လြမ္းေတြး

ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္

အရည္မရအဖတ္မရ၊ အေၾကာင္းလည္းမထူး။ကိုယ္ႏွင့္ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ အတိတ္က အေၾကာင္းအရာေတြကို လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ျပန္ေတြးတတ္သည့္သတၱ၀ါသည္ ဤဘံုတြင္ လူတမ်ဳိးသာ ရွိသည္ဟု ေျပာသံ ၾကားဖူးသည္။ အျခားဘယ္သတၱ၀ါမွ အတိတ္ကို လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ျပန္မေတြးတတ္ဟု ထင္သည္။ က်ေနာ္သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူမဟုတ္ေတာ့ဟုထင္ေနသည္မွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ အေသအျခာ ျပန္စဥ္းစားေတာ ့ငါ ့ ့ ့လူ ဟုတ္ပါေသးတယ္ဟု ုအားတင္းအတည္ျပဳလိုက္မိပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ က်ေနာ္သည္ ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္ဘဲ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေတြးေနမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ကားလ္မာ့စ္ဆိုေသာပုဂၢိဳလ္ႀကီးသည္ ၁၈၁၈ ခုႏွစ္၊ေမလ(၅)ရက္ေန႔တြင္ဖြားျမင္သည္။ ၁၈၈၃ ခုႏွစ္၊မတ္လ(၁၄) ရက္ေန႔တြင္ကြယ္လြန္သည္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ ဟိုင္းဂိတ္ (HIGHGATE) သုႆန္တြင္ ျမွဳပ္ႏွံသည္။ အသုဘ အခမ္းအနားတြင္ သူ႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ဒႆနပါရမီျဖည့္ဖက္ႀကီး ဖရက္ဒရစ္အိန္ဂ်ယ္ ႁမြက္ၾကားေသာ စ်ာပန မိန္႔ခြန္းထဲမွာ ဤသို႔ပါသည္။

‘မတ္လ(၁၄) ရက္ေန႔ မြန္းလြဲသံုးနာရီ မတ္တင္းအခ်ိန္တြင္ (ဤကမၻာေျမ၏) သက္ရွိ ထင္ရွား အႀကီးက်ယ္ အျမင့္္ျမတ္ဆံုးေသာ ေတြးေခၚရွင္ႀကီး ေတြးေခၚမႈ ရပ္ဆိုင္းသြားေပၿပီ’ (ON THE 14th OF MARCH,AT A QUARTER TO THREE IN THE AFTERNOON, THE GREATEST LIVING THINKER CEASED TO THINK)

အႀကီးက်ယ္အျမင့္ျမတ္ဆံုးေသာ ေတြးေခၚတေယာက္ ဆိုရံုမွ်ႏွင့္ လံုေလာက္မည္ မထင္ပါ။ ႀကီးျမတ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးဒႆန ပညာရွင္ႀကီး၊ စီးပြားေရး ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ႀကီး၊ ႀကီးျမတ္ေသာ တမန္ေတာ္ (PROPHET)ႀကီး ဟုပင္ ေခၚဆိုရန္ ထိုက္္တန္ပါလိမ့္မည္။ (မွတ္ခ်က္။ ကားေပါ့ပါး ကေတာ့သူ႔ကို လြဲမွားေသာ တမန္ေတာ္(THE FALSE PROPHET)ဟု ေခၚခဲ့ပါသည္။ ’THE OPEN SOCIETY AND ITS ENEMIES’ ဒုတိယတြဲ စာ-၈၂)မာ့ကၥ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္မႈကို လူ႔သမိုင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ေလးစားဦးညႊတ္ရမည္သာျဖစ္သည္ဟု သေဘာရပါ၏။

