုင္ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းလႈပ္ရွားသူမ်ားႏွင့္ က်ေနာ္ စကားေျပာခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။

သူတို႔အထဲမွ ေခါင္းေဆာင္တဦးက ေျပာပါသည္။ “က်ေနာ္တို႔က က်ည္ဆံေတြကိုလည္း ရင္ဆိုင္ခဲ့တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းေတြကိုလည္း နံပါတ္တုတ္ေတြေအာက္မွာ ထိုးခံခဲ့တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် အနစ္နာခံခဲ့ၾကတာပဲ။ မၾကာခင္မွာ ေထာင္က်တာမ်ဳိးလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒီဆိုးရြားတဲ့ ငရဲခန္းေတြက ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ျပန္လြတ္လာမယ္လည္း သိႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပင္ပက ဘယ္သူေတြက ဒီလိုမ်ဳိး တာ၀န္ယူ လုပ္ႏိုင္လို႔လဲ”ဟု သူကေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ပါသည္။

ယခုေမးခြန္းကေတာ့ ဒီမိုကေရစီအေရးလႈပ္ရွားမႈအတြင္း တိုင္းျပည္အတြင္း၊ အျပင္မွ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေနၾကသူမ်ား၊ ႏိုင္ငံတကာ မိသားစု၀င္မ်ား ျပတ္ျပတ္သားသား ေျဖဆိုၾကရေတာ့မည့္ ေမးခြန္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ။ [Top]

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလထုတ္ ဧရာ၀တီမဂၢဇင္းမွ ေက်ာ္စြာမိုးေရးသားသည့္ Where There's Struggle, There's Hope ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။