မနက္ငါးနာရီ၊ လင္းယုန္ေတာင္ပံတစုံနဲ႔ ေဗဒါၾကပ္တဲ့ျမစ္တစင္း

စုိးေနလင္း (အသက္ ၄၀ ျပည့္အမွတ္တရ)

၁။
မနက္ငါးနာရီကို သူအလြန္မုန္း တီးပါသည္။

၂။
အမွန္မွာ ကာလတုိင္းတာမႈ ကိန္းဂဏန္းသက္သက္အေနႏွင့္မူ ငါးနာရီအား မည္သုိ႔မွ်မုန္းတီးရန္ အေၾကာင္းမရွိပါ။ သုိ႔ေသာ္ ထုိမနက္ငါးနာရီသည္ သူ၏ပတ္၀န္းက်င္ရွိ သက္ရွိသက္မဲ့႐ုပ္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းလုိက္ေသာအခါ မ်ားစြာ စက္ဆုပ္မုန္းတီးဖြယ္ရာ အရာတခု ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ မနက္ ငါးနာရီထုိးတုိင္း သူ၏မွတ္ဉာဏ္အာ႐ုံတြင္ ျပန္၍အမွတ္ရ ပုံေပၚလာတတ္ေသာ ဆီဆုံတခုကုိ လွည့္ေနရသည့္ ႏြားတေကာင္၏ပုံ ေရေဆး ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ေၾကာင့္လည္း မနက္ငါးနာရီသည္ ပို၍ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး မုန္းတီးစရာ ေကာင္းသြားရျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

ထုိပန္းခ်ီကားကိုေရးဆြဲခဲ့သူ ပန္းခ်ီဆရာ၏အမည္ကိုမူ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးမွ်ပင္ သူမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထိုပန္းခ်ီဆရာကို သူအလြန္အားနာမိေသာ္လည္း မည္သုိ႔မွ်မတတ္ႏုိင္ပါ။ မွတ္ဉာဏ္တုိ႔၏ သေဘာသဘာ၀ႏွင့္ပတ္သက္၍ အေတာ္အတန္ ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း အခ်က္အလက္ျပည့္ျပည့္စုံစုံ တိတိက်က် ျပန္ ၍ရွင္းျပႏုိင္စြမ္း သူ႔တြင္မရွိပါ။ ဦးေခါင္းကို မၾကာခဏ ထိခိုက္နာက်င္ခံရပါက မွတ္ဉာဏ္စြမ္းအား ခ်ဳိ႕ယြင္း အားနည္းတတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ သူမွတ္မိေနပါသည္။

သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တေနရာမွ နာရီတလုံး၏နာရီအလုိက္ မတူျခားနားေသာ ေအာ္ဂင္ေတးသြားေလးမ်ားကိုလည္း သူမွတ္မိပါသည္။ အဆုိပါ ေအာ္ဂင္ တီးလုံးေလးမ်ားသည္ အေတာ္ပင္ နား၀င္ခ်ဳိသာသည္ဟုဆိုလွ်င္ သူမျငင္းခ်င္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ မနက္ငါးနာရီ ေအာ္ဂင္တီးလုံးႏွင့္ နာရီထိုးခ်က္တုိ႔ကိုမူ သူမည္သုိ႔မွ် နားေထာင္လုိစိတ္ မရွိပါ။ ဆႏၵမရွိျခင္းသက္သက္မွ်သာမဟုတ္ဘဲ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ေနမိသည္ဟု ဆုိရပါမည္။ မနက္ငါးနာရီအခ်ိန္ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆက္တုိက္လုိလို ၾကားရတတ္ေသာ အျခားနာရီထုိးသံမ်ား၊ သံေခ်ာင္းေခါက္ သံမ်ား အားလုံးသည္လည္း သူ၏မုန္းတီးစက္ဆုပ္မႈတြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။

သူ႔တြင္ အခ်ိန္နာရီႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စိတ္ေရာဂါအနည္းငယ္မွ်ပင္ မရွိေၾကာင္းကိုလည္း သူအတိအက် သိပါသည္။ စိတ္ေရာဂါကုသနည္းတခု ျဖစ္ ေသာ (Chimney Sweeping) ေခၚ မီးခုိးေခါင္းတိုင္ လဲွက်င္းျခင္း နည္းစနစ္ျဖင့္ ကုသစရာလုိမည္မထင္ပါ။ မနက္ငါးနာရီထုိးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္လႈပ္ရွားထႂကြလာသည့္ လူသံအခ်ဳိ႕၊ ေသာက္ေရအုိးဖုံးဖြင့္သံ၊ ဖ်ာဆြဲသံ၊ ေျခသံ၊ ေစာင္ခါသံ၊ ေခ်ာင္းဆုိးသံ စုေပါင္းေအာ္ဆုိလုိက္ေသာ ‘ၾသကာသ’ အစခ်ီ ဘုရားရွစ္ခုိးသံ၊ အာ႐ုံတြင္ ထင္ဟပ္ သတိရလာေသာ ဆီဆုံကိုလွည့္ေနသည့္ ႏြားတေကာင္ပုံ ပန္းခ်ီကား ၎တုိ႔အားလုံးေပါင္းစပ္လုိက္ေသာအခါ သူ႔ရင္ထဲမွအုံႂကြလာေသာ မုန္းတီးမႈအစုိင္ အခဲကို သူမည္သုိ႔မွ် တားဆီးဖယ္ရွား၍ မရေတာ့ပါ။ မုန္းတီးရြံရွာျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ျခင္း စသည္တုိ႔မွာ လူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းစီအလုိက္ ရွိေနၾကေသာ ကုိယ္ပုိင္ ခံစားမႈမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိႏွင့္ၾကၿပီးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူသည္လည္း သူ၏ကုိယ္ပိုင္ မုန္းတီးပိုင္ခြင့္ျဖင့္သာ မနက္ငါးနာရီကို မုန္းတီးေနခဲ့ျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ သူ၏ မုန္းတီးမႈသည္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ရွိ သက္ရွိ (လူ) တစုံတေယာက္၏႐ုပ္ႏွင့္ စိတ္အေျခအေနတရပ္ရပ္ကုိ ထိပါးႏုိင္ျခင္းမရွိေၾကာင္းကုိ သူေကာင္းစြာသိရွိေနပါသည္။