တဘ၀လံုး၊ တသက္တာလံုး ဆင္းရဲမြဲေေတမႈကို ေဘးဖယ္(ဥေပကၡာျပဳ)၍ အျပင္းအထန္ အလုပ္လုပ္ သြားခဲ့သည္။ သူ႔အလုပ္မွတပါး အျခားဘာကိုမွစိတ္မ၀င္စားေသာ မာ့ကၥ၏ကိစၥအ၀၀(အထူးသျဖင့္ ေငြေရး ေၾကးေရး ကိစၥေတြ)ကို သူ႔ရဲေဘာ္ႀကီးအိန္ဂ်ယ္က လံုး၀တာ၀န္ယူခဲ့သည္။ အိမ္မႈကိစၥ၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဘ၀အေရးအခင္း (အိမ္ေထာင္ေရး၊ အိမ္တြင္းေရး ကိစၥမ်ား အပါအ၀င္)အားလံုးကို အိန္ဂ်ယ္က တာ၀န္ယူေျဖရွင္းေပးခဲ့သည္။ ထိုမွ်သာမက ပညာရပ္ဆိုင္ရာ၊ ဒႆနဆိုင္ရာ၊ အေတြးအေခၚ ေျမာ္ျမင္မႈဆိုင္ရာ ကိစၥမ်ားမွလည္း မာ့ကၥကို ကူညီေထာက္ပံ့ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ရသည္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ပါရမီျဖည့္ဖက္ဟု ေလးစား ဦးညြတ္ဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။ အခ်ဳိ႕ဆရာတို႔က အိန္ဂ်ယ္ကို မာ့ကၥ၏ ပထမဆံုးေသာ သာ၀ကႀကီး DISCIPLE မွတ္ခ်က္ခ် ေခၚေ၀ၚၾကပါသည္။ မာ့ကၥ၏နာမည္ႏွင့္တြဲလ်က္ အိန္ဂ်ယ္၏နာမည္သည္ ကမၻာအရွည္ တည္ပါလိမ့္မည္။

လူဆိုေသာ သတၱ၀ါသည္ မဆိုင္တာကိုျပန္လည္ေတြးတတ္ရံုမွ်မက အေတြးတခုသို႔ခုန္ေက်ာ္၍လည္း အဆက္အစပ္မရွိ ေတြးတတ္ေသး၏။ လူ႔သဘာ၀ေပပဲလား၊ အေတြးေတြက ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္၊ ေလးခ်ဳိးဘုရင္ႀကီးက သူ႔တပည့္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္ၿပီး ဤသို႔ တခါကေရးဖြဲ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။

‘ဟိုယမန္ ထမ္းပိုးတည့္တည့္ ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့
စိုးနဲ႔သန္းကို တမ်ဳိးကြဲ႕လြမ္းသူ ဆရာအေဖက
မာပါေစ၊ သာပါေစ၊ လာပါေစ
ဆုမြန္ေတာင္းလိုက္ရဲ႕ ့ ့ ့’

ယခုေတာ့ ဆရာႀကီးလည္း မရွိေတာ့။သူခ်စ္ေသာတပည့္ႏွစ္ဦး္တို႔လည္း မရွိေတာ့ၿပီ။တကယ္တမ္း
စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ႏွေျမာဖို႔၊လြမ္းဖို႔ အလြန္ေကာင္းလွပါသည္။သို႔ေသာ္ အတိတ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ရူးေၾကာင္ၾကာင္အလုပ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ပမာအားျဖင့္ က်ေနာ္ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ မံုရြာၿမိဳ႕ ဗုဒၶဘာသာအထက္တန္းေက်ာင္း(အခု အမွတ္(၁) အထက)မွာတုန္းက အဂၤလိပ္အဘိဓာန္ တအုပ္လံုး အလြတ္က်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးသာဒင္(ယခု မရိွရွာေတာ့ၿပီ)က ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ တားျမစ္၍ ရပ္ဆိုင္းလိုက္သည္။ ႏႈတ္တက္အာဂံုေဆာင္ျခင္းသည္ ပညာဥာဏ္ ကိစၥမဟုတ္၊ မွတ္ဥာဏ္ ကိစၥျဖစ္ေၾကာင္း ဟိုတုန္းက မသိခဲ့။ တခါလည္း က်ေနာ္ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးတန္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ဒုတယအႀကိမ္ ရူးေၾကာင္ၾကာင္လုပ္မိျပန္သည္။ ထိုစဥ္က ထိုအတန္းမွာ ျမန္မာကဗ်ာဖြဲ႔ထံုး သင္ရသည္။ သံေပါက္၊ သံခ်ပ္ကစၿပီး ေဒြးခ်ဳိး၊ ႀတိခ်ဳိး၊ ေလးခ်ဳိး၊ ေတးထပ္အထိ သင္ရသည္။ ကိုယ္တိုင္၊ ကိုယ္ပိုင္ စပ္ရသည္။ သင္ၾကားေပးေသာ ဆရာႀကီးမွာ ပါေမာကၡဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ေစာျဖစ္သည္။ ယခုအၿငိမ္းစားယူၿပီး မႏၱေလးနန္းေရွ႕မွာ ေနသည္ဟုသိရပါသည္။ တပည့္မ်ားက သိပ္ေၾကာက္ရေပမယ့္ မိခင္လို အခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာမႀကီးပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ဟိုတုန္းက အလြန္စိတ္ညစ္ရသည္။ ေဒြးခ်ဳိး၊ ေလးခ်ဳိးစပ္ရတုန္းက သိပ္ျပသနာမျဖစ္။

