ေက်ာင္းသားသူပုန္တုိ႔ရဲ့ ခရီးရွည္အမွတ္တရ (အပုိင္း-၂၆)

ဆႏၵ

တပ္မဟာ (၁) ဘက္မွာက သထုံ-ဘီးလင္းကားလမ္းမကုိ ဟုိဘက္ကျဖတ္လုိက္၊ ဒီဘက္ကျဖတ္လုိက္ ခ်ီတက္ၾကၿပီး ရန္သူ႔စခန္းေတြ၊ တပ္ေတြကုိ ေျမျပင္သတင္းအသာစီးယူၿပီး တုိက္ၾကတဲ့တုိက္ပြဲေတြပါ။ အဲဒီ ကားလမ္းကုိမျဖတ္ခင္ တပ္စိတ္ႏွစ္စိတ္ေလာက္ ဟုိဘက္ဒီဘက္ ကင္းရွည္ထုတ္ၿပီးေတာ့မွ စစ္ေၾကာင္း ရဲေဘာ္ေတြက အေျပးျဖတ္ၾကရတာ။ တစ္ရက္ စစ္ေၾကာင္းခဏနားေနၾကတုန္း ကရင္ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ စုဖြဲ႔ၿပီး စကားစမည္ေျပာၾကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးရင္ဘာလုပ္မလဲဆုိတဲ့ေမးခြန္းကုိ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ေျပာ ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္မယ္၊ မိန္းမယူမယ္၊ စုိက္ပ်ဳိးေရးေလးဘာေလးလုပ္စားၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနေတာ့ မယ္နဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးေျပာေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ကရင္ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ သူကေျပာ တယ္။ “ေတာ္လွန္ေရးၿပီးရင္ ဒီဘီလင္းကားလမ္းမႀကီးေပၚမွာထုိင္ၿပီး ညာသုိအ၀ေသာက္ပစ္မယ္” တဲ့။ ညာသုိဆုိတာက ကရင္ေဆးလိပ္ေသာက္ေဆးေလ။ သတင္းစာနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ငွက္ေပ်ာရြက္ေျခာက္လုိ အရြက္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လက္ျဖစ္ပြတ္ခၽြန္းလိပ္ေသာက္ရတယ္။

ဟုတ္သားဘဲ ဒီကားလမ္းေပၚျဖတ္တုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ျဖတ္ခ်ည့္ေျပးေနရတာ၊ သူလဲပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္မွာေပါ့။ လူေတြရဲ့ဘ၀လုံၿခံဳမႈနဲ႔ စား၀တ္ေနေရးေျပလည္မႈေတြရွိေနတယ္၊ တရားမွ်တမႈေတြရွိေနတယ္ဆုိရင္ စစ္ဆုိတာ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔လည္း ေတြးမိေသးတယ္။ စစ္ေတြမရွိတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေလးေတြကုိ အိပ္မက္လုိ မ်က္ေစ့ထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္ရတာ အရသာရွိလုိက္တာ။