ပင္ကုိယ္သဘာ၀အရ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းျခင္းကို သူမ်ားစြာႏွစ္သက္ခဲ့ပါသည္။ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းစြာ ေတြးေတာစဥ္းစားရျခင္း၏ ရသအရသာကုိ သူ ေကာင္းစြာခံစားတတ္ခဲ့သည္မွာ ကာလအားျဖင့္ ၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္ပါသည္။ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းသည္ ေရႊျဖစ္သည္ဆုိေသာ ပညာရွိစကားတခုကို သူၾကားဖူးသည္ဟု ထင္ပါသည္။

၃။
မနက္ငါးနာရီကို သူမုန္းတီးေသာ္လည္း မနက္ငါးနာရီသည္ သူ႔အားသံပတ္အသစ္တဖန္ ျပန္တင္းေပးျခင္းမွလြဲ၍ သူ႔အား ပင္ပန္းဆင္းရဲေစျခင္း၊ မႏုိင္ ၀န္ကိုထမ္းေစျခင္း၊ ႀကိမ္ျဖင့္႐ုိက္ႏွက္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိပါ။ မနက္ငါးနာရီထုိးသည့္ အခ်ိန္တြင္ မုန္းတီးစက္ဆုပ္မႈ အျပည့္ႏွင့္အတူ အိပ္ရာသိမ္း၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ အညစ္ အေၾကးစြန္႔ စသည့္စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ မလုိအပ္ေသာလုပ္ေဆာင္မႈ ကေလးမ်ား လုပ္႐ုံကလြဲ၍သူ႔တြင္ ဘာမွ်လုပ္စရာမရွိပါ။ ထ၊ ထုိင္၊ လဲေလ်ာင္း၊ ႏွစ္သက္ရာတခု ခုကို လုပ္လိုက္ရန္သာရွိပါသည္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ေလ့ရွိေသာ ဘုရားရွစ္ခုိးျခင္း၊ ဆုေတာင္းျခင္းအလုပ္ကုိလည္း သူ႔အေနျဖင့္ လုပ္ရန္မလိုအပ္ေၾကာင္း ခုိင္ခုိင္မာမာသိရွိထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဘုရားရွစ္ခုိးျခင္း၊ ဆုေတာင္းျခင္း၊ တရားထုိင္ျခင္း အလုပ္မ်ားကုိ မွန္မွန္လုပ္ကိုင္ရင္း ေဒါသ၊ ေလာဘ လြန္ကဲေနဆဲလူမ်ားကို သူမၾကာခဏ အံ့ၾသ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ သူ႔အား သူေတာ္ေကာင္းဟု မထင္ျမင္ၾကေစလုိပါ။ သူ႔တြင္ လူသားတုိ႔တြင္ ရွိအပ္ေသာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာန၊ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံခံစားမႈ၊ တပ္မက္စိတ္မ်ားရွိသလို လူသားတေယာက္အေနျဖင့္ ရွိသင့္ရွိအပ္ေသာ သိကၡာမာနလည္း အျပည့္အ၀ရွိေနပါ သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ၏မ်က္စိစြမ္းအား အေတာ္ပင္က်ဆင္းေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ရွိ လူအေတာ္ မ်ားမ်ား၏မ်က္ႏွာကို သူၾကည့္၍မျမင္ပါ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ သူၾကည့္ေနက် New Gem အိတ္ေဆာင္ အဂၤလိပ္အဘိဓာန္ စာအုပ္ကေလးမွ စာလုံးေသးေသးေလးမ်ားကိုမူ သူဖတ္၍ရေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
အိပ္ရာသိမ္းၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း အမ်ားအားျဖင့္သူသည္ ျပန္၍လဲေလ်ာင္းရင္း ေတြးေတာ စဥ္းစားေနေလ့ ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူျမင္ေယာင္ေနမိ သည့္ ပန္းခ်ီကားထဲမွ ဆီဆုံဆြဲေနသည့္ ႏြား၏ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈႏွင့္ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔မႈတုိ႔သည္ သူ႔အားကူးစက္ စီး၀င္ေနသလို ခံစားရပါသည္။ ႏြားသည္စက္၀ုိင္းကုိ တပတ္ၿပီးတပတ္ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေရးဆြဲေနရရွာေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏြားသည္ ဂ်ီၾသေမႀတီဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားေနသည့္ ေက်ာင္းသားတေယာက္မဟုတ္ ပါ။ ေက်ာင္းသားတေယာက္အဖို႔ ကြန္ပါသံခၽြန္ကုိ စကၠဴတြင္ေထာက္၍ လိုအပ္ေသာ အခ်င္း၀က္ျဖင့္ ကြန္ပါခၽြန္၏ထိပ္မွအတံကေလးကို လက္ညႇိဳးႏွင့္လက္မၾကား တြင္ညႇပ္၍ သက္ေသာင့္သက္ သာလွည့္လုိက္႐ုံမွ်ျဖင့္ စက္၀ိုင္းတခုကို ေရးဆြဲႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ စက္၀ုိင္းကို အထပ္ထပ္ ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲလုိလွ်င္လည္း လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္မကို အသာေလး လွည့္ေပးေန႐ုံသာ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႔မွ် အပမ္းႀကီးစရာ မရွိပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားသည္ ဆီဆုံလွည့္ေသာ ႏြားမဟုတ္ႏုိင္သလုိ ဆီဆုံလွည့္ေသာ ႏြားသည္လည္း ေက်ာင္းသားတေယာက္ မျဖစ္ႏုိင္ဟူေသာ အခ်က္မွာမူ အလြန္ေသခ်ာပါသည္။