ေတးထပ္ေတြ စပ္ရေတာ့မွ ရြာလည္တိုင္ပတ္ေတာ့တာပါပဲ။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ ျမန္မာစာေပမွာ ရွိသမွ်ေတးထပ္ မွန္သမွ် အကုန္အလြတ္က်က္မည္ဟု ၾကိဳးပမ္းခဲ့ဖူးပါသည္။ ေတးထပ္အေတာ္မ်ားမ်ား အလြတ္ရခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာေမးပြဲၿပီးသည္ႏွင့္ အကုန္ေမ့ကုန္သည္။ အခုဆို ႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္ ၾကာၿပီ။မေမးႏွင့္ေတာ့။ သို႔ေသာ္လည္း တခါတရံ အေၾကာင္ဆံုလာလွ်င္ ေတးထပ္ အပိုင္းအစကေလးမ်ား ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနေပၚလာတတ္သည္။ ဦးပုည ဟု ထင္သည္။ အေသအခ်ာ မမွတ္မိလို႔ မေျပာတတ္ပါ။

ႏွစ္ျပည္ေထာင္တည္စ
အလည္ကေက်ာင္းေဆာင္ ့ ့ ့ စတည္ကတည္းက တျပည္တည္းမတည္၊ ႏွစ္ျပည္တည္ၿပီး အလယ္မွာ ေက်ာင္းေဆာင္ခြဲျခားလိုက္သည္။ (ရုပ္ေသးနယ္မွ ေ၀ါဟာရ အၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။)ျပည္က ႏွစ္ျပည္ အလယ္က ေက်ာင္းေဆာင္ျခားလိုက္ေတာ့ ဟိုဘက္နဲ႔ သည္ဘက္၊သူ႔ဘက္နဲ႔ ကိုယ့္ဘက္ ျဖစ္လာၾကသည္။ က်ေနာ္ဆယ္တန္းမေအာင္ခင္ (၁၄) ႏွစ္ (၁၅)ႏွစ္သားေလာက္က စေလာင္ခဲ့ေသာ ရင္ထဲကမီးသည္ အခုေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ့္ခုႏွစ္၊ ရင္ထဲကမီး ‘ဂိုဏ္းမီး၊ ဂဏမီး’ ၿငိမ္းသင့္ၿပီ။ၿငိမ္းပါၿပီ။ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ား ၀ါက်င္စျပဳလာပါၿပီ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲက ‘ဂိုဏ္းဂဏ’ မီးေတြ ၿငိမ္းၿပီဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္။ အင္မတန္လည္း လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲ ရပါသည္။

မာ့ကၥသည္ ၁၈၈၃တြင္ကြယ္လြန္သည္။ အိန္ဂ်ယ္သည္ မာ့ကၥ၏ေနာက္ (၁၂)ၾကာမွ ၁၈၉၅ တြင္ ကြယ္လြန္သည္။ ကြယ္လြန္ခါနီး(အိပ္ရာထဲတြင္ ဗုန္းဗုန္းလဲေနသည္အထိ) သူ႔ရဲေဘာ္ ရဲဘက္၊ သူ႔ဒႆနပါရမီျဖည့္ဖက္ သူ႔ဆရာ မာ့ကၥ၏ အေရးကိစၥမ်ားကို အၿပီးသတ္ ရွင္းလင္းေပးသြားသည္ဟု သမိုင္းဆရာမ်ားက မွတ္တမ္းတင္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္ ခန္႔မွန္း စိတ္ကူးၾကည့္မိသည္မွာ ( ့ ့ ့ခန္႔မွန္းစိတ္ကူးၾကည့္တာလည္း လူ႔သဘာ၀ပါပဲ) အိန္ဂ်ယ္သည္ ကြယ္လြန္လုဆဲဆဲ ကြယ္လြန္လုနီးနီး အခ်ိန္ထိ သူ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ရဲေဘာ္ႀကီး မာ့ကၥကို သတိရ တမ္းတသြားလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

မေဟသီမဂၢဇင္း (ဇြန္လ၊ ၂၀၀၆) မွ
ြ