က်ေနာ္စူပါမင္း

က်ေနာ္တုိ႔ တုိက္ပြဲအၿပီး ေနရာေရႊ႔ၾကေတာ့ စစ္ေၾကာင္းခ်ီတက္ရမယ့္ လမ္းက လူတစ္ဖက္နီးပါးေလာက္ သစ္လုံးေပၚကေန အားလုံး ဟုိဖက္ေၾကာကုိေရာက္ေအာင္ကူးရမွာ။ မုိးကလည္းတစ္ဖြဲဖြဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္ တုိ႔ မုိးကာစေတြကုိ ပုခုံးေပၚမွာခ်ည္ၿပီးသြားၾကရတာ။ က်ေနာ္က မ်က္ေစ့သိပ္မေကာင္းရတဲ့အထဲ တပ္ မဟာ (၁) မွာ စစ္ေၾကာင္းသြားရင္ ေရေလးစပ္စပ္ရွိတဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုျဖတ္လုိက္၊ ေနာက္ထပ္မိနစ္ေလး ဆယ္ တစ္နာရီေလာက္ ေနပူထဲမွာေလွ်ာက္လုိက္၊ အဲဒီလုိေတာက္ေလွ်ာက္သြားေနရတာဆုိေတာ့ ပတၱဴစ နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ စစ္ဘိနပ္၀တ္ထားတဲ့ေျခေထာက္က စုိလုိက္၊ ေျခာက္လုိက္၊ ေျခာက္ၿပီးရင္ ျပန္စုိလုိက္ေပါ့။ အဲဒါ မ်က္ေစ့ကုိအေတာ္ထိခုိက္တာေလ။ က်ေနာ္ မ်က္ေစ့မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အဲဒီညေန သစ္လုံးတံတား ကုိျဖတ္ေတာ့ သစ္ျမက္ကုိခလုတ္တုိက္ၿပီး က်ေနာ္ အဲဒီသစ္လုံးတံတားေပၚက ျပဳတ္က်ပါေလေရာ။ ေပႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ျမင့္တယ္။ က်ေနာ္လဲ ေျခလြတ္လက္လြတ္ျပဳတ္က်တာဆုိေတာ့ အက်မနာေအာင္ ေျခေထာက္ကုိ သတိထားၿပီးျပင္ထားတယ္။ ေအာက္မွာက ခါးလည္ေလာက္ရွိတဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုရွိေနလုိ႔ သက္သာတာ။ ေရထဲကုိ၀ုန္းကနဲက်ၿပီး မုိးကာနဲ႔လုံးေထြးေနတာကုိျပန္ျဖည္ၿပီး အေပၚကုိျပန္တက္ခဲ့ရတယ္။ မုိးကာက ပုခုံးမွာခ်ည္ရက္တန္းလန္းပါလာတာဆုိေတာ့ က်ေနာ္ က်န္တဲ့လူေတြကုိေတာ့ ငါျပဳတ္က်တာ စူပါမင္းနဲ႔ မတူဘူးလားလုိ႔ ရီစရာျပန္ေျပာျဖစ္ေသးတယ္။ က်ေနာ့မ်က္ေစ့အျမင္က အေတာ္ဆုိးသြားတယ္။ ကုိယ့္လူလား ရန္သူလား မခြဲျခားႏႈိင္ေတာ့တဲ့အေနအထားျဖစ္လာေတာ့ စစ္ေၾကာင္းထဲမွာ မသင့္ေတာ္ဘူး။ ခဏေတာ့ ေရွ႔တန္းအထုိင္စခန္းမွာျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ၿပီးအနားယူမွရမယ္ဆုိၿပီး တပ္စုမွဴးလုပ္ေနတဲ့ကုိသက္က ျပန္ခုိင္းတယ္။ က်ေနာ္လည္း တျခားတပ္ရင္းက ေဆးနားရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ စစ္ေၾကာင္းကေန ျပန္ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္က်တဲ့ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္

ေတာင္ေၾကာေပၚကဆင္းတာနဲ႔ အိမ္ေျခ ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ ကၽြန္းပင္၀င္းရြာႀကီးကုိ လွမ္းျမင္ရတယ္။ သူႀကီး ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္လာတယ္ဆုိတာအေၾကာင္းၾကားေတာ့ သူႀကီးအဖြားႀကီးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တစ္ျခား ကရင္အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ့အိမ္မွာ ေနရာခ်ေပးတယ္။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေန႔တစ္၀က္ ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရေတာ့ အရမ္းပင္ပန္းၿပီး ဗုိက္ဆာေနၿပီ။ က်ေနာ္နဲ႔ပါတဲ့ ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္က ေတာ့ ေရာက္တာနဲ႔ အိမ္ေရွ႔ခန္းမွာအထုတ္အပုိးခ်ၿပီး ေခြေနၾကၿပီ။ က်ေနာ့မွာပါလာတဲ့ ကုလားပဲကုိ ဟန္းေကာထဲထည့္ၿပီး ပဲဟင္းခ်က္ဖုိ႔နဲ႔ ထမင္းပါတစ္ခါတည္းတည္ဖုိ႔ လုပ္ရတယ္။ က်ေနာ္အိမ္ အတြင္းခန္း ထဲမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေကာင္းေနတုန္း ဖုတ္ဖုတ္ဖုတ္ဖုတ္နဲ႔ေျခသံေတြၾကားရတယ္။ ကရင္လုိ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေအာ္ေျပာေနသံေတြလည္းၾကားရတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဆုိၿပီး အျပင္ကုိထြက္ ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ့ ဂီလာနရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္မရွိေတာ့ဘူး။ အိမ္ေရွ႔မွာ အိမ္ရွင္အဖြားႀကီးက က်ေနာ့ကုိ ေတြ႔ေတာ့ “ဖုိးခြား၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ သူတုိ႔ ပေယာ္ (ဗမာစစ္တပ္) လာတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ေျပးေလ” ဆုိေတာ့မွ အသံေတြကုိသဲသဲကြဲကြဲၾကားရတယ္။ “ပေယာ္ ဟဲလီး။ က်ီလီး။ က်ီလီး” ဗမာလာၿပီ ေျပးေျပးေပါ့။ က်ေနာ္လည္း ကုိယ့္ေသနတ္နဲ႔ပစၥည္းပစၥယေတြအျပင္ ဟုိဆရာေတြက်န္ခဲ့တဲ့ ေက်ာပုိးအိတ္ နဲ႔ဟားဗားဆုိဒ္ေတြကုိပါမၿပီး အိမ္ေပၚကခုန္ခ်ေျပးရတာ စစ္ဖိနပ္ကုိေတာင္ ျပန္စြပ္ခ်ိန္မရလုိက္ဘူး။ ေရွ႔က ေျပးေနတဲ့ရြာသားတစ္ေယာက္ကုိ အကူအညီေတာင္းၿပီး ကုိယ့္အီကြစ္မန္႔ကုိယ္ျပန္စြပ္၊ ေက်ာပုိးအိပ္ျပန္ လြယ္ၿပီး သူ႔ကုိ အနီးဆုံးရြာျပင္ကေျမာင္းတစ္ခုကုိေခၚသြားဖုိ႔ေျပာရတယ္။ ေနာက္ဖက္မွာ ေသနတ္သံေတြ အျပင္၊ လက္နက္ႀကီးသံေတြပါၾကားရတယ္။ ဟ.. သူတုိ႔ရြာကုိ ပစ္ၿပီး၀င္တာပါလား။ လားလား… ေတြ႔ၿပီ၊ ေရွ႔မွာ က်ေနာ့ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ က်ေနာ္တုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ခဏေလးနဲ႔မီလာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ေျမမာေပၚမွာ ေျပးေနၾကတာ။ အဲဒီဆရာႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေၾကာက္ၿပီး သဲေတာထဲသြားေျပးေနၾကတာကုိး။ က်ေနာ္ လည္း မေနသာေတာ့ဘဲ “မင္းတုိ႔အဲဒီသဲေတာထဲမွာ ဘာသြားလုပ္ေနၾကတာလဲ။ မင့္အေဖေတြပစ္တဲ့ဟာ ေတြ ဖင္ထဲေရာက္လာလိမ့္မယ္” လုိ႔ေအာ္ေျပာေတာ့မွ သတိရၿပီးလမ္းေပၚျပန္တက္လာၾကတယ္။ ဒီလုိ အသဲအ သန္အခ်ိန္ေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စကားကုိယဥ္ေက်းေအာင္ေျပာလုိ႔မရဘူး။ အခ်ိန္လဲမရွိဘူးေလ။