၄။
ထုံးစံအတုိင္း အေျပာင္းအလဲမရွိေသာ ေအာ္ဂင္တီးလုံးသံအဆုံး မနက္ငါးနာရီတီးသံကို သူစိတ္ပ်က္စြာ နားေထာင္ေနလုိက္ပါသည္။ သူသည္ အိပ္ ရာမွႏုိးလာသူတဦးမဟုတ္ေၾကာင္း က်ိန္းစပ္ေနေသာမ်က္လုံးမ်ားက ေျပာျပေနပါသည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွအသံမ်ားႏွင့္ ဆီဆုံဆြဲႏြားပန္းခ်ီကားကုိ သူ၏စိတ္အာ႐ုံမွ ခါလႊင့္ ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္စဥ္တြင္ပင္ ထုိေန႔မွာ ဇြန္လကုိးရက္ေန႔ျဖစ္ေၾကာင္း လွ်ပ္ျပက္သလုိ သူသတိရလုိက္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္က သည္လုိ ဇြန္လ၏ သည္လုိေန႔မ်ဳိးတေန႔တြင္ သူ႔အားမိခင္က ေမြးဖြားေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူ၏မိခင္သည္ နာက်င္ကိုက္ခဲေနဆဲ ေ၀ဒနာၾကားမွပင္ သူ႔အားၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေပြ႔ယူနမ္းေမႊးခဲ့ေပလိမ့္မည္။ မိခင္ဖခင္တို႔သည္ သားသမီးတုိ႔အား တာ၀န္အရသာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးၾကျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္းကို သူပီပီျပင္ျပင္ နားလည္သိရွိၿပီးျဖစ္ပါ သည္။ ေမြးေန႔တြင္ သူစိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရွိေနခ်င္ပါသည္။ မိခင္ဖခင္တုိ႔၏ ေက်းဇူးတရား၊ ေမတၱာတရားတုိ႔ကို ျပန္ၿပီးေအာက္ေမ့တသ ခ်င္ပါသည္။ ေမြး ေန႔တြင္ အမွတ္တရတခုခု ရွိေစခ်င္ပါသည္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ေမြးေန႔က်င္းပျခင္းဓေလ့မရွိေသာ္လည္း ေမြးေန႔ က်င္းပျခင္းကုိ သူႏွစ္သက္ပါသည္။ ေငြေၾကးႏွင့္အေျခအေနအရ တတ္ႏုိင္ျဖစ္ႏုိင္ပါက သူ၏ေမြးေန႔၊ သူ႔ခ်စ္ဇနီး၏ ေမြးေန႔၊ သူ႔သားငယ္တုိ႔၏ ေမြးေန႔မ်ားကို ႏွစ္စဥ္ တခမ္းတနားက်င္းပေပးခ်င္ပါသည္။

