ဒုကၡေတာ ကြမ္းၿခံကုန္းမွ …

ဧရာ၀တီ-ေအးခ်မ္းေျမ့ | ေမ ၁၁၊ ၂၀၀၈

“တိုးျမစ္ကမ္းနေဘးမွာ ရွိတဲ့ ကြမ္းၿခံကုန္း ၿမိဳ႕နယ္အပိုင္ ရြာေတြက မိုးက်ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ခုလိုအခ်ိန္မွာ ထြန္တံုးထြန္တံေတြ ျပင္ဆင္ဖို႔ လယ္ထဲကို ဆင္းၾကရတယ္။ ရြာနဲ႔က အလွမ္းေဝးေတာ့ လယ္ထဲမွာပဲ တဲေလးေတြထိုးၿပီး ေနၾကတာ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္း ဒီပံုစံပါပဲ။ ၂ ရက္ေန႔က မုန္တိုင္းဝင္လာတာ ညဘက္ႀကီး ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ဘာမွ ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရလိုက္ဘဲ။ တက္လာတဲ့ တိုးျမစ္ေရနဲ႔အတူ ပါသြားၾကတာ …”

ကြမ္းၿခံကုန္းဇာတိ အယ္ဒီတာေလး တေယာက္က က်မကို ေျပာျပတာပါ။ သူတို႔ရြာနာမည္က ကၽြန္းေခ်ာင္းတဲ့။ လယ္ ေတြ၊ ယာေတြ သီးပင္စားပင္ေတြနဲ႔ တကယ့္ကိုစည္ပင္တဲ့ ရြာႀကီးတရြာလို႔ ဆိုပါတယ္။

“က်ေနာ္တို႔ ရြာကေတာ့ လူ ၇၀၀ ေလာက္ေသတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေတြ အိမ္လံုးကၽြတ္ေသၾကတာ။ လယ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့သူ ေတြ ကေတာ့ အကုန္ေသၾကတာပဲ။ ရြာထဲကမွ အျမင့္ေလး တက္လိုက္ ဟုိဟာဒီဟာေလး တြယ္လိုက္နဲ႔ လြတ္ေသး တယ္” လို႔ သူကေျပာျပတယ္။

သူ႔အိမ္မွာက သူ႔အဘြားရယ္၊ အေဒၚရယ္၊ သူ႔ ညီမေလးရယ္၊ ဦးေလးရယ္၊ ကေလးသံုးေယာက္ နဲ႔ ဦးေလး ရဲ႕မိန္းမရယ္ စုေနၾကတာလို႔ေျပာျပတယ္။ ျဖစ္တဲ့ေန႔ကေတာ့ ေရေတြတေဝါေဝါ တက္လာတဲ့ အခ်ိန္ သူ႔ဦးေလးက အိမ္မွာရွိတဲ့ လူကုန္ကို ေဘးက သစ္ပင္အႀကီးႀကီးရဲ႕ ခြၾကားေပၚ တင္ထားလိုက္လို႔ အသက္ ရွင္ခြင့္ရလိုက္ၾကတယ္။

ေဘးအိမ္က လူေတြပါ အဲဒီသစ္ပင္ႀကီးေပၚ လာတက္ေနၾကတယ္တဲ့။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ အဲဒီသစ္ပင္ႀကီး တပင္ထဲ အျမစ္က လန္မလဲပဲ က်န္ေနခဲ့တာလို႔ ေျပာျပပါတယ္။ က်မကို ေျပာျပေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ေလး တုန္လႈပ္ေနတယ္။ ေရေဘးက လြတ္တယ္ ဆိုေပမယ့္ အဘြားအပါအဝင္ အဲဒီတမိသားစုလံုး သစ္ပင္ေပၚမွာ ၂ ရက္ေန႔ ည ၁၀ နာရီကေန ေနာက္တေန႔ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္အထိ ေနလိုက္ရတာေလ။


“က်ေနာ့္အေမရဲ႕ ဦးေလးရယ္၊ က်ေနာ့္အေဒၚနဲ႔ ကေလးေတြရယ္ အားလံုးေသတယ္အစ္မ။ အဲဒီအေဒၚရဲ႕ ေယာက္်ား ဦးေလးက တျခားရြာေရာက္ေနတာ”လို႔လည္း သူက ေျပာျပပါတယ္။