ေတာ္ေသးတယ္။ ရန္သူက ထြက္လုိက္မလာၾကလုိ႔။ က်ေနာ္က်န္ခဲ့တဲ့ ပဲဟင္းခ်က္လက္စဟန္းေကာနဲ႔ ဖိနပ္ ကုိ ေနာက္ပုိင္းမွ ရြာသားေတြယူလာေပးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေျမာင္းကုိေရာက္ေတာ့ အရင္ႀကိဳေရာက္ေနတဲ့ KNU က ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔သူတုိ႔နဲ႔ ေနာက္တစ္ေနရာကုိထပ္ေရႊ႔ၿပီး၊ အဲဒီတစ္ညလုံးလုိလုိ အတူရွိေနၾကတာ။ ေနာက္တစ္ေန႔မွ က်ေနာ္တုိ႔ ေရွ႔တန္းအထုိင္စခန္းကုိ ဆက္သြားၾကရတာ။

အဲဒီရြာက ဘီးလင္းဖက္က အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တဲ့ ညီမငယ္တစ္ေယာက္ ေနာက္ေန႔မနက္ ဘီးလင္းေခ်ာင္ စပ္မွာ ေလွေစာင့္ေနတုန္း ရန္သူတပ္က တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ေယာက္က မုဒိန္းက်င့္တာခံလုိက္ရတယ္တဲ့။ အဲ ဒါကုိ စစ္ေၾကာင္းအရာရွိေတြကုိ သြားတုိင္ၾကေတာ့ အဲဒီတပ္ၾကပ္ႀကီးကုိ ႀကိမ္ဒဏ္ဆယ္ခ်က္ဆုိလား၊ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ဆုိလား ေပးၿပီးဆုံးမလုိက္တယ္တဲ့။

ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္ မ်က္ေစ့ျပဖုိ႔ ေနာက္တန္းကုိျပန္မယ့္အဖြဲ႔နဲ႔ ျပန္လုိက္ခဲ့ရတယ္။ မ်က္မွန္လည္း လုပ္ လုိက္ရတယ္။ ဒီဂရီကလည္း ျပည္တြင္းမွာတုန္းကစမ္းခဲ့တဲ့ ဒီဂရီရဲ့ႏွစ္ဆတုိးသြားေတာ့တာေပါ့။ တပ္ရင္း မွာေတာ့ ထုံးစံ အတုိင္း ေနာက္တန္းတာ၀န္ေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ရျပန္တာေပါ့။