ေမြးေန႔က်င္းပျခင္းသည္ မည္သည့္ယဥ္ေက်းမႈပင္ျဖစ္ေစ ေကာင္းမြန္သင့္ေလ်ာ္သည္ဟု သူယုံၾကည္ပါသည္။ မိခင္ဖခင္ရင္းတုိ႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးႏွင့္ ေမတၱာတရား တုိ႔ထက္ ပို၍ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေသာ အရာမရွိဟုထင္ပါသည္။ မိခင္ဖခင္ရင္းဟုသုံးႏႈန္းျခင္းမွာ ပေထြးမိေထြးမ်ား၏ အခန္းက႑မပါဟု ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အလြန္တရာ နည္းပါးေသာ အေရအတြက္မွလြဲ၍ လင္ပါ၊ မယားပါ သားသမီးမ်ားကို ပေထြးမိေထြးတုိ႔က ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းဆဲတတ္ေၾကာင္း စာေတြ႔ လက္ေတြ႔ သိနားလည္ ထားၾကသူမ်ား ပါသည္။ အခ်ဳိ႕သူမ်ားမွာ အမ်ားအျမင္တြင္ မိခင္ဖခင္ရင္းကဲ့သုိ႔ ေမတၱာအၾကင္နာထားဟန္ျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ပန္ ေဆာင္ေလသံေကာင္း ဟစ္တတ္ၿပီး အမွန္တကယ္တြင္မူ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲစြာ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းတတ္ၾကပါသည္။ ထုိသူမ်ားမွာ ပို၍ပင္ေၾကာက္စရာ စက္ဆုပ္ရြံရွာစရာေကာင္းပါသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ ပေထြးမိေထြးသည္ ဖခင္မိခင္ရင္းမျဖစ္ႏုိင္၊ မတူညီႏုိင္ပါ။ ပေထြး မိေထြးတုိ႔၏လက္ေအာက္တြင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ၊ နာၾကည္းေၾကကြဲစြာ ႀကီးျပင္းလာၾကရ သူ မ်ားစြာတုိ႔အတြက္ သူမၾကာခဏ ၀မ္းနည္းမိ တတ္သလုိ ေဒါသျဖစ္ရတတ္ပါသည္။
သူသည္ မတရားမႈကို အလြန္႔အလြန္ စက္ဆုပ္မုန္းတီးသူ ျဖစ္ပါသည္။

၅။
သူ၏ တရားမွ်တမႈကို ခ်စ္မက္ႏွစ္သက္သည့္စိတ္ဓာတ္သည္ မနက္ငါးနာရီကုိ သူမုန္းတီး စက္ဆုပ္မႈႏွင့္ ဆက္စပ္ေနပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ ဇြန္လ (၉) ရက္ေန႔ မြန္းလြဲ (၁) နာရီ (၄၃) မိနစ္တြင္ေမြးဖြားၿပီး ဇြန္လ (၁၀) ရက္ေန႔ မနက္ (၅) နာရီကို စတင္ မုန္းတီးလာခဲ့ျခင္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ မနက္ (၅) နာရီအား သူ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ျခင္း စတင္ခဲ့သည့္အခ်ိန္မွာ ၁၉၇၆ ခု မတ္လ (၂၆) ရက္ေန႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ခါးသည္းခက္ရွေသာ အရာမ်ားစြာရွိသည့္အနက္ အခါးသည္း အခက္ရွဆုံးေသာအရာမွာ အမွန္တရားဆုိသည့္အရာျဖစ္ေၾကာင္း သူမွတ္တမ္းတင္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ သူသည္ထိုစဥ္က ေနာက္ဆုံးႏွစ္ သိပၸံေက်ာင္းသားတေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ပင္လယ္ကဗြီးပင္ႀကီးမ်ား၏ ငိုေႂကြးသံကို သူမည္သည့္အခါမွ ေမ့ႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။

သုိ႔ေသာ္ထုိအခ်ိန္ကရွိခဲ့ေသာ မနက္ငါးနာရီအေပၚမုန္းတီးမႈမွာ ယခုအခ်ိန္ေလာက္ ျပင္းထန္ဆုိး၀ါးျခင္းမရွိဟုသူထင္ပါသည္။ ေစ့ေဆာ္မႈအတုိင္းအဆ ပမာဏအနည္းအမ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ပိုမုိႀကီးမားျပင္းထန္ေသာ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ယခုတႀကိမ္ မနက္ငါးနာရီအား ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ လာျခင္း စတင္ခဲ့ေသာအခ်ိန္မွာ ၁၉၈၉ ခု စက္တင္ဘာလ (၂၄) ရက္ေန႔ ျဖစ္ေၾကာင္း တိတိက်က် သူမွတ္မိေနပါသည္။

