သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ(၃) ....[ေအာင္သာငယ္]

သူ႕ အထက္မွာ အကို တေယာက္ ရွိေလသည္။ သည္အကိုကို အေမ ေမြးဖြားေတာ့ သူ႕ဖခင္မွာ စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးမိန္႕ ထုတ္ထားျခင္းကို ခံေနရသည့္ ၀ါးရမ္းေျပး တဦးအျဖစ္ တိမ္းေရွာင္ ေနရသူတဦး ျဖစ္ေနေလသည္။ သည္ေတာ့ စစ္စံုေထာက္မ်ားက ဖမ္းဆီးဖို႕ရာ လိုက္လံ ရွာေဖြေနသည့္ၾကားမွ သူ႕ဖခင္မွာ ဇနီးသည္ႏွင့္ သားကို ေဆးရံုမွာ ခိုး၀ွက္ျပီး ေတြ႕ဆံုခဲ့ရသည္ေလ။

သူ႕ကို အေမ ေမြးဖြားေတာ့လည္း သူ႕ဖခင္က အေမ့ အနားမွာ ရွိမေနႏိုင္ခဲ့ေတာ့ေခ်။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ တေနရာရာက ေတာနက္ တခုခုထဲမွာ -အာခံဆန္႕က်င္ ဘုရင္ေၾကာက္တဲ့ သူပုန္တေယာက္- ျဖစ္ေနေလခဲ့ျပီ။ သည္လိုနဲ႕ပဲ သူ လူမွန္းစသိေတာ့ အေဖ ဆိုတာကို မျမင္ဖူးခဲ့ေခ်။ အေဖ့ အေၾကာင္းကိုေတာင္ သူ ေမးေလတိုင္း - ဟိုး အေ၀း ၾကီးမွာ - ဆိုသည္က လြဲလို႕ သူ ဘာမွ မသိရေခ်။ သည္လိုနဲ႕ သူတို႕ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္မွာ သူ႕မိခင္ဖက္မွ အဖိုးအဖြားႏွင့္ သူ႕မိခင္၏ ညီမငယ္ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ အေဒၚ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေပၚမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ၾကရသည္ေလ။

အေမ့အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိတိုင္း သူ႕ကေလးဘ၀မွာ အေမနဲ႕ ပထမဆံုး ခြဲခြာခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္ကို သူ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေန ေနေလသည္။ ႏွစ္ေတြကို ျပန္တြက္ၾကည့္ရင္ အဲသည္တုန္းက သူက သံုးႏွစ္သားေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္ ထင္သည္။ ဒါေပသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သူက မွတ္မိေနသည္။ သူ မွတ္မိေနရေအာင္လည္း အဲသည္ အျဖစ္အပ်က္ေတြက သူ႕ဘ၀ရဲ႕ Major Incident ေတြ ျဖစ္ေနေလသည္ မဟုတ္လား။

အဲသည္ေန႕က တကယ္ေတာ့ ေန႕ မဟုတ္ပါ။ အခ်ိန္က ည။ ည (သို႕မဟုတ္) ညဥ့္ ဆိုတာက မသူေတာ္ေတြ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ အခ်ိန္။ လူေကာင္း တေယာက္ကို ေန႕ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ လူျမင္ကြင္းမွာ အဖမ္းအဆီး မလုပ္ရဲသည့္ သူရဲေဘာေၾကာင္လြန္းလွေသာ အကုသိုလ္သမားမ်ားက ကုသို္လ္သမားေတြကို သူတို႕နရသိရ္ေတြထဲ အတင္းအဓမၼ ထည့္ဖို႕ရာေတာင္ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ၾကိဳးစားေလ့ရွိၾကသည့္ အခ်ိန္ေပ။ (ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာ။)

အဲသည္အခ်ိန္က သူနဲ႕ သူ႕အကိုက အေဒၚ နွစ္ေယာက္နဲ႕အတူ စကၠဴ ကဒ္ျပားေလးေတြကို ကစားပြဲတခု လုပ္ျပီး ကစားေနၾကသည္။ သည္ စကၠဴကဒ္ျပားေလးေတြကို အေမ့ေမာင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲမွ အၾကီးဆံုး တေယာက္ျဖစ္ေသာ ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္သည့္ သူ႕ဦးေလးက သူတို႕ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ ကစားဖို႕ ဖန္တီးေပးထားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

သူတို႕ ညီအကို အေဒၚႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ကစားေနသည့္အခ်ိန္မွာ သူ႕ဦးေလးက အိမ္ေရွ႕မွာ ရွိေနခဲ့သည္ေလ။ ထို႕ေၾကာင့္ပဲ သူ႕ အေမကို ဖမ္းဆီးဖို႕ အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ရွိလာသည့္ စစ္စံုေထာက္မ်ားကို သူ႕ ဦးေလးက ေတြ႕သြားခဲ့တာျဖစ္မည္။ သူ႕ဦးေလးက အိမ္အတြင္းခန္းထဲကို အေျပးအလႊား၀င္လာရင္း သူ႕ အေမကို ေျပာလိုက္သည္ - မမဥာဏ္ ေျပး---ေျပး---။

