ကရင္ျပည္နယ္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခုေလာက္ က်ေနာ္ က်င္လည္ခဲ့ရတယ္။ ကရင္တပ္ေတြနဲ႔ ပူးတြဲၿပီး က်ေနာ္တို႔ တိုက္ပြဲ ဆင္ခဲ့ၾကေတာ့ ေတာင္ငူသံေတာင္ကစလို႔ နတ္အိမ္ေထာင္အလယ္၊ ေရးဘိတ္ထား၀ယ္ခ႐ိုင္ဖက္ေတြ အဆံုး ေခါက္တုံ႔ ေခါက္ျပန္ သြားခဲ့သေပါ့။ ၁၉၈၉ ကေန ၂၀၀၁ ေလာက္အထိက တိုက္ပြဲေတြကလဲ အခု ကခ်င္မွာျဖစ္ေနသလို ေပါ့။ ေဖ့စ္ဘုတ္မေပၚေသးေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ မသိၾကဘူး။ ကရင္ရြာေတြကုိ စစ္တပ္က၀င္လာလိုက္၊ မီး႐ိႈ႕လိုက္၊ ရြာသားေတြ က ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲ ပုန္းေရွာင္ေနၾကရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရြာေတြထဲကိုေရာက္သြားရင္ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ရြာေလးေတြက အလြန္ျမင့္တဲ့ ေတာင္ ေပၚေတြမွာ သိပ္လွတယ္။ ရြာေလးေတြထဲကိုေရာက္သြားေတာ့ ထူးျခားတဲ့ သစ္ပင္သံုးပင္ကိုေတြ႔တယ္။ ဒါေတြက ႏွင္း ဆီပင္၊ င႐ုတ္ပင္နဲ႔ စကၠဴပန္းပင္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ရွားေလာ့ဟုမ္း ၀ထၠဳေတြကိုဖတ္တယ္။ ၀ထၱဳေတြထဲမွာ ဇာတ္ေဆာင္တေယာက္ကိုင္တဲ့ ႏွင္းဆီသားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေဆးတံအေၾကာင္း၊ တုတ္ေကာက္အေၾကာင္းေတြ ပါလာေလ့ရိွတယ္။ ႏွင္းဆီပင္ဆိုတာက ခပ္ငယ္ငယ္ အပင္ေလးေတြပဲျမင္ဖူးေတာ့ ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ထားပါလိမ့္ေပါ့။ ကရင္ျပည္နယ္ေရာက္မွာ ဒီေဆးတံနဲ႔ တုတ္ေကာက္ ေတြကို ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ အေျဖထြက္ေတာ့တယ္။
ႏွင္းဆီပင္တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ သရက္ပင္ေလာက္ရိွေနၾကတယ္ေလ။
အပြင့္ေသးေသးေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ႏွင္းဆီပင္က မခုတ္ဘဲလြတ္ေပးထားတဲ့အခါမွာ အပင္ႀကီးလိုပဲ ျဖစ္သြားတယ္။ တခ်ဳိ႕အပင္ေတြဆိုရင္ အနီးက ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးကို ၀ါးမ်ဳိထားတယ္။ သရက္ပင္ႀကီးကို မ်ဳိထားလိုက္တယ္။
အပင္ကိုင္းႀကီးေတြက ႀကီးမားလာၿပီး ေကာက္ေကာက္ ေကြးေကြးနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတယ္။ အပြင့္ေတြက ေသးေသး ေလးေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ အပြင့္ေလးေတြက သိပ္ေမြးတယ္။ ေႂကြေနတာေတြကိုေကာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ လက္ဘက္ ေျခာက္နဲ႔ ေသာက္ၾကတယ္။ သိပ္ေသာက္ေကာင္းတယ္။