အဲဒီဦးေလးက မိုင္ ၃၀ ေလာက္ေဝးတဲ့ခရီးကို ေနာက္တေန႔ မုန္တိုင္းအစဲမွာ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး အိမ္လည္းေရာက္ ေရာ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြ ေသၿပီဆိုတာၾကားလိုက္တာနဲ႔ ႐ူးသလို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္လို႔ သူက ဆက္ေျပာျပတယ္။

မေသဘဲက်န္ခဲ့တဲ့ သူေတြလည္း စိတ္ဒဏ္ရာ အႀကီးအက်ယ္ ခံစားေနၾကရတယ္လို႔ သူကဆိုတယ္။ ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ႕နယ္ အပိုင္းက ရြာေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ နီးပါးရွိတယ္။ အဲဒီရြာေတြအားလံုးမွာ ေသဆံုးသူစာရင္း အတိအက်မသိရေပမယ့္ ၆ ရက္ ေန႔ကေန ၉ ရက္ေန႔အတြင္း ယူနီဆက္ဖ္က ေျမျမႇဳပ္လိုက္တဲ့အေလာင္း ေပါင္း ၇၄၈ ေလာင္းရွိတယ္လို႔ စာရင္းအရ သိရပါတယ္။

ေကာ့မွဴးၿမိဳ႕နယ္အပိုင္ လက္ခုပ္ကုန္း ေက်းရြာမွာေတာ့ လူ ၆ ေယာက္ပဲ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့တယ္လို႔ ေကာ့မွဴး က ျပန္လာသူ တေယာက္က ေျပာျပတယ္။ ကြမ္းၿခံကုန္း ၿမိဳ႕နယ္အပိုင္မွာေတာ့ အဆိုးဆံုးရြာေတြက လူဦးေရ သံုးပံုတပံုေလာက္ပဲ အသက္ ရွင္က်န္ရစ္တယ္လို႔ အယ္ဒီတာေလးက ေျပာျပတယ္။

“ခုခ်ိန္မွာေတာ့ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈလည္းဘာမွမရဘူးအစ္မေရ။ မၾကာခင္မွာေတာ့ ဝမ္းေရာဂါအတြက္ စိုးရိမ္ရတယ္” လို႔ သူက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေျပာျပေနတယ္။

သူတို႔ရြာမေျပာနဲ႔ ကြမ္းၿခံကုန္း ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာင္ သုသာန္တစျပင္လိုပဲတဲ့။ ကြမ္းၿခံကုန္းေစ်းထဲကိုလည္း ေဖာက္ထားလိုက္ တာ ရစရာမရွိဘူးလို႔ေျပာျပတယ္။ အေလာင္းေတြလည္း မရွင္းႏိုင္ၾကေသးဘူး။ သူတို႔ၿခံထဲမွာေတာင္ ေလးငါးေလာင္း ပုပ္ပြေနတာတဲ့။

“က်ေနာ့္အိမ္ကေတာ့ကုန္ၿပီ။ က်ေနာ့္ဦးေလး အိမ္က ရြာတန္းဘက္မွာရွိေတာ့ သူ႔အိမ္က သစ္ပင္ပိ က်ိဳးပဲ့႐ံုပဲေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ကေတာ့ ကြင္းထဲမွာဆိုေတာ့ အကုန္လံုးကို ေရကဆြဲခ်သြားေတာ့ ပါသြားတာပဲ” လို႔ သူက ေျပာျပပါတယ္။

သူ႔ဦးေလးအိမ္က အိမ္လံုးႀကီးကေကာင္းေသးေတာ့ မေသဘဲက်န္ခဲ့တဲ့ သူတို႔ေဆြမ်ိဳးေတြအတြက္ ဒုကၡသည္ စခန္းေပါ့။ အဲဒီ အယ္ဒီတာေလးနဲ႔ လက္လွမ္းမီသမွ် ရြာေတြ အားလံုးကေတာ့ ရြာလံုးကၽြတ္ ပ်က္စီးတာပဲလို႔ ဆိုတယ္။ ေတာင္ကုန္း၊ ဆိပ္ႀကီး၊ ျမတ္ေလး႐ံု စတဲ့ရြာႀကီးေတြ၊ အရင္က အိုးစည္ ဒိုးပတ္သံေတြညံလို႔ အလွဴပြဲေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္ သည္းခဲ့တဲ့ ရြာႀကီးေတြ၊ စပါး ေပၚခ်ိန္မွာ ဘုရားပြဲေတြ က်င္းပလို႔ တရြာနဲ႔တရြာ ကူးလူး ဆက္ဆံ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတဲ့ ရြာႀကီးေတြ…။