သည္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သူ႕ ဦးေဏွာက္ထဲမွာ ရုပ္ရွင္ အေနွးျပကြက္ေတြလိုမ်ိဳးကို တကြက္ခ်င္း သူ မွတ္မိေနခဲ့သည္။ ယေန႕ အခ်ိန္ထိ။

သို႕ေသာ္လည္း အေမ့မွာ ေျပးခ်ိန္လည္း မရလိုက္ပါ၊ ေျပးလို႕လည္း ရမည္ မဟုတ္ပါေပ။ အိမ္ေရွ႕ေရာ အိမ္ေနာက္မွာပါ ဒင္းတို႕က ေနရာယူထားျပီးသားေလ။ အေရွ႕က ေျပးေျပး။ အေနာက္က ေျပးေျပး၊ ဘယ္လိုမွ ေျပးမလြတ္ပါေလ။

သူ မွတ္မိေနသမွ်ေတာ့ လြယ္အိတ္လြယ္ထားျပီး ခါးမွာ ေျခာက္လံုးျပဴး ထိုးထားသူတေယာက္က ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ေပးေနျပီး အေမ့ကို ေမးခြန္းေတြ ေမးေနေလသည္။ ျပီးေတာ့ အိမ္မွာ ရွိသမွ် ဓါတ္ပံုေတြကို လွန္ေလွာၾကည့္ျပီး အားလံုးကို သိမ္းဆည္းသြားေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း သူ႕ဖခင္ ဓါတ္ပံုကိုပင္ သူ အေတာ္ၾကီးျပင္းလာသည္အထိ မျမင္ခဲ့ဖူးရျခင္း ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ထို႕ေနာက္မွာေတာ့ သူ မွတ္မိသမွ်ကေတာ့ အေမ့ကို ဒင္းတို႕ အတင္းဆြဲေခၚသြားျခင္းပင္။

သူကေတာ့ ထိုအခ်ိန္က လူမမယ္ ကေလးတဦးပါေပ။ သို႕ေသာ္လည္း သူသိေနသည္။

- အေမ့ကို ေခၚသြားၾကေတာ့မယ္။ ငါနဲ႕ ေ၀းရာဆီ။ -
- မေခၚသြားရဘူး ငါ့အေမကို -

သူ အေမ့ ထမိန္စတဖက္ကို အတင္းပဲ ဆြဲထားခဲ့မိသည္။ - အေမ့ကို မင္းတို႕ မေခၚသြားရဘူး- ။ ဒီေန႕ထက္ထိ ဒါကို သူ မွတ္မိ္ေနေသးသည္။

အေမကေတာ့ သူ အတင္းဆြဲထားခဲ့သည့္ ထမိန္စကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲရုတ္လိုက္ျပီး ထိုမိစၦာမ်ားေနာက္သို႕ ပါသြားခဲ့သည္ေလ။ ထိုရက္မွစျပီး ေနာက္ထပ္ ေလးႏွစ္နီးပါး အေမ့ကို သူ မျမင္ခဲ့ရေတာ့ေခ်။

-----


သည္လိုနဲ႕ အေမက အက်ဥ္းေထာင္အတြင္းကေန ကဗ်ာေတြ ေရးေရးျပီး ပို႕ေလသည္။ အေမ့စာေတြက အိမ္မွာ အပံု။ သူက မဖတ္တတ္။ သူ ဖတ္ခ်င္သည္။ အေမ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ၊ သူ႕ အကိုေတာ့ ဖတ္တတ္သလား သူ မသိေခ်။

သည္လိုနဲ႕ သူ႕ အေဒၚအငယ္ဆံုးကို သူ တခု ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ - သားကို ကၾကီးခေခြးသင္ေပးပါ။

သူ ေက်ာင္းမေနရေသးပါ။ ဒါေပသည့္ သူ စာဖတ္တတ္ခ်င္ေနျပီ။ အေမ့စာေတြကို သူဖတ္ခ်င္ေနသည္။ သူသိသည္ အေမ့စာေတြကို အိမ္မွာ ရွိသမွ် လူအားလံုးက ဖတ္ရသည္ ဖတ္ႏိုင္သည္။ သူတေယာက္ပဲ မဖတ္ရတာ။ သူက ငယ္လြန္းေသးသည္မဟုတ္လား။

(ဆက္ေရးပါဦးမယ္)

- ေအာင္သာငယ္ -