ငါ့အတြက္ သင္မငိုပါနဲ႔ ဗမာျပည္

ငါ့အတြက္ သင္မငိုပါနဲ႔ ဗမာျပည္
(ဧရာ၀တီကိုယ္စား)
စံညိမ္းဦး

အဲဒီမွာ ...
ဧရာ၀တီတဲ့
ျမစ္တစင္းတဲ့
ျမစ္တစင္းဆိုတာထက္
ငါဟာ ...
အခ်စ္သီခ်င္းေတြကိုသာ နားစြင့္
အခ်စ္သီခ်င္းေတြကိုသာ နာယူလိုခဲ့သူ
ဒါေပမယ့္ ...
စစ္တလင္းေတြကိုသာ ျဖတ္ခဲ့ရ
စစ္သတင္းေတြကိုသာ နားဆင္ခဲ့ရသူျဖစ္လို႔ ...။

အဲဒီမွာ ...
ဧရာ၀တီတဲ့
ျမစ္တစင္းတဲ့
ျမစ္တစင္းဆိုတာထက္
ငါဟာ ...
ဓမၼတရားကိုလည္း ငတ္
အလွတရားကိုလည္း ငတ္
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုလည္း ငတ္
စိမ္းလန္းေရးကိုလည္း ငတ္သနဲ႔
အဲဒီလို ဒုဗၺိကႏၱရကပ္တည့္တည့္မွာ တြင္းဆုံးက်လို႔
ငါဟာ အငတ္ေဘးက်ေရာက္ေနသူ။

တကယ္ေတာ့
သင္နဲ႔ ငါဟာ
‘အလံ’ နဲ႔ ‘ေလ’ ဆိုလည္းဟုတ္ခဲ့ရဲ႕ ဗမာျပည္
‘ထီး’ နဲ႔ ‘ဖိနပ္’ ဆိုလည္းဟုတ္ခဲ့ရဲ႕ ဗမာျပည္
သင္ျပံဳးရင္ ငါေပ်ာ္
သင္ေမာ္ရင္ ငါျမဴး
သင္လဲေတာ့ ငါထူ
သင္ပူေတာ့ ငါကၽြမ္း
သင္က ဓားေရး လွံေရးဆိုရင္
ငါက ေတာ္လွန္ေတးေတြကို တံပိုးခရာမႈတ္လို႔။

အဲဒီ ၀ါက်င့္က်င့္ သမုိင္းေခတ္ ဇာတ္၀င္ခန္းမ်ားထဲ
စီးဆင္းခဲ့အတူ
ေန႔စြဲေတြကို လြမ္းလို႔။

ဗမာျပည္တဲ့
သင္က
တိုင္းျပည္တျပည္တဲ့
သင္က
တိုင္းျပည္တျပည္ဆိုတာထက္
သင္ဟာ
အာရွတိုက္ရဲ႕ေနေရာင္ျခည္ထဲ
ေရႊရည္တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔ တန္ဖိုးအနဂ ၣႀကီးျမတ္
သင္ဟာ အားလံုးရဲ႕ အေလးျမတ္ျပဳခံခဲ့ရဖူးတဲ့ ကေဒါင္း
သင္ဟာ အားလံုးရဲ႕ အေမာ္အဖူးကို ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ ေရႊထီးတလက္
အခုေတာ့ ...
ႏွစ္ပရိေစၦဒရဲ႕ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲ
ေရႊေရာင္ဒ႑ာရီဟာ ေပ်ာ္က်
အရာရာဟာ မႈန္၀ါးလို႔။

တကယ္ဆို
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ငါဟာ သင့္ကို ခ်စ္ခဲ့ရဲ႕ ဗမာျပည္
ငါဟာ သင့္ကို ခ်စ္ေနေသးရဲ႕ ဗမာျပည္
သင့္ကို ခ်စ္ခဲ့သမွ်
ငါျပန္ရခဲ့တာကေတာ့
သင့္ရဲ႕ ၾကင္နာမႈဟာ ရက္စက္ျခင္း
သင့္ရဲ႕ သစၥာမဲ့မႈဟာ မိုက္မဲျခင္း
အို ...
အခုေတာ့
သင့္ရဲ႕အေျမာ္ျမင္မဲ့မႈမွာ
ငါဟာ အသက္ကို တမွ်င္းမွ်င္းရွဴလို႔။

ငါဟာ သင္ပစ္ခ်လိုက္တဲ့
သူစိမ္းတစ္ရံဆံေတြရဲ႕ သံဖေနာင့္ေအာက္မွာ
ေသာင္ထြန္းေနေသာ ငါ့ႏွလံုးသားကိုငါဖြဖြကိုင္ရင္း
သင့္ကိုေငးရီလို႔။

ငါ … ဘာမ်ားေျပာရမလဲ ဗမာျပည္။
ေဟာဟိုမွာ
ဧရာ၀တီကို ကယ္တင္ၾကတဲ့
ငါ့အေပၚထားတဲ့ လီစၦ၀ီေတြထက္လွတဲ့
ငါ့ျပည္သူေတြရဲ႕ေတးသံမွာ
ငါ့ေသြးခုန္သံဟာ ပူေႏြးခဲ့ရ။

ငါ့ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမတၱာပန္းမ်ားမွာ
ငါ့ေသြးခုန္သံဟာ ေမႊးျမခဲ့ရ။

သင္ကေတာ့
ငါ့အေ၀းမွာ
ငါ့မွာေတာ့
ဖြတ္မိေခ်ာင္းျဖစ္
ျမစ္မခ်မ္းသာ ေန႔ရက္မ်ားကို
ေက်ာေပၚတင္ၿပီးစီးရ။

အခုေတာ့ ...
ငါ့အတြက္ သင္ငိုလည္း အပိုပဲျဖစ္လို႔ေနမလား ဗမာျပည္
သင္ရဲ႕ ရက္စက္ေသာ မ်က္၀န္းဆီမွ
က်လာမယ့္အရာဟာ ကမၻာဖ်က္မိုးမ်ား (သို႔မဟုတ္) မ်က္ရည္တဲ့လား
အခုေတာ့ ...
‘ေလ’ ဟာလည္း ‘အလံ’ ကို မလြင့္ေစေတာ့ဘူးေလ။ ။

စံညိမ္းဦး
၂၆-၉-၂၀၀၁