ကမၻာေျမခမ္းေျခာက္ျခင္း

စမ္းေခ်ာင္းကေလးရဲ့ ျငိမ့္ေညာင္းေျပျပစ္ဟန္ကို ၾကိဳက္လို႔
ျမစ္တစ္စင္းရဲ့ ရုန္းကန္ခ်ီတက္ေရးနဲ့ ကံၾကမၼာကိုတီးေခါက္ၾကည့္မိတာပါ
ေဟာဟိုမွာ ရွင္သန္လူသားေျမာက္ေတာ့မဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ဟာ
(ဒါမွမဟုတ္)
ေရြ႕လ်ားၾကီးထြား လူပါးဝေတာ့မဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ဟာ
ေရႊအိုေရာင္သားအိမ္တိမ္တိုက္ေတြကို အံၾကိတ္တြန္းဖြင့္
ဘီးလိမ့္စေနေရာင္နီဟာ ခရီးရွည္ဆိုတဲ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြနဲ႔ ခါးကိုင္းလို႔
အစို႔ေပါက္စရွင္သန္ျခင္းမွာ စိမ္းျမေဝဆာရမယ္ဆိုတဲ့ သမိုင္းေပးတာဝန္ေတြပိလို႔
ဘာမသိညာမသိ ေက်းဇူးတင္လိုက္ျပီ
သန္႔စင္ၾကည္လင္တဲ့ မိုးစက္မိုးေပါက္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔
လူ႔ဘဝထဲခုန္ခ်ခြင့္ရခဲ့တယ္
ေျမာင္းပုတ္ၾကီးရဲ့ေခၚေဆာင္ရာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးညစ္ေပနံေစာ္ခဲ့ရ
အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ခုန္ခ်လိုက္ဖို႔ကလည္း
ကိုယ္လိုေကာင္ ညစ္ေပေပငမြဲေတြက အထဲမွာျပည့္ၾကပ္လို႔
တခါတခါ
စမ္းေခ်ာင္းဟာေလာဘမွန္သမွ်ကို ခမ္းေျခာက္ျခင္းထဲသာ ပစ္ခ်လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္
ပင္လယ္ဆိုတာကလည္း ခမ္းေျခာက္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ မဟုတ္လား
ကိုယ့္စိတ္ဓါတ္အသားတစ္ဖတ္နဲ႔ ပါးစပ္မ်ားစြာ ညွိႏွိဳင္းမရခဲ့တာပါ
ဘဝဆိုတာ
နိမ့္ရာေတြၾကီးပဲေရြးျပီး စီးဆင္းတတ္တဲ့ ျမစ္တစ္စင္းလည္း မဟုတ္ဘူး
အေနာက္အရပ္တစ္ခုထဲကိုပဲ ေရြ႕လွမ္းတတ္တဲ့ ေနတစ္လံုးလည္း မဟုတ္ဘူး
ၾကိဳးစားခဲ့သမွ် မ်က္စိဖြင့္ျခင္းနဲ႔ အဆံုးသတ္မယ္ဆိုတဲ့ ညတစ္ညလည္းမဟုတ္ဘူး
(ခပ္ရွင္းရွင္းထပ္ေျပာရရင္)
ဘဝဆိုတာ သမရိုးက်ဥပေဒသ မဟုတ္ဘူး
ကိုယ့္ပင္လယ္မွာ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ကူးခပ္ရင္း
ကိုယ့္ရင္ခြင္ေပၚ ကိုယ္ေျခက္ေသြ႕ရင္း
ျဂိဳလ္ၾကီး ရွစ္လံုးကို ထဲ့မတြက္ခဲ့မိတဲ့ ကမၻာအတြက္
စၾကၤဝဠာဟာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ။

သုအိုင္စံ
ခ်ယ္ရီ၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၂