“ဒုကၡသည္ စခန္းဆိုတာကလည္း ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ႕ေပၚမွာပဲ ရွိတာ။ အဲဒါလည္း အစိုးရက ဖြင့္ေပးထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက မေနႏိုင္လို႔ တင္ေကၽြးထားရတာ” လို႔ သူကရွင္းျပတယ္။

ရြာေတြမွာကေတာ့ ပထမ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းရက္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သြားေနၾကေပမယ့္ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ သူတို႔အိမ္ေနရာ ေလးေတြ ျပန္ၿပီး ရွိတာေလးနဲ႔မိုးကာၿပီး ေနၾကတာပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေမ်ာလာတဲ့ သြပ္ကေလး ေတြ ေကာက္ယူၿပီးမိုးကာေန ၾကတာပဲ။ သူတို႔ရြာမွာကေတာ့ ကိုယ့္ၿခံနဲ႔ကိုယ္ ေနေနၾကဆိုေတာ့အားလံုး ကိုယ့္ၿခံ ထဲမွာပဲကိုယ္ ျဖစ္သလို ျပန္ေနၾကတယ္။

“အေလာင္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ေနာ့္ၿခံထဲမွာကို ေလးငါးေလာင္း ပုပ္ပြေနတာကို ဘာမွလုပ္မရဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြ အကူအညီေတာင္းၿပီး တုတ္ရွည္ေတြနဲ႔ အျပင္ဘက္ထုတ္တာေလာက္ပဲလုပ္လို႔ ရ တယ္”လို႔ ေျပာျပတယ္။

သူေျပာျပလို႔ တိုးျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္မွာ အေလာင္းေတြ ဒီအတုိင္းေမ်ာေနတာ။ ဘယ္သူမွ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ကမ္းလာကပ္ လိုက္မေနႏိုင္တဲ့ သူတေယာက္ေယာက္က တုတ္ရွည္နဲ႔ထုိးလႊတ္လိုက္။ ေခ်ာင္းေတြ ေျမာင္းေတြ ရွိသမွ်ထဲလည္း အေလာင္း ေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီေရေတြက ဘယ္လိုမွမေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ သိရတယ္။

တခ်ိန္က သစ္ပင္ႀကီးေတြနဲ႔ အုပ္ဆိုင္းခဲ့တဲ့ ရြာႀကီးေတြက ခု သစ္ပင္ေတြမရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ တရြာနဲ႔တရြာ ကြင္းထီးထီး ႀကီး အကုန္ျမင္ေနရေတာ့တယ္။ မုန္တိုင္းၿပီးသြားေတာ့ အခု အပူဒဏ္ကို အျပင္းအထန္ ခံေနရၿပီတဲ့။ သူတို႔အိမ္ကေတာ့ တုံကင္ေလးရွိေနေသးလို႔ ေရရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက တြင္းေရလည္း ရတယ္လို႔ သူကေျပာတယ္။

“က်ေနာ္တို႔ရြာေျပာတာေနာ္ အစ္မ။ တျခားရြာေတြေတာ့ ဘယ္လိုေသာက္ေန သံုးေနတယ္မသိဘူး”လို႔ လည္း ဆက္ေျပာျပတယ္။

စပါးစိုက္တဲ့ ရြာေတြဆိုေတာ့ ေရစိုဆန္ေတြကို ေနျပန္လွမ္းၿပီး စားလို႔ရေသးတယ္တဲ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လြန္းသီက ကယ္ဆယ္ေရး ဆိုၿပီး လာတယ္လို႔ ၾကားလိုက္တယ္ လို႔ သူကေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကိုဘယ္လို လာ ကယ္ဆယ္သြားတယ္ဆိုတာ မသိဘူးတဲ့။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ေစတီမွန္သမွ်လည္း အပိုင္းပိုင္းျပတ္ထြက္ကုန္တယ္လို႔ သိရတယ္။

က်မစိတ္ထဲမွာ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္လာမယ့္ အငတ္ေဘးျပႆနာနဲ႔ ေရာဂါဘယေတြ ဘယ္လိုလုပ္မွာပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ရန္ကုန္မွာလည္း အိမ္ေျခရာမဲ့ေတြ ေနပူမိ၊ မိုးမိၿပီး ဖ်ားနာတာေတြ စေနၿပီ။ ေဆးလည္း မရွိ။ ေစတနာအေလွ်ာက္ ကူညီတဲ့ သူေတြရွိေပမယ့္ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလိုျဖစ္ေနတာ။ အစိုးရက ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့အျပင္ သူတို႔ရဲ႕ ႀကံ့ဖြံ႕ေတြ စြမ္းအား ရွင္ေတြက ႐ိုး႐ိုးလွဴတဲ့ အလွဴရွင္ေတြကို လိုက္ကန္႔သတ္တာေတြ ျဖတ္စားတာေတြ လုပ္ေနတာဆိုတဲ့ သတင္းေတြက တင္းက်မ္းျပည့္။