အေသအခ်ာ ႀကိဳတင္ေျပာမထားႏုိင္ေသာ ေန႔တေန႔တြင္ ထုိမုန္းတီးမႈသည္ ႐ုတ္ခ်ည္းရပ္တန္႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူႀကိဳတင္၍ ေျပာႏုိင္ပါသည္။ မနက္ငါးနာရီႏွင့္ယွဥ္တြဲေနက် ပတ္၀န္းက်င္႐ုပ္အေျခအေနမ်ား ယွဥ္တြဲေပါင္းစပ္ႏုိင္ျခင္းမရွိေတာ့ေသာအခါသူသည္လည္း မနက္ငါးနာရီဆုိေသာ အခ်ိန္ကုိ မုန္းတီးစရာအေၾကာင္း ရွိေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔အေနျဖင့္ စက္ဆုပ္မုန္းတီးစရာ တစုံတရာမွ်မရွိႏုိင္ေတာ့ဟု ဆုိလုိျခင္းကားမဟုတ္ပါ။
သီရိလကၤာႏုိင္ငံတြင္ေမြးဖြားၿပီး ကေနဒါႏုိင္ငံတြင္အေနၾကာခဲ့သူ စာေရးဆရာ မုိက္ကယ္အြန္ဒါရီ (သူတုိ႔၏အသံထြက္ကို အေသအခ်ာမသိပါ၊ မုိက္ ကယ္အြန္ဒါခ်ီဟုလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္) ကုိ သူအလြန္သေဘာက်ပါသည္။ တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ သူ၏ ‘အဂၤလိပ္လူနာ’ ဆုိေသာ၀တၴဳထဲမွ ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပခ်က္အား သေဘာက်ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၎သည္ စာေရးသူ မိုက္ကယ္အြန္ဒါရီ၏ အေတြးအျမင္လည္း ျဖစ္ပုံရပါသည္။ မုိက္ကယ္အြန္ဒါရီက လူမ်ဳိးဟူသည္ မ်ားကို ကၽြႏု္ပ္မုန္းတီးလာမိခဲ့ၿပီး လူမ်ဳိးႏုိင္ငံမ်ားသည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အား ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီဟု ေရးခဲ့ပါသည္။ သူသည္လည္း စာေရးဆရာ မုိက္ကယ္အြန္ဒါရီ ကဲ့သုိ႔ပင္ လူမ်ဳိးဆုိသည့္အရာကို မုန္းတီးလာခဲ့မိသည္မွာ အခ်ိန္အတန္ၾကာခဲ့ၿပီဟု ထင္ပါသည္။
သူ႔တြင္ လူမ်ဳိးစြဲ၊ ႏုိင္ငံ၊ တုိင္းျပည္စြဲ၊ ေဒသစြဲမရွိဟုေျပာလွ်င္ ရႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ရွိရမည္ဆိုလွ်င္လည္း အလြန္ေသးမႊားေသာ ပမာဏမွ်သာ ျဖစ္ပါလိမ့္ မည္။ ထုိအခ်က္ကို သူရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာႏုိင္ပါသည္။ အျခားသူမ်ားက ထုိသုိ႔ လူမ်ဳိးစြဲ၊ ေဒသစြဲမရွိျခင္းသုိ႔မဟုတ္ အနည္းငယ္ဆုိ႐ုံမွ်သာရွိျခင္းအတြက္ အထင္အျမင္ ေသးေကာင္းေသးႏုိင္ပါသည္။ မုန္းတီးပင္ မုန္းတီးႏုိင္ပါသည္။ သူ႔အေနျဖင့္မူ ထုိသူတုိ႔၏ ဦးေခါင္းမ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္႐ုံသာရွိပါသည္။ သူတုိ႔အား ႏႈတ္ခမ္းကိုအနည္းငယ္မွ် တြန္႔ေကြး၍ျပံဳးျပလုိက္ရန္ သင့္မည္ထင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္သူတုိ႔၏ ခၽြန္ထက္ေသာအစြယ္တုိ႔ကုိမူ အနည္းငယ္သတိထားရပါလိမ့္မည္။

၆။
လူမ်ဳိးစြဲ၊ ႏုိင္ငံစြဲ၊ ေဒသစြဲမ်ား ရွိေနၾကသကဲ့သို႔ ဘာသာအယူ၀ါဒစြဲ၊ ၀ါဒစြဲ၊ ပါတီစြဲ၊ ယဥ္ေက်းမႈစြဲႏွင့္ အျခားအစြဲေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာရွိေနၾကပါေသး သည္။ ထုိသုိ႔ စြဲလမ္းျခင္းႀကီးမားမႈမ်ားကိုလည္း သူမုန္းတီးတတ္ပါသည္။ မုန္းတီးသည္ဟုဆုိရာတြင္ ရန္ျပဳတုိက္ခုိက္လိုေသာ သေဘာမပါရွိေၾကာင္း သူအာမခံႏုိင္ ပါသည္။ သူ၏မုန္းတီးမႈမွာ ျပင္းထန္ေသာ မႏွစ္သက္မႈသက္သက္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ လူမ်ဳိးစြဲ၊ ႏုိင္ငံစြဲ၊ ေဒသစြဲႀကီးမားမႈမ်ားကို သူမုန္းတီးရျခင္းအေၾကာင္းမွာ သူ ၏ လူသားအားလုံးအေပၚထားရွိသည့္ ႀကီးမားေသာခ်စ္ျခင္းေမတၱာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အခ်စ္သည္ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ပါက မ်ားစြာေကာင္းမြန္အက်ဳိးေက်းဇူး ရွိႏုိင္ေသာ္လည္းအခ်စ္သည္ ႀကီးမားက်ဥ္းေျမာင္းပါက အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာျဖင့္ ေလာင္ၿမိက္ ပ်က္စီးေစတတ္ပါသည္။ ၎အတြက္ ကမၻာ့သမုိင္း၏ စာမ်က္ႏွာတုိင္း လိုလုိမွာပင္ သင္ခန္းစာမ်ား လုံေလာက္စြာရွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္ဟု သူထင္ပါသည္။ လူသားတုိ႔သည္ ထုိကဲ့သို႔မၾကာခဏ သင္ခန္းစာေပးရန္လိုအပ္ေလာက္ေအာင္ မုိက္မဲၾကသူမ်ားမဟုတ္ဟု သူမုိက္မဲ႐ူးႏွမ္းစြာ ယုံၾကည္ခဲ့ဖူးပါသည္။ မၾကာမီက မဂၢဇင္းတအုပ္တြင္ ဖတ္ခ့ဲမိေသာ နာမည္ရ စာေရးဆရာတေယာက္၏ ကမၻာ ေပၚတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေလာက္ ယဥ္ေက်းေသာလူမ်ဳိးမရွိဟူေသာ အံ့ၾသစရာေကာင္း ေလာက္ေအာင္ ေၾကာင္ေတာင္ေပါသြပ္ေသာ အေတြးအျမင္ကို သူသတိရမိ လုိက္ပါသည္။

အခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားသည္ မီးေသြးဖုိမ်ားထဲတြင္ ေနထုိင္ၾကေၾကာင္း အစက သူမသိခဲ့သည္ကို သူ၀မ္းနည္းစြာ ၀န္ခံရပါလိမ့္မည္။ ယခုအခ်ိန္ထိမူ သူသည္သူ႔ကိုယ္သူ လူယဥ္ေက်းတေယာက္ျဖစ္သည္ဟု ထင္ေနမိဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္အေျခအေနမ်ဳိးကို ၾကံဳေတြ႔ရသည္ ျဖစ္ေစ သည္းခံခြင့္လႊတ္ ေနထုိင္ျခင္းသည္ ယဥ္ေက်းမႈတခုျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ သူသည္ေသခ်ာေပါက္ လူ႐ုိင္းတေယာက္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။
တြားသြားသတၱ၀ါမ်ားကို သူ မည္သည့္အခါကမွ မႏွစ္သက္ပါ။

၇။
သူ၏ ေတြးျမင္ယုံၾကည္မႈအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ အရာရာအေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ ျဖစ္ပ်က္မႈမ်ားေပၚတြင္ ခ်ဥ္းကပ္စဥ္းစားသုံးသပ္ပုံ နည္းလမ္းမ်ားအ တြက္ ေက်းဇူးအတင္ထုိက္ဆုံးသူမ်ားမွာ သူ၏ဖခင္ႏွင့္ မိခင္တုိ႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။ အျခားေက်းဇူးတင္ထုိက္သူ မ်ားစြာရွိသည့္အနက္ အစီအစဥ္တက်မဟုတ္ေသာ္ လည္း ဆုိဗီယက္သမၼတေဟာင္း မစၥတာမီေခးလ္ေဂၚဘာခ်က္ကို ဦးစြာေဖာ္ျပခ်င္ပါသည္။ သူ၏ ဂလက္စေနာ့ႏွင့္ ပယ္ရက္စထ႐ြိဳက္ကာသည္ သူ႔အားမ်ားစြာ ဆြဲ ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ရီဇာေဂၚဘာခ်က္ေရးသားခဲ့ေသာ ‘က်မေမွ်ာ္လင့္မိသည္’ ဆုိေသာစာအုပ္ကုိ အနည္းငယ္မွ်သာ ျမည္းစမ္းဖတ္႐ႈခြင့္ရခဲ့ေသာ္လည္း သူအလြန္ ႏွစ္သက္မိပါသည္။ တၿပိဳင္နက္တည္းပင္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ မုန္းတီးစက္ဆုပ္စရာမ်ားကိုလည္း အႏွံ႔အျပား ေတြ႔ရွိခဲ့ရပါသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈ တခု၏ရလဒ္ကုိ သူသိခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ပါသည္။
လူသားတုိ႔၏ သက္တမ္းပမာဏအရ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈတခု၏ အခ်ိန္ကာလမွာ ထုိမွ်အထိ ၾကာရန္မသင့္ပါ။ စမ္းသပ္ခံပစၥည္းမ်ားအတြက္ သူ႔ရင္ထဲ တြင္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ခံစားခဲ့ရပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း (၇၀) ေက်ာ္ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈ၏အေျဖကို သူယခု ထင္ထင္ရွားရွားပင္ ေတြ႔ရွိခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအေျဖသည္ မွားယြင္းစရာအေၾကာင္းမရွိပါ။ ေသခ်ာပါသည္။

ျမစ္ေၾကာင္းတခ်ဳိ႕တြင္ ခ်ာလည္လည္ေနဆဲျဖစ္ေသာ ေလွတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ျမင္ေနရဆဲျဖစ္ပါသည္။ အနီးကပ္သြား၍ ၾကည့္႐ႈရန္မလိုဘဲ ထိုေလွတုိ႔၏ ေလွ နံတြင္ ဓားထစ္ရာမ်ားစြာ ရွိေနမည္ဟု သူအတတ္ေျပာႏုိင္ပါသည္။ ထုိေလွမ်ား၏ေအာက္ရွိ ျမစ္ေရမွာမူ စီးဆင္းေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ျမစ္ေၾကာင္းမ်ား၏ စီးဆင္းမႈကို ၾကည့္႐ႈေနရင္းပင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဖြယ္ရာ၊ အတုယူဖြယ္ရာ၊ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးဖြယ္ရာ၊ မုန္းတီးရြံရွာဖြယ္ရာမ်ားစြာကို သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဟာမင္းဟက္စ္၏ သိဒၶတၴလုိ သင္ယူတတ္ေျမာက္မႈႏွင့္မူ တူညီႏုိင္မည္မထင္ပါ။ မ်ားစြာကြာျခားေကာင္း ကြာျခားႏုိင္ပါသည္။