တခါ.. ေနာက္ထူးျခားတဲ့ အပင္တပင္ကေတာ့ င႐ုတ္ပင္။ င႐ုတ္ပင္ကိုလည္း မခုတ္ဘဲ ကရင္လူမ်ဳိးေတြက စိုက္ထား ေလ့ရိွေတာ့ ေျခသလံုးေလာက္၊ ေပါင္ေလာက္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ သိပ္ေတာ့မျမင့္ဘူး။ ပုခုံးေလာက္ေပါ့။ င႐ုတ္သီးက ေသးသြားတယ္။ ဆန္ေစ့ေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ တေတာင့္ခ်င္း ခူးရခက္လာတယ္။ ဒီေတာ့ အရြက္ေတြပါသပ္ခ်ၿပီး ခူး ၾကတယ္။ အရြက္ေတြပါေရာေထာင္းၿပီး ခ်က္ၾကတယ္။ သြားေတာ့ မစားလိုက္နဲ႔ ငရဲျပည္ကို အရွင္လတ္လတ္ေရာက္ သြားမယ္။ သိပ္စပ္တယ္။
ေမ်ာက္ေခ်းခါးေလး ဘာေလး က်န္ေသးတယ္ဆိုရင္ ေရေႏြးဆူေအာင္လုပ္၊ ေမ်ာက္ေခ်းခါးေလးတဇြန္းေလာက္ထည့္၊ ခုနက ခူးလာတဲ့ င႐ုတ္သီးေတြကို ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲကထုတ္ၿပီး ပစ္ထည့္လိုက္ရင္ ဟင္ခ်ဳိျဖစ္လာတယ္။ ပူပူစပ္စပ္ခါးခါး ဟင္းခ်ဳိနဲ႔ ညေနစာေပါ့။ ေခၽြးေတြဘာေတြျပန္သြားမယ္ေလ။
ေနာက္.. က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ အပင္တပင္ကလဲ စကၠဴပန္းပင္ေတြ၊ ဒီအပင္ေတြကိုလဲ မခုတ္ဘဲ ထားၾကေလ့ရိွေတာ့ တခါတ ေလမွာ ၄ ထပ္တိုက္ေလာက္ ေတာင္ကုန္းတခုကို ၿမိဳခ်ထားတယ္။ အေရာင္ေတြစံုေနေအာင္ ပြင့္ေနတယ္။ အ႐ိုင္းဆန္ လွတဲ့အလွက ေတာႀကီးထဲမွာ ၿပိဳင္ဖက္ကင္းေနတယ္။ ေအာက္က ေရစီးသန္လွတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းကို သူ႔ကိုင္းေတြ ကႏြဲ႔ ကလ် က်ေနပံုက။ လံုမငယ္က ေတးဆိုရင္း စမ္းေခ်ာင္းထဲ ေျခခ်ေနသလိုပ။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ႏုတဲ့ ရေသ့ရဟန္း ေလာက္ကိုေတာ့ လြမ္းနာက်ႏိုင္ရဲ႕။ က်ဳပ္တို႔မို႔ ခံႏိုင္တာေလ။
ဒီအပင္ႀကီးေတြကို စစ္တပ္က၀င္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ရြာေလးကိုလဲ မၾကင္နာ၊ အပင္ႀကီးေတြကိုရဲ အလွကိုလည္းမျမင္၊ အကုန္လံုးမီးတိုက္သြားတယ္။ ႏွင္းဆီ႐ံုႀကီးလည္း မီးေတာက္ထဲမွာ အၿပိဳအၿပိဳအလဲ၊ မီးေသြးခဲျဖစ္တာျဖစ္၊ အျမစ္ေတြ လွန္ေမွာက္လိုေမွာက္။ င႐ုပ္ပင္ႀကီးလဲ တုံးလံုးပက္လက္ အသက္ထြက္ရတယ္။ စကၠဴပန္းပင္ႀကီးချမာ အငုတ္ေတာင္မ က်န္ႏိုင္ရွာဘဲ မီးေလာင္ေျမထဲမွာ။
ငိုေႂကြးေနတဲ့ မိသားတစုကို လွ်ဳိထဲမွာေတြ႔တယ္။ အေဖ၊ အေမ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ သမီးငယ္၊ ကေလးငယ္ ႏွစ္ဦး။ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတုန္းပဲ။
ညေနေစာင္းေတာ့ ညစ္ေပေနတဲ့ သင္တိုင္းကို၀တ္ထားတဲ့ ကေလးမေလးတေယာက္.. “သရာ့ (ဆရာ့ အတြက္) အတြက္” တ့ဲ ၀ါးခြက္ထဲထည့္ထားတဲ့ အၾကမ္းရည္ခြက္ေလး လာေပးတယ္။
ႏွင္းဆီပြင့္ေျခာက္ေလးေတြ ခတ္ထားတဲ့
ေရေႏြးၾကမ္းေလး တခြက္ေပါ့။
ဒီအပြင့္ေလးေတြက ဒါေနာက္ဆံုး ျဖစ္မယ္။
မိုးသီးဇြန္
(ေန႔သစ္ ၀က္ဆိုဒ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)
0 comments:
Post a Comment