ကြမ္းၿခံကုန္း ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ တအိမ္ေထာင္စုကို မာမီး ေခါက္ဆြဲေလးတထုပ္ ေလာက္ေတာ့ရတယ္ လို႔ အယ္ဒီတာေလးက ေျပာျပတယ္။ သူတခါက ေရးဖူးတဲ့ အိမ္ေျခေလး သံုး ေလးဆယ္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ရြာကေလးက မိဘမဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ စာသင္ေက်ာင္းေလးအေၾကာင္း သတိတရ ေမးၾကည့္မိေတာ့ ဘာသတင္းမွ အစအနမရဘူးလို႔ သူက ေျပာတယ္။

“မေျပာႏိုင္ဘူး ေရတက္ရင္ေတာ့ လြတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိတဲ့ ရြာက တကယ့္ ေတာေခါင္ ေခါင္ အစ္မရဲ႕။ ခုခ်ိန္မွာ ေတာင္မင္းကုိ ေျမာက္မင္းက မကယ္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ေလ” လို႔ သူက စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ ေျပာျပတယ္။ တခ်ိန္ကေတာ့ အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက ကေလးငယ္ေလးေတြ အတြက္ သူကိုယ္တိုင္ အလွဴခံေပးခဲ့ရတာ။

အခုက တင္ေနတဲ့ လူအေလာင္း၊ တိရစၧာန္ အေလာင္းေတြေတာင္ မရွင္းႏိုင္ၾကေသးတဲ့ အျဖစ္။ ကိုယ့္အိမ္ ကိုေရာက္လာတဲ့ အေလာင္းကို ကိုယ့္အိမ္လြတ္ေအာင္ တြန္းလႊတ္၊ ေနာက္တအိမ္ကလည္း သူ႔အိမ္ေရာက္ လာတဲ့အေလာင္းကို သူ႔အိမ္နဲ႔ လြတ္ရာ တြန္းလႊတ္ အဲလိုပဲလုပ္ေနရတယ္တဲ့။ ဘယ္သူမွလည္း မျမႇဳပ္ႏိုင္ဘူး၊ မီး႐ႈိ႕ဖို႔ဓာတ္ဆီကလည္းမရွိ။

“ကၽြဲႏြားေတြကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔။ မေရႏိုင္ဘူး။ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ေခြး၊ ေၾကာင္၊ ဝက္ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ အကုန္ေသတာ၊ ေခြးတေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ေလာက္ပဲ ရွင္တယ္”လို႔ သူ ေျပာျပလို႔ သိရပါတယ္။

“လူေတြက ေလေဘးနဲ႔မေသတာေတာင္ ေနာက္ဆက္တြဲ စိတ္ေဝဒနာခံစားရတာ၊ ေရာဂါေဘးဒဏ္ခံစားရတာ၊ အငတ္ေဘး ျပႆနာခံစားရတာနဲ႔ ေသမွာပဲအစ္မေရ။ ကယ္မယ့္ ကူမယ့္သူေတြအျမန္ဆံုး လာေစခ်င္ၿပီ”လို႔ လည္း သူက ညည္းညဴ ေျပာဆိုပါတယ္။

မ်က္မွန္ေလး တဝင္းဝင္းနဲ႔ တက္တက္ႂကြႂကြ အလုပ္လုပ္ ေနတဲ့ အယ္ဒီတာေလးကို က်မမ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ သူ႔ေဒသမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲလုပ္ဖို႔၊ သူ႔ေဒသက မိဘမဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ကူညီဖို႔၊ သူ႔ေဒသ ေလး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ အၿမဲ စိတ္အားထက္သန္ေနတတ္တာ။
“ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္နဲ႔ တဇာတိတည္း သားေတြဗ်” လို႔ အၿမဲဂုဏ္ယူေနတတ္ခဲ့တာ သတိရေနတယ္။ ခုေတာ့ အယ္ဒီတာ ေလး စကားအရ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္တို႔ ဆရာမႀကီးေဒၚႏုယဥ္တို႔ရဲ႕ ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေမြးရပ္ေျမက သုသာန္ တစျပင္ႀကီးလို …။ ။