လွပေကာင္းလွပမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဗဒါပင္တုိ႔၏ စ႐ုိက္လကၡဏာကို သူမႏွစ္သက္ႏုိင္ပါ။ ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာစာဆုိႀကီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ေဗဒါပင္ တုိ႔အေပၚ အျမင္ႏွင့္မူ သူ၏အျမင္သည္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရပါမည္။ ေဗဒါပင္တုိ႔သည္ ေရစီးအတုိင္းသာ ေဖာ့ဂုဏ္ႀကီးႀကီးျဖင့္ အလုိက္သင့္ေမ်ာပါေလ့ ရွိ ပါသည္။ သူသည္ ေဗဒါပင္တုိ႔ ပိတ္ဆုိ႔လုမတတ္ ၾကပ္ေနတတ္ေသာ ျမစ္ေခ်ာင္းအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ခရီးသြားခဲ့ဖူးပါသည္။ ေဗဒါၾကပ္ေသာျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ခရီးလမ္းေကာင္းမ်ား မျဖစ္ႏုိင္ပါ။

၈။
ယခုတေလာတြင္ မနက္ငါးနာရီအခ်ိန္တို႔သည္ တစုံတရာေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ မနက္အ႐ုဏ္ဦး၏ အနီေရာင္ပ်ဳိ႕ပ်ဳိ႕ေကာင္းကင္ ျပင္ကို သူမေတြ႔ရပါ။ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ အ႐ုိးေငါေငါေကာင္းကင္ကိုသာ ေၾကာင္စီစီေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ ပို၍ဆုိးသည္မွာ ေကာင္းကင္သည္ သူႏွင့္လုံး၀လိုက္ဖက္ ျခင္းမရွိသည့္ ေဒါင္လိုက္အစင္းအစင္း အက်ႌရွည္ႀကီးကို ကိုး႐ိုးကားရား ၀တ္ဆင္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမွန္မွာ ေကာင္းကင္သည္ သဘာ၀အတုိင္း က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ ၾကည္ၾကည္စင္စင္ သုိ႔မဟုတ္ ျပာျပာလြင္လြင္ပင္ ရွိေနသင့္ပါသည္။ ေကာင္းကင္ဓာတ္ႏွင့္ရနံ႔ကို သူအလြန္ခ်စ္မက္ ႏွစ္သက္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္သူသည္ ယခုအခ်ိန္အထိ ေကာင္းကင္ဓာတ္ႏွင့္ရနံ႔ကို ျပည့္ျပည့္၀၀တခါမွ ရယူ႐ႉ႐ႈိက္ခြင့္ မရရွိခဲ့ေသးသည္မွာ မ်ားစြာ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ သူသည္ ေရတြင္းတတြင္းထဲတြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

အခ်ဳိ႕သူမ်ားမွာ ေျမျပင္ႏွင့္ေကာင္းကင္ၾကားတြင္ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကေသာ္လည္း ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ၾကဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ၾကပုံရပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္ သူတုိ႔၏ဦးေခါင္းမ်ားကိုေမာ့ဖုိ႔ရန္ အလြန္၀န္ေလးေၾကာက္လန္႔ေနၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ သူတုိ႔၏ ေျခတံမ်ားေအာက္တြင္ ျမက္ပင္မ်ား သန္စြမ္း စြာေပါက္ေနၾကပါသည္။ ထုိသူတုိ႔၏ ငုံ႔ထားေသာဦးေခါင္းမ်ားသည္ ျမက္ပင္မ်ားကို မ်ားစြာႏွစ္သက္စြဲလမ္းေနပုံရပါသည္။

သူသည္ ေျမျပန္႔၊ ေကာင္းကင္၊ ပင္လယ္၊ သမုဒၿရာ၊ ျမစ္ေခ်ာင္း၊ သစ္ပင္ပန္းမန္၊ ေတာေတာင္အားလုံးကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူျဖစ္ပါသည္။ စားေသာက္ရန္ အတြက္သက္သက္ အသက္ရွင္ေနထုိင္ၾကသူမ်ား ရွိသည္ဆုိလွ်င္ သူမ်ားစြာအံ့ၾသမိပါလိမ့္မည္။ သူ၏ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အစဥ္အလာ ဓေလ့ထုံးစံမ်ားဟု စာလုံး မ်ားေရးထုိးထားေသာ ၀န္ထုပ္ႀကီးမ်ားကို တနင့္တပိုးထမ္း၍ သြားလာေနၾကသူမ်ားစြာကို ေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ထုိသူမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ ထုိ၀န္ထုပ္ ႀကီးမ်ားကို က်င့္သားရေနၾကသည္ဟု ထင္ရပါသည္။ အခ်ဳိ႕မွာ သူတို႔ထမ္းပုိးလာေသာ ၀န္ထုပ္မ်ားအတြက္ပင္ မာနတက္ေနၾကဟန္တူပါသည္။ အာကာသဟင္း လင္းျပင္ႏွင့္ၾကယ္ႀကီးမ်ား၊ ၿဂိဳဟ္မ်ား၊ အာကာသတြင္းနက္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကို စူးစမ္းေလ့လာ၍ စၾကာ၀ဠာ၏အနက္အဓိပၸာယ္ ဥပေဒသတုိ႔ကို နားလည္ရန္ႀကိဳး စားေနၾကေသာ သိပၸံပညာရွင္မ်ားကို သူအလြန္ေလးစားခ်ီးက်ဴးပါသည္။ ထုိသူတုိ႔၏ေက်ာေပၚတြင္ ဟင္းလင္းျပင္ၾကည့္ မွန္ေျပာင္းႀကီးမ်ားကိုသာ ေတြ႔ရပါသည္။ ထုိပညာရွင္မ်ားထံမွ သူသည္ကမၻာၿဂိဳဟ္၏အေၾကာင္း အေတာ္အတန္သိရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔သည္ လူမႈေလာကႏွင့္ လူတုိ႔၏ထူးျခားဆန္းျပားေသာ စ႐ုိက္လကၡဏာမ်ား၊ ႐ႈပ္ေထြးေကာက္ေကြ႔ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုမူ သူ႔အားသင္ၾကားေပးႏုိင္စြမ္း မရွိၾကပါ။

ကမၻာေက်ာ္ ႐ူပေဗဒပညာရွင္ စတီဗင္၀ိန္းဘဂ္ကို မျမင္ဘူးေသာ္လည္း သူ၏ေျပာစကားတခုကိုမူ သူမွတ္မိေနပါသည္။ “လူ႔ ဘ၀အေၾကာင္းသိခ်င္ ရင္ေတာ့ အုိင္းစတုိင္းနဲ႔ရွိတ္စပီးယား ႏွစ္ေယာက္လုံးကုိေမးရမွာပဲ” ဟု သူကဆုိခဲ့ပါသည္။ သူသည္ ရွိတ္စပီးယား၏ နာမည္ေက်ာ္ ျပဇာတ္မ်ားကို ဖတ္ဖူးခဲ့ေသာ္ လည္း မၾကည့္ဘူးေသးေၾကာင္း ၀န္ခံရပါမည္။

၉။
ေနာက္တေန႔ မနက္ငါးနာရီဆုိေသာအခ်ိန္ကို သူမုန္းတီးစက္ဆုပ္ရဦးမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ လူ႔ေလာက၏အစုိးမရမႈတရား အရဆုိလွ်င္မူ ေသခ်ာ သည္ဟုေျပာရန္မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ေနာက္တေန႔ မနက္ငါးနာရီမထုိးမီ သူ႔မုန္းတီးမႈကိုျဖစ္ေစေသာ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနမွ သူကင္းလြတ္သြားႏုိင္ပါေသးသည္။ လူ သားဟူေသာျဖစ္တည္မႈႏွင့္ ႐ုပ္ပတ္၀န္းက်င္တခုလုံးမွပင္ ႐ုတ္တရက္အၿပီးတုိင္ ကင္းလြတ္လြင့္ပါးသြားႏုိင္ပါသည္။ ထုိအခ်က္မွာ ျငင္းဖ်က္၍မရႏုိင္ေၾကာင္း သူ နားလည္ၿပီးျဖစ္ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္သူသည္ ခ်စ္တတ္ေနဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ လူသားအားလံုးကုိ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္အတူသူ၏ အခ်စ္ဆုံးလူသားသုံးဦးအားလည္း အခုိင္အမာခ်စ္ေန ဆဲ၊ သံေယာဇဥ္ႀကီးမားဆဲျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ အခ်စ္ဆုံးလူသားသုံးဦးရွိေနသည့္ ႐ုပ္ပတ္၀န္းက်င္သုိ႔ သူ႐ုတ္ခ်ည္း ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိသြားမည္ဆုိပါက သူမုန္းတီး စက္ဆုပ္ေနေသာ မနက္ငါးနာရီ ေအာ္ဂင္တီးလံုးႏွင့္နာရီထုိးသံကို သူနားေထာင္ ရေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ သူ၏အခ်စ္ဆုံး လူသားသုံးဦးရွိရာပတ္၀န္းက်င္မွ မနက္ငါး နာရီထုိးသံကို သူမုန္းတီးမည္မဟုတ္သည္မွာ အလြန္႔အလြန္ ေသခ်ာလွပါသည္။ မုန္းတီးျခင္းမရွိႏုိင္သည့္ျပင္ ထိုမနက္ငါးနာရီထုိးသံတုိ႔သည္ သူ႔အတြက္အသာ ယာ အခ်ဳိမိန္ဆုံးေသာရသကုိ ခံစားႏုိင္ရန္ အခ်က္ေပးသံစဥ္ေလးမ်ားပင္ ျဖစ္သြားၾကေပလိမ့္မည္။

ေန႔သည္ခါတုိင္းလုိပင္ က်ဲေတာက္ေတာက္ အပူေရာင္ေအာက္တြင္ ၀ပ္စင္းညည္းညဴေနပါသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္သည္လည္း သူႏွင့္မလုိက္ဖက္ သည့္ ေဒါင္လိုက္အစင္းအစင္း အက်ႌရွည္ႀကီးႏွင့္သိကၡာမဲ့စြာ ပ်င္းရိေနပါသည္။ သူ႔အနီးတြင္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ စုိထုိင္းထုိင္းေလစ အနည္းငယ္ရွိေနေၾကာင္း သတိ ျပဳမိလိုက္ပါသည္။

ေသခ်ာသည္မွာ ထုိအ႐ုပ္ဆုိးဆုိးေကာင္းကင္ကြက္ကြက္ကို ေဖာက္ထြက္ပ်ံသန္းႏုိင္ရန္ သူ႔တြင္ လင္းယုန္ေတာင္ပံတစုံ လိုအပ္ပါလိမ့္မည္။

စုိးေနလင္း (အသက္ ၄၀ ျပည့္အမွတ